Naar Rome?

Het is alweer een tijd geleden dat ik hier een bericht heb achtergelaten. Niet dat er niets te melden is, eerder dat ik de juiste toon niet kon vinden. Zelfs positieve dingen zouden in een klagerige sfeer worden opgeschreven en dan kan ik maar beter "mijn mond" houden.

Toen duidelijk werd dat Rome te voet een paar honderd kilometer te ver voor mij zou zijn, kwam al snel het plan om met mijn verjaardag naar Rome te gaan. Zondag is het zover, dan stappen Man en ik op het vliegtuig om "de eeuwige stad" met een bezoek te vereren. Maar vanmorgen sloeg de schrik toe toen ik op internet las dat Schiphol 1 op de 3 vluchten geanuleerd had vanwege het slechte weer. Het zou toch niet zo zijn dat Rome voor mij zowel te voet als per vliegtuig niet haalbaar zou zijn. Inmiddels begint het luchtverkeer zijn normale verloop te krijgen en zijn de weersvoorspellingen voor het weekend redelijk. De hoop dat ik dit jaar nog in Rome sta, is weer toegenomen. Wel zit de angst voor diefstal van spullen er goed in. Mijn ervaring in Milaan staat nog in mijn geheugen gegrift en Rome schijnt nog vele malen erger te zijn.

Eén van de dingen die anderen opvallen sinds ik terugben is dat ik een stuk zelfverzekerder ben dan voor de tocht. Ik ben minder snel van mijn stuk gebracht (behalve als ik mogelijk niet naar Rome kan) en ik ben meer overtuigd van mijn eigen kunnen. Mijn spontaniteit is toegenomen, ik maak sneller met onbekenden een praatje. Of dit een blijvend effect zal blijken te zijn, weet ik niet maar ik maak er nu dankbaar gebruik van.

Een tijdje geleden ging ik samen met een vriendin naar een muziekfeest om lekker op soulmuziek te dansen. Het verzoek was om gekleed in die stijl naar het feest te komen.Veel mogelijkheden om te verkleden had ik niet, behalve een "Jackson 5"-pruik. De DJ had dezelfde pruik op en riep mij publiekelijk uit als zijn zus. Voor de tocht zou ik het liefste van schaamte door de grond willen zakken en nu wierp ik hem een kushandje toe. Dit soort dingen zijn tekenend voor het toegenomen zelfbewustzijn en zelfvertrouwen.

En nu dus naar Rome. Ik veheug me erop. Kijken wat mij te wachten staat als ik ooit lopend Rome binnen ga komen.Want die laatste ongeveer 600km zullen ooit eens afgelegd worden.

Wennen

Het is voorbij. Door het huis slingeren her en der nog spullen die mij aan mijn voettocht herinneren en de kleine koffer die ik mee had met de vakantie ligt nog open tegen een tafelpoot in de keuken. Stille getuigen van een periode die alleen nog in mijn herinneringen bestaat.

De periode tussen de wandeltocht en de vakantie met Man heeft vooral in het teken gestaan van het accepteren dat mijn voettocht gegaan is zoals die gegaan is, balen dat ik geen enkel doel heb gehaald en dat ik veel eerder (6 + 3 weken) eerder thuis ben gekomen dan dat ik voor ogen had.
Ik ben inmiddels weer een aantal stappen verder. Kennelijk heb ik tijd en afstand nodig om zaken in perspectief te zien. Het is nog steeds jammer dat ik eerder terug ben gekomen dan de bedoeling was. Maar het gevoel dat het allemaal voor niks is geweest en dus zinloos en tijdverspilling is langzaam aan het kantelen.

Iemand herinnerde mij eraan dat ik een "herkauwer" ben. Dat het tijd nodig heeft voordat ik de waarde van iets in zie en dan ook nog door het constant herhalen en vanuit diverse perspectieven te bezien. Het zou die persoon niets verbazen als het "aha-moment" pas na een jaar of nog later plaats zou vinden. Jammer, ik had graag onderweg een spectaculaire ontdekking gedaan, dat wil zeggen het moment van inzicht zou spectaculair zijn, het inzicht zelf zou vast iets heel kleins zijn. Nu zal ik nog een tijdje moeten wachten en moeten herkauwen. Ik ga er, als troost, dan maar vanuit dat het inzicht beter blijft hangen als ik er langer over doe om tot dat inzicht te komen.

Op dezelfde manier van het ontdekken van het waarom ik deze tocht moest maken, had ik ook gehoopt en misschien zelfs wel verwacht dat ik op werkgebied zoiets mee zou maken. Tijdens de tocht zou ik de openbaring krijgen van de ideale baan, sterker nog, ik zou onderweg mijn droombaan aangeboden krijgen. Dat is niet gebeurt, geen inzicht en geen baan. Het was misschien ook wel een beetje naief van mij om dat te denken, maar voor voorlopig kan ik voor het mislukken van die droom mijn vervroegde terugkeer naar huis de schuld geven. Er zit niks anders op dan mijn loopbaantraject weer op te pakken. Ik ga er vanuit dat een voettocht richting Rome niet als gat op mijn cv wordt gezien.

En thuis moeten Man en ik weer aan elkaar wennen. Het is duidelijk dat er een aantal dingen anders moeten maar ik weet nog niet hoe dat aangepakt moet worden. Komt tijd, komt raad.

Voorlopig laat ik lekker alle spullen slingeren zodat ik bij het struikelen over mijn zooi, regelmatig aan mijn voettocht word herinnerd. Mijn verhaal over de tocht is langzaam van toon aan het veranderen. Kennelijk is de eerste acceptatiefase achter de rug. Als het zo doorgaat ben ik over een aantal weken vast van mening dat het de mooiste tijd van mijn leven tot nu toe is geweest. Gewoon geduld hebben.

Verslag 13

Hallo Allemaal,

Ik moet eerlijk toegeven dat ik over het algemeen behoorlijk snel roep dat ik stop als het op de een of andere manier tegenzit. Om vervolgens, soms tot verbazing van mijn omgeving, toch verder te gaan. Kennelijk heb ik het voor mijn denkproces nodig om te protesteren, zeggen dat iets onmogelijk is en vooral veel redenen te geven over het waarom. Hierdoor krijg ik duidelijk waar de knelpunten liggen zodat ik daar een oplossing voor kan verzinnen om weer verder te gaan. Omdat er altijd wel iets beter of anders zou kunnen is de keerzijde dat ik vaak te lang met iets doorga. Vasthoudendheid is een mooie eigenschap maar, net zoals met andere dingen, je kunt ook overdrijven. Het is dus voor mij erg moeilijk om te zeggen dat ik genoeg geprobeerd heb en dat het nu “gewoon” ophoudt.

Ook in Duitsland bleef het tegenzitten. Het eerste probleem dook op toen het niet lukte om voor het stuk van Osnabruck naar Bremen langs de route overnachtingsadressen te vinden. Op zich was het geen probleem om van de route af te wijken maar dan wel met een kaart zodat ik zou weten waar ik was. Op naar de winkel om te ontdekken dat er van dat gebied geen, voor mij, handige kaarten beschikbaar zijn. Mijn improvisatietalent was de laatste weken behoorlijk op proef gesteld en gaf er de brui aan, geen Bremen maar in principe tot aan Osnabruck. Mocht zich toch nog een mogelijkheid voordoen waardoor ik naar Bremen zou kunnen lopen, dan kon dat altijd nog.

Vervolgens bleek het warme weer met mij meegereisd. Werden eerst in Italië hitterecords gebroken, in Duitsland was het niet veel anders. Ook daar temperaturen van ver in de 30°C en weer geen aangenaam wandelweer. Ik heb altijd heel slecht tegen dat hele warme weer gekund. Zweten was voor mij heel moeilijk waardoor bij warm weer mijn lichaamstemperatuur vaak opliep tot 38-38,5°C en dan voel ik me niet erg prettig (zacht uitgedrukt). Misschien was het ook niet zo'n goed idee om naar Italië over te steken. Aan de andere kant waren er dingen in mijn lichaam verandert door de injecties en ik had hoop dat ik daardoor beter tegen de warmte zou kunnen. Die hoop bleek deels gegrond. Mijn lichaam kan nu wel zweten en daar ben ik heel erg blij mee. Voor de rest is er niet veel veranderd. Ik voel me bij warm weer nog steeds ziek.

Omdat ik de tocht niet af wilde breken, besloot ik om stukken met het openbaar vervoer te doen totdat het weer beter zou worden. En toen was het ineens een nadeel dat de hotels al geboekt waren. Vooral toen ik tot de ontdekking kwam dat ik er niet met het openbaar vervoer kon komen. Een mogelijkheid was om de hotels in de kleine, onbereikbare plaatsen te annuleren, het hotel in de grote stad te verlengen en daar 5 nachten te blijven, wachtend op beter weer. Vervolgens bleek het betere weer nog een lange tijd op zich te laten wachten. Het zou wel kouder worden maar ook erg benauwd en persoonlijk vind ik dat nog beroerder lopen dan gewoon warm weer. De keuze was duidelijk: weer 5 dagen in een warme stad in een hotel rondhangen of stoppen en naar huis. Ik was op dat moment in Lünen a/d Lippe en vanaf het station aldaar ging een trein rechtstreeks naar Enschede.
De energie om verder te improviseren was op, weer rondhangen in een hotel en stad trok me niet aan en toen heb ik, na enkele stevige huilbuien en gesprekken met diverse mensen, besloten om naar huis te gaan.

Als jullie dit lezen ben ik samen met Man op vakantie en ben ik zo'n 3 weken thuis geweest. Tijd die ik gebruikt heb om alles voor mezelf op een rijtje te zetten en vrede te sluiten met het feit dat ik, door omstandigheden waar ik geen invloed op had, niet verder kon. Het was de bedoeling om dat verwerken te doen door het Drenthepad te lopen maar daar heeft mijn huisarts een stokje voor gestoken. Mijn beide hakken zijn dermate overbelast dat ze ontstoken zijn. Het herstel zal volgens hem minstens 6!! maanden duren. Wandelen zit er dus voor voorlopig niet in.

Aan de andere kant maakt dat het stoppen ook beter te accepteren. Volgens de huisarts was de kans groot dat ik binnen afzienbare tijd mijn tocht toch had moeten afbreken omdat de pijn in mijn hakken teveel zou zijn geworden.

En Rome? Wandelen is voor lange tijd niet mogelijk en het is afwachten of het herstel volledig zal zijn. Eventuele plannen om volgend jaar de laatste 600km in Italië te lopen zijn daardoor in de ijskast gezet. Ik zal eerst (heel geduldig) moeten afwachten hoe mijn voeten zullen herstellen. En omdat niemand kan zeggen hoe, wat en wanneer, heb ik mijzelf een bezoek aan Rome als verjaardagscadeau gegeven. Een bijzondere datum (12-12-12) vraagt om een bijzondere locatie.

Verslag 12

Hallo Allemaal,

Deze keer een bericht vanuit Dortmund. Ik vond het moeilijk om Italië te verlaten maar dat gevoel was direct over toen ik ontdekte dat iemand van het hotelpersoneel in Milaan met zijn vingers in mijn portemonnee had gezeten. Toen was ik alleen maar blij dat ik niet langer hoefde te blijven. In Zwitserland kwam de regen met bakken uit de lucht vallen en 's avonds in Keulen was het heerlijk koel. Voor het eerst sinds tijden heb ik lekker geslapen in plaats van warm en bezweet in bed rond te draaien.

Of ik onderweg de juiste beslissingen neem, meet ik af aan de hoeveelheid vriendelijke en/of behulpzame mensen die ik op mijn weg tegenkom. In Italië had ik zoveel vriendelijke mensen ontmoet dat ik bang was dat ik mijn geluk op dat gebied verspeeld zou hebben als ik “terug” zou gaan naar Duitsland. Het tegendeel bleek waar. Vanaf Zwitserland werd ik overspoeld door mensen de mij een hart onder de riem staken, metrokaartjes kochten en mij afleverden bij het geboekte hotel. Het gaf mij een enorm gevoel van welkom zijn, vertrouwen dat ik de juiste beslissing had genomen en dat was net wat ik nodig had. Alleen leverde het geen antwoord op de vraag: Hoe nu verder.

Net als in Lyon bleek Keulen over een grote outdoorwinkel te beschikken met een reisboekenafdeling. In mijn hoofd was al een vaag idee ontstaan om vanaf Keulen richting het noorden te lopen maar dan wel via een bestaande, liefst gemarkeerde, weg. Na overleg met bijna alle mensen van de reisafdeling had ik gekozen voor de Jakobsweg van Bremen naar Keulen, maar dan in tegengestelde richting. In vroeger tijden moesten pelgrims (ik voel me geen pelgrim, ik ben een wandelaar) na aankomst in Santiago of Rome ook weer naar huis. Dus de route tegengesteld lopen voelde goed. Omdat de Jakobsweg van noord naar zuid gemarkeerd is, zou ik vooral op de kaarten moeten lopen. Ik ging ervan uit dat ik inmiddels wel zoveel wandelervaring zou hebben, dat lopen op de kaart geen probleem zou zijn.
In de praktijk blijkt dat toch iets ingewikkelder dan gedacht. Ik had gehoopt aan de markering enige steun te vinden als zekerheid dat ik mij op de juiste weg bevind maar de markering is niet overal even zorgvuldig aangebracht. Vervolgens bleken niet alle paden op de kaart te staan (hoewel schaal 1:25.000). Het is dus veel vragen aan voorbijgangers of ik mij nog op de juiste weg bevind. Aan de andere kant, zelfs met het nemen van de verkeerde weg kom ik tot nu toe nog steeds op plek van bestemming aan. En wat helemaal leuk is, ik kom weer andere wandelaars tegen.

In Duitsland is het lopen van pelgrimswegen zeer populair en er zijn dan ook veel mensen die dat voor een week of langer doen. Zo kwam ik een opa van in de 70 tegen die samen met zijn kleinzoon van Dortmund naar Keulen liep.

Inmiddels heb ik ontdekt dat het lopen richting huis een bepaald soort discipline vereist. In Keulen had ik even niet de energie om weer alle overnachtingen te regelen. Gelukkig was er een hele aardige vrouw van een reisbureau die dat tot aan Osnabruck heeft gedaan en dat is maar goed ook. Elke dag wordt de afstand tot huis steeds kleiner. Ik denk dat het vanaf Dortmund zo'n 5 uur treinen zal zijn en dan is het wel erg verleidelijk om, als het even tegenzit, de trein naar huis te nemen. Maar mijn hekel aan telefoneren weegt zwaarder dus tot nu toe loop ik liever door dan dat ik alle hotels moet bellen om de reservering te annuleren.

Er waren 2 redenen om te besluiten om na Italië nog verder te lopen. Ten eerste wilde ik niet eindigen met het beeld dat ik ziek in een taxi was gestapt en ten tweede bleef ik het gevoel houden dat ik nog niet geleerd had wat ik leren moest. Door het vele reizen en de tijd die nodig was om de boel weer op de rit te krijgen hebben het ritme uit mijn lopen gehaald. Tussen de laatste wandeldag in Frankrijk en de eerste wandeldag in Italië zaten 9 dagen, tussen Italie en de eerste wandeldag in Duitsland zaten er 6. Het lijkt alsof ik weer helemaal opnieuw moet beginnen met alle lichamelijke ongemakken van dien. Mijn hakken hebben de hele reis wel geprotesteerd maar doen dat nu echt meer dan in het begin. Mijn rugzak lijkt veel zwaarder te zijn geworden. En lopen met 1 stok om in de andere hand het boek met de kaarten vast te houden vond mijn schouder niet zo'n goed idee. Dus toch maar de benodigde pagina's uit het boek scheuren en met 2 stokken lopen. Maar nog steeds, snel afkloppen, geen blaren. Ik ben trots op mijn voeten!

Het zoeken van de route is niet altijd even gemakkelijk en dat vreet soms behoorlijk veel energie maar er gaan ook dingen soepeler. Duitsland voelt als bekend terrein en ik maak me minder druk of ik wel of niet op tijd in het hotel zal zijn. Ik werd onderweg aangesproken door een vrouw die graag wilde weten hoe het is om zolang alleen op pad te zijn. Vervolgens heb ik 2 uur bij haar en haar man in de schaduw van hun tuinhuisje zitten praten. Die tijd zou ik mij aan het begin niet gegund hebben. En ik hoop dat het haar over haar drempelvrees heen zal helpen zodat ze de tocht kan maken die ze graag wil maken.

Onderweg verzamel ik weer heel veel stempels en vertel ik mijn verhaal. Omdat voor de meeste mensen de weg door Duitsland het begin van hun tocht is, zien de “stempelaars” niet vaak een stempelkaart met zoveel stempels als die van mij en dat vraagt om uitleg.
Steeds als ik mijn verhaal vertel, vindt iedereen dat ik een geweldige prestatie heb geleverd. Iets wat ik ook, op diverse manieren, van vrienden en familie te horen krijg. Voor mij voelt dat niet zo.
Net zoals het voor mij opeens duidelijk was dat ik nu deze tocht moest gaan maken, een soort van vaststaand gegeven, zo is het voor mij een vanzelfsprekendheid dat ik gekomen ben tot waar ik nu ben. Niet iets om trots op te zijn. Je hebt een plan en je voert het naar vermogen uit. Niet meer en niet minder. Maar ik ben nog niet thuis, dus misschien lukt het me om in Bremen vol trots op mijn prestatie terug te kijken.

Verslag 11

Hallo Allemaal,

Dit had het eerste, opbeurende, verslag vanuit Italië moeten worden. En opzich was Italië een verademing na de laatste moeizame weken in Frankrijk. In het eerste hotel was de receptioniste zo aardig om mij een hoop nuttige italiaanse woorden te leren. Met die woorden was ik redelijk in staat onderkomens te reserveren of te laten reserveren door het hotel waar ik op dat moment verbleef of door de VVV. De weg vanaf Piacenza was niet echt bijzonder - voor een groot deel langs de doorgaande weg - maar goed aangegeven. Veel mensen waren bereid tot een praatje (stoppen uit zichzelf) om je het hemd van het lijf te vragen, zelfs als je er geen woord van verstaat. Kortom, opzich liep alles op rolletjes. Er zat maar 1 ding tegen.

Ik had al geschreven dat ik in de warmste periode van het jaar aan het warmste gedeelte van mijn tocht zou beginnen. In reisverslagen had ik daar al over gelezen en ik kreeg de indruk dat het met de juiste voorbereiding en aanpassingen te doen zou moeten zijn: korte afstanden, vroeg vertrekken, veel drinken en rusten op het heetst van de dag. In Frankrijk had ik al temperaturen van tegen de 30°C gehad en ik bleek er redelijk tegen te kunnen, dus ik durfde Italië in augustus wel aan. Vervolgens kwam ik terecht in de warmste en droogste zomer sinds 10 jaar. En dat was meer dan mijn lichaam aan kon. Tegen 08.00 uur was het al 28°C om vervolgens in de loop van de dag te stijgen tot boven de 35°C, zo’n 3 tot 5°C meer dan normaal.

Onderweg van Fiorenzuola naar Fidenze ging het mis. De eerste anderhalf uur liep goed (vanwege het weer de route veranderd en ingekort). Bij een bar wat gegeten en gedronken. Expres om ongekoeld drinken gevraagd om mijn maag niet te zwaar te belasten. Weer onderweg en na een half uur lopen stond ik te trillen op mijn benen, was duizelig en misselijk. Gelukkig bij een tankstation met restaurant, dus ik kon daar bijkomen. Uiteindelijk moeten besluiten dat verder lopen onverantwoord was en mij met een taxi naar het hotel laten brengen. Daar 5 uur op bed gelegen, geslapen  en gedommeld.

Het gereserveerde hotel voor de dag erna geannuleerd, een extra nacht in Fidenze geboekt en vervolgens veel nadenken; “Was dit nog wel verantwoord?”, “Zijn er stukken met de trein mogelijk?, “Wat zijn de voorspellingen voor de komende periode?”  De voorspellingen waren dat het nog warmer zou worden. Er waren wel trein mogelijkheden maar niet rechtstreeks en onverantwoord als je jezelf op de been houdt met paracetamol en maagpoeders om het eten binnen te houden: Nee.

Dus na een stevige discussie tussen mijn verstand en gevoel heb ik besloten dat aan mijn Rome-wandeltocht een einde is gekomen. Alle geboekte onderkomens heb ik geannuleerd, waarbij ik best trots was dat ik in mijn gebrekkige italiaans in staat was gebleken om telefonisch een kamer te reserveren. Vervolgens ben ik op de trein naar Milaan gestapt en van daaruit schrijf ik nu dit verslag.

Morgen reis ik door naar keulen, ik ben er nog niet aan toe om naar huis te gaan en ik wil dit avontuur graag op en positieve manier eindigen, niet met het beeld van ziek in een taxi zitten.

In Keulen ga ik op zoek naar een wandelroute die ik kan lopen om af te sluiten met een mooie wandel ervaring.

Ik had veel redenen verzonnen waarom ik de tocht af zou moeten breken maar gedwongen door de omstandigheden kwam daarin niet voor. Het waren allemaal redenen waarbij ik zelf enige invloed zou hebben gehad en opgave dus voor een deel aan mijzelf te wijten zou zijn. In dit geval kan ik mijzelf hooguit “verwijten” dat mijn lichaam geen temperaturen van meer dan 35°C aan kan. Iets wat weinig zinvol is.

En stiekem hoop ik natuurlijk op een wonder zodat het weer omslaat en ik weer terug kan om  mijn weg door Italë te vervolgen. Maar dat is tegen beter weten in.

Verslag 10

Het gaat snel deze keer. In verslag 10 de overwegingen voor de nieuwe route voor mijn voettocht naar Rome.
Nu ik de beschikking heb over iets van tekstverwerking kan ik gemakkelijker mijn gedachten en overwegingen met anderen delen. Ik kan sneller typen dan schrijven met een pen en het is vele malen meer leesbaar. Ik ben inmiddels aan mijn derde schriftje met aantekeningen begonnen en als ik die bij thuiskomst niet overzet op de computer, vrees ik dat ik een half jaar na dato er geen touw meer aan vast kan knopen.

Het was tijd om even pas op de plaats te maken. Ik ben onderweg vooral bezig met de dagelijkse gang van zaken en met het aankomen op de juiste plek van bestemming. Onderweg heb ik voldoende tijd om over zaken na te denken maar de vraag " waar ben ik mee bezig en waarom ook al weer?" is daarbij niet in mijn hoofd opgekomen. Het is goed om daar weer even een tijdje bij stil te staan. Deze keer in de vorm van het samenstellen van een vervolgroute.

In mijn oorspronkelijke plan was ik van plan om naar Grasse te lopen en van daaruit met bus en trein via Nice naar Lucca in Italie te gaan. Van Lucca naar Rome is ongeveer 400km, uitgaande van 20km per uur zo'n 20 dagen lopen en heb ik ruimte genoeg voor rustdagen. Als ik begin september in Lucca ben, is Rome een haalbaar doel. De vraag was: hoe in Grasse te komen op een manier die mij niet als een brok stress over de weg doet gaan.
Na bestudering van de gegevens over de GR7 bleek de GR7 inderdaad geen haalbare kaart meer. Leuk idee, voor mij praktisch onuitvoerbaar.
Een andere optie, trein naar St-Etiènne en van daaruit via de GR42 naar de GR4 sneuvelde om dezelfde reden. De afstanden tussen de overnachtingsplekken waren te groot.

In de boekhandel vond ik een een routebeschrijving van de GR4 "Grasse - Pont-Saint-Esprit", een deel van de GR4 wat ik van plan was te gaan lopen maar dan in tegengestelde richting. Het was een uitgebreide beschrijving, met kaarten, informatie over voorzieningen langs de weg en telefoonnummers van overnachtingsplekken. Datum van uitgave 2011, dus recent. Volgens de gids bedraagt dit stuk van de GR4 401km, met in totaal 2 maanden nog te gaan een haalbare mogelijkheid. Bovendien dekt dit stuk van de GR4 alle hoogtepunten, de Mont Ventoux en de Gorges du Verdon. De gids deelt niet op in kilometers maar in uren, ook erg prettig want dan heb je ongeveer een indicatie hoe lang je onderweg zal zijn en als je na de vastgestelde tijd niet op het te bereiken punt bent aangekomen, kun je er bijna zeker van zijn dat je ergens een fout gemaakt hebt. Tijd om een planning te maken.

Het oversteken van de Mont Ventoux, in tegengestelde richting dan wat ik zou doen, zou 2 dagen ongeveer 7 uur lopen per dag vragen. Dat is 7 uur zonder pauzes en in redelijk normale weersomstandigheden, uitgaande van een tempo van 4km/uur op vlak terrein, 300m per uur bij stijging en 500m per uur bij daling. De laatste tijd haal ik een tempo van 4km/uur (zonder pauzes) voor geen meter en of ik snel klim en daal durf ik niet te zeggen. Daarnaast moet ik tijd rekenen voor pauzes want die zijn niet in de berekening meegenomen. En, eenmaal aan de klim begonnen, zal ik door moeten lopen want er zijn halverwege geen overnachtingsmogelijkheden. Verder gaat de gids bij de berekeningen ervan uit dat de tocht onder redelijk normale weersomstandigheden ondernomen wordt. Op dit moment stijgen de tempraturen tot zo'n 30°C of meer, voor hier normaal in de zomer maar of het geschikt is om een berg te beklimmen weet ik niet.
Vervolgens kwam ik erachter dat de kans groot was dat de wandelwegen in de Vaucluse gesloten zouden zijn. Elke zomer worden daar wegen afgesloten om bosbranden te voorkomen. Met de bosbranden die op dit moment in Spanje en elders woeden, is de kans groot dat ik in Pont-Saint-Esprit aan zou komen om vervolgens te ontdekken dat ik niet verder kan omdat de weg is afgesloten.
Duidelijk dat dit stuk van de GR4 voor nu ook geen optie is.

Waar ging het ook alweer om? Er waren eens 2 dromen: het maken van een hele lange wandeling en Rome bezoeken. Ergens in de loop van de voorbereidingen en mijn wandeling ben ik de laatste droom kwijt geraakt en is het volledig te voet afleggen van de afstand van huis naar Rome belangrijker geworden. Misschien niet eens omdat ik zelf vind dat ik alles te voet moet doen, maar meer omdat "het zo hoort". En dan roep ik wel heel stoer: "als ik het niet haal, ga ik volgend jaar verder.", maar zo simpel ligt het ook weer niet.
Vanwege een erfenis in 2003, heb ik het geld om nu deze tocht te maken zoals ik hem maak. Er zit echter een einde aan mijn spaargeld en ik weet niet of ik volgend jaar nog voldoende geld op mijn spaarrekening heb staan om het laatste stuk af te leggen. Bovendien heb ik de hoop op het vinden van een baan bij thuiskomst nog niet opgegeven dus ik weet ook niet of er volgend jaar een mogelijkheid is om een maand vrij te nemen en naar Rome te lopen. En dan graag nog een paar weken extra vrij om daar dan ook nog een tijdje te blijven.
Het was duidelijk: ik ga naar Italie om van daaruit mijn tocht verder voort te zetten en dit jaar bereik ik Rome!

Het hoe en wat verder moet ik nog uitzoeken. Man neemt het routeboekje voor Italie mee als hij mij vrijdag komt bezoeken. Dan heb ik nog 2 dagen de tijd om een planning te maken, een trein en een eerste onderkomen te regelen en dan sta ik, als alles goed gaat, maandag in Italie voor een nieuw avontuur. Het is dan de drukste en heetste maand van het jaar, dat is voor geen meter praktisch, en het zal wel de nodige problemen opleveren. Maar nu ik besloten heb beide dromen te verwezenlijken, is mijn enthousiasme weer terug en zie ik het vervolg van mijn tocht met een gezonde spanning tegemoet.

Een tussendoortje

Nu ik even voor een weekje beschikking heb over internet, kan ik mooi van de gelegenheid gebruik maken om jullie te bedanken voor de opbeurende en meelevende reacties. Ik krijg ze via Man door of via een snelle blik als ik ergens onderweg op internet kan.
Het doet me enorm veel dat iedereen zo met mij meeleeft.

Verslag 9

Hallo Allemaal,

Het is vandaag dinsdag 24 juli. Ik ben gestrand in Lyon en met mijn aangeschafte mini-pc zit ik in de wasserette te wachten totdat mijn was klaar is. Deze week moet ik een belangrijke beslissing nemen over de voortgang van mijn tocht.
Na week 9 had ik het gevoel dat ik het ergste wel had meegemaakt. Oké, ik zag wel enorm op tegen het stuk over de GR's, maar ik ging ervan uit dat het vooral een kwestie van wennen zou zijn. Dat was ook zo toen ik van de Eifelsteig op de Jakobsweg overging. Maar deze laatste week zou ik niet graag over willen doen.

Het zat dus al niet helemaal mee met het vinden van overnachtingsmogelijkheden op de GR7, waardoor ik de overstap maakte naar de GR76. Donderdag, van Cluny naar Tramayes, ging nog wel goed. Het enige wat reden tot zorg gaf, was dat ik over 18km meer dan 7 uur nodig had. Vooral omdat er geen noemenswaardige stijgingen in zaten. Voor de zondag stond er 25km op het programma en met dit tempo zou ik dat niet halen.
Vrijdag ging het mis met het volgen van de markering en kwam ik veel westelijker uit dan de bedoeling was. Het liep die dag vanaf het begin al niet helemaal lekker. Kennelijk moest de spanning van het nieuwe en onbekende er even uit, dus de tranen zaten hoog. Zelfs hulp van vriendelijke mensen (deze keer nederlanders met een vakantiehuisje) hielp niet om mijn moraal en enthousiasme op te krikken. Het was hooguit voldoende om mij 5km verder te helpen. De overnachtingsplek was een oud "kasteel" en kwam koud en kil op mij over, hoewel de gastheer heel erg aardig was. En toen was het op. Ik was moe van alles en ik wist dat ik op deze manier de rest van de tocht niet verder kon en wilde. Ik wilde naar huis!

Niet dat ik van plan was om met mijn reis te stoppen, verre van dat. In die zin had mijn broer gelijk toen hij smste dat de tocht nog lang niet had opgeleverd wat ik ervan verwachtte.
Het was meer een gevoel dat de GR's meer voorbereiding nodig hadden dan dat ik tot nu toe gedacht had. Ik was ervan uitgegaan dat ik met een touw, adressenlijst, een kaart en onderweg ook nog de GPS, een route zou kunnen plannen die uit redelijke afstanden zou bestaan. De praktijk bleek een stuk weerbarstiger met gesloten onderkomens en onderkomens die aan de route zouden moeten liggen maar daar toch 3 tot 4km vanaf lagen. Ik heb toen alle enveloppen met bemoedigende woorden open gemaakt met de hoop dat het mij op andere gedachten zou brengen (echt super lieve reacties, bedankt daarvoor). Maar net zoals de ontmoetingen onderweg, hielp het niet meer. Daarvoor zat ik er teveel doorheen. En als 's morgens de gastheer komt melden dat hij voor mij op internet heeft gekeken en een route over de GR7 niet zou aanraden, wist ik het helemaal niet meer.

Hoe nu verder? Ik had reserveringen gemaakt tot en met dinsdagmorgen en eindigde in een plaats met station. Van daaruit zou ik de terugreis naar huis regelen om vervolgens aan niemand te vertellen dat ik in Nederland was. We zouden de klapcaravan op een camping met internetmogelijkheid zetten, ik zou de route gaan herzien met alle mogelijkheden die internet en een goed gesorteerde reisboekenwinkel te bieden hebben en daarna zou ik de route zo snel mogelijk weer voortzetten. En toch voelde het niet goed, het voelde toch als falen en opgeven.

Zaterdag stond in het teken van nadenken, huilen en al strompelend mijn weg vinden. De regen van de avond ervoor had de weg niet begaanbaarder gemaakt en natuurlijk ging het ook deze dag weer mis met de bewegwijzering. Gelukkig waren de mensen van de gite heel erg aardig. Het was duidelijk dat ik de 25km die voor zondag op het programma stonden niet zou halen. Toen ik vroeg om het nummer van een taxi om mij tot halverwege te brengen, werd spontaan aangeboden om mij zelf te brengen. Vervolgens werd ik nog voorzien van een lunchpakket waarvoor ik niets hoefde te betalen. 's Avonds nog een keer alle bemoedigende woorden gelezen en het gevoel dat ik opgaf werd steeds sterker. Was dit het moment om op te geven, zelfs als ik toch weer terug ging om verder te lopen? Aan de andere kant, het idee van even pas op de plaats, bijkomen en mijn dag inrichten zoals het mij uitkomt, leken mij de hemel op aarde. Ik was "reismoe".

In andere reisverslagen heb ik er wel eens over gelezen. Dat als je langdurig onderweg bent, er een soort van vermoeidheid optreedt die niets te maken heeft met de fysieke inspanning die je levert. Leven uit een koffer, elke dag weer een ander onderkomen, toch gebonden zijn aan tijden die anderen bepalen en elke dag weer op zoek naar een plek om te eten of mee-eten met de gastheer/vrouw waarbij toch een bepaalde manier van gezelligheid vereist is. Ik vertaal dit voor mijzelf als behoefte hebben aan een vaste stek en op dat moment was een caravan op een camping een oase van rust. Ik zag mijzelf al met een grote zak dropjes achter de pc zitten.

Zondag voelde ik mij iets beter. Ik had mijn behoeften duidelijk en had een manier gevonden om daar iets aan te doen. Het was gevoelsmatig niet de meest ideale oplossing maar het kwam een eind in de richting. En onderzweg, terwijl het liedje "let it be" van de beatles in mijn hoofd zat, kwam het eureka-moment. In plaats van 400,00 tot 500,00 euro uit te geven aan een retourtje Nederland, kon ik voor dat bedrag ook iets met toegang tot internet kopen. Man en ik hadden al afgesproken dat hij het weekend van 28 juli over zou komen naar St-Etienne. Als ik nu vanuit Lamure-sur-Azergues met de trein naar St-Etienne zou gaan, daar een tijdje in een hotel met wifi zou blijven, dan had ik bijna alles waar ik behoefte aan had: internet, tekstverwerking en boekenwinkels om mijn route te herzien en een plek waar ik wat langer kon blijven om weer even op adem te komen. Ik moest dan nog wel steeds op zoek naar een plaats om te eten en eventueel op tijd staan om in het hotel te ontbijten. Maar doordat ik in Frankrijk bleef, voelde het niet als opgeven en dat was veel waard.

In Lamure bleek dat ik, om in St-Etienne te komen, via Lyon moest reizen. Nog beter, een nog grotere stad met meer mogelijkheden. Overleg met Man en hij zou in Lyon een hotel reserveren voor dinsdag tot en met maandag. En als het mij dan nog niet gelukt zou zijn om een vervolg te plannen, dan hield het op en kon ik met Man mee terug naar huis. Mijn humeur ging met sprongen vooruit en mijn enthousiasme begon terug te komen.
Om vervolgens tegen 17.00 uur te ontdekken dat het hotel in Lamure gesloten was, dat ze niks wisten van een reservering en dat ik het maar 2 tot 3km verderop moest proberen. Mijn aantekeningen bleken onduidelijk en het nummer wat ik bij Lamure had opgeschreven was buiten gebruik (achteraf bleek dat ik helemaal niet met Lamure gebeld had, dus ook geen reservering had gemaakt). Dan toch maar lopen in de richting die de man van het hotel had opgegeven. Bij een huis een man op een terras zien zitten en daar heen gelopen voor hulp. Weer enorm vriendelijke mensen die direct voor mij hotels in de omgeving gingen bellen, maar zonder resultaat want zondag en vakantietijd (snap vooral de logica waarom hotels in vakantietijd gesloten zijn). Ik kwam op het idee om te kijken of ik dan niet zondag al naar Lyon zou kunnen. Via internet gekeken of er nog een trein ging en ja, over een half uurtje kon ik richting Lyon. Man gebeld of hij de hotelreservering nog kon wijzigen en ook dat bleek mogelijk. De vrouw bracht me met de auto weer terug naar het station in Lamure en nu zit ik dus in Lyon.

Het zal een week hard werken worden om een route te zoeken en te plannen die goed voelt. Er zijn niet veel opties, Lyon ligt niet aan een wandelroute, GR of anderszins. Ik zal dus sowieso een stuk met de trein en/of de bus moeten overbruggen. En hoewel ik regelmatig heb gezegd dat stukken met de trein niet erg is als de omstandigheden dat nodig maken, voelt het toch een beetje als smokkelen. Maar het grootste obstakel ben ikzelf. Iedereen vindt het harstikke stoer wat ik tot nu toe bereikt heb, maar zelf vind ik dat niet. Het wordt tijd dat ik leer minder streng voor mijzelf te zijn en accepteer dat mijn manier, zolang die goed voelt, de juiste manier is. Ongeacht wat anderen er van vinden hoewel dat gemkkelijker gezegd dan gedaan is.
Wordt vervolgd, want mijn was is klaar.

PS: excuses voor typefouten, het toetsenbord in Frankrijk is anders dan dat van ons.

Verslag 8

Hallo allemaal,

Op dit moment ben ik in Cluny en is de 10^e week van mijn wandeltocht aangebroken. Aan de ene kant lijkt 10 weken een eeuwigheid en aan de andere kant lijkt de tijd voorbij gevlogen. Tot eind september is in totaal 20 weken, dus ik ben bijna op de helft. Helaas niet op de helft van het aantal kilometers naar Rome, dus het is wel duidelijk dat ik dat niet ga halen. Heel af en toe denk ik al een beetje na over wat dan een mooi moment zal zijn om daarmee mijn tocht af te sluiten. De Mont Ventoux als letterlijk het hoogste punt van de route, of Nice waardoor er “nog maar” een maand Italië overblijft om de tocht te volbrengen.

Alle Nederlanders die ik onderweg spreek, klagen over het weer. Ook hier schijnt het slecht te zijn maar zelf vind ik het wel lekker. Daardoor is het minder warm (heet) dan anders en loop ik met maximaal 25 °C en wind. Anders zouden de temperaturen eerder rond de 30 °C liggen.

Ik heb me voor het eerst eenzaam en alleen gevoeld. Ik had op iets gehoopt met daarbij behorende verwachtingen en de realiteit maakte daar korte metten mee. Dat kwam hard aan en ik heb dan ook heel wat kilometers in tranen afgelegd. Op een gegeven moment kwam zelfs in mijn hoofd op om voor het eerst in mijn leven stomdronken te worden. De “grand cru’s“ van de Bourgogne waren binnen handbereik à €40,- per fles dus het zou in ieder geval in stijl gebeuren. Helaas denk ik dan direct aan de dag erna en 20km lopen met een brak lichaam is geen pretje. Dus het idee toch maar niet uitgevoerd.

De behoefte aan iets diepgaander contact was zo groot dat ik een aantal dagen lang iedereen die ik tegenkwam, kritisch bekeek in de hoop een (vage) bekende tegen te komen. Maar helaas zat dat er niet in. Een telefoontje van mijn broer hielp en vervolgens kwamen er weer leuke mensen op mijn pad waarmee dat diepgaande contact mogelijk was. Ik voel me nu weer een stuk beter en in staat om in mijn eentje verder te trekken. Als die omkeer niet had plaatsgevonden weet ik niet of ik het nog wel 10 weken vol zou kunnen houden.

Morgen (donderdag 19-7) ga ik weer verder met een aanpassing op de route. Al vanaf dat ik de route heb samengesteld heb ik opgezien tegen het stuk na Cluny. Gisteren heb ik 2 uur bij de VVV gezeten om het vervolg voor elkaar te krijgen. Bellen, zoeken op internet en ik ben weer voor een paar dagen onderdak. Maar het ging niet gemakkelijk en ik ben bang dat ik meer vooruit moet plannen dan dat ik tot nu toe doe. Maar na deze 2 uur heb ik daar nu wel mijn buik van vol.

De hotels worden meer en meer vervangen door chambres d’hotes (B&B). Bij sommigen kun je ’s avonds mee eten, bij anderen is gezamenlijk ontbijten verplicht. Ik vind het wel gezellig om ’s morgens met z’n 8-en aan de ontbijttafel te zitten. Ik moet er bij het reserveren nu wel om denken dat ik om brood vraag om mee te nemen voor tussen de middag, of ik er kan eten of niet en indien nee, waar dan wel. En ook niet onbelangrijk: hoe er te komen. Tot nu toe lagen de overnachtingen aan de weg maar dat is nu niet meer het geval.

Wat me aan vroeger doet denken zijn de dekens. Alleen in de echt grote steden hebben de hotels dekbedden. Verder zijn het ouderwetse lakens met een deken. Ik weet nog van vroeger dat ik, na verschoning van het bed, zo voorzichtig mogelijk mijn bed inschoof om maar zo lang mogelijk van het ingestopte bed te kunnen genieten. En ook nu schuif ik heel voorzichtig het bed in om vervolgens toch een klein puntje laken en deken los te trekken. Maar niet meer dan een puntje, het overgrote deel van het bed moet ingestopt blijven.

Ik kom onderweg niet veel andere wandelaars en/of rondtrekkende fietsers tegen. Maar degenen die ik tegenkom klagen allemaal dat het rondtrekken duur is. Van verschillende kanten kreeg ik van tevoren te horen dat je op zo’n €50,- tot €60,- per dag moet rekenen. In Duitsland kwam ik daar nog wel mee uit, maar in Frankrijk lukt dat echt niet. Een overnachting met ontbijt zit toch snel rond de €65,- en dan komt daar het avondeten + eten voor onderweg nog overheen. Het helpt ook niet dat het hoogseizoen begonnen is. Veel wandelaars / pelgrims naar Santiago de Compostella beginnen om die reden hun tocht ook in St. Jean Pied de Port. Vanaf daar zijn er goedkope overnachtingsmogelijkheden voor pelgrims. Ik heb het voordeel dat ik me niet al te veel zorgen over geld hoef te maken maar ik probeer het wel zo goedkoop mogelijk te houden. Maar ik kan me indenken dat dit soort bedragen mensen wel afschrikt. Per week ben je al snel zo’n €600,- kwijt en voor dat bedrag kun je 2 weken naar Kreta of Turkije.

Ik heb mijn eerste teek opgelopen. Ik loop met lange mouwen en pijpen, dus er zijn hooguit 2 tot 3 momenten waarop een teek toe kan slaan. (En nee, ik ga niet precies uitleggen waar hij zat). De teek heeft van zijn actie echter niet veel plezier gehad omdat hij, na het toeslaan, snel geplet werd onder de heupband van de rugzak. Nooit geweten dat mijn rugzak een goede tekendoder zou zijn.

Net zoals ik pas onlangs tot de ontdekking ben gekomen dat mijn rugzak heel lekker ligt. Voorwaarde is wel dat hij op de juiste manier tegen een paal, boom of muur gezet wordt. Ik ben benieuwd wat ik nog meer ga ontdekken aan mijn uitrusting. Mijn uitrusting is uitgebreid met een extra sjaal die ik, ook nieuw gekocht, met garen aan mijn hoed heb vastgezet. Ik kan nu mijn hoed ook dragen als het waait. Een beetje wind ging wel goed maar vanaf windkracht 3 tegen werd het wel erg moeilijk.

Straks ga ik naar de supermarkt om flink in te slaan voor onderweg. Nu ik geen routeboekje meer heb met informatie over winkels, ben ik wel bang om opeens zonder iets te zitten. In de praktijk zal vast blijken dat ik mij zorgen heb lopen maken om niks en ook voor niks dat extra gewicht heb meegesleept. Maar op dit moment voelt het wel goed en dat weegt iets zwaarder (figuurlijk dan).

Mijn oude schoenen lopen ook goed, ondanks de halve maat kleiner. Ik ben daar erg bij mee. Man komt nog 1 keer over en daar wisselen we de schoenen weer om. Volgens mij slijt de binnenkant harder dan de buitenkant.

Wijngaarden zijn leuk onderweg omdat er op dit moment erg veel in gewerkt wordt. Dat levert veel bedrijvigheid op. Aan de andere kant maakt dat het “wildplassen” wel erg moeilijk. Ik geloof dat ik de Bourgogne wijnen in ga ruilen voor de Beaujolais. Dus voorlopig zal het “wildplassen” nog wel even een probleem blijven.

Verder valt er op dit moment niet veel meer te melden.

Verslag 7

Hallo allemaal,

Weer een paar weken en meer dan 100km verder, samen met Man in Dijon. Het uitstapje naar mijn vriendin was lekker: geen gedoe om een restaurant uit te zoeken, mij vol kunnen eten aan allerlei soorten fruit, gebruik gemaakt van de aanwezigheid van een koelkast en alle kleren in de wasmachine gegooid. Met een fris en schoon gevoel mijn tocht daarna weer verder gezet. Ik vreesde voor spierpijn, blaren en dergelijke omdat ik een week niet gelopen had, maar dat viel heel erg mee.

De afstanden die ik op een dag moet lopen, worden gemiddeld iets langer. Inmiddels heb ik 2 dagen van 30km erop zitten en zo’n 4 dagen met meer dan 25km. Het zijn niet mijn favoriete afstanden maar ik heb het gehaald en ik weet nu dat ik zulke afstanden kan lopen als het nodig blijkt te zijn. Maar het is wel zwaar en na 3 van zulke dagen achter elkaar ben ik wel aan een rustdag toe. En ik moet op dagen met een flink aantal kilometers niet bedenken dat ik van de route af ga wijken! Ik heb dat nu 2x bedacht en dat bleek uiteindelijk geen goed idee. Beide keren dat ik van de route in het boekje afweek, was omdat de route het laatste stuk langs een zeer drukke weg zou gaan. En het leek mij veiliger om voor het alternatief te gaan, misschien meer kilometers dan volgens het boekje stond aangegeven, maar niet constant ogen en oren in mijn rug nodig hebben om auto’s te ontwijken. Het klonk allemaal heel logisch. De praktijk was echter anders.

De eerste keer bleek vanaf een bepaald dorpje de markering niet duidelijk aangebracht. Achteraf waren er al meer wandelaars daar fout gelopen. Ik kwam een ouder echtpaar tegen wat in de tuin aan het werk was en voor de zekerheid toch maar even vragen waar ik was. In plaats van westelijk te lopen was ik richting zuiden gegaan en stond mij nog zo’n 8km langs een drukke weg te wachten om bij het hotel in Neufchateau te komen. Op dat moment had ik er al 26km opzitten. Gelukkig was het echtpaar zo aardig om hun dochter te vragen mij naar het hotel te brengen. Dat scheelde een paar uur lopen en omdat ik er toen echt wel doorheen zat, nam ik dat aanbod graag aan.

Vanaf Langres zijn er twee mogelijkheden om in Dijon te komen. De eerste gaat via de GR7 en de tweede is de “officiële” Jakobsweg. In 2009 ging die weg vooral over de doorgaande wegen en is daardoor minder mooi. Het lag in mijn bedoeling om over de GR7 te gaan maar het lukte niet om een overnachtingsplek te krijgen waardoor ik toch voor de Jakobsweg koos. Bij aankomst op het tweede overnachtingadres vanuit Langres, zag ik dat de Jakobsweg een andere route nam dan in mijn boekje beschreven stond. Ik had het gedoe in Neufchateau nog vers in mijn geheugen en besloot het er niet op te wagen. Dan maar een minder mooie weg, ik wist nu wel waar ik aan toe was, hoeveel kilometers mij te wachten stonden en hoe lang ik er ongeveer over zou doen. Ik kwam zonder problemen op mijn plek van bestemming, Is-sur-Tille, aan. Vanuit Is had ik een weg uitgestippeld om in Dijon te komen. En toen kwam ik toch in de verleiding. In Is kwam ik de markeringen van de Jakobsweg tegen en ik dacht niet dat ik in grote problemen zou komen als ik voor de gemarkeerde weg zou kiezen. Ik had beter moeten weten. Ergens onderweg een markering gemist en vervolgens liep ik op een enorm drukke weg richting Dijon. De eerste de beste mogelijkheid genomen om van deze weg af te komen en aan een vrouw gevraagd hoe ik het beste in Dijon kon komen. Ik was toen als zo’n 5 uur onderweg en volgens die mevrouw was het nog minstens 12km. Weer zonk de moed me in de schoenen. Het was drukkend warm weer, zo’n 28C, er was onweer met enorme regen voorspeld en ik had het wel even gehad. De mevrouw was zo aardig om het plukken van bloemen te staken en mij naar Dijon te brengen. Ik was weer erg blij met deze onverwachte lift maar ik heb mijn les geleerd: ik wijk niet meer van mijn oorspronkelijke route of de beschreven route af.

En toch komt het tijdens dit soort momenten niet in mijn hoofd op om een van de vele enveloppen open te maken die ik als bemoediging meegekregen heb. Ik heb 10 enveloppen met (hopelijk) lieve woorden in mijn rugzak voor het moment dat ik het niet meer zie zitten. Onderweg zijn er best momenten geweest die moeilijk waren maar kennelijk nog niet moeilijk genoeg om een graai in het zakje met enveloppen te doen. Ik ben heel benieuwd wat ervoor nodig is om dat wel te doen. Misschien moet ik dan echt op het moment staan om naar huis te gaan en zover is het nog niet gekomen.

De komende ± 4 weken loop ik op mijn oude schoenen. Man heeft die voor mij meegenomen. De hakken van mijn schoenen zijn toch al wel behoorlijk versleten en ik ben bang dat ik daarmee niet tot eind september door kan lopen. Man neemt ze mee naar huis, laat ze verzolen en brengt ze de volgende keer weer mee. Ik hoop dat mijn oude schoenen net zo goed lopen als mijn huidige schoenen, ze zijn namelijk een halve maat kleiner terwijl het weer steeds warmer wordt. En door de warmte worden mijn voeten groter.

Vanwege het warme weer ben ik in Dijon naar de kapper gegaan. Thuis had ik al een half jaar zonder kapper gedaan om te kijken hoe mijn haar zich zou houden. Het leek mogelijk te zijn, alleen was ik vergeten dat ik zeer dik haar heb. En dik haar in de winter is toch minder erg dan dik haar in de zomer. Het was tijd om mijn haar uit te laten dunnen. Bij de VVV werkt een Vlaamse vrouw en die kon ik mooi vragen wat uitdunnen in het Frans is. Met mijn opgedane kennis richting kapper en het is helemaal goed gekomen. De lengte is alleen een beetje bijgewerkt en de rest is flink uitgedund. Het scheelt beduidend in warmte.

Over zo’n 2 weken ben ik door mijn boekje heen. Dan heb ik de GR7, en later de GR4, op de kaart staan, wit-rood gemarkeerd en op mijn GPS. Van internet heb ik een aantal overnachtingadressen op de GR geprint en ik heb alle benodigde blaadjes uit het dikke boek met alle Chambres d’Hotes gescheurd als back-up. Alleen heb ik dan geen informatie meer over winkels, geldautomaten en restaurants. Ik merk dat ik het toch wel prettig vind om die informatie te hebben en het maakt dat ik best tegen het komende stuk op zie. Aan de andere kant hoop ik dat ik dan meer wandelaars tegen kom. De vakanties zijn inmiddels begonnen of staan op het punt te beginnen en ik hoop dat de GR7 toeristisch genoeg is. 

Dit was het weer voor voorlopig. Ik ga nu nog even rusten, vervolgens met Man naar een museum en nog een aantal overnachtingen regelen.

Verslag 6

Hallo allemaal,
Ik ben weer een week verder en in Toul aangekomen. Morgen (za.23-6) staat de eerste 30km op het programma, om daarna zondag 25km te moeten lopen. Ik zie er wel tegenop, maar ik ga ervan uit dat het met vroeg opstaan wel zal lukken op tijd in het hotel te zijn.

Gisteren heb ik voor het eerst op internet gekeken, iets waar ik thuis niet zonder kan maar nu moeiteloos achter me laat. Daar zag ik het verzoek om eens wat te vertellen over hoe het is alleen op pad te zijn. Hierbij dan een eerste poging. Tot op heden heb ik er over het algemeen geen moeite mee. Ik heb het geluk dat ik mij in het Frans en het Duits redelijk goed verstaanbaar kan maken en verder kom dan het bestellen van brood en een plaats om te slapen. Daardoor kan ik gemakkelijk een praatje met iemand aanknopen. Het helpt ook dat mensen een vrouw alleen met een grote rugzak zeer interessant vinden. Verder is het een kwestie van aanpassen. Zit iedereen rond 17.00 / 18.00 uur op het terras of aan de bar, dan is het voor de sociale contacten handig om dan niet op de kamer te blijven zitten maar mee te doen. En hoewel ik niet van voetbal hou, is het EK een veilig onderwerp om over te spreken.

Dat wil niet zeggen dat er geen momenten waren dat ik me heel erg alleen heb gevoeld. Zeker als de eigenaren van de B&B ook niet aanspreekbaar zijn, voelt het wel als erg eenzaam. Het sturen van een sms naar Man is dan niet voldoende om dat gevoel op te heffen. Er zit dan weinig anders op dan wachten op een grotere plaats, een winkel of iets dergelijks om aan de behoefte van sociaal contact te voldoen. 
Het valt en staat natuurlijk met mijn instelling. Als ik lekker in mijn vel zit, is het gemakkelijker om contact te leggen dan als ik een baaldag heb. Het is nu eenmaal leuker om met een vrolijk en opgewekt mens te praten dan met iemand die chagrijnig voor zich uit zit te kijken.

In de praktische zin is het af en toe balen dat ik alles zelf moet regelen. Elke keer als de route onduidelijk is, moet ik zelf bedenken wat de beste oplossing is. Er is geen mogelijkheid om met iemand te overleggen. En het reserveren van overnachtingsplekken zou ik ook graag uitbesteden. Het idee alleen al dat ik weer een belronde moet doen, is voldoende om mijn maag 5x in de knoop te draaien.

Maar over het algemeen vermaak ik mij redelijk in mijn eentje en gaat het best goed. De tweede week op de Jakobsweg ging beter dan de eerste. Dat is deels te danken aan het feit dat het overgrote deel van de route gemarkeerd is. Dat geeft mij toch een gevoel van zekerheid dat ik nog steeds op de juiste weg en in de juiste richting zit. Vanaf Toul zal dat weer anders zijn, maar ik hoop dat ik nu inmiddels aan de route beschrijving gewend ben. 
Komende week maak ik een uitstapje naar mijn vriendin in Frankrijk, even genieten van niet uit eten hoeven, op tijd staan voor ontbijt en vertrek en geen stress of ik niet te vroeg of te laat op mijn slaapadres zal zijn.

In mij vorig verslag schreef ik over genieten. Daarop kreeg ik de reactie terug dat genieten moeilijk is als je je zorgen maakt. En dat het dus eerder om vertrouwen in een goede afloop en eigen kunnen gaat. Ik denk dat daar een kern van waarheid in zit. Vervolgens verschijnt er een Duitse Jakobspelgrim op mijn pad die, terwijl hij geen woord Frans of Engels spreekt, toch elke keer weer krijgt wat hij nodig heeft. In dit geval een vrouw die zowel Duits als Frans spreekt en die hem kan helpen om een onderkomen te regelen en eten in een restaurant (in plaats van brood met kaas).
Gevoelsmatig waren de rollen omgedraaid. Tot nu toe had ik alle mensen die ik onderweg tegenkwam als “reddende engelen” voor mij gezien en nu was ik ineens een “reddende engel”. Maar behalve zijn vertrouwen dat het wel goed zal komen, wil ik niet met die Duitse pelgrim ruilen. Hij loopt nu al 2 jaar, met onderbrekingen, vanuit alle hoeken van Europa naar Santiago de Compostella op zoek naar waarom zijn vrouw is overleden. Ik ben bang dat hij het antwoord nooit zal vinden of dat het volledig onbevredigend zal zijn als hij het wel vindt.

Behalve dat ik moe ben gaat het fysiek verder redelijk. Ik heb nog steeds geen blaren (snel afkloppen) en mijn rug, nek en schouders lijken het ook te houden. Ik begin wel last te krijgen van mijn hak, die wordt van binnenuit (bot?) steeds pijnlijker. De eerste 2 injecties heb ik ook voor elkaar gekregen. 
Mijn uitrusting is uitgebreid met een drinkfles van 1 liter. Het is, ingeval van nood, gemakkelijker met een fles in de hand om water te vragen, dan dat ik de hele rugzak uit moet pakken om mijn waterzak te laten vullen. Verder bleek ik niet zonder sudoku´s te kunnen. Gelukkig zijn die ook in Duitsland en Frankrijk populair.

Ik schrijf geen verslag als ik bij mijn vriendin ben. Dus het volgende verslag zal over zo´n 2 weken verschijnen.

Verslag 5

Hallo allemaal,
Rustdag in Metz, dus weer tijd om iedereen weer bij te “praten”. Ik bevind me nu een week op de Jakobsweg en het is in veel opzichten heel anders dan de Eifelsteig. Nu moet ik er wel heel eerlijk aan toevoegen dat het weer de afgelopen week niet mee heeft gezeten. In je eentje de weg zoeken terwijl de regen en het onweer elk moment los kunnen barsten (of dat ook daadwerkelijk doen) is heel anders dan wanneer de zon schijnt. 

Na de Eifelsteig waren de wandelaars “ineens” verdwenen. En tot op heden heb ik ze ook niet meer gezien. De weg is niet meer gemarkeerd en ik moet het nu dus helemaal zelf uit zien te vinden, samen met mijn route beschrijving en een kaart die globaal aangeeft waar ik me ongeveer bevind. Geen wegwijzers met tussentijdse kilometerstand, dus geen idee hoeveel ik al gelopen heb en hoeveel er nog resten er voor die dag. Ik weet bij vertrek waar ik overnacht en hoeveel kilometer het in totaal die dag zal zijn. Daar houdt mijn kennis verder op. 

De Eifelsteig is erop gemaakt langs zoveel mogelijk mooie plekjes te komen, de Jakobsweg is vooral bedoeld om zo snel mogelijk van A naar B te gaan. Er wordt wel geprobeerd om asfalt zoveel mogelijk te vermijden maar er zitten dagen bij dat de route over B-wegen gaat. Die wegen zijn niet druk, maar inspirerend is anders. Kortom, ik moet nog erg wennen. En om nog even verder te “zeuren”: je gaat niet dood van water met chloorsmaak, maar lekker is anders. 

Naast het wennen zijn er natuurlijk ook nog leuke dingen te melden. Ik ben onderweg naar Kedange-sur-Canner waar ik in het restaurant iets wil eten (ik was te laat voor de winkels, die zijn tussen de middag dicht en op mijn overnachtingplaats is niks verkrijgbaar). Vlak voor Kedange raak ik in gesprek met een vrouw die haar kleinkinderen opwacht van de schoolbus. En een paar minuten later zit ik aan de keukentafel om mee te eten. Een spontane uitnodiging, een eenvoudige maaltijd en een kijkje in franse gewoonten. Het koste wel wat tijd waardoor ik later op mijn slaapplek aankwam dan de bedoeling was, maar het was het absoluut waard.
Wat ook bijzonder was: een jong vosje tegenkomen. Van de volwassen exemplaren had ik er al 3 gezien maar een kleintje nog niet. Op zo’n moment baal ik echt dat zo’n beestje weg is voordat ik mijn camera kan pakken. 

Ik denk dat na bijna 5 weken het centrale thema wel duidelijk begint te worden: genieten. Om de een of andere reden vindt iedereen in mijn omgeving het nodig mij dat op het hart te drukken in diverse talen en in diverse bewoordingen. En hoe langer ik daarover nadenk, des te meer ik de indruk krijg dat ik op dat vlak nog wel iets kan leren. Ik geloof dat ik niet eens een definitie van genieten kan geven. Voor mij is het op dit moment synoniem met geld uitgeven aan “luxe” dingen, maar eigenlijk is dat meer verwennen dan genieten. Nog even afgezien van het feit dat het kopen van iets ook vaak bedoeld is als compensatie of als beloning. En gevoelsmatig is dat niet de echte definitie van genieten.
Ik hoop dat ik over een tijdje hier weer wat meer duidelijkheid over krijg. En ik denk dat mooi weer zeker aan mogelijk genieten zal bijdragen. 

Omdat de Jakobsweg op dit moment veel van mij vraagt (fysiek en mentaal) heb ik besloten wat vaker een rustdag te nemen en, indien mogelijk, stukken te lopen om vervolgens met de trein terug te keren naar het hotel. Morgen ga ik dat voor de eerste maal uitproberen, kijken hoe dat bevalt. Ik loop dan van Metz naar Angy-sur-Moselle en ga van daaruit met de trein weer terug naar Metz. Geen grote rugzak maar een kleintje met niet meer dan noodzakelijke dingen.
Verder valt er aan deze kant niets meer te melden.

Verslag 4

Hallo allemaal,
Het is nu woensdag 6 juni en Man en ik zijn in Trier. Met z’n tweeën is een rustdag toch een stuk minder rust dan alleen. Ik zoek de hele dag al naar een gaatje om jullie op de hoogte te brengen en heb nu een half uurtje voordat we op zoek gaan naar een restaurant om iets te eten.

Het feit dat ik in Trier ben, houdt in dat ik de Eifelsteig met goed gevolg heb afgelegd, 313km stijgen en dalen. Volgens een Nederlander die ik onderweg tegenkwam zal Frankrijk qua stijgen en dalen minder zwaar zijn dan de Eifel en hij kan het weten want hij is al 5x! naar Santiago gelopen. Dat de Eifelsteig erop zit, betekent ook dat het gevoelsmatig nu ook echt gaat beginnen. De Eifelsteig is goed gemarkeerd en de hele toeristensector heeft daar inmiddels op ingespeeld. Dat zal vanaf nu anders zijn. Geen markeringen meer, alleen een routebeschrijving en een kaart, niet veel hotels of andere overnachtingsmogelijkheden onderweg en hetzelfde geldt voor restaurants. Ik zal heel eerlijk bekennen dat ik daar best tegenop zie. Voor de zekerheid zijn alle noodrantsoenen na een bezoek aan de supermarkt ruim aangevuld, dus ik ga met een zware rugzak verder.

Ik had al een keer geschreven dat ik onderweg al regen had meegemaakt maar een wolkbreuk was nog niet op het lijstje bijgeschreven. Die kan ik inmiddels ook toevoegen. Ik was zondag onderweg van Niederkail naar Zemmer en al bij het opstaan regende het. Voor die dag stond 20km op de planning. De regen was niet dusdanig dat ik niet kon vertrekken en ter hoogte van Bruch was het bijna droog. In Bruch was een mogelijkheid beschreven om de tocht in te korten met minder stijgen en dalen. Dat leek mij wel wat om vervolgens na een uur lopen weer op dezelfde plek uit te komen. Dat was niet de bedoeling en toen toch maar via de Eifelsteig verder. Tussen Bruch en Gladbach kwam ineens die wolkbreuk en in minder dan een minuut was ik tot op mijn vel doorweekt. Zelfs mijn regenjas kon er niet tegenop.
De hele etappe verder uitlopen was geen optie meer, dus door naar Gladbach om daar in het restaurant een taxi te bellen. Alleen kwam ik na openingstijd bij het restaurant aan, dus dat schoot niet op. Vervolgens Gladbach ingelopen en daar zag ik een auto een oprit naar een huis inrijden. Op het raampje geklopt en aan het jonge stel in de auto gevraagd of ze voor mij een telefoonnummer voor een taxi hadden. Het stel ging op bezoek bij zijn ouders en die hebben een taxi gebeld. Er zouden aanrijdkosten in rekening worden gebracht, of dat een probleem was? Nee, natuurlijk niet als ik maar in Zemmer kom. Vervolgens bleek het 45 minuten te duren voordat de taxi er zou zijn. Dat vonden de bewoners te lang dus werd de taxi afgezegd, werd ik in 2 enorme handdoeken gewikkeld en in de auto gezet waarna het jonge stel mij in Zemmer voor het hotel afleverde. Echt hartstikke super om zoveel vriendelijkheid mee te maken.

Ik ben nog steeds behoorlijk moe, zeker op rustdagen. Ik probeer elke avond zo vroeg mogelijk mijn bed in te kruipen en op elke rustdag slaap ik ’s middags 2 uur (erg gezellig voor Man, maar niet heus). Op het vervolgtraject wil ik proberen wat vaker een rustdag te nemen en dan hoop ik het op die manier vol te houden. Er zijn veel redenen die voor mij acceptabel zijn om mijn tocht te beëindigen en teveel van mijn lichaam gevraagd te hebben valt daar niet onder. Zeker niet omdat het juist de bedoeling is om te ontdekken wat mijn lichaam wel en niet kan en leuk vindt.
De teen doet nog steeds zeer. Bedankt voor de vele opties. Het lijkt erop dat er inmiddels een kleine blauwe plek aan de onderkant aan het ontstaan is. Ik ben van plan hem goed in te pakken in sporttape en dan verder te zien. Het lijkt op een soort van overstrekking of iets dergelijks.

Vandaag heb ik een dunne sjaal gekocht om als riem om mijn broek te knopen. Kennelijk ben ik afgevallen en zakken mijn broeken een beetje. Een riem kruipt bij mij heel snel naar boven en snijdt dan in mijn vel. Ik hoop dat een sjaaltje beter zal werken. En natuurlijk hoop ik dat ik niet nog meer afval. Ik doe mijn best om zoveel mogelijk eten in mijn lichaam te stoppen maar ik denk dat ik de grens van wat ik naar binnen kan werken wel bereikt heb.

Vandaag geniet ik van mijn eigen vertrouwde kleren en schoenen evenals het gebruik van een handtas. Het is niet zo dat ik dat onderweg mis, ik red mij prima met de spullen die ik bij mij heb. Maar voor anderhalve dag voelt het als luxe.
Het voelt vertrouwd maar ook anders om weer samen te zijn. Kennelijk krijg je in iets meer dan 3 weken in je eentje toch een bepaald soort ritme en dan ben je ineens weer met 2. Man stond mij bij de Porta Nigra op te wachten met rozen. Heel lief en vervolgens mag hij er thuis van gaan genieten want ik kan ze niet meenemen. Morgen zwaait hij me weer uit als ik verder richting het zuiden ga. Het afscheid zal wel weer emotioneel zijn maar we weten nu wel van elkaar dat de ander het goed maakt.

Inmiddels is het halve uur weer voorbij en rennen we nu naar het restaurant om wat te eten.

Verslag 3

Hallo allemaal,
Een rustdag in Manderscheid met de beschikking over diverse winkels, wat handig is als je voorraden aan moet vullen en een pen en postzegels nodig bent. Het is donderdag 31 mei en ik weet niet wanneer dit verslag bij jullie aan komt. Als alles goed gaat ben ik komende dinsdag in Trier en Man is daar dan ook. Als de post traag is, komt dit verslag aan als Man weg is. Dan moeten jullie wat langer wachten.
Ik kan merken dat ik al wat langer onderweg ben. Het herstel duurt langer en het stijgen gaat, vooral direct aan het begin, steeds zwaarder. Straks kruip ik in het hotel mijn bed weer in en dan hoop ik dat het, na een dag slapen, weer wat beter zal gaan. Verder lichamelijk ongemak blijft mij redelijk bespaard. Met Pinksteren had ik een stuk huid van mijn voet verloren, maar dat viel met een pleister te verhelpen. Tijdens het lopen heb ik er geen last meer van gehad. Schuurplekken van de warmte in mijn lies laten zich goed behandelen met zeer vette crème. Het kost wat meer moeite mijn maag en darmen in het gareel te krijgen. Maar daar heb ik in elke “vakantie” last van, dus dat is niets nieuws.

Het enige wat onhandig is, is een pijnlijke teen aan mijn rechtervoet. Ik kan er niks aan ontdekken maar tijdens het lopen wordt het steeds pijnlijker. Wie suggesties heeft wat het zou kunnen zijn en wat er aan te doen zou zijn, mag het zeggen.

In het vorige verslag schreef ik dat ik nog op zoek ben naar de juiste balans tussen rust, afstand en vooruit plannen. Die balans heb ik nog steeds niet gevonden. Mijn voorkeur gaat uit naar wat kortere afstanden maar dat komt niet uit met de openingstijden van de hotels en pensions. En om dan 3 uur op een bankje te zitten om de tijd te doden is geen pretje (en zonde van de tijd). Aan de andere kant heb ik nu 2 dagen 20 km (en meer) gelopen en dan komt er toch een moment dat het gevoel ontstaat dat ik me moet haasten om niet te laat te komen.

Onderweg kom ik regelmatig andere wandelaars tegen die meer dan 20 km op een dag lopen. Het kost veel moeite dan niet te gaan vergelijken en tevreden te zijn met wat ik tot nu toe bereikt heb: 2/3 van de Eilfelsteig zit erop. De Eilfelsteig is een mooie route om te lopen en is over het algemeen goed aangegeven. Voor zover ik fout gelopen heb, was dat eerder een kwestie van niet goed opletten dan van slechte markering. Het stijgen is soms zwaar, zeker als je direct aan het begin in 2.5km  200m omhoog moet, maar elke klim wordt beloond met een mooi uitzicht.

Onderweg komt ik ook veel vogels, mooie bloemen en andere beestjes tegen. Ik heb bij biologie echter nooit goed opgelet, dus ik heb geen idee wat ik zie. In het begin schrok ik nog regelmatig op van geritsel naast het pad. Ik heb nu eenmaal een angst voor slangen en je weet maar nooit. Inmiddels ben ik erachter dat het geritsel door muisjes wordt veroorzaakt. Ze zijn leuk bruin en helaas te snel om op de foto te zetten.

Huis en mijn leven daar voelt, letterlijk en figuurlijk, kilometers ver weg (sorry!). ik weet dat het er is, maar op dit moment niet belangrijk meer. Mijn wereld bestaat uit de weg die voor mij ligt en mijn rugzak. Het voelt raar om op een rustdag alles op de kamer te laten. Het gewicht van de rugzak varieert een beetje (als ik in een supermarkt ben, kan ik het niet laten teveel fruit te kopen), maar het voelt vertrouwd om hem ’s morgens op mijn rug te hangen.
En nu ga ik weer terug naar het hotel om lekker verder te slapen. Ik ben echt moe.

Verslag 2

Hallo allemaal,
Op het moment dat ik dit schrijf is het dinsdag 22 mei en bevind ik mij in Blankenheim. Vandaag loop ik “maar” 8,3 km, en omdat je eigenlijk niet voor 16.00 uur bij je overnachtingadres mag staan, heb ik veel tijd over. Tijd die ik nuttig besteed om in een café jullie op de hoogte te brengen van mijn ervaringen tot nu toe.

Van tevoren heb ik veel reisverslagen op internet en in boekvorm gelezen en er komt altijd een moment waarop plannen veranderd moeten worden, maar dat moment komt nooit aan het begin. Dat sterke mij in de overtuiging dat ik best in de week van Hemelvaart op pad kon gaan en dat alles goed zou komen. Uiteindelijk kwam het ook goed, in de zin dat ik onderdak gevonden heb maar het was wel behoorlijk afwijken van de route. Vervolgens klopte de nieuw gekochte kaart niet met de werkelijkheid waardoor ik een stukje met de bus moest.

Na de stress om op de vrijdag na Hemelvaart een overnachtingsplek te vinden (de medewerkster van de VVV kwam de stoom haast uit de oren) moet ik toegeven dat de angst om geen slaapplek te krijgen er goed in zit. Ik had gedacht dat het na Hemelvaart beter zou gaan, maar dat bleek verkeerd gedacht. Kennelijk nemen veel mensen tussen Hemelvaart en Pinksteren vrij. Volgens de pensionhoudster in Blankenheim zal het na Pinksteren beter gaan.

Ondanks dat het moeilijk was om tot en met Pinksteren onderdak te vinden zat er ook een lichtpuntje tussen. Een hotel was eigenlijk gesloten vanwege tv-opnamen maar was toch bereid mij de enige vrije kamer te geven. Een pensionhoudster belde terug nadat ze eerst gezegd had dat ze vol waren. Ze had in hun eigen huis nog een kamer die ze liever niet verhuurde, maar ik had door de telefoon zo aardig geklonken dat ze mij toch die kamer gunde. Dit soort zaken beuren me dan toch weer op.

Qua weer heb ik nu wel alles meegemaakt wat er mee te maken viel. Zonnig, warm, drukkend warm met dreigend onweer, regen, hagel, sneeuw en vorst. Onweer heb ik ook meegemaakt maar niet tijdens het lopen. Afgelopen zondag zijn in de buurt nog 3 paarden omgekomen door de bliksem. Dat voelt toch wel eng.

Het lopen zelf gaat redelijk goed. Ondanks de, soms steile, bergen heb ik een tempo van ongeveer 3km per uur, inclusief pauzes. De route loopt voornamelijk door of langs het bos met veel klaterende beekjes of riviertjes (ze hechten hier veel aan het onderscheid daartussen maar ik zie het verschil niet). ’s Morgens vroeg schieten de eekhoorntjes voor mijn voeten langs en ik heb ook al een vos gezien. Het enige waar ik moeite mee heb, zijn de afstanden. Met mijn verstand kan ik volledig beredeneren dat 21km op een dag minstens moet lukken, 21km met 3km/uur = 7uur lopen. Zelfs als ik om 10.00 uur ’s morgens vertrek ben ik nog op tijd op het volgende overnachtingadres. Toch voelt het anders aan en vind ik 15 tot 18km eigenlijk wel goed. Dat heeft dan weer tot gevolg dat ik onderweg minstens een uur op een bankje moet zitten omdat ik anders te vroeg op het volgende overnachtingadres ben. Kortom, ik heb de juiste balans nog niet gevonden.

Voor de rest begint de routine al te ontstaan. Opstaan, ontbijten, afrekenen, broodjes kopen, lopen, rustpauze, lopen, rustpauze, lopen, hotel / pension zoeken, douchen, omkleden, eventueel kleren wassen, avondeten regelen, nette kleren alvast weer inpakken, slapen. En dan is de dag weer voorbij.

Tot op heden heb ik er nog geen problemen mee gehad dat ik in mijn eentje hier rond loop. Met de stress van een onderkomen met Hemelvaart, zou het leuker zijn geweest als er toen iemand naast me had gestaan, alleen voor het gevoel dat ik er niet in mijn eentje voor stond. Aan de andere kant geeft het dan ook voldoening dat ik het wel in mijn eentje voor elkaar heb gekregen.

En dan helpt het als je onderweg zeer vriendelijke en behulpzame mensen tegenkomt, medewandelaars of anderen. Mensen die hetzelfde hebben meegemaakt of die gewoon meeleven en je 3 bananen toestoppen.

Ik heb het gevoel dat ik deze eerste week mijn vuurdoop wel heb gehad en dat er niet veel nog meer kan gebeuren (hooguit een herhaling van afgelopen week).

Zolang mijn voeten nog vooruit willen (snel afkloppen, nog geen blaren tot nu toe) zal alles goed komen.

Op de valreep

Het is nu zondag en ik geniet van de laatste krackers met chocoladehagelslag. Gisteren hebben Man en ik de laatste 10km gelopen om morgen op de Eifelsteig te kunnen beginnen. De Eifelsteig staat aangegeven als lopend van Aken naar Trier maar dat is niet helemaal waar. Officiëel begint de Eifelsteig in Kornelimünster en dat ligt een kleine 10km van Aken af.
Ik moet nu heel eerlijk bekennen dat ik in april vergeten was mijn pelgrimspaspoort mee te nemen, waardoor ik geen stempel van Aken kon krijgen. Dus het was niet erg dat ik nog van Aken naar Kornelimünster moest lopen.

In Kornelimünster werden Man en ik geconfronteerd met het fenomeen "ruhetag". Het plan was dat Man en ik maandag naar Kornelimünster rijden, daar nog samen thee en koffie zouden drinken (met iets lekkers erbij) en dat Man mij daarna uit zou zwaaien. Een leuk plan ware het niet dat (in dit deel van Duitsland?) de maandag een "ruhetag" is. En op een "ruhetag" is alles gesloten. Na lang zoeken vonden we gelukkig een tentje wat er leuk uitzag en dat op maandag open is. Het bleek zelfs een informatiepunt voor de Eifesteig te wezen wat mij een stempel in mijn pelgrimspaspoort opleverde, een sticker en een kaart waar Man heel blij mee is.

Nu het moment van vertrek steeds dichter bij komt, wordt het ook steeds spannender. Maar het gaat gewoon helemaal goed komen!

De laatste dag thuis

Vandaag is de laatste dag thuis en ik word er erg emotioneel van. Omdat vanuit het noorden van het land Aken wel een eind rijden is, gaan Man en ik morgen voor een lang weekend naar een bungalowpark in Zuid-Limburg. Dus op deze laatste dag moet ik niet alleen ervoor zorgen dat alles in mijn rugzak zit wat er in moet zitten maar ook nadenken over wat er aan dingen mee moet naar het huisje.
En om het nog "erger" te maken, ik moet alvast een aantal dingen klaar leggen voor als Man mij na 4,5 maand op komt halen. Wat zou ik na 4,5 maand zo erg gemist hebben dat Man het echt mee moet nemen? Op dit moment bestaat die lijst uit mijn sloffen,een grote zware badhandoek en mijn gewone schoenen. Het is handiger dat ik dit soort dingen van te voren klaar leg in plaats van door de telefoon uit te moeten leggen in welk kastje of laatje het benodigde te vinden is. Kleding kan ik helaas nog niet klaar leggen, dat is afhankelijk van tot hoever ik gekomen ben en wat voor weer het daar dan is. Als Man mij komt halen, hebben we samen nog zo'n 3 weken vakantie om weer aan elkaar te wennen en om langzaamaan weer richting huis te keren.

Dus vandaag zit vol laatste keren. Niet echt laatste keren, het zijn voorlopig laatste keren maar toch word ik er verdrietig van. Net alsof het naar de tocht toeleven geen ruimte overliet voor terugkijken en weemoed en alsof dat nu in 1 dag allemaal uit moet.
En natuurlijk is de lijst met kleine dingetjes die op het laatst nog "even" moeten toch langer dan gedacht. Kortom, ik hoef mij op mijn laatste dag in huis niet te vervelen.
Vanavond kook ik hier de laatste maaltijd (nog iets wat ik vast vreselijk ga missen: het zelf eten koken) en slaap ik voor het laatst in mijn eigen bed. Pas in oktober zal ik mijn bed weer zien. Hetzelfde geldt voor mijn beestjes.
Dat is toch wel een raar idee.

De ontbrekende pijler

En hierbij berichtje 3 van vandaag. Lekker om opruiming in mijn huis te houden :-).

Heel aan het begin schreef ik over de 3 redenen waarom ik deze tocht onderneem. Eigenlijk zijn het woorden/redenen die ik aan een gevoel van heel diep van binnen geef, een gevoel dat het nu de tijd is om deze tocht te maken.
De eerste en heel belangrijke reden is vrede sluiten met mijn lichaam, accepteren dat er 30 jaar roofbouw op mijn lichaam is gepleegd, kijken waar mijn grenzen liggen en mijn verleden herschijven omdat dingen, achteraf, niet bleken te zijn zoals ze waren.
Hier heb ik de afgelopen periode regelmatig over geschreven. Logisch want het is een dagelijkse strijd om een balans te vinden tussen wat ik wil en wat ik kan en mijn lichaam is het voertuig waarmee ik deze tocht ga maken. Als mijn lichaam niet meewerkt, houdt alles op.

De tweede reden ligt op het relationele vlak. Daar heb ik af en toe over geschreven. Bijna net zo belangrijk als de eerste reden, maar ik geloof heel sterk in het spreekwoord "waar twee vechten hebben twee schuld". Dus als ik daar meer over uit zou wijden, dan zou het vooral mijn kant van het verhaal zijn en daarmee doe ik Man enorm tekort. Bovendien weet je nooit wie dit blog leest en ik wil niet dat mensen ineens anders tegen Man aan gaan kijken omdat ik hier van alles over hem schrijf.
Dit gezegd hebbende, is het best eng om elkaar zolang los te laten en bij terugkomst te zien of het gebracht heeft wat we ervan verwachten. Ik ben wel heel dankbaar dat ik van Man de kans krijg om deze tocht te maken.
En de laatste reden is dat ik geen werk heb (op dit moment ook niet in staat zou zijn om te werken) en geen idee heb wat ik voor werk zou willen doen. Gisteren was het laatste gesprek met mijn loopbaanadviseur en eigenlijk zijn we niet veel verder gekomen dan de conclusie die we in februari/maart vorig jaar hadden getrokken: dat het nog steeds onduidelijk is of ik op langere termijn in staat ben om te werken. En dat is toch een eerste vereiste in de zoektocht naar werk en indien ja, wat voor werk.
Mijn energietekort van jaren is van grote invloed geweest op mijn ervaringen met werken. Ik heb, voor zover mogelijk, altijd gewerkt maar mijn leven was dan niet echt leuk. Doordeweeks kon ik niet meer dan opstaan, werken, eten maken en slapen om in het weekend bezig te zijn met bijkomen van een week werken en de overige noodzakelijke zaken in het huishouden te regelen. Ruimte voor andere zaken zat er niet in. Ik zal op dit vlak enorme winst kunnen boeken als ik werk los kan zien van de ervaringen uit het verleden. Maar of dit gaat lukken is heel erg afhankelijk van hoe goed ik vriendjes met mijn lichaam kan worden. En hoe zo'n lange wandeltocht gaat bevallen.

Heel diep van binnen vind ik het niet eens zo erg dat ik Rome waarrschijnlijk niet ga halen. Dan heb ik een zeer goede reden om volgend jaar weer een tijdje op stap te gaan. Het zal mijn loopbaanadviseur dan ook niets verbazen dat ik bij thuiskomst gewoon iets zoek wat voldoende geld oplevert om zo snel mogelijk weer op stap te gaan.
Door mijn negatieve, energievretende ervaring met werk is nadenken over werk niet prioriteit nummer 1. Daarom neem ik 5 kaartjes met werk-gerelateerde vragen mee om daar tijdens mijn tocht regelmatig over na te denken. En als ik terugkom, zien we verder.   

Op de hoogte blijven

Er zitten allemaal kleine losse eindjes in mijn hoofd waar ik ooit nog eens over wou bloggen maar wat wegens allerlei omstandigheden niet lukte.
Een veel voorkomende vraag is: hou je ons op de hoogte?

Zoals ik in de inleiding van mijn blog al schrijf, ik wil niet de "verplichting" voelen om op zoek te moeten naar een mogelijkheid tot internet. Maar ik snap wel dat mensen graag willen weten wat ik uitspook. Daarom hebben Man en ik het volgende systeem bedacht:
Ik schrijf op bepaalde tijden (waarschijnlijk als ik een stuk heb afgerond) een verslag en stuur dat naar Man. Hij schrijft het over in een tekstbestand en plaatst het dan op dit blog.
Nogmaals, ik weet op dit moment niet hoe vaak en wanneer ik een verslag ga maken. Maar er zal regelmatig iets op dit blog verschijnen.

Als ik terugkijk

De reacties op mijn stukje over routestress heb ik bekeken en natuurlijk hebben jullie deels gelijk dat deze hele tocht gebaseerd is op loslaten en dingen laten gebeuren zoals ze zijn. Hoewel ik de reactie van een vriendin ook wel aardig vind: "Je moet toch iets te doen hebben op de laatste dagen als verder alles al klaar is.".
Ik denk dat het afhankelijk is van het soort voorbereiding wat je wilt en kunt doen. Het grote gapende witte gat in mijn GPS-programma bezorgde me steeds weer kriebels en het moest opgevuld worden. Inmiddels heb ik zo'n 300km uitgezocht en ik kijk wel hoever ik ga komen. Een voordeel is dat ik merk dat de route vanuit de lucht redelijk goed te vinden is, wat mijn vertrouwen vergroot dat het op de grond met routebeschrijving ook te vinden zal zijn. En als ik het helemaal niet meer zie zitten dan leg ik mijn gekregen gelukspoppetje uit Guatemala onder mijn kussen en verdwijnen mijn zorgen als sneeuw voor de zon (Lieve geefster, bij deze bedankt!).

Nu het moment van vertrek steeds dichterbij komt, dringt de vraag of mijn voorbereidingen voldoende zijn geweest zich steeds vaker op. En tot nu toe moet ik het antwoord daarop schuldig blijven.
Ik heb een route uitgezocht maar ik heb mij niet verdiept in de details.

Ik heb een uitrusting gekocht maar of ik daarbij uiterlijk boven praktisch heb laten prevaleren weet ik niet. Net zomin dat ik niet weet of ik alle benodigde zaken in mijn rugzak heb gestopt. Overigens nog bedankt voor de tip dat ik onderweg ook kleding kan kopen. Voor andere dingen had ik dat al wel bedacht maar voor kleding nog niet.

Ik heb wandeltrainingen gedaan in de vorm van het lopen van lange afstanden met en zonder rugzak maar het plan om daarnaast 3 tot 4 keer per week korte stukken te lopen om mijn conditie te verbeteren heb ik niet uitgevoerd. Deels omdat ik het weer niet zag zitten (dat wordt nog wat als ik dagen achtereen regen krijg) en deels omdat ik daar de energie niet voor had.
Ik sluit niet uit dat ik op dit moment doorsla naar de andere kant. Na mijzelf 30 jaar lang die spreekwoordelijke schop onder de kont te hebben moeten geven, kan ik dat op dit moment niet echt opbrengen.

Ik heb een paar boeken gelezen over pelgrimeren en het maken van voetreizen. Ik had mij graag verder willen verdiepen in het geloof wat aan pelgrimstochten ten grondslag ligt. Ook daar had ik niet de energie voor.

Ik kan er nu niks meer aan veranderen. Maandag ga ik op stap de wijde wereld in en het avontuur tegemoet. Voor iemand die jaren als controlfreak bekend stond (toen had ik deze tocht ook niet kunnen maken), zijn er heel veel dingen die onbekend zijn en niet geregeld. En in het uiterste geval loop ik naar het dichtsbijzijnde station en kom ik weer naar huis, vol met wijze lessen om het zo snel mogelijk weer te gaan proberen.

Last-minute routestress

Op zo'n 600km na, heb ik de hele route beschikbaar voor mijn GPS. En op dezelfde 600km na, is de hele route (in theorie tenminste) gemarkeerd. Tijdens het lopen van het Pieterpad heb ik ontdekt dat GPS en markering een perfectie combinatie is. In geval van twijfel of bij ontbreken van markering, slecht zoekwerk van mijn kant meegenomen, pak ik mijn GPS en weet dan direct hoe ik mijn route moet vervolgen.
Tot aan een paar dagen geleden, vond ik mij stoer genoeg om de ontbrekende 600km met alleen een routebeschrijving te lopen met een grove indicatie op een kaart. Indien nodig zou ik onderweg de bijbehorende kaarten op een meer praktische schaal aanschaffen. Na wat rondlezen op een aantal reisblogs sloeg echter de zenuwen over het niet hebben van een indicatie op mijn GPS toe. En het zien van een groot wit gat tussen de Eifelsteig en de GR7 in het GPS-programma hielp ook niet echt mee.

In het boekje van de Jakobsweg staan bij alle overnachtingsplaatsen aan de route de GPS-coördinaten vermeld en gisteren ben ik begonnen met het invoeren van 60 coördinaten in het GPS-programma. Het was meer een gevoelskwestie dan dat ik er daadwerkelijk iets aan zou hebben. Wegens gebrek aan tussenpunten zou de route niet meer zijn dan een rechte streep van bijv. 12km. Maar het zou in ieder geval wel een richting naar het einde van de etappe geven. Terwijl ik daar mee bezig was, kwam ik erachter dat het mogelijk moest zijn om meer coördinaten boven tafel te krijgen. In de routebeschrijving werd vaak genoeg een straat of een tussenliggende plaats genoemd. Het enige wat nodig was, was het boven tafel krijgen van de coördinaten van die straat of plaats.

Nu ben ik druk bezig de hele route na te lopen in G. Earth. En ik ben blij te ontdekken dat ik een heel eind kom. Zelfs windmolens waar ik een bocht om moet, zijn daar te vinden. Het eerste kwart van de route zit er inmiddels in. De rest moet nog "even".
Er is echter een heel groot nadeel aan het zo strak doorlezen van de route. Ik ontdek steeds meer dingen waar ik niet echt blij van word. Er zitten hele stukken in waarbij het lijkt dat een winkel of restaurant in 3 dagen niet te vinden is. Niet alle overnachtingsmogelijkheden zijn even sympathiek en er zitten zelfs B&B's tussen die € 75,00 voor een overnachting met ontbijt vragen.
Tot voor het lezen van het routeboekje maakte ik mij niet echt druk over het verkrijgen van eten en een slaapplek. Dat begint nu toch wel te veranderen.

Hoera! Het past!

Nu het moment van vertrek steeds dichter bijkomt en ik mijn uitrusting compleet heb, leek het mij geen gek idee om te kijken of alles wat ik mee wil nemen ook in mijn rugzak past. Afgelopen weekend had ik alles al verzameld, in plastic zakken gedaan en had ik er een hard hoofd in of het zou lukken. Voor mijn gevoel had ik mij al beperkt tot het allernoodzakelijkste dus dingen thuis laten was geen optie. En dan helpt het niet om te ontdekken dan een rugzak van 65 liter in de wandelgangen als "gemiddeld klein" wordt bestempeld.

Om er niet in mijn eentje voor te staan, ging ik gisteren naar goede vrienden waarvan zij regelmatig met een rugzak loopt voor advies en hulp. Binnen een uur zat alles erin! Ik was volledig overdonderd en vreselijk blij. Met wat extra propwerk zou ik zelfs nog meer mee kunnen nemen (wat qua gewicht natuurlijk niet zo handig is).

Als voorbereiding had ik mij al verdiept in het inpakken van een rugzak. De zware dingen moeten onderin en dicht tegen je rug aan zitten. Dus dat de waterzak in het midden van de rugzak tegen mijn rug aan zit, voldoet aan de eisen. Vervolgens was ik van plan om in het onderste vak mijn slaapzak te proppen (lang leve de kompressiezak).Niet dat ik daar over na had gedacht maar omdat het zo in de boekjes staat. 
De simpele vraag: wat weegt zwaarder, de slaapzak of de kleren? gooide de boel volledig op z'n kop. Toen bleek er heel veel in het onderste vak te kunnen. Met een beetje propwerk kreeg ik alle kleding, handoek en schoenen erin en had ik het hele grote bovenvak nog over voor de rest.
Vervolgens kreeg ik tips en trucs voor het gebruik van de zijvakken. Met mijn verstand wist ik wel dat ze er zaten maar gevoelsmatig kon ik er niet veel mee. Dat bleek een misverstand. Om tijdens een rustpauze bij de kaarten te komen, hoef ik nu niet de hele rugzak binnenstebuiten te keren. En ook de bescherming tegen regen ligt voor het grijpen. Alles kreeg op deze manier zijn (voorlopige) plek en op het eind had ik het bovenvak nog over. Een uitstekende plek om mijn proviand in op te bergen.

Rugzak op en voor de spiegel kijken of het geheel nog een acceptabele vorm had. Afgezien van het feit dat mijn rugzak wel zwanger lijkt, is het geheel toch redelijk compact gebleven. Zonnehoed erbij en toen bleek de rand van mijn zonnehoed aan de achterkant te breed te zijn. Handig om nu te ontdekken in plaats van onderweg. Ik was bang dat ik hem onder de naaimachine moest gooien maar grote veiligheidsspeld deed wonderen. Er werd nog een touwtje aangemaakt zodat ik de hoed aan de rugzak kan hangen als ik hem niet wil dragen.

Vervolgens bleef er nog maar 1 ding over: op de weegschaal. Volgens de, niet digitale, weegschaal kwam het geheel op 10 kilo uit. Dit is zonder eten en drinken. Hoewel ik het graag lichter zou hebben gehad, ben ik met 10 kilo heel tevreden.
Ik heb de rest van de avond met een "big smile" van blijdschap rondgelopen.

Waar ik het meest tegenop zie

Nu de vertrekdatum steeds dichterbij komt, neemt ook het afscheid nemen toe. Abonnementen op tijdschriften zijn opgezegd en mijn deelname aan activiteiten zoals het "franse groepje" en de sportschool zijn beëindigd. De vrienden die ik voor vertrek nog wilde zien, heb ik een bezoek gebracht. En hetzelfde geldt voor de vrienden die mij voor vertrek nog wilden zien. Afgelopen maandag was mijn moeder aan de beurt en het bezoek aan mijn broer en schoonvader is inmiddels gepland.

Mijn moeder heeft een paar jaar geleden met een rugzak het Pieterpad gelopen en heeft mij in de voorbereidingen van veel nuttige tips voorzien. Ik heb van haar een Sint Christoffel gekregen, de beschermheilige van pelgims en reizigers (en nog veel meer). Ik heb hem aan mijn rugzak gehangen en het bleek een perfecte plek om ook mijn pelgrimsspeldje aan vast te maken. Tijdens het bezoek vroeg mijn moeder waar ik het meest tegenop zag. In eerste instantie noemde ik het zoeken naar een overnachtingsplek, maar na wat nadenken bleek dat toch niet hetgeen te zijn waar ik het meest tegenop zie.
Waar ik het meest tegenop zie is "viezigheid". Ik vind het moeilijk om er de juiste woorden voor te vinden. Tijdens mijn laatste trainingsweek heb ik, om te doen alsof het echt was, op de rustdag mijn kleren gewassen. Na 3 dagen dragen en zweten leek mij dat wel een goed idee. Ik heb een lekker ruikende shampoo gebruikt, goed over okselplekken en dergelijke gewreven, flink uitgespoeld en de boel daarna laten drogen. Maar toen ik het een dag later droog weer aantrok, voelde ik mij niet schoon.

Dat is dus waar ik het meeste tegenop zie: het dragen van kleren die voor mijn gevoel niet schoon zijn, niet fris ruiken. Het gevoel dat je een uur in de wind stinkt (hoewel ik echt van plan ben om elke rustdag mijn kleren door een sopje te halen). En naast kleding geldt dat ook voor overnachtingsplekken. Ik geloof dat ik nog liever met reddingsdeken en slaapzak in het open veld slaap dan te moeten slapen in een bed met oude rommel vol vlekken. Afzien hoort erbij maar voor mij ligt daar toch echt wel een grens.

Als je de verhalen van ander mensen leest, staat daar nooit iets over vermeld. Dat geeft me soms wel eens het gevoel dat ik een soort van pietluttig modetutje ben wat niks gewend is. Misschien is dat ook wel zo en ben ik meer een luxebeest dan ik van mijzelf gedacht had. Daar zal ik dan tijdens mijn tocht wel achter komen. Ondertussen hoop ik stiekem op heel veel wasserettes op rustdagen.