Als ik terugkijk

De reacties op mijn stukje over routestress heb ik bekeken en natuurlijk hebben jullie deels gelijk dat deze hele tocht gebaseerd is op loslaten en dingen laten gebeuren zoals ze zijn. Hoewel ik de reactie van een vriendin ook wel aardig vind: "Je moet toch iets te doen hebben op de laatste dagen als verder alles al klaar is.".
Ik denk dat het afhankelijk is van het soort voorbereiding wat je wilt en kunt doen. Het grote gapende witte gat in mijn GPS-programma bezorgde me steeds weer kriebels en het moest opgevuld worden. Inmiddels heb ik zo'n 300km uitgezocht en ik kijk wel hoever ik ga komen. Een voordeel is dat ik merk dat de route vanuit de lucht redelijk goed te vinden is, wat mijn vertrouwen vergroot dat het op de grond met routebeschrijving ook te vinden zal zijn. En als ik het helemaal niet meer zie zitten dan leg ik mijn gekregen gelukspoppetje uit Guatemala onder mijn kussen en verdwijnen mijn zorgen als sneeuw voor de zon (Lieve geefster, bij deze bedankt!).

Nu het moment van vertrek steeds dichterbij komt, dringt de vraag of mijn voorbereidingen voldoende zijn geweest zich steeds vaker op. En tot nu toe moet ik het antwoord daarop schuldig blijven.
Ik heb een route uitgezocht maar ik heb mij niet verdiept in de details.

Ik heb een uitrusting gekocht maar of ik daarbij uiterlijk boven praktisch heb laten prevaleren weet ik niet. Net zomin dat ik niet weet of ik alle benodigde zaken in mijn rugzak heb gestopt. Overigens nog bedankt voor de tip dat ik onderweg ook kleding kan kopen. Voor andere dingen had ik dat al wel bedacht maar voor kleding nog niet.

Ik heb wandeltrainingen gedaan in de vorm van het lopen van lange afstanden met en zonder rugzak maar het plan om daarnaast 3 tot 4 keer per week korte stukken te lopen om mijn conditie te verbeteren heb ik niet uitgevoerd. Deels omdat ik het weer niet zag zitten (dat wordt nog wat als ik dagen achtereen regen krijg) en deels omdat ik daar de energie niet voor had.
Ik sluit niet uit dat ik op dit moment doorsla naar de andere kant. Na mijzelf 30 jaar lang die spreekwoordelijke schop onder de kont te hebben moeten geven, kan ik dat op dit moment niet echt opbrengen.

Ik heb een paar boeken gelezen over pelgrimeren en het maken van voetreizen. Ik had mij graag verder willen verdiepen in het geloof wat aan pelgrimstochten ten grondslag ligt. Ook daar had ik niet de energie voor.

Ik kan er nu niks meer aan veranderen. Maandag ga ik op stap de wijde wereld in en het avontuur tegemoet. Voor iemand die jaren als controlfreak bekend stond (toen had ik deze tocht ook niet kunnen maken), zijn er heel veel dingen die onbekend zijn en niet geregeld. En in het uiterste geval loop ik naar het dichtsbijzijnde station en kom ik weer naar huis, vol met wijze lessen om het zo snel mogelijk weer te gaan proberen.