De ontbrekende pijler

En hierbij berichtje 3 van vandaag. Lekker om opruiming in mijn huis te houden :-).

Heel aan het begin schreef ik over de 3 redenen waarom ik deze tocht onderneem. Eigenlijk zijn het woorden/redenen die ik aan een gevoel van heel diep van binnen geef, een gevoel dat het nu de tijd is om deze tocht te maken.
De eerste en heel belangrijke reden is vrede sluiten met mijn lichaam, accepteren dat er 30 jaar roofbouw op mijn lichaam is gepleegd, kijken waar mijn grenzen liggen en mijn verleden herschijven omdat dingen, achteraf, niet bleken te zijn zoals ze waren.
Hier heb ik de afgelopen periode regelmatig over geschreven. Logisch want het is een dagelijkse strijd om een balans te vinden tussen wat ik wil en wat ik kan en mijn lichaam is het voertuig waarmee ik deze tocht ga maken. Als mijn lichaam niet meewerkt, houdt alles op.

De tweede reden ligt op het relationele vlak. Daar heb ik af en toe over geschreven. Bijna net zo belangrijk als de eerste reden, maar ik geloof heel sterk in het spreekwoord "waar twee vechten hebben twee schuld". Dus als ik daar meer over uit zou wijden, dan zou het vooral mijn kant van het verhaal zijn en daarmee doe ik Man enorm tekort. Bovendien weet je nooit wie dit blog leest en ik wil niet dat mensen ineens anders tegen Man aan gaan kijken omdat ik hier van alles over hem schrijf.
Dit gezegd hebbende, is het best eng om elkaar zolang los te laten en bij terugkomst te zien of het gebracht heeft wat we ervan verwachten. Ik ben wel heel dankbaar dat ik van Man de kans krijg om deze tocht te maken.
En de laatste reden is dat ik geen werk heb (op dit moment ook niet in staat zou zijn om te werken) en geen idee heb wat ik voor werk zou willen doen. Gisteren was het laatste gesprek met mijn loopbaanadviseur en eigenlijk zijn we niet veel verder gekomen dan de conclusie die we in februari/maart vorig jaar hadden getrokken: dat het nog steeds onduidelijk is of ik op langere termijn in staat ben om te werken. En dat is toch een eerste vereiste in de zoektocht naar werk en indien ja, wat voor werk.
Mijn energietekort van jaren is van grote invloed geweest op mijn ervaringen met werken. Ik heb, voor zover mogelijk, altijd gewerkt maar mijn leven was dan niet echt leuk. Doordeweeks kon ik niet meer dan opstaan, werken, eten maken en slapen om in het weekend bezig te zijn met bijkomen van een week werken en de overige noodzakelijke zaken in het huishouden te regelen. Ruimte voor andere zaken zat er niet in. Ik zal op dit vlak enorme winst kunnen boeken als ik werk los kan zien van de ervaringen uit het verleden. Maar of dit gaat lukken is heel erg afhankelijk van hoe goed ik vriendjes met mijn lichaam kan worden. En hoe zo'n lange wandeltocht gaat bevallen.

Heel diep van binnen vind ik het niet eens zo erg dat ik Rome waarrschijnlijk niet ga halen. Dan heb ik een zeer goede reden om volgend jaar weer een tijdje op stap te gaan. Het zal mijn loopbaanadviseur dan ook niets verbazen dat ik bij thuiskomst gewoon iets zoek wat voldoende geld oplevert om zo snel mogelijk weer op stap te gaan.
Door mijn negatieve, energievretende ervaring met werk is nadenken over werk niet prioriteit nummer 1. Daarom neem ik 5 kaartjes met werk-gerelateerde vragen mee om daar tijdens mijn tocht regelmatig over na te denken. En als ik terugkom, zien we verder.