Verslag 6

Hallo allemaal,
Ik ben weer een week verder en in Toul aangekomen. Morgen (za.23-6) staat de eerste 30km op het programma, om daarna zondag 25km te moeten lopen. Ik zie er wel tegenop, maar ik ga ervan uit dat het met vroeg opstaan wel zal lukken op tijd in het hotel te zijn.

Gisteren heb ik voor het eerst op internet gekeken, iets waar ik thuis niet zonder kan maar nu moeiteloos achter me laat. Daar zag ik het verzoek om eens wat te vertellen over hoe het is alleen op pad te zijn. Hierbij dan een eerste poging. Tot op heden heb ik er over het algemeen geen moeite mee. Ik heb het geluk dat ik mij in het Frans en het Duits redelijk goed verstaanbaar kan maken en verder kom dan het bestellen van brood en een plaats om te slapen. Daardoor kan ik gemakkelijk een praatje met iemand aanknopen. Het helpt ook dat mensen een vrouw alleen met een grote rugzak zeer interessant vinden. Verder is het een kwestie van aanpassen. Zit iedereen rond 17.00 / 18.00 uur op het terras of aan de bar, dan is het voor de sociale contacten handig om dan niet op de kamer te blijven zitten maar mee te doen. En hoewel ik niet van voetbal hou, is het EK een veilig onderwerp om over te spreken.

Dat wil niet zeggen dat er geen momenten waren dat ik me heel erg alleen heb gevoeld. Zeker als de eigenaren van de B&B ook niet aanspreekbaar zijn, voelt het wel als erg eenzaam. Het sturen van een sms naar Man is dan niet voldoende om dat gevoel op te heffen. Er zit dan weinig anders op dan wachten op een grotere plaats, een winkel of iets dergelijks om aan de behoefte van sociaal contact te voldoen. 
Het valt en staat natuurlijk met mijn instelling. Als ik lekker in mijn vel zit, is het gemakkelijker om contact te leggen dan als ik een baaldag heb. Het is nu eenmaal leuker om met een vrolijk en opgewekt mens te praten dan met iemand die chagrijnig voor zich uit zit te kijken.

In de praktische zin is het af en toe balen dat ik alles zelf moet regelen. Elke keer als de route onduidelijk is, moet ik zelf bedenken wat de beste oplossing is. Er is geen mogelijkheid om met iemand te overleggen. En het reserveren van overnachtingsplekken zou ik ook graag uitbesteden. Het idee alleen al dat ik weer een belronde moet doen, is voldoende om mijn maag 5x in de knoop te draaien.

Maar over het algemeen vermaak ik mij redelijk in mijn eentje en gaat het best goed. De tweede week op de Jakobsweg ging beter dan de eerste. Dat is deels te danken aan het feit dat het overgrote deel van de route gemarkeerd is. Dat geeft mij toch een gevoel van zekerheid dat ik nog steeds op de juiste weg en in de juiste richting zit. Vanaf Toul zal dat weer anders zijn, maar ik hoop dat ik nu inmiddels aan de route beschrijving gewend ben. 
Komende week maak ik een uitstapje naar mijn vriendin in Frankrijk, even genieten van niet uit eten hoeven, op tijd staan voor ontbijt en vertrek en geen stress of ik niet te vroeg of te laat op mijn slaapadres zal zijn.

In mij vorig verslag schreef ik over genieten. Daarop kreeg ik de reactie terug dat genieten moeilijk is als je je zorgen maakt. En dat het dus eerder om vertrouwen in een goede afloop en eigen kunnen gaat. Ik denk dat daar een kern van waarheid in zit. Vervolgens verschijnt er een Duitse Jakobspelgrim op mijn pad die, terwijl hij geen woord Frans of Engels spreekt, toch elke keer weer krijgt wat hij nodig heeft. In dit geval een vrouw die zowel Duits als Frans spreekt en die hem kan helpen om een onderkomen te regelen en eten in een restaurant (in plaats van brood met kaas).
Gevoelsmatig waren de rollen omgedraaid. Tot nu toe had ik alle mensen die ik onderweg tegenkwam als “reddende engelen” voor mij gezien en nu was ik ineens een “reddende engel”. Maar behalve zijn vertrouwen dat het wel goed zal komen, wil ik niet met die Duitse pelgrim ruilen. Hij loopt nu al 2 jaar, met onderbrekingen, vanuit alle hoeken van Europa naar Santiago de Compostella op zoek naar waarom zijn vrouw is overleden. Ik ben bang dat hij het antwoord nooit zal vinden of dat het volledig onbevredigend zal zijn als hij het wel vindt.

Behalve dat ik moe ben gaat het fysiek verder redelijk. Ik heb nog steeds geen blaren (snel afkloppen) en mijn rug, nek en schouders lijken het ook te houden. Ik begin wel last te krijgen van mijn hak, die wordt van binnenuit (bot?) steeds pijnlijker. De eerste 2 injecties heb ik ook voor elkaar gekregen. 
Mijn uitrusting is uitgebreid met een drinkfles van 1 liter. Het is, ingeval van nood, gemakkelijker met een fles in de hand om water te vragen, dan dat ik de hele rugzak uit moet pakken om mijn waterzak te laten vullen. Verder bleek ik niet zonder sudoku´s te kunnen. Gelukkig zijn die ook in Duitsland en Frankrijk populair.

Ik schrijf geen verslag als ik bij mijn vriendin ben. Dus het volgende verslag zal over zo´n 2 weken verschijnen.

Verslag 5

Hallo allemaal,
Rustdag in Metz, dus weer tijd om iedereen weer bij te “praten”. Ik bevind me nu een week op de Jakobsweg en het is in veel opzichten heel anders dan de Eifelsteig. Nu moet ik er wel heel eerlijk aan toevoegen dat het weer de afgelopen week niet mee heeft gezeten. In je eentje de weg zoeken terwijl de regen en het onweer elk moment los kunnen barsten (of dat ook daadwerkelijk doen) is heel anders dan wanneer de zon schijnt. 

Na de Eifelsteig waren de wandelaars “ineens” verdwenen. En tot op heden heb ik ze ook niet meer gezien. De weg is niet meer gemarkeerd en ik moet het nu dus helemaal zelf uit zien te vinden, samen met mijn route beschrijving en een kaart die globaal aangeeft waar ik me ongeveer bevind. Geen wegwijzers met tussentijdse kilometerstand, dus geen idee hoeveel ik al gelopen heb en hoeveel er nog resten er voor die dag. Ik weet bij vertrek waar ik overnacht en hoeveel kilometer het in totaal die dag zal zijn. Daar houdt mijn kennis verder op. 

De Eifelsteig is erop gemaakt langs zoveel mogelijk mooie plekjes te komen, de Jakobsweg is vooral bedoeld om zo snel mogelijk van A naar B te gaan. Er wordt wel geprobeerd om asfalt zoveel mogelijk te vermijden maar er zitten dagen bij dat de route over B-wegen gaat. Die wegen zijn niet druk, maar inspirerend is anders. Kortom, ik moet nog erg wennen. En om nog even verder te “zeuren”: je gaat niet dood van water met chloorsmaak, maar lekker is anders. 

Naast het wennen zijn er natuurlijk ook nog leuke dingen te melden. Ik ben onderweg naar Kedange-sur-Canner waar ik in het restaurant iets wil eten (ik was te laat voor de winkels, die zijn tussen de middag dicht en op mijn overnachtingplaats is niks verkrijgbaar). Vlak voor Kedange raak ik in gesprek met een vrouw die haar kleinkinderen opwacht van de schoolbus. En een paar minuten later zit ik aan de keukentafel om mee te eten. Een spontane uitnodiging, een eenvoudige maaltijd en een kijkje in franse gewoonten. Het koste wel wat tijd waardoor ik later op mijn slaapplek aankwam dan de bedoeling was, maar het was het absoluut waard.
Wat ook bijzonder was: een jong vosje tegenkomen. Van de volwassen exemplaren had ik er al 3 gezien maar een kleintje nog niet. Op zo’n moment baal ik echt dat zo’n beestje weg is voordat ik mijn camera kan pakken. 

Ik denk dat na bijna 5 weken het centrale thema wel duidelijk begint te worden: genieten. Om de een of andere reden vindt iedereen in mijn omgeving het nodig mij dat op het hart te drukken in diverse talen en in diverse bewoordingen. En hoe langer ik daarover nadenk, des te meer ik de indruk krijg dat ik op dat vlak nog wel iets kan leren. Ik geloof dat ik niet eens een definitie van genieten kan geven. Voor mij is het op dit moment synoniem met geld uitgeven aan “luxe” dingen, maar eigenlijk is dat meer verwennen dan genieten. Nog even afgezien van het feit dat het kopen van iets ook vaak bedoeld is als compensatie of als beloning. En gevoelsmatig is dat niet de echte definitie van genieten.
Ik hoop dat ik over een tijdje hier weer wat meer duidelijkheid over krijg. En ik denk dat mooi weer zeker aan mogelijk genieten zal bijdragen. 

Omdat de Jakobsweg op dit moment veel van mij vraagt (fysiek en mentaal) heb ik besloten wat vaker een rustdag te nemen en, indien mogelijk, stukken te lopen om vervolgens met de trein terug te keren naar het hotel. Morgen ga ik dat voor de eerste maal uitproberen, kijken hoe dat bevalt. Ik loop dan van Metz naar Angy-sur-Moselle en ga van daaruit met de trein weer terug naar Metz. Geen grote rugzak maar een kleintje met niet meer dan noodzakelijke dingen.
Verder valt er aan deze kant niets meer te melden.

Verslag 4

Hallo allemaal,
Het is nu woensdag 6 juni en Man en ik zijn in Trier. Met z’n tweeën is een rustdag toch een stuk minder rust dan alleen. Ik zoek de hele dag al naar een gaatje om jullie op de hoogte te brengen en heb nu een half uurtje voordat we op zoek gaan naar een restaurant om iets te eten.

Het feit dat ik in Trier ben, houdt in dat ik de Eifelsteig met goed gevolg heb afgelegd, 313km stijgen en dalen. Volgens een Nederlander die ik onderweg tegenkwam zal Frankrijk qua stijgen en dalen minder zwaar zijn dan de Eifel en hij kan het weten want hij is al 5x! naar Santiago gelopen. Dat de Eifelsteig erop zit, betekent ook dat het gevoelsmatig nu ook echt gaat beginnen. De Eifelsteig is goed gemarkeerd en de hele toeristensector heeft daar inmiddels op ingespeeld. Dat zal vanaf nu anders zijn. Geen markeringen meer, alleen een routebeschrijving en een kaart, niet veel hotels of andere overnachtingsmogelijkheden onderweg en hetzelfde geldt voor restaurants. Ik zal heel eerlijk bekennen dat ik daar best tegenop zie. Voor de zekerheid zijn alle noodrantsoenen na een bezoek aan de supermarkt ruim aangevuld, dus ik ga met een zware rugzak verder.

Ik had al een keer geschreven dat ik onderweg al regen had meegemaakt maar een wolkbreuk was nog niet op het lijstje bijgeschreven. Die kan ik inmiddels ook toevoegen. Ik was zondag onderweg van Niederkail naar Zemmer en al bij het opstaan regende het. Voor die dag stond 20km op de planning. De regen was niet dusdanig dat ik niet kon vertrekken en ter hoogte van Bruch was het bijna droog. In Bruch was een mogelijkheid beschreven om de tocht in te korten met minder stijgen en dalen. Dat leek mij wel wat om vervolgens na een uur lopen weer op dezelfde plek uit te komen. Dat was niet de bedoeling en toen toch maar via de Eifelsteig verder. Tussen Bruch en Gladbach kwam ineens die wolkbreuk en in minder dan een minuut was ik tot op mijn vel doorweekt. Zelfs mijn regenjas kon er niet tegenop.
De hele etappe verder uitlopen was geen optie meer, dus door naar Gladbach om daar in het restaurant een taxi te bellen. Alleen kwam ik na openingstijd bij het restaurant aan, dus dat schoot niet op. Vervolgens Gladbach ingelopen en daar zag ik een auto een oprit naar een huis inrijden. Op het raampje geklopt en aan het jonge stel in de auto gevraagd of ze voor mij een telefoonnummer voor een taxi hadden. Het stel ging op bezoek bij zijn ouders en die hebben een taxi gebeld. Er zouden aanrijdkosten in rekening worden gebracht, of dat een probleem was? Nee, natuurlijk niet als ik maar in Zemmer kom. Vervolgens bleek het 45 minuten te duren voordat de taxi er zou zijn. Dat vonden de bewoners te lang dus werd de taxi afgezegd, werd ik in 2 enorme handdoeken gewikkeld en in de auto gezet waarna het jonge stel mij in Zemmer voor het hotel afleverde. Echt hartstikke super om zoveel vriendelijkheid mee te maken.

Ik ben nog steeds behoorlijk moe, zeker op rustdagen. Ik probeer elke avond zo vroeg mogelijk mijn bed in te kruipen en op elke rustdag slaap ik ’s middags 2 uur (erg gezellig voor Man, maar niet heus). Op het vervolgtraject wil ik proberen wat vaker een rustdag te nemen en dan hoop ik het op die manier vol te houden. Er zijn veel redenen die voor mij acceptabel zijn om mijn tocht te beëindigen en teveel van mijn lichaam gevraagd te hebben valt daar niet onder. Zeker niet omdat het juist de bedoeling is om te ontdekken wat mijn lichaam wel en niet kan en leuk vindt.
De teen doet nog steeds zeer. Bedankt voor de vele opties. Het lijkt erop dat er inmiddels een kleine blauwe plek aan de onderkant aan het ontstaan is. Ik ben van plan hem goed in te pakken in sporttape en dan verder te zien. Het lijkt op een soort van overstrekking of iets dergelijks.

Vandaag heb ik een dunne sjaal gekocht om als riem om mijn broek te knopen. Kennelijk ben ik afgevallen en zakken mijn broeken een beetje. Een riem kruipt bij mij heel snel naar boven en snijdt dan in mijn vel. Ik hoop dat een sjaaltje beter zal werken. En natuurlijk hoop ik dat ik niet nog meer afval. Ik doe mijn best om zoveel mogelijk eten in mijn lichaam te stoppen maar ik denk dat ik de grens van wat ik naar binnen kan werken wel bereikt heb.

Vandaag geniet ik van mijn eigen vertrouwde kleren en schoenen evenals het gebruik van een handtas. Het is niet zo dat ik dat onderweg mis, ik red mij prima met de spullen die ik bij mij heb. Maar voor anderhalve dag voelt het als luxe.
Het voelt vertrouwd maar ook anders om weer samen te zijn. Kennelijk krijg je in iets meer dan 3 weken in je eentje toch een bepaald soort ritme en dan ben je ineens weer met 2. Man stond mij bij de Porta Nigra op te wachten met rozen. Heel lief en vervolgens mag hij er thuis van gaan genieten want ik kan ze niet meenemen. Morgen zwaait hij me weer uit als ik verder richting het zuiden ga. Het afscheid zal wel weer emotioneel zijn maar we weten nu wel van elkaar dat de ander het goed maakt.

Inmiddels is het halve uur weer voorbij en rennen we nu naar het restaurant om wat te eten.

Verslag 3

Hallo allemaal,
Een rustdag in Manderscheid met de beschikking over diverse winkels, wat handig is als je voorraden aan moet vullen en een pen en postzegels nodig bent. Het is donderdag 31 mei en ik weet niet wanneer dit verslag bij jullie aan komt. Als alles goed gaat ben ik komende dinsdag in Trier en Man is daar dan ook. Als de post traag is, komt dit verslag aan als Man weg is. Dan moeten jullie wat langer wachten.
Ik kan merken dat ik al wat langer onderweg ben. Het herstel duurt langer en het stijgen gaat, vooral direct aan het begin, steeds zwaarder. Straks kruip ik in het hotel mijn bed weer in en dan hoop ik dat het, na een dag slapen, weer wat beter zal gaan. Verder lichamelijk ongemak blijft mij redelijk bespaard. Met Pinksteren had ik een stuk huid van mijn voet verloren, maar dat viel met een pleister te verhelpen. Tijdens het lopen heb ik er geen last meer van gehad. Schuurplekken van de warmte in mijn lies laten zich goed behandelen met zeer vette crème. Het kost wat meer moeite mijn maag en darmen in het gareel te krijgen. Maar daar heb ik in elke “vakantie” last van, dus dat is niets nieuws.

Het enige wat onhandig is, is een pijnlijke teen aan mijn rechtervoet. Ik kan er niks aan ontdekken maar tijdens het lopen wordt het steeds pijnlijker. Wie suggesties heeft wat het zou kunnen zijn en wat er aan te doen zou zijn, mag het zeggen.

In het vorige verslag schreef ik dat ik nog op zoek ben naar de juiste balans tussen rust, afstand en vooruit plannen. Die balans heb ik nog steeds niet gevonden. Mijn voorkeur gaat uit naar wat kortere afstanden maar dat komt niet uit met de openingstijden van de hotels en pensions. En om dan 3 uur op een bankje te zitten om de tijd te doden is geen pretje (en zonde van de tijd). Aan de andere kant heb ik nu 2 dagen 20 km (en meer) gelopen en dan komt er toch een moment dat het gevoel ontstaat dat ik me moet haasten om niet te laat te komen.

Onderweg kom ik regelmatig andere wandelaars tegen die meer dan 20 km op een dag lopen. Het kost veel moeite dan niet te gaan vergelijken en tevreden te zijn met wat ik tot nu toe bereikt heb: 2/3 van de Eilfelsteig zit erop. De Eilfelsteig is een mooie route om te lopen en is over het algemeen goed aangegeven. Voor zover ik fout gelopen heb, was dat eerder een kwestie van niet goed opletten dan van slechte markering. Het stijgen is soms zwaar, zeker als je direct aan het begin in 2.5km  200m omhoog moet, maar elke klim wordt beloond met een mooi uitzicht.

Onderweg komt ik ook veel vogels, mooie bloemen en andere beestjes tegen. Ik heb bij biologie echter nooit goed opgelet, dus ik heb geen idee wat ik zie. In het begin schrok ik nog regelmatig op van geritsel naast het pad. Ik heb nu eenmaal een angst voor slangen en je weet maar nooit. Inmiddels ben ik erachter dat het geritsel door muisjes wordt veroorzaakt. Ze zijn leuk bruin en helaas te snel om op de foto te zetten.

Huis en mijn leven daar voelt, letterlijk en figuurlijk, kilometers ver weg (sorry!). ik weet dat het er is, maar op dit moment niet belangrijk meer. Mijn wereld bestaat uit de weg die voor mij ligt en mijn rugzak. Het voelt raar om op een rustdag alles op de kamer te laten. Het gewicht van de rugzak varieert een beetje (als ik in een supermarkt ben, kan ik het niet laten teveel fruit te kopen), maar het voelt vertrouwd om hem ’s morgens op mijn rug te hangen.
En nu ga ik weer terug naar het hotel om lekker verder te slapen. Ik ben echt moe.