Verslag 3

Hallo allemaal,
Een rustdag in Manderscheid met de beschikking over diverse winkels, wat handig is als je voorraden aan moet vullen en een pen en postzegels nodig bent. Het is donderdag 31 mei en ik weet niet wanneer dit verslag bij jullie aan komt. Als alles goed gaat ben ik komende dinsdag in Trier en Man is daar dan ook. Als de post traag is, komt dit verslag aan als Man weg is. Dan moeten jullie wat langer wachten.
Ik kan merken dat ik al wat langer onderweg ben. Het herstel duurt langer en het stijgen gaat, vooral direct aan het begin, steeds zwaarder. Straks kruip ik in het hotel mijn bed weer in en dan hoop ik dat het, na een dag slapen, weer wat beter zal gaan. Verder lichamelijk ongemak blijft mij redelijk bespaard. Met Pinksteren had ik een stuk huid van mijn voet verloren, maar dat viel met een pleister te verhelpen. Tijdens het lopen heb ik er geen last meer van gehad. Schuurplekken van de warmte in mijn lies laten zich goed behandelen met zeer vette crème. Het kost wat meer moeite mijn maag en darmen in het gareel te krijgen. Maar daar heb ik in elke “vakantie” last van, dus dat is niets nieuws.

Het enige wat onhandig is, is een pijnlijke teen aan mijn rechtervoet. Ik kan er niks aan ontdekken maar tijdens het lopen wordt het steeds pijnlijker. Wie suggesties heeft wat het zou kunnen zijn en wat er aan te doen zou zijn, mag het zeggen.

In het vorige verslag schreef ik dat ik nog op zoek ben naar de juiste balans tussen rust, afstand en vooruit plannen. Die balans heb ik nog steeds niet gevonden. Mijn voorkeur gaat uit naar wat kortere afstanden maar dat komt niet uit met de openingstijden van de hotels en pensions. En om dan 3 uur op een bankje te zitten om de tijd te doden is geen pretje (en zonde van de tijd). Aan de andere kant heb ik nu 2 dagen 20 km (en meer) gelopen en dan komt er toch een moment dat het gevoel ontstaat dat ik me moet haasten om niet te laat te komen.

Onderweg kom ik regelmatig andere wandelaars tegen die meer dan 20 km op een dag lopen. Het kost veel moeite dan niet te gaan vergelijken en tevreden te zijn met wat ik tot nu toe bereikt heb: 2/3 van de Eilfelsteig zit erop. De Eilfelsteig is een mooie route om te lopen en is over het algemeen goed aangegeven. Voor zover ik fout gelopen heb, was dat eerder een kwestie van niet goed opletten dan van slechte markering. Het stijgen is soms zwaar, zeker als je direct aan het begin in 2.5km  200m omhoog moet, maar elke klim wordt beloond met een mooi uitzicht.

Onderweg komt ik ook veel vogels, mooie bloemen en andere beestjes tegen. Ik heb bij biologie echter nooit goed opgelet, dus ik heb geen idee wat ik zie. In het begin schrok ik nog regelmatig op van geritsel naast het pad. Ik heb nu eenmaal een angst voor slangen en je weet maar nooit. Inmiddels ben ik erachter dat het geritsel door muisjes wordt veroorzaakt. Ze zijn leuk bruin en helaas te snel om op de foto te zetten.

Huis en mijn leven daar voelt, letterlijk en figuurlijk, kilometers ver weg (sorry!). ik weet dat het er is, maar op dit moment niet belangrijk meer. Mijn wereld bestaat uit de weg die voor mij ligt en mijn rugzak. Het voelt raar om op een rustdag alles op de kamer te laten. Het gewicht van de rugzak varieert een beetje (als ik in een supermarkt ben, kan ik het niet laten teveel fruit te kopen), maar het voelt vertrouwd om hem ’s morgens op mijn rug te hangen.
En nu ga ik weer terug naar het hotel om lekker verder te slapen. Ik ben echt moe.