Verslag 4

Hallo allemaal,
Het is nu woensdag 6 juni en Man en ik zijn in Trier. Met z’n tweeën is een rustdag toch een stuk minder rust dan alleen. Ik zoek de hele dag al naar een gaatje om jullie op de hoogte te brengen en heb nu een half uurtje voordat we op zoek gaan naar een restaurant om iets te eten.

Het feit dat ik in Trier ben, houdt in dat ik de Eifelsteig met goed gevolg heb afgelegd, 313km stijgen en dalen. Volgens een Nederlander die ik onderweg tegenkwam zal Frankrijk qua stijgen en dalen minder zwaar zijn dan de Eifel en hij kan het weten want hij is al 5x! naar Santiago gelopen. Dat de Eifelsteig erop zit, betekent ook dat het gevoelsmatig nu ook echt gaat beginnen. De Eifelsteig is goed gemarkeerd en de hele toeristensector heeft daar inmiddels op ingespeeld. Dat zal vanaf nu anders zijn. Geen markeringen meer, alleen een routebeschrijving en een kaart, niet veel hotels of andere overnachtingsmogelijkheden onderweg en hetzelfde geldt voor restaurants. Ik zal heel eerlijk bekennen dat ik daar best tegenop zie. Voor de zekerheid zijn alle noodrantsoenen na een bezoek aan de supermarkt ruim aangevuld, dus ik ga met een zware rugzak verder.

Ik had al een keer geschreven dat ik onderweg al regen had meegemaakt maar een wolkbreuk was nog niet op het lijstje bijgeschreven. Die kan ik inmiddels ook toevoegen. Ik was zondag onderweg van Niederkail naar Zemmer en al bij het opstaan regende het. Voor die dag stond 20km op de planning. De regen was niet dusdanig dat ik niet kon vertrekken en ter hoogte van Bruch was het bijna droog. In Bruch was een mogelijkheid beschreven om de tocht in te korten met minder stijgen en dalen. Dat leek mij wel wat om vervolgens na een uur lopen weer op dezelfde plek uit te komen. Dat was niet de bedoeling en toen toch maar via de Eifelsteig verder. Tussen Bruch en Gladbach kwam ineens die wolkbreuk en in minder dan een minuut was ik tot op mijn vel doorweekt. Zelfs mijn regenjas kon er niet tegenop.
De hele etappe verder uitlopen was geen optie meer, dus door naar Gladbach om daar in het restaurant een taxi te bellen. Alleen kwam ik na openingstijd bij het restaurant aan, dus dat schoot niet op. Vervolgens Gladbach ingelopen en daar zag ik een auto een oprit naar een huis inrijden. Op het raampje geklopt en aan het jonge stel in de auto gevraagd of ze voor mij een telefoonnummer voor een taxi hadden. Het stel ging op bezoek bij zijn ouders en die hebben een taxi gebeld. Er zouden aanrijdkosten in rekening worden gebracht, of dat een probleem was? Nee, natuurlijk niet als ik maar in Zemmer kom. Vervolgens bleek het 45 minuten te duren voordat de taxi er zou zijn. Dat vonden de bewoners te lang dus werd de taxi afgezegd, werd ik in 2 enorme handdoeken gewikkeld en in de auto gezet waarna het jonge stel mij in Zemmer voor het hotel afleverde. Echt hartstikke super om zoveel vriendelijkheid mee te maken.

Ik ben nog steeds behoorlijk moe, zeker op rustdagen. Ik probeer elke avond zo vroeg mogelijk mijn bed in te kruipen en op elke rustdag slaap ik ’s middags 2 uur (erg gezellig voor Man, maar niet heus). Op het vervolgtraject wil ik proberen wat vaker een rustdag te nemen en dan hoop ik het op die manier vol te houden. Er zijn veel redenen die voor mij acceptabel zijn om mijn tocht te beëindigen en teveel van mijn lichaam gevraagd te hebben valt daar niet onder. Zeker niet omdat het juist de bedoeling is om te ontdekken wat mijn lichaam wel en niet kan en leuk vindt.
De teen doet nog steeds zeer. Bedankt voor de vele opties. Het lijkt erop dat er inmiddels een kleine blauwe plek aan de onderkant aan het ontstaan is. Ik ben van plan hem goed in te pakken in sporttape en dan verder te zien. Het lijkt op een soort van overstrekking of iets dergelijks.

Vandaag heb ik een dunne sjaal gekocht om als riem om mijn broek te knopen. Kennelijk ben ik afgevallen en zakken mijn broeken een beetje. Een riem kruipt bij mij heel snel naar boven en snijdt dan in mijn vel. Ik hoop dat een sjaaltje beter zal werken. En natuurlijk hoop ik dat ik niet nog meer afval. Ik doe mijn best om zoveel mogelijk eten in mijn lichaam te stoppen maar ik denk dat ik de grens van wat ik naar binnen kan werken wel bereikt heb.

Vandaag geniet ik van mijn eigen vertrouwde kleren en schoenen evenals het gebruik van een handtas. Het is niet zo dat ik dat onderweg mis, ik red mij prima met de spullen die ik bij mij heb. Maar voor anderhalve dag voelt het als luxe.
Het voelt vertrouwd maar ook anders om weer samen te zijn. Kennelijk krijg je in iets meer dan 3 weken in je eentje toch een bepaald soort ritme en dan ben je ineens weer met 2. Man stond mij bij de Porta Nigra op te wachten met rozen. Heel lief en vervolgens mag hij er thuis van gaan genieten want ik kan ze niet meenemen. Morgen zwaait hij me weer uit als ik verder richting het zuiden ga. Het afscheid zal wel weer emotioneel zijn maar we weten nu wel van elkaar dat de ander het goed maakt.

Inmiddels is het halve uur weer voorbij en rennen we nu naar het restaurant om wat te eten.