Verslag 6

Hallo allemaal,
Ik ben weer een week verder en in Toul aangekomen. Morgen (za.23-6) staat de eerste 30km op het programma, om daarna zondag 25km te moeten lopen. Ik zie er wel tegenop, maar ik ga ervan uit dat het met vroeg opstaan wel zal lukken op tijd in het hotel te zijn.

Gisteren heb ik voor het eerst op internet gekeken, iets waar ik thuis niet zonder kan maar nu moeiteloos achter me laat. Daar zag ik het verzoek om eens wat te vertellen over hoe het is alleen op pad te zijn. Hierbij dan een eerste poging. Tot op heden heb ik er over het algemeen geen moeite mee. Ik heb het geluk dat ik mij in het Frans en het Duits redelijk goed verstaanbaar kan maken en verder kom dan het bestellen van brood en een plaats om te slapen. Daardoor kan ik gemakkelijk een praatje met iemand aanknopen. Het helpt ook dat mensen een vrouw alleen met een grote rugzak zeer interessant vinden. Verder is het een kwestie van aanpassen. Zit iedereen rond 17.00 / 18.00 uur op het terras of aan de bar, dan is het voor de sociale contacten handig om dan niet op de kamer te blijven zitten maar mee te doen. En hoewel ik niet van voetbal hou, is het EK een veilig onderwerp om over te spreken.

Dat wil niet zeggen dat er geen momenten waren dat ik me heel erg alleen heb gevoeld. Zeker als de eigenaren van de B&B ook niet aanspreekbaar zijn, voelt het wel als erg eenzaam. Het sturen van een sms naar Man is dan niet voldoende om dat gevoel op te heffen. Er zit dan weinig anders op dan wachten op een grotere plaats, een winkel of iets dergelijks om aan de behoefte van sociaal contact te voldoen. 
Het valt en staat natuurlijk met mijn instelling. Als ik lekker in mijn vel zit, is het gemakkelijker om contact te leggen dan als ik een baaldag heb. Het is nu eenmaal leuker om met een vrolijk en opgewekt mens te praten dan met iemand die chagrijnig voor zich uit zit te kijken.

In de praktische zin is het af en toe balen dat ik alles zelf moet regelen. Elke keer als de route onduidelijk is, moet ik zelf bedenken wat de beste oplossing is. Er is geen mogelijkheid om met iemand te overleggen. En het reserveren van overnachtingsplekken zou ik ook graag uitbesteden. Het idee alleen al dat ik weer een belronde moet doen, is voldoende om mijn maag 5x in de knoop te draaien.

Maar over het algemeen vermaak ik mij redelijk in mijn eentje en gaat het best goed. De tweede week op de Jakobsweg ging beter dan de eerste. Dat is deels te danken aan het feit dat het overgrote deel van de route gemarkeerd is. Dat geeft mij toch een gevoel van zekerheid dat ik nog steeds op de juiste weg en in de juiste richting zit. Vanaf Toul zal dat weer anders zijn, maar ik hoop dat ik nu inmiddels aan de route beschrijving gewend ben. 
Komende week maak ik een uitstapje naar mijn vriendin in Frankrijk, even genieten van niet uit eten hoeven, op tijd staan voor ontbijt en vertrek en geen stress of ik niet te vroeg of te laat op mijn slaapadres zal zijn.

In mij vorig verslag schreef ik over genieten. Daarop kreeg ik de reactie terug dat genieten moeilijk is als je je zorgen maakt. En dat het dus eerder om vertrouwen in een goede afloop en eigen kunnen gaat. Ik denk dat daar een kern van waarheid in zit. Vervolgens verschijnt er een Duitse Jakobspelgrim op mijn pad die, terwijl hij geen woord Frans of Engels spreekt, toch elke keer weer krijgt wat hij nodig heeft. In dit geval een vrouw die zowel Duits als Frans spreekt en die hem kan helpen om een onderkomen te regelen en eten in een restaurant (in plaats van brood met kaas).
Gevoelsmatig waren de rollen omgedraaid. Tot nu toe had ik alle mensen die ik onderweg tegenkwam als “reddende engelen” voor mij gezien en nu was ik ineens een “reddende engel”. Maar behalve zijn vertrouwen dat het wel goed zal komen, wil ik niet met die Duitse pelgrim ruilen. Hij loopt nu al 2 jaar, met onderbrekingen, vanuit alle hoeken van Europa naar Santiago de Compostella op zoek naar waarom zijn vrouw is overleden. Ik ben bang dat hij het antwoord nooit zal vinden of dat het volledig onbevredigend zal zijn als hij het wel vindt.

Behalve dat ik moe ben gaat het fysiek verder redelijk. Ik heb nog steeds geen blaren (snel afkloppen) en mijn rug, nek en schouders lijken het ook te houden. Ik begin wel last te krijgen van mijn hak, die wordt van binnenuit (bot?) steeds pijnlijker. De eerste 2 injecties heb ik ook voor elkaar gekregen. 
Mijn uitrusting is uitgebreid met een drinkfles van 1 liter. Het is, ingeval van nood, gemakkelijker met een fles in de hand om water te vragen, dan dat ik de hele rugzak uit moet pakken om mijn waterzak te laten vullen. Verder bleek ik niet zonder sudoku´s te kunnen. Gelukkig zijn die ook in Duitsland en Frankrijk populair.

Ik schrijf geen verslag als ik bij mijn vriendin ben. Dus het volgende verslag zal over zo´n 2 weken verschijnen.