Verslag 7

Hallo allemaal,

Weer een paar weken en meer dan 100km verder, samen met Man in Dijon. Het uitstapje naar mijn vriendin was lekker: geen gedoe om een restaurant uit te zoeken, mij vol kunnen eten aan allerlei soorten fruit, gebruik gemaakt van de aanwezigheid van een koelkast en alle kleren in de wasmachine gegooid. Met een fris en schoon gevoel mijn tocht daarna weer verder gezet. Ik vreesde voor spierpijn, blaren en dergelijke omdat ik een week niet gelopen had, maar dat viel heel erg mee.

De afstanden die ik op een dag moet lopen, worden gemiddeld iets langer. Inmiddels heb ik 2 dagen van 30km erop zitten en zo’n 4 dagen met meer dan 25km. Het zijn niet mijn favoriete afstanden maar ik heb het gehaald en ik weet nu dat ik zulke afstanden kan lopen als het nodig blijkt te zijn. Maar het is wel zwaar en na 3 van zulke dagen achter elkaar ben ik wel aan een rustdag toe. En ik moet op dagen met een flink aantal kilometers niet bedenken dat ik van de route af ga wijken! Ik heb dat nu 2x bedacht en dat bleek uiteindelijk geen goed idee. Beide keren dat ik van de route in het boekje afweek, was omdat de route het laatste stuk langs een zeer drukke weg zou gaan. En het leek mij veiliger om voor het alternatief te gaan, misschien meer kilometers dan volgens het boekje stond aangegeven, maar niet constant ogen en oren in mijn rug nodig hebben om auto’s te ontwijken. Het klonk allemaal heel logisch. De praktijk was echter anders.

De eerste keer bleek vanaf een bepaald dorpje de markering niet duidelijk aangebracht. Achteraf waren er al meer wandelaars daar fout gelopen. Ik kwam een ouder echtpaar tegen wat in de tuin aan het werk was en voor de zekerheid toch maar even vragen waar ik was. In plaats van westelijk te lopen was ik richting zuiden gegaan en stond mij nog zo’n 8km langs een drukke weg te wachten om bij het hotel in Neufchateau te komen. Op dat moment had ik er al 26km opzitten. Gelukkig was het echtpaar zo aardig om hun dochter te vragen mij naar het hotel te brengen. Dat scheelde een paar uur lopen en omdat ik er toen echt wel doorheen zat, nam ik dat aanbod graag aan.

Vanaf Langres zijn er twee mogelijkheden om in Dijon te komen. De eerste gaat via de GR7 en de tweede is de “officiële” Jakobsweg. In 2009 ging die weg vooral over de doorgaande wegen en is daardoor minder mooi. Het lag in mijn bedoeling om over de GR7 te gaan maar het lukte niet om een overnachtingsplek te krijgen waardoor ik toch voor de Jakobsweg koos. Bij aankomst op het tweede overnachtingadres vanuit Langres, zag ik dat de Jakobsweg een andere route nam dan in mijn boekje beschreven stond. Ik had het gedoe in Neufchateau nog vers in mijn geheugen en besloot het er niet op te wagen. Dan maar een minder mooie weg, ik wist nu wel waar ik aan toe was, hoeveel kilometers mij te wachten stonden en hoe lang ik er ongeveer over zou doen. Ik kwam zonder problemen op mijn plek van bestemming, Is-sur-Tille, aan. Vanuit Is had ik een weg uitgestippeld om in Dijon te komen. En toen kwam ik toch in de verleiding. In Is kwam ik de markeringen van de Jakobsweg tegen en ik dacht niet dat ik in grote problemen zou komen als ik voor de gemarkeerde weg zou kiezen. Ik had beter moeten weten. Ergens onderweg een markering gemist en vervolgens liep ik op een enorm drukke weg richting Dijon. De eerste de beste mogelijkheid genomen om van deze weg af te komen en aan een vrouw gevraagd hoe ik het beste in Dijon kon komen. Ik was toen als zo’n 5 uur onderweg en volgens die mevrouw was het nog minstens 12km. Weer zonk de moed me in de schoenen. Het was drukkend warm weer, zo’n 28C, er was onweer met enorme regen voorspeld en ik had het wel even gehad. De mevrouw was zo aardig om het plukken van bloemen te staken en mij naar Dijon te brengen. Ik was weer erg blij met deze onverwachte lift maar ik heb mijn les geleerd: ik wijk niet meer van mijn oorspronkelijke route of de beschreven route af.

En toch komt het tijdens dit soort momenten niet in mijn hoofd op om een van de vele enveloppen open te maken die ik als bemoediging meegekregen heb. Ik heb 10 enveloppen met (hopelijk) lieve woorden in mijn rugzak voor het moment dat ik het niet meer zie zitten. Onderweg zijn er best momenten geweest die moeilijk waren maar kennelijk nog niet moeilijk genoeg om een graai in het zakje met enveloppen te doen. Ik ben heel benieuwd wat ervoor nodig is om dat wel te doen. Misschien moet ik dan echt op het moment staan om naar huis te gaan en zover is het nog niet gekomen.

De komende ± 4 weken loop ik op mijn oude schoenen. Man heeft die voor mij meegenomen. De hakken van mijn schoenen zijn toch al wel behoorlijk versleten en ik ben bang dat ik daarmee niet tot eind september door kan lopen. Man neemt ze mee naar huis, laat ze verzolen en brengt ze de volgende keer weer mee. Ik hoop dat mijn oude schoenen net zo goed lopen als mijn huidige schoenen, ze zijn namelijk een halve maat kleiner terwijl het weer steeds warmer wordt. En door de warmte worden mijn voeten groter.

Vanwege het warme weer ben ik in Dijon naar de kapper gegaan. Thuis had ik al een half jaar zonder kapper gedaan om te kijken hoe mijn haar zich zou houden. Het leek mogelijk te zijn, alleen was ik vergeten dat ik zeer dik haar heb. En dik haar in de winter is toch minder erg dan dik haar in de zomer. Het was tijd om mijn haar uit te laten dunnen. Bij de VVV werkt een Vlaamse vrouw en die kon ik mooi vragen wat uitdunnen in het Frans is. Met mijn opgedane kennis richting kapper en het is helemaal goed gekomen. De lengte is alleen een beetje bijgewerkt en de rest is flink uitgedund. Het scheelt beduidend in warmte.

Over zo’n 2 weken ben ik door mijn boekje heen. Dan heb ik de GR7, en later de GR4, op de kaart staan, wit-rood gemarkeerd en op mijn GPS. Van internet heb ik een aantal overnachtingadressen op de GR geprint en ik heb alle benodigde blaadjes uit het dikke boek met alle Chambres d’Hotes gescheurd als back-up. Alleen heb ik dan geen informatie meer over winkels, geldautomaten en restaurants. Ik merk dat ik het toch wel prettig vind om die informatie te hebben en het maakt dat ik best tegen het komende stuk op zie. Aan de andere kant hoop ik dat ik dan meer wandelaars tegen kom. De vakanties zijn inmiddels begonnen of staan op het punt te beginnen en ik hoop dat de GR7 toeristisch genoeg is. 

Dit was het weer voor voorlopig. Ik ga nu nog even rusten, vervolgens met Man naar een museum en nog een aantal overnachtingen regelen.