Verslag 9

Hallo Allemaal,

Het is vandaag dinsdag 24 juli. Ik ben gestrand in Lyon en met mijn aangeschafte mini-pc zit ik in de wasserette te wachten totdat mijn was klaar is. Deze week moet ik een belangrijke beslissing nemen over de voortgang van mijn tocht.
Na week 9 had ik het gevoel dat ik het ergste wel had meegemaakt. Oké, ik zag wel enorm op tegen het stuk over de GR's, maar ik ging ervan uit dat het vooral een kwestie van wennen zou zijn. Dat was ook zo toen ik van de Eifelsteig op de Jakobsweg overging. Maar deze laatste week zou ik niet graag over willen doen.

Het zat dus al niet helemaal mee met het vinden van overnachtingsmogelijkheden op de GR7, waardoor ik de overstap maakte naar de GR76. Donderdag, van Cluny naar Tramayes, ging nog wel goed. Het enige wat reden tot zorg gaf, was dat ik over 18km meer dan 7 uur nodig had. Vooral omdat er geen noemenswaardige stijgingen in zaten. Voor de zondag stond er 25km op het programma en met dit tempo zou ik dat niet halen.
Vrijdag ging het mis met het volgen van de markering en kwam ik veel westelijker uit dan de bedoeling was. Het liep die dag vanaf het begin al niet helemaal lekker. Kennelijk moest de spanning van het nieuwe en onbekende er even uit, dus de tranen zaten hoog. Zelfs hulp van vriendelijke mensen (deze keer nederlanders met een vakantiehuisje) hielp niet om mijn moraal en enthousiasme op te krikken. Het was hooguit voldoende om mij 5km verder te helpen. De overnachtingsplek was een oud "kasteel" en kwam koud en kil op mij over, hoewel de gastheer heel erg aardig was. En toen was het op. Ik was moe van alles en ik wist dat ik op deze manier de rest van de tocht niet verder kon en wilde. Ik wilde naar huis!

Niet dat ik van plan was om met mijn reis te stoppen, verre van dat. In die zin had mijn broer gelijk toen hij smste dat de tocht nog lang niet had opgeleverd wat ik ervan verwachtte.
Het was meer een gevoel dat de GR's meer voorbereiding nodig hadden dan dat ik tot nu toe gedacht had. Ik was ervan uitgegaan dat ik met een touw, adressenlijst, een kaart en onderweg ook nog de GPS, een route zou kunnen plannen die uit redelijke afstanden zou bestaan. De praktijk bleek een stuk weerbarstiger met gesloten onderkomens en onderkomens die aan de route zouden moeten liggen maar daar toch 3 tot 4km vanaf lagen. Ik heb toen alle enveloppen met bemoedigende woorden open gemaakt met de hoop dat het mij op andere gedachten zou brengen (echt super lieve reacties, bedankt daarvoor). Maar net zoals de ontmoetingen onderweg, hielp het niet meer. Daarvoor zat ik er teveel doorheen. En als 's morgens de gastheer komt melden dat hij voor mij op internet heeft gekeken en een route over de GR7 niet zou aanraden, wist ik het helemaal niet meer.

Hoe nu verder? Ik had reserveringen gemaakt tot en met dinsdagmorgen en eindigde in een plaats met station. Van daaruit zou ik de terugreis naar huis regelen om vervolgens aan niemand te vertellen dat ik in Nederland was. We zouden de klapcaravan op een camping met internetmogelijkheid zetten, ik zou de route gaan herzien met alle mogelijkheden die internet en een goed gesorteerde reisboekenwinkel te bieden hebben en daarna zou ik de route zo snel mogelijk weer voortzetten. En toch voelde het niet goed, het voelde toch als falen en opgeven.

Zaterdag stond in het teken van nadenken, huilen en al strompelend mijn weg vinden. De regen van de avond ervoor had de weg niet begaanbaarder gemaakt en natuurlijk ging het ook deze dag weer mis met de bewegwijzering. Gelukkig waren de mensen van de gite heel erg aardig. Het was duidelijk dat ik de 25km die voor zondag op het programma stonden niet zou halen. Toen ik vroeg om het nummer van een taxi om mij tot halverwege te brengen, werd spontaan aangeboden om mij zelf te brengen. Vervolgens werd ik nog voorzien van een lunchpakket waarvoor ik niets hoefde te betalen. 's Avonds nog een keer alle bemoedigende woorden gelezen en het gevoel dat ik opgaf werd steeds sterker. Was dit het moment om op te geven, zelfs als ik toch weer terug ging om verder te lopen? Aan de andere kant, het idee van even pas op de plaats, bijkomen en mijn dag inrichten zoals het mij uitkomt, leken mij de hemel op aarde. Ik was "reismoe".

In andere reisverslagen heb ik er wel eens over gelezen. Dat als je langdurig onderweg bent, er een soort van vermoeidheid optreedt die niets te maken heeft met de fysieke inspanning die je levert. Leven uit een koffer, elke dag weer een ander onderkomen, toch gebonden zijn aan tijden die anderen bepalen en elke dag weer op zoek naar een plek om te eten of mee-eten met de gastheer/vrouw waarbij toch een bepaalde manier van gezelligheid vereist is. Ik vertaal dit voor mijzelf als behoefte hebben aan een vaste stek en op dat moment was een caravan op een camping een oase van rust. Ik zag mijzelf al met een grote zak dropjes achter de pc zitten.

Zondag voelde ik mij iets beter. Ik had mijn behoeften duidelijk en had een manier gevonden om daar iets aan te doen. Het was gevoelsmatig niet de meest ideale oplossing maar het kwam een eind in de richting. En onderzweg, terwijl het liedje "let it be" van de beatles in mijn hoofd zat, kwam het eureka-moment. In plaats van 400,00 tot 500,00 euro uit te geven aan een retourtje Nederland, kon ik voor dat bedrag ook iets met toegang tot internet kopen. Man en ik hadden al afgesproken dat hij het weekend van 28 juli over zou komen naar St-Etienne. Als ik nu vanuit Lamure-sur-Azergues met de trein naar St-Etienne zou gaan, daar een tijdje in een hotel met wifi zou blijven, dan had ik bijna alles waar ik behoefte aan had: internet, tekstverwerking en boekenwinkels om mijn route te herzien en een plek waar ik wat langer kon blijven om weer even op adem te komen. Ik moest dan nog wel steeds op zoek naar een plaats om te eten en eventueel op tijd staan om in het hotel te ontbijten. Maar doordat ik in Frankrijk bleef, voelde het niet als opgeven en dat was veel waard.

In Lamure bleek dat ik, om in St-Etienne te komen, via Lyon moest reizen. Nog beter, een nog grotere stad met meer mogelijkheden. Overleg met Man en hij zou in Lyon een hotel reserveren voor dinsdag tot en met maandag. En als het mij dan nog niet gelukt zou zijn om een vervolg te plannen, dan hield het op en kon ik met Man mee terug naar huis. Mijn humeur ging met sprongen vooruit en mijn enthousiasme begon terug te komen.
Om vervolgens tegen 17.00 uur te ontdekken dat het hotel in Lamure gesloten was, dat ze niks wisten van een reservering en dat ik het maar 2 tot 3km verderop moest proberen. Mijn aantekeningen bleken onduidelijk en het nummer wat ik bij Lamure had opgeschreven was buiten gebruik (achteraf bleek dat ik helemaal niet met Lamure gebeld had, dus ook geen reservering had gemaakt). Dan toch maar lopen in de richting die de man van het hotel had opgegeven. Bij een huis een man op een terras zien zitten en daar heen gelopen voor hulp. Weer enorm vriendelijke mensen die direct voor mij hotels in de omgeving gingen bellen, maar zonder resultaat want zondag en vakantietijd (snap vooral de logica waarom hotels in vakantietijd gesloten zijn). Ik kwam op het idee om te kijken of ik dan niet zondag al naar Lyon zou kunnen. Via internet gekeken of er nog een trein ging en ja, over een half uurtje kon ik richting Lyon. Man gebeld of hij de hotelreservering nog kon wijzigen en ook dat bleek mogelijk. De vrouw bracht me met de auto weer terug naar het station in Lamure en nu zit ik dus in Lyon.

Het zal een week hard werken worden om een route te zoeken en te plannen die goed voelt. Er zijn niet veel opties, Lyon ligt niet aan een wandelroute, GR of anderszins. Ik zal dus sowieso een stuk met de trein en/of de bus moeten overbruggen. En hoewel ik regelmatig heb gezegd dat stukken met de trein niet erg is als de omstandigheden dat nodig maken, voelt het toch een beetje als smokkelen. Maar het grootste obstakel ben ikzelf. Iedereen vindt het harstikke stoer wat ik tot nu toe bereikt heb, maar zelf vind ik dat niet. Het wordt tijd dat ik leer minder streng voor mijzelf te zijn en accepteer dat mijn manier, zolang die goed voelt, de juiste manier is. Ongeacht wat anderen er van vinden hoewel dat gemkkelijker gezegd dan gedaan is.
Wordt vervolgd, want mijn was is klaar.

PS: excuses voor typefouten, het toetsenbord in Frankrijk is anders dan dat van ons.