Waar ik het meest tegenop zie

Nu de vertrekdatum steeds dichterbij komt, neemt ook het afscheid nemen toe. Abonnementen op tijdschriften zijn opgezegd en mijn deelname aan activiteiten zoals het "franse groepje" en de sportschool zijn beëindigd. De vrienden die ik voor vertrek nog wilde zien, heb ik een bezoek gebracht. En hetzelfde geldt voor de vrienden die mij voor vertrek nog wilden zien. Afgelopen maandag was mijn moeder aan de beurt en het bezoek aan mijn broer en schoonvader is inmiddels gepland.

Mijn moeder heeft een paar jaar geleden met een rugzak het Pieterpad gelopen en heeft mij in de voorbereidingen van veel nuttige tips voorzien. Ik heb van haar een Sint Christoffel gekregen, de beschermheilige van pelgims en reizigers (en nog veel meer). Ik heb hem aan mijn rugzak gehangen en het bleek een perfecte plek om ook mijn pelgrimsspeldje aan vast te maken. Tijdens het bezoek vroeg mijn moeder waar ik het meest tegenop zag. In eerste instantie noemde ik het zoeken naar een overnachtingsplek, maar na wat nadenken bleek dat toch niet hetgeen te zijn waar ik het meest tegenop zie.
Waar ik het meest tegenop zie is "viezigheid". Ik vind het moeilijk om er de juiste woorden voor te vinden. Tijdens mijn laatste trainingsweek heb ik, om te doen alsof het echt was, op de rustdag mijn kleren gewassen. Na 3 dagen dragen en zweten leek mij dat wel een goed idee. Ik heb een lekker ruikende shampoo gebruikt, goed over okselplekken en dergelijke gewreven, flink uitgespoeld en de boel daarna laten drogen. Maar toen ik het een dag later droog weer aantrok, voelde ik mij niet schoon.

Dat is dus waar ik het meeste tegenop zie: het dragen van kleren die voor mijn gevoel niet schoon zijn, niet fris ruiken. Het gevoel dat je een uur in de wind stinkt (hoewel ik echt van plan ben om elke rustdag mijn kleren door een sopje te halen). En naast kleding geldt dat ook voor overnachtingsplekken. Ik geloof dat ik nog liever met reddingsdeken en slaapzak in het open veld slaap dan te moeten slapen in een bed met oude rommel vol vlekken. Afzien hoort erbij maar voor mij ligt daar toch echt wel een grens.

Als je de verhalen van ander mensen leest, staat daar nooit iets over vermeld. Dat geeft me soms wel eens het gevoel dat ik een soort van pietluttig modetutje ben wat niks gewend is. Misschien is dat ook wel zo en ben ik meer een luxebeest dan ik van mijzelf gedacht had. Daar zal ik dan tijdens mijn tocht wel achter komen. Ondertussen hoop ik stiekem op heel veel wasserettes op rustdagen.