Verslag 11

Hallo Allemaal,

Dit had het eerste, opbeurende, verslag vanuit Italië moeten worden. En opzich was Italië een verademing na de laatste moeizame weken in Frankrijk. In het eerste hotel was de receptioniste zo aardig om mij een hoop nuttige italiaanse woorden te leren. Met die woorden was ik redelijk in staat onderkomens te reserveren of te laten reserveren door het hotel waar ik op dat moment verbleef of door de VVV. De weg vanaf Piacenza was niet echt bijzonder - voor een groot deel langs de doorgaande weg - maar goed aangegeven. Veel mensen waren bereid tot een praatje (stoppen uit zichzelf) om je het hemd van het lijf te vragen, zelfs als je er geen woord van verstaat. Kortom, opzich liep alles op rolletjes. Er zat maar 1 ding tegen.

Ik had al geschreven dat ik in de warmste periode van het jaar aan het warmste gedeelte van mijn tocht zou beginnen. In reisverslagen had ik daar al over gelezen en ik kreeg de indruk dat het met de juiste voorbereiding en aanpassingen te doen zou moeten zijn: korte afstanden, vroeg vertrekken, veel drinken en rusten op het heetst van de dag. In Frankrijk had ik al temperaturen van tegen de 30°C gehad en ik bleek er redelijk tegen te kunnen, dus ik durfde Italië in augustus wel aan. Vervolgens kwam ik terecht in de warmste en droogste zomer sinds 10 jaar. En dat was meer dan mijn lichaam aan kon. Tegen 08.00 uur was het al 28°C om vervolgens in de loop van de dag te stijgen tot boven de 35°C, zo’n 3 tot 5°C meer dan normaal.

Onderweg van Fiorenzuola naar Fidenze ging het mis. De eerste anderhalf uur liep goed (vanwege het weer de route veranderd en ingekort). Bij een bar wat gegeten en gedronken. Expres om ongekoeld drinken gevraagd om mijn maag niet te zwaar te belasten. Weer onderweg en na een half uur lopen stond ik te trillen op mijn benen, was duizelig en misselijk. Gelukkig bij een tankstation met restaurant, dus ik kon daar bijkomen. Uiteindelijk moeten besluiten dat verder lopen onverantwoord was en mij met een taxi naar het hotel laten brengen. Daar 5 uur op bed gelegen, geslapen  en gedommeld.

Het gereserveerde hotel voor de dag erna geannuleerd, een extra nacht in Fidenze geboekt en vervolgens veel nadenken; “Was dit nog wel verantwoord?”, “Zijn er stukken met de trein mogelijk?, “Wat zijn de voorspellingen voor de komende periode?”  De voorspellingen waren dat het nog warmer zou worden. Er waren wel trein mogelijkheden maar niet rechtstreeks en onverantwoord als je jezelf op de been houdt met paracetamol en maagpoeders om het eten binnen te houden: Nee.

Dus na een stevige discussie tussen mijn verstand en gevoel heb ik besloten dat aan mijn Rome-wandeltocht een einde is gekomen. Alle geboekte onderkomens heb ik geannuleerd, waarbij ik best trots was dat ik in mijn gebrekkige italiaans in staat was gebleken om telefonisch een kamer te reserveren. Vervolgens ben ik op de trein naar Milaan gestapt en van daaruit schrijf ik nu dit verslag.

Morgen reis ik door naar keulen, ik ben er nog niet aan toe om naar huis te gaan en ik wil dit avontuur graag op en positieve manier eindigen, niet met het beeld van ziek in een taxi zitten.

In Keulen ga ik op zoek naar een wandelroute die ik kan lopen om af te sluiten met een mooie wandel ervaring.

Ik had veel redenen verzonnen waarom ik de tocht af zou moeten breken maar gedwongen door de omstandigheden kwam daarin niet voor. Het waren allemaal redenen waarbij ik zelf enige invloed zou hebben gehad en opgave dus voor een deel aan mijzelf te wijten zou zijn. In dit geval kan ik mijzelf hooguit “verwijten” dat mijn lichaam geen temperaturen van meer dan 35°C aan kan. Iets wat weinig zinvol is.

En stiekem hoop ik natuurlijk op een wonder zodat het weer omslaat en ik weer terug kan om  mijn weg door Italë te vervolgen. Maar dat is tegen beter weten in.