Wennen

Het is voorbij. Door het huis slingeren her en der nog spullen die mij aan mijn voettocht herinneren en de kleine koffer die ik mee had met de vakantie ligt nog open tegen een tafelpoot in de keuken. Stille getuigen van een periode die alleen nog in mijn herinneringen bestaat.

De periode tussen de wandeltocht en de vakantie met Man heeft vooral in het teken gestaan van het accepteren dat mijn voettocht gegaan is zoals die gegaan is, balen dat ik geen enkel doel heb gehaald en dat ik veel eerder (6 + 3 weken) eerder thuis ben gekomen dan dat ik voor ogen had.
Ik ben inmiddels weer een aantal stappen verder. Kennelijk heb ik tijd en afstand nodig om zaken in perspectief te zien. Het is nog steeds jammer dat ik eerder terug ben gekomen dan de bedoeling was. Maar het gevoel dat het allemaal voor niks is geweest en dus zinloos en tijdverspilling is langzaam aan het kantelen.

Iemand herinnerde mij eraan dat ik een "herkauwer" ben. Dat het tijd nodig heeft voordat ik de waarde van iets in zie en dan ook nog door het constant herhalen en vanuit diverse perspectieven te bezien. Het zou die persoon niets verbazen als het "aha-moment" pas na een jaar of nog later plaats zou vinden. Jammer, ik had graag onderweg een spectaculaire ontdekking gedaan, dat wil zeggen het moment van inzicht zou spectaculair zijn, het inzicht zelf zou vast iets heel kleins zijn. Nu zal ik nog een tijdje moeten wachten en moeten herkauwen. Ik ga er, als troost, dan maar vanuit dat het inzicht beter blijft hangen als ik er langer over doe om tot dat inzicht te komen.

Op dezelfde manier van het ontdekken van het waarom ik deze tocht moest maken, had ik ook gehoopt en misschien zelfs wel verwacht dat ik op werkgebied zoiets mee zou maken. Tijdens de tocht zou ik de openbaring krijgen van de ideale baan, sterker nog, ik zou onderweg mijn droombaan aangeboden krijgen. Dat is niet gebeurt, geen inzicht en geen baan. Het was misschien ook wel een beetje naief van mij om dat te denken, maar voor voorlopig kan ik voor het mislukken van die droom mijn vervroegde terugkeer naar huis de schuld geven. Er zit niks anders op dan mijn loopbaantraject weer op te pakken. Ik ga er vanuit dat een voettocht richting Rome niet als gat op mijn cv wordt gezien.

En thuis moeten Man en ik weer aan elkaar wennen. Het is duidelijk dat er een aantal dingen anders moeten maar ik weet nog niet hoe dat aangepakt moet worden. Komt tijd, komt raad.

Voorlopig laat ik lekker alle spullen slingeren zodat ik bij het struikelen over mijn zooi, regelmatig aan mijn voettocht word herinnerd. Mijn verhaal over de tocht is langzaam van toon aan het veranderen. Kennelijk is de eerste acceptatiefase achter de rug. Als het zo doorgaat ben ik over een aantal weken vast van mening dat het de mooiste tijd van mijn leven tot nu toe is geweest. Gewoon geduld hebben.