De eerste grote aankopen

Mijn tijdelijke huis

Man heeft mij voor mijn verjaardag een tegoedbon gegeven voor het meest essentiële onderdeel van mijn reis: de rugzak. Mijn rugzak zal voor 4,5 maand mijn thuis zijn.
Qua voorbereiding was ik al een paar keer in de outdoorwinkel geweest en had ik wat op internet rondgekeken. Simpel gezegd kwam het erop neer dat wat je mee wilt nemen bepaalt hoe groot de rugzak zal zijn en daardoor ook hoe zwaar. Aan de andere kant geldt: hoe lichter hoe beter want je moet het allemaal wel dragen natuurlijk.

Ik heb ongeveer wel een idee van wat er mee moet: een slaapzak is absoluut noodzakelijk, kaarten, medicijnen, regenkleding en overige kleding, water, ruimte voor eten voor onderweg en wol om onderweg een sok te breien. Ik kies ervoor om alles zelf mee te nemen en geen spullen op te laten sturen of langs te laten brengen. Dan moet ik namelijk weten waar ik wanneer op welk moment ben en dat beperkt mij (gevoelsmatig) in mijn bewegingsvrijheid. Daarnaast wil ik zelf bepalen wanneer ik iemand wil zien in plaats van dat op een vastgesteld tijdstip te moeten omdat ik nu eenmaal van nieuwe kleding en kaarten moet worden voorzien.

Gewapend met dit overzicht is in de outdoorwinkel besloten dat het een grote rugzak moet worden. Groot wil zeggen zo'n 55 liter die uit te bouwen zijn tot 80 liter. Een hele lichte rugzak was niet geschikt omdat je dan alle spullen (kleding, slaapzak ed) zo licht mogelijk moet doen en dat is een behoorlijk grote investering want dan moet alles nieuw gekocht worden. De eerste 3 rugzakken die ik moest passen waren acceptabel maar ik werd er niet blij van. Rugzak nummer 4 was niet geschikt voor mijn lichaamsbouw. De vijfde rugzak leek voor mij gemaakt. Hij zat lekker, sloot overal mooi aan en voelde alsof ik er uren mee zou kunnen lopen. Dat was iets anders toen er 10 kilo gewicht in werd gestopt maar wel te doen. Het is een relatief kleine rugzak van 65 liter en niet uit te bouwen naar meer. Maar ik ben er erg blij mee.
Vervolgens nog een regenhoes, een waterzak met zuigsysteem (dan kun je tijdens het lopen drinken in plaats van elke keer de rugzak af te moeten doen), twee wandelstokken en de GPS gekocht.

Thuis de rugzak op de weegschaal en toen bleek hij 2,6 kilo te wegen. Dat was even schrikken. Mijn idee was om, inclusief rugzak, zo'n 10 kilo op mijn rug mee te nemen maar ik ben bang dat dat nu niet meer gaat lukken. Kortom, de grammenstress heeft hier in alle hevigheid toegeslagen. En voor voorlopig zie ik nog geen oplossingen om gewicht te besparen.

Toch wel even schrikken

Een stukje Frankrijk (1)

Een stukje Frankrijk (2)



 Ik kan met mijn hoofd helemaal beredeneren dat 2100km en 4,5 maand in mijn eentje onderweg zijn, veel en lang is. Maar gevoelsmatig lukt het niet om daar een beeld bij te krijgen. Misschien ook wel omdat het om zulke grote getallen gaat, dat het ook niet voor te stellen is.
In mijn beleving vertrek ik gewoon en over een tijdje kom ik daar aan waar ik wezen wil.

Na mijn verjaardag heb ik van het ontvangen geld de eerste kaarten en routeboekjes gekocht. Met een fluoriserende groene stift heb ik de te lopen GR-paden op de kaarten aangestreept en vervolgens de kaarten aan elkaar op de vloer gelegd. Mijn vloer bleek te klein om de kaarten aaneengesloten uit te leggen. Het stuk wat niet via GR-paden wordt gelopen lag er nog niet bij, evenals de Eifelsteig en het stuk in Italië, kortom er ontbrak op dat moment nog zo'n 1000km.

Als ik dan die kaarten zo zie liggen, dringt een heel klein beetje de omvang van mijn reis tot mij door. En ik zal heel eerlijk zijn dat het dan toch wel een beetje schrikken is.

Teveel om over te schrijven

In mijn voorbereidingen op mijn tocht naar Rome kom ik de wereld aan zaken tegen waarover ik graag wil bloggen. Vervolgens kom ik terecht in een voor mij, helaas, vertrouwde cirkel. Mijn hoofd zit vol zaken die eruit moeten/willen, dat vreet energie waardoor ik geen puf op kan brengen om achter de pc te gaan zitten, waardoor mijn hoofd niet leegraakt enz, enz.
En laat ik de zaken die betrekking hebben op het dagelijks leven voor het gemak even buiten beschouwing.

Om mijn hoofd een beetje te ontlasten gooi ik hier dan maar even het rijtje eruit.
- Reageren op de reacties inzake route, afstanden en dergelijke. Daar valt een hoop over te zeggen.
- Mijn tweede paar wandelschoenen, vrijdag gekocht.
- Gewicht en uitrusting. Een truitje, een pyama, een sjaal en wat ondergoed bleek al meer dan een kilo te wegen en mijn toilettas haalde met gemak de 500gram. Ik denk dat 10 kilo echt wel het maximum is en dat is inclusief rugzak, slaapzak, 2 liter water, kaartmateriaal en eten.
- Hoe streng moet ik voor mezelf zijn. Het lijkt erop dat ik deze week misschien een etappe van het Pieterpad over moet slaan, terwijl ik volgende week met iemand de daaropvolgende etappe ga lopen. Help!, dan is het niet meer aaneengesloten. Terwijl ik met mijn verstand best kan bedenken dat de etappe die deze week blijft liggen altijd nog wel gelopen kan worden.
- Dat ik het enorm overweldigend vind (vooral in positieve zin) om vanuit een innerlijk voelen in actie te komen. Ik kan me niet herinneren dat ik zoiets eerder heb ervaren of gevoeld.
- Over de reacties van mensen als ze horen dat ik ALLEEN op pad ga.
- Dat ik mijn foto's via een website toegankelijk wil maken, maar wel gerubriceerd op etappe.
- Als alles goed gaat, ga ik komende maandag mijn eerste aankopen voor het traject na Aken doen. Spannend!!
- Ik wil een overzicht maken van de uitgaven die ik doe, zodat mensen een beeld krijgen wat een tocht als dit ongeveer kost.
- Trainen in het lopen met een rugzak
- Ik kan niet zonder vitamine B12-injecties. Als ik 4,5 maand op stap ga, zal ik mijzelf moeten injecteren. Het klaarmaken van de injectie is geen probleem maar ik vind het doodeng om met een zekere daadkracht die naald in mijn lichaam te duwen. En ik moet met mijn huisarts overleggen over de frequentie en een ander merk ampullen. De ampullen die ik nu heb, moeten in de koelkast bewaard worden en ik was niet van plan een koelkast op mijn rug mee te nemen.
- En alle overige praktische zaken die geregeld moeten worden. Opvang voor de chincillas, Man machtigen voor mijn rekening, het verplaatsen van jaarlijkse controles enz, enz.

Maar op dit moment ben ik alleen maar moe, heb ik meer last van mijn zenuwontsteking dan voordat de tandarts ernaar keek, heb ik het druk met het regelen van mijn verjaardag en hoop ik dat ik morgen de 5-de etappe van het Pieterpad kan lopen.

Op de grote stille heide (29-11-2011)



Het Balloërveld

Op de grote stille heide, stond een jongen met zijn fiets
Maar die fiets die wou niet rijden, in zijn voorband daar zat niet
En terwijl hij daar zo stond, keek hij zoekend in het rond
Hoe ver is een fietspomp, hoe ver is een fietspomp, een fietspomp
(Uit TjoepTjoep, tig jaren geleden)

Tijdens het wandelen gebeuren rare dingen. Tijdens de etappe van Zuidlaren naar Rolde schoot ineens bovengenoemd versje door mijn hoofd.  Er zijn nog meer coupletten maar die kan ik mij niet meer herinneren (en ik ben te lui om nu naar boven te lopen en het boekje te gaan zoeken).

Mijn eerste "bergen"

Behalve dat ik mijn hoofd tijdens het wandelen niet echt "uit" kon zetten, was het een fijne wandeldag. Mijn hoofd draait 24 uur per dag, het lukt me wel om er niks mee te doen. Dus ik ga vooruit.
Onderweg leuke gesprekjes gevoerd met mensen die ik tegenkwam, onder andere een man die met zijn (inmiddels overleden) vrouw ook de Eifelsteig had gelopen. Hij had nog een paar nuttige tips voor mij.

Verder ontdekt dat vroeg vertrekken in de wintermaanden tot gevolg heeft dat alle horeca nog dicht is (ik vertrok rond 09.00 uur uit Zuidlaren), wat mijn blaas niet zo leuk vindt. Een voordeel van vroeg vertrekken, zeker op een doordeweekse dag, is dat je bijna geen mens tegenkomt, wat wildplassen een stuk gemakkelijker maakt. Extra fijn, omdat het de periode van de maand is en verschonen een noodzaak.

De regen onderweg deerde me niet, dat ik over een stuk terrein moest met Schotse hooglanders was even wat minder maar toch dapper verder gegaan, mijn knie heeft zich aardig gehouden en ik voelde me blij. Kortom, een fijne wandeldag en weer een klein beetje dichter bij Rome gekomen.

Binnenkort ga ik uitgebreid op een aantal reacties in. Er zitten een paar tussen die om een nadere toelichting vragen of een uitgebreide beschouwing. Zie je wel, mijn hoofd draait overuren :-).

Het zit tussen mijn oren

Vrijdag stond de etappe Groningen-Zuidlaren op het programma. In de nacht van donderdag op vrijdag kreeg ik echter last van een enorme diaree-aanval, waarop ik besloot om vrijdag maar in mijn bed te blijven in plaats van 21km te gaan wandelen. Vandaag was er echter niets meer aan de hand, Man had zin om mee te gaan, het zou redelijk weer worden, dus op stap.

Met z'n tweeën lopen is echter heel anders dan alleen. Het begint al met de voorbereidingen. Ik doe dat over het algemeen een stuk gestructureerder dan Man. Vervolgens laat ik me meeslepen in zijn chaotische manier van doen, waardoor we bijna het routeboekje vergeten waren en ik mijn camera thuis had laten liggen.
Daarnaast is Man van nature meer een fietser dan een loper. Van lopen kan hij erg ongedurig worden en dan loopt hij de afstand bijna 2 keer. Want gewoon stug in 1 lijn doorlopen, zit er dan niet in.

Maar het grootste obstakel was ikzelf. In mijn hoofd zit een stemmetje wat van mening is dat 20km lopen de grens is. Alles wat meer dan 20km is, is teveel en niet leuk. Als ik dan in het routeboekje zie staan dat van Groningen naar Zuidlaren 21km is, zie ik het eigenlijk bij voorbaat al niet zitten. Ik heb vandaag ondervonden dat dat dus geen goede instelling is.
Een houding van 21km, dat doen we even zou ik toch als overschatting willen bestempelen. Maar iets er tussenin zou wel fijn zijn.

Een tocht lopen, terwijl je er eigenlijk bij het begin al tegenop ziet werkt niet. Ik heb geforceerd gelopen waardoor ik nu last heb van mijn rechterenkel en rechterknie. Ik ga er bij voorbaat al vanuit dat ik de bus van Zuidlaren naar Groningen zal missen, horeca zal wel gesloten zijn en het zal ook wel gaan regenen. Uiteindelijk bleek het met die bus en de horeca wel mee te vallen. En de regen was pas op het eind en niet noemenswaardig.
Maar het effect van dit soort gedachten op mijn humeur moet ik niet onderschatten.

Ik zou op dit moment niet weten hoe ik de knop om zou moeten zetten en wat een betere gedachtengang zal zijn. Het zal namelijk vast vaker voorkomen dat ik iets langer dan 20km moet lopen. Overnachtingsplaatsen zijn vast niet precies om de 20km op mijn route te vinden. En zolang elke etappe langer dan 20km een gevecht met mijzelf wordt, kan ik niet genieten en verspil ik kostbare energie.

Hoera, er is een route

Het heeft wat voeten in de aarde gehad, maar er is een route. Ik ben er erg blij mee dat het gelukt is om een route samen te stellen die recht doet aan mijn wens niet door de Alpen/het hooggebergte te gaan en het aantal te lopen kilometers binnen acceptabele perken houdt. Ik denk dat ze in de kaartwinkel in Groningen wel een beetje gestoord van me werden.

Het meest ingewikkelde bij het plannen van de route is de onzekerheid hoeveel kilometer ik op een dag kan lopen. Wegens een laat gestelde diagnose is er 30 jaar roofbouw op mijn lichaam gepleegd en hoewel wandelen mij enorm veel energie geeft, liggen mijn lichamelijke grenzen laag. Daarnaast ligt mijn wandeltempo lager dan gemiddeld. In blogs lees ik over afstanden van 30 tot 40km op een dag, daar hoef ik echt niet aan te denken. Daarnaast heb ik geen idee hoe snel ik zal herstellen van mijn inspanning. Kan ik 4 dagen achter elkaar lopen voordat ik een rustdag nodig heb? Of is 3 echt wel het maximum? En wat kan ik nog bereiken door te trainen? Allemaal zaken die van invloed zijn op het plannen van een route.

Uiteindelijk ben ik uitgegaan van een schema waarin ik 4 dagen achter elkaar loop en dan een rustdag houd. Van die 4 dagen worden 2 dagen 17km en 2 dagen 20km gelopen. Dit zijn "om en nabij"-afstanden. Ik besef dat de te lopen afstanden mede afhankelijk zijn van waar een slaapplek te vinden is, maar je moet ergens beginnen. Volgens deze indeling kan ik in 4,5 maand 2073km lopen. De route die ik uiteindelijk uitgezocht hebt bedraagt 2082km. De 10km verschil pas ik wel ergens onderweg in.

De route is als volgt:
Pieterpad tot aan Sittard
Pelgrimspad van Sittard naar Gulpen
Krijtlandpad van Gulpen naar Vaals
Vaals-Aken-Kornelimünster (die route zien we wel ter plekke)
Dit stuk wil ik gelopen hebben voordat op 14 mei 2012 de lange tocht gaat beginnen
Eifelsteig Kornelimünster-Trier
Jakobswege Trier-Langres
GR7 Langres-Le Bez (Ardèche)
GR4 Le Bez (Ardèche)-Grasse
Bus naar Nice, trein naar Lucca (Italië)
Via Francigena Lucca-Rome
Aankomstdatum (geschat): 29 september 2012

Op mijn verjaardag ga ik naar de kaartenwinkel om alle benodigde kaarten en boekjes aan te schaffen. Dat wordt vast een van de leukste verjaardagscadeaus ooit.

Droom - plan - project

Het begint allemaal met een droom, een diep gekoesterd verlangen, soms onberedeneerbaar. Er zijn mensen die hun dromen als droom willen houden. Die mensen hebben dan een beeld van hoe het zou zijn als hun droom werkelijkheid zou worden en ze zijn bang dat de echte werkelijkheid nooit zo leuk zal zijn als hun droom. Maar ze genieten van het dromen.
Er zijn ook mensen die de alledaagse werkelijkheid bepalend laten zijn voor de uitvoering van hun droom. Dit zijn de mensen die nooit hun dromen zullen verwezelijken omdat ze geld moeten verdienen, hun partner het vast niks zal vinden en wat voor reden ze nog meer kunnen bedenken. In de meeste gevallen is dan geen sprake van genieten.
En er zijn mensen die hun droom proberen te verwezenlijken, die gaan al dromend kijken wat er nodig is om hun droom realiteit te worden. De geboorte van een plan.

Nadat het besluit genomen is om te kijken of de droom te realiseren is, komt de volgende fase om de hoek kijken: het maken van een plan. Je gaat kijken wat er allemaal nodig is om de droom werkelijkheid te laten worden. Dat kan soms snel of het heeft meer voeten in de aarde nodig. Als de droom echt jouw innerlijk verlangen is, werkt het universum vaak mee om het begin soepel te laten verlopen. Op zo'n moment zijn de boeken die je nodig hebt altijd voorradig bij de bieb, kom je in de trein iemand tegen die je verder kan helpen en dergelijke. En soms moet je tot de conclusie komen dat het nog niet jouw tijd is om je droom te verwezenlijken.

Mijn eerste poging om het Pieterpad te lopen dateert van 1993. Op 26 december 1993 heb ik de etappe Zuidlaren-Groningen gelopen. 5 februari 1994 van Groningen naar Winsum. Vervolgens gebeurde er jaren niets totdat op 30 maart 1997 van Groningen naar Zuidlaren is gelopen. De keren dat ik naar wandelbeurzen ben geweest zijn bijna ontelbaar. Ik heb een stapel afritsbroeken in de kast liggen die ik nooit gedragen heb (ook omdat ik eigenlijk een hekel aan afritsbroeken heb). En ik zal de komende tijd vast nog wel meer dingen tegenkomen, die ooit eens aangeschaft zijn omdat ik van plan was een lange wandel- of fietstocht te gaan maken. Het was mijn tijd nog niet.

Nu is het mijn tijd wel en is plan, waarin nog van alles te dromen is, overgegaan naar project. Het loopt allemaal nog steeds redelijk soepel maar het is nu wel meer werken geworden. Het echte regelwerk komt nu om de hoek kijken. Allerlei praktische zaken strijden nu om voorrang. Hier in huis moet van alles geregeld zijn voordat ik wegga, er moet een route gepland worden, overnachtingsadressen opgezocht worden, een uitrusting aangeschaft, wandeltrainingen gedaan en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Daarnaast staat de gewone wereld ook niet stil. Een zenuwontsteking, het vieren van mijn verjaardag, het hemdje wat nog steeds niet af is, het maken van speculaasbrokken, overige huishoudelijke zaken en het meest belangrijk: rust houden.

Ik was vandaag van plan om boodschappen te doen, te wandelen, speculaasbrokken voorbereiden en daarna rust te houden. Ik denk dat ik het wandelen deze keer maar schrap (vanavond ga ik naar zumba) en dat ik mij vandaag vooral bezig ga houden met het maken van een planning tot en met het einde van het jaar. Met als belangrijkste beloning dat ik mij niet meer zo opgejaagd voel (dat hoop ik).

Een overwinning op mijzelf (za 19-11-2011)

Garnwerd in de mist

Vandaag staat de etappe Winsum-Groningen op het programma. Ik heb lang getwijfeld of ik wel zou gaan. De fut is er een beetje uit en een dagje hangen op de bank klinkt erg aanlokkelijk. Aan de andere kant is de kans groot dat ik op mijn reis regelmatig zin zal moeten maken. Misschien met wat aanpassingen in het programma, maar niet lopen zal in veel gevallen geen optie zijn.
Onder het motto "we zien wel hoever we komen", besluit ik om toch maar op pad te gaan. De eerste overwinning van vandaag.

En om het allemaal nog echter te maken, neem ik het risico dat ik een uur op het station van Groningen moet wachten op de bus naar huis. In eerste instantie was het de bedoeling om in 2 auto's naar de grote P+R te rijden, mijn auto daar achter te laten, Man brengt mij naar Winsum en als ik aan het einde van mijn wandeling in Groningen ben, neem ik de bus richting P+R (minimaal 8x per uur). Als ik eenmaal op reis ben, is het gebruik van een auto niet mogelijk en zal ik eventueel benodigd OV moeten nemen zoals het komt. Bij deze dan ook maar vandaag. Man zet mij af in Winsum, ik loop naar Groningen en zie wel wanneer de bus naar huis verschijnt. De tweede overwinning van vandaag.

Eenmaal onderweg gaat het lekker. Ik loop niet snel maar het kost me ook niet veel moeite. Bij Garnwerd besluit ik om wat te gaan drinken. Niet omdat ik het koud heb (lang leve de aangeschafte thermokleding) maar omdat het wel fijn is om naar een wc te kunnen. Ik ben niet opgevoed met veel cafébezoek, dus ik vind het altijd een beetje eng om zomaar een café binnen te stappen. Mijn behoefte aan een wc wint het van mijn angst. In het café tref ik een echtpaar wat vandaag dezelfde etappe loopt als ik. We raken in een gezellig gesprek verwikkeld. Het is de eerste keer dat ik wildvreemden over mijn voettocht naar Rome vertel. Weer twee overwinningen die ik op mijn lijstje bij kan schrijven.

Noorderhaven, Stad

Stad komt steeds dichterbij. Ik neem regelmatig een kleine pauze, kom midden in het sinterklaasgebeuren terecht en eindig op het station terwijl de bus naar huis net 3min vertrokken is. Ik koop een puzzelboekje om een half uur wachttijd door te brengen, om tot de ontdekking te komen dat ik geen pen bij me hebt.
Vanwege een ongeluk in de sinterklaasstoet doet de bus er een uur langer over dan anders. Ik ben blij dat ik warm en droog zit en kan me er niet druk om maken. Weer een kleine overwinning.



Vandaag weer een stukje dichter richting Rome gekomen en veel nuttige dingen geleerd.

Het einde van de flow

Ik had wel eens in tijdschriften en boeken gelezen over het begrip "flow". Voor zover ik het goed heb onthouden, werd daarmee een toestand van zijn aangeduid waarin alles vanzelf lijkt te gaan, waarin lichamelijke en mentale grenzen bijna niet lijken te bestaan en waarin een heleboel uit je handen komt. Volgens mij heb ik zo'n 4 weken in een flow geleefd.

Het maakte niet uit hoe veel (of weinig ;-) ) slaap ik had gehad, ik kwam mijn dag zonder problemen door. En dan niet, zoals eerder, op mijn tandvlees maar juist op een heel prettige manier, bijna moeiteloos. Geen enkel probleem of rekenfout was in staat om mij van mijn doel te weerhouden. Er leek wel een extra kracht aanwezig te zijn om juist op die momenten door te zetten.

Maar kennelijk is een flow niet oneindig en dat is misschien maar goed ook. Tijdens de flow lijken allerlei grenzen niet te bestaan of beduidend minder goed als grens zichtbaar te zijn. En dan ga je er snel overheen. Alleen is de overgang van flow naar geen flow wel een grote omschakeling. Een voordeel is, dat ik nu meer uren slaap. Mijn hoofd is de opwinding en spanning van de eerste weken kwijt, ik stuiterbol minder en het is daardoor gemakkelijker om midden in de nacht weer in slaap te komen (dromen over special agent Gibbs van NCIS helpt ook). Een nadeel is dat het voelt alsof alle slaap die ik de afgelopen weken tekort ben gekomen, zich nu alsnog laat gelden.
Veel zinnigs komt er dus op dit moment niet uit mijn handen en ik sluit niet uit dat ik qua energieniveau, even een stapje terug moet doen.

Hoewel het jammer is dat de flow op dit moment niet meer aanwezig is, ben ik blij met de ervaring. Het heeft mij de bevestiging gegeven dat een voettocht naar Rome echt iets is wat op dit moment bij mij past en wat ik moet gaan doen. Een innerlijk weten dat dit nu mijn levendoel is. Het heeft mij duidelijk gemaakt dat het mogelijk is je eigen grenzen te overstijgen, waardoor je krachten in jezelf ervaart, waarvan je nooit gedacht had dat je ze in je had.
Ik weet nu wat ik tijdens een flow voor elkaar kan krijgen. Nu wordt het tijd om te gaan ontdekken hoe het er zonder flow voor staat. Dat zal net zo'n leerzame ervaring worden. 

Er is nog meer in het leven

In de voorbereidingen van mijn voettocht naar Rome kom ik de wereld aan dingen tegen die uitgezocht, geregeld en gedaan moeten worden. Als ik dat allemaal hier kwijt wil, dan ben ik nog wel een paar dagen aan het bloggen.

Daarnaast gaat het leven ook gewoon door. Zo heb ik al een tijdje het maken van een hemdje op mijn nek liggen. Inmiddels beginnen mijn schuldgevoelens behoorlijke vormen aan te nemen. Om dat hemdje te maken is het noodzakelijk dat ik mijn werkruimte schoon maak. Het is niet handig om witte stof en patroonpapier op een gezogen maar grauwe vloer te leggen.
Vandaag kwam de verzekeringsmeneer langs om dingen te regelen en door te spreken en voor volgende week staan er ook allerlei afspraken die moeten gebeuren maar niks met Rome te maken hebben.

Het lukt me niet om de balans te vinden tussen afspraken die bij het "gewone" leven horen, wandeltrainingen te doen, de reis voorbereiden en daarbij ook nog de tijd vinden (nemen) om de rust te krijgen die ik nodig heb. Kortom, ik voel me even aan alle kanten opgejaagd.
Vrijdag of zaterdag loop ik de tweede etappe van het Pieterpad: Winsum - Groningen. Ik denk dat ik dan tijd genoeg heb om over een oplossing na te denken.

De eerste stappen zijn gezet

Daar sta ik dan, Pieterburen. In de verte verdwijnen de autolampen van Man in de laaghangende nevel. Vandaag gaat het gebeuren, de eerste stappen op weg naar Rome. Evenals eerdere keren bekijk ik de grote wegwijzer: Sint Pietersberg 464km, Sint Pietersplein 1963km. De andere plaatsnamen interesseren me nu even niet.
Sint Pietersplein 1963km. Ik maak een rekensommetje. Pieterburen-Sint Pietersberg 490km, Nederlandse Grens-Rome 2200km, misschien nog een 50km extra door Nederland, 400km met bus en trein. In totaal kom ik op meer dan 3000km. De schaal van mijn plan om naar Rome te gaan lopen, begint een (heel) klein beetje tot me door te dringen.
Hoewel dit de eerste echte etappe is, Pieterburen-Winsum-huis, voelt het nog niet als echt van start gaan. De echte start is op 14 mei 2012. Nu kom ik nog steeds naar huis of ben hooguit een paar dagen weg. Dat is toch anders dan 4,5 maand op pad zijn en na zo’n 5 maanden weer thuis komen.

Vandaag zullen mijn gedachten alle kanten opvliegen. Mijn voornemen om een voettocht naar Rome te maken, maakt ook veel in mijn hoofd los. Sommige vragen die in mij opkomen, kan ik nog niet beantwoorden. Bijvoorbeeld of het voor mij uit maakt of ik op bekend terrein loop of niet. Ik laat dit soort gedachten komen en gaan. Zonde om mij daar nu al druk om te maken. Bij andere gedachten sta ik wat langer stil.

Tijdens de workshop Spiritualiteit onderweg op de bijeenkomst van gisteren, stelde ik de voor mij toch belangrijke vraag over doel en middel: lopen om jezelf te leren kennen versus het neerzetten van een prestatie en dat de overhand laten krijgen. Ik vertelde iets van de reden van mijn tocht, waarop iemand reageerde met: “je gaat dus op weg om oude rotzooi op te ruimen”. Uit automatisme antwoordde ik met ja. Maar dat is niet de waarheid.
Juist omdat ik oude zooi opgeruimd heb, ben ik in staat deze tocht te maken. Het is meer een kennismaking met de persoon die ik, na jaren hard werken, geworden ben. Het vieren van een nieuw begin.

Naast de meer filosofische overdenkingen zijn er natuurlijk ook nog de praktische beslommeringen. De laaghangende nevel zou de hele dag aanwezig zijn, ondanks verwoede pogingen van een waterig zonnetje om daar verandering in te brengen. Koud maar lekker wandelweer, maar geen weer om eens lekker op een bankje een rustpauze te nemen. Ongemerkt doe je dan toch meer dan goed is, zeker als de horeca pas tegen het einde van de etappe aanwezig is.

En ik ben bang dat ik naast wandeltraining ook iets van blaastraining moet gaan beginnen. Het is een oud probleem. Zodra ik onderweg ben, moet ik naar de wc en kou en autorijden maken het probleem alleen maar urgenter. Dus na de eerste paar stappen gelopen te hebben, begon al de zoektocht naar een geschikte plek en die zijn op het Groninger hogeland niet echt gemakkelijk te vinden. Op dat soort momenten zou ik willen dat ik een man was.
Vervolgens bleek ik mijn zakdoekjes vergeten te zijn (ik laat ze na gebruik niet in de natuur achter maar gooi ze thuis weg). Gelukkig stond voor mij een mooie boom in wording met bladeren die net het juiste formaat hadden. Dank je wel, moeder natuur! Alleen was een verwijzing naar het bordje zo’n 200 meter verderop wel aardig geweest: “wc 100meter naar links, in de glazen kas”.

De eerste stappen zijn gezet en het viel mee. Het voelt goed om toch al een beetje onderweg te zijn. Bij thuiskomst stond een taartje met thee op mij te wachten om het begin te vieren. Volgende week ga ik weer een stukje verder richting het zuiden.

In een woord: gaaf!!

Of gaaf naar huidige maatstaven een modern woord is, weet ik niet. Maar het is wel het woord wat in mij opkomt als ik denk aan zaterdag. Bij aanvang van de dag vreesde ik het ergste. Van spanning en kou had ik niet veel geslapen en ik was bang dat mijn energieniveau zo'n lange dag niet aan zou kunnen. Gelukkig bleek het tegendeel waar. Weer een les geleerd: als iets leuk is, krijg je er energie van, zelfs als je moe bent.

In veel verhalen van mensen die zo'n lange wandel- of fietstocht hebben gemaakt, lees je over het tot jezelf komen, het loslaten van zaken die belangrijk leken maar uiteindelijk toch niet belangrijk bleken te zijn, te accepteren dat dingen gaan zoals ze gaan. Terug in het dagelijks leven gaan triviale zaken als op tijd komen vanzelf weer een rol spelen maar toch vaak op een ander niveau. Het is aan de ene kant belangrijk maar aan de andere kant weet je vanuit je diepste zelf, dat het er eigenlijk ook niet meer toe doet. Ik denk dat dit de sfeer op de bijeenkomt het beste weergeeft. Een grote groep mensen die iets hebben meegemaakt, dat met elkaar delen en anderen dezelfde ervaring gunnen. Een sfeer waar ik mij bij thuis voel.

Ieder maakt zijn eigen reis en het is goed zoals het is. Ik was bang dat ik enorm veel commentaar zou krijgen over mijn  besluit om niet door de Alpen te gaan (bergen zijn niet te ontlopen), maar dat bleek helemaal niet het geval. Er werd aan alle kanten mee gedacht en meegeleefd. Boordevol tips, fantastische ontmoetingen en websites om te gaan bekijken, was het bijna jammer dat de dag voorbij was.

Mijn moeder was in Utrecht en na afloop hebben we samen daar nog lekker gegeten. Mijn moeder heeft vorig jaar in haar eentje het laatste gedeelte van het Pieterpad gelopen en ik ben heel blij dat zij mij wil helpen met het plannen van mijn route. Er viel veel te bespreken.
Sinds gisteren ben ik lid van de vereniging Pelgrimswegen naar Rome en kreeg daarbij een heel informatief boek cadeau. De badge en het speldje bestel ik binnenkort via de site. Volgend jaar ga ik naar de ontmoetingsdag als iemand die de tocht naar Rome volbracht heeft. Iets wat bijna niet te bevatten is.

Spannend weekend

Komend weekend gaan er heel veel spannende dingen gebeuren.

Zaterdag ga ik naar Houten waar de Vereniging Pelgrimswegen naar Rome zijn jaarlijkse ontmoetingsdag heeft. De uitgelezen plek om mensen tegen te komen die de tocht naar Rome al eens hebben gelopen en mensen te ontmoeten die met dezelfde plannen rondlopen als ik. Daarnaast worden er 's middags diverse lezingen en workshops gegeven die nuttig kunnen zijn voor onderweg of als voorbereiding van de reis.
Door lid te worden van de vereniging krijg ik mijn "pelgrimspaspoort", het document waarop ik diverse stempels kan verzamelen. Die stempels geven mij dan weer recht op een "testimonium", een officiële oorkonde waarmee ik kan aantonen dat ik naar Rome ben komen lopen. Daarnaast kan ik een speldje, vlaggetje en stoffen badge kopen die ik op mijn rugzak kan vastmaken. Hierdoor word ik herkenbaar als "pelgrim". Ik merk dat ik er moeite mee heb om mijzelf als pelgrim te zien, hoewel ik aan alle kanten aan de definitie van een pelgrim voldoe.

Zondag is, als alles goed gaat, de officiële start van mijn voettocht. Ik wil dan de eerste etappe van het Pieterpad gaan lopen: Pieterburen - Winsum - huis. Er zijn een aantal redenen waarom ik het stuk door Nederland gelopen wil hebben voordat ik aan de lange reis van 4,5 maand begin.
Om te beginnen is er een zeer praktische reden: het zal al moeilijk genoeg zijn om in 4,5 maand vanaf de Nederlandse grens in Rome te komen. Dus het is handiger om het stuk door Nederland al van te voren achter de rug te hebben.
Daarnaast is het duidelijk dat ik zal moeten oefenen in het lopen van lange afstanden, soms meerdere dagen achter elkaar. Dan is het een kleine moeite om het nuttige met het aangename te verenigen. Er zijn zat willekeurige rondjes die ik in de omgeving zou kunnen lopen maar dat is natuurlijk minder leuk dan lopen met het gevoel dat ik al op weg ben naar Rome.
En door het lopen van het Pieterpad in de voorgeschreven etappes hoop ik inzicht te krijgen in wat mijn lichaam aan kan, met en zonder zware rugzak op mijn rug. Dat inzicht kan mij tijdens mijn grote tocht naar Rome helpen om mijn route zo goed mogelijk in te delen.

De taartjes om te vieren dat het eerste stuk gelopen is, liggen al in de vriezer. De routebeschrijving van het Pieterpad deel I ligt vandaag in de brievenbus. Nu alleen nog hopen op mooi weer.

Acceptatie, keuzes en onzekerheden

Voor degenen die wilden reageren maar het niet konden omdat het niet anoniem kon: volgens mij heb ik daarvoor inmiddels de juiste instellingen voor ontdekt.

Het was even heftig maar inmiddels heb ik mij verzoend met het idee dat mijn eerste route niet door kan gaan, zeker niet toen er nog een tweede rekenfout van zo'n 150km boven tafel kwam. Ik heb het overgrote deel van mijn leven doorgebracht in de financieel administratieve hoek. Met de gemaakte rekenfouten in mijn route denk ik niet dat het handig is om daar weer naar terug te gaan :-).

Het plannen van een route is niet gemakkelijk als ik geen idee hebt van wat mijn lichaam aan kan. Na 30 jaar roofbouw, weet ik niet hoeveel kilometer ik op een dag kan lopen, laat staan dat ik een beeld heb van hoe snel mijn lichaam zich van inspanning herstelt. Ik kan daardoor ook geen inschatting maken van de benodigde rustdagen. Het maakt nogal wat uit of je om de 3 dagen een rustdag moet inlassen of dat je die pas na 4 of 5 dagen nodig hebt. Net zoals het uitmaakt of je op een dag 17km route kunt lopen of 25km (je vindt niet altijd een overnachtingsplek precies op de route).
Door training kan ik de conditie van mijn lichaam wel verbeteren, maar wat ik daadwerkelijk aankan zal pas in de praktijk duidelijk worden. In de meest ideale situatie gooi ik mijn rugzak op mijn rug, loop totdat ik niet meer kan en vertrouw ik erop dat op dat moment (miraculeus) een overnachtingsmogelijkheid met eten voor mijn neus staat. Misschien dat het tijdens mijn tocht zover zal komen, maar voor voorlopig ga ik toch maar van soort van planning uit.
Die planning bestaat uit 4 dagen lopen, 1 dag rust en tussen de 17km en 20km per dag. Het klinkt mij niet als overdreven in de oren.

Er moet een andere route komen dus moeten er keuzes worden gemaakt. Een idee was om mijn voettocht niet in Rome te laten eindigen. Het gaat mij om het lopen, tijd voor mijzelf en bezinning. Of ik dan naar Rome loop of ergens anders heen, zou in principe niet uit moeten maken. Maar kennelijk zit het toch niet zo in elkaar. Rome als eindoel blijft gehandhaafd en ik wil een reële planning maken om Rome ook te halen. Het is aan de omstandigheden onderweg of ik uiteindelijk in Rome aankom, maar daar heb ik voorlopig geen invloed op.

Ik blijf bij mijn plan om niet door de Alpen te gaan. Dat voelt gewoon niet goed. Dat heeft tot gevolg dat van mijn oorspronkelijke route het stuk vanaf Dijon, met een kleine aanpassing, gehandhaafd blijft. De GR4 eindigt in Grasse. Vandaar neem ik de bus naar Nice in plaats van door te lopen naar Menton. In Nice neem ik dan de trein naar Italië. Van alle aanpassingen doet dit het meeste pijn. Ook al kies ik voor een alternatieve route, ik wil toch het liefste zoveel mogelijk lopen en het schrappen van 100km voelt als een zwaktebod. Mocht in de praktijk blijken dat ik meer kan lopen dan in mijn planning aangenomen, dan kan ik het stuk van Grasse naar Menton altijd nog weer in mijn planning opnemen.
Het tweede wat geschrapt word, is lopen over Parijs. Dat blijkt toch veel te ver om te zijn. Bovendien is het helemaal niet leuk om in Parijs te zijn en niet meer dan 1 dag te hebben om er rond te lopen. Als ik Rome heb gehaald, kan ik om af te kicken altijd nog een keer naar Parijs lopen.
Nu Parijs van de route is geschrapt is het vanaf Noord-Nederland het meest handig om via het Pieterpad naar beneden te lopen. Eigenlijk was het wel dom van mij om te denken dat ik naar de Sint Pieter in Rome kan lopen zonder het Pieterpad. De LAW1 van Lauwersoog naar Bergen op Zoom is bij deze vervangen door het Pieterpad.

Het enige wat ik nog uit moet zoeken is hoe ik op een leuke manier, zonder al te veel extra kilometers, van Maastricht in Dijon kom. Ik heb inmiddels op internet genoeg reisverslagen gevonden om daarvoor ideeën op te doen. Dat gaat helemaal goed komen.

Help, een rekenfout in mijn nadeel

Ik was van plan een chronologisch verhaal te vertellen, maar er spelen teveel dingen door mijn hoofd die er allemaal uit willen. Dus een chronologisch verhaal is bij deze een niet haalbare wens gebleken.

Volgens mijn berekeningen (hoe die tot stand zijn gekomen, volgt nog wel een keer) zou ik in 4,5 maand tussen de 1900km en 2250km kunnen lopen. Het stuk door Nederland wil ik van tevoren als training hebben volbracht. Dus bij de berekening van de te lopen afstand in 4,5 maand telt dat niet mee. Het stuk door Italië is afhankelijk van hoe lang ik over het eerste gedeelte doe maar bedraagt minimaal 350km.
Na zoeken op internet kwam ik op de volgende afstanden:
België 300km
Frankrijk 925km
Italië 350km
Totaal: 1565km
Dit valt ruim binnen de afstanden die ik in 4,5 maand zou kunnen lopen.
In de meeste reisgidsen staat dan Amsterdam-Rome via de Franse Alpen zo'n 2200km is. Ik neem over een stuk van 300km de trein, het stuk door Nederland is 600km: 1565km + 900km = 2465km. Dit is meer dan Amsterdam-Rome, mijn route is langer dus dit zou zo ongeveer wel moeten kloppen. Maar dat doet het dus niet.

Man heeft via internet een gps-programma gedownload en we hebben op internet gps-routes gevonden van de route die ik wil lopen. Die geven een heel ander beeld:
België 300km
Frankrijk 1850km
Italië 350km
Totaal: 2500km
Het is mij volstrekt onduidelijk waarom het stuk door Frankrijk ineens een keer zo lang is geworden. Mocht de gps gelijk hebben, dan ga ik Rome dus niet halen in 4,5 maand.

Ik ga mij vandaag maar eens bezig houden met het narekenen van de gekozen route en zoeken naar alternatieven. Als ik die gevonden heb, hoop ik dat ik wat slaap in kan halen, want ik heb de hele nacht in bed liggen malen of dit nog goed zou komen en hoe ik dat voor elkaar zou kunnen krijgen.

Voor zover het gaat om mijzelf beter te leren kennen is er nu wel 1 ding duidelijk geworden: in plaats van een nacht malen in bed kan ik er beter uitgaan en op zoek gaan naar mogelijke oplossingen. Dat levert vast meer rust op en daardoor ook meer slaap.

Wandeltraining

Vandaag zat ik in mijn boekje met trainingsschema's (zie boeken) te kijken en zag ik tot mijn grote schrik dat alle trainingen voor wandeltochten uit 6! dagen wandelen bestaan. Dat is 1 meer dan ik van de andere schema's gewend ben. Kennelijk had ik vorige week toch niet goed opgelet.

Het revalidatiecentrum was akkoord met mijn tocht naar Rome onder de voorwaarde dat ik dan nu wel begon met trainen. Mijn boekje bestaat uit 6 trainingsniveaus en die niveaus zijn weer onderverdeeld in doelen. Je kunt wandelen/trainen om je conditie te verbeteren, je kunt trainen voor (uiteindelijk) een wandelmarathon of je kunt trainen voor een wandelvakantie. En elk doel is voorzien van een trainingsschema van minimaal 6 weken, afhankelijk van het beoogde doel.

Als startniveau kon ik kiezen tussen trainen voor een halve dagtocht (14-19km) of voor een dagtocht (25-33km). Omdat ik in staat ben 20km te lopen (alleen niet in een halve dag) besloot ik toch maar het schema voor een dagtocht te volgen. Hoewel het leuker is om te bewegen terwijl je een doel hebt, ging de eerste week niet helemaal van een leien dakje. Het kost me nog wat moeite om het ritme van elke dag wandelen op te pakken en mijn weekenden zijn nog niet ingericht op elke dag een stukje lopen.

Het was mijn bedoeling om de gemiste trainingen van de eerste week in de tweede week te plakken op de rustdag en als invulling van wat ze in het boekje wisseltraining noemen. Bij wisseltraining mag je zelf weten wat je doet. En zodoende kwam ik er achter dat mijn trainingsschema uit 6 trainingen per week bestaat. Het voelt als veel, de overige schema's gaan uit van 5 dagen en geven je daardoor meer ruimte om iets flexibel met het schema om te gaan. Omdat ik elke donderdagavond ook nog zumba heb, ga ik kijken welke training ik uit het schema kan schrappen. Het moet wel leuk blijven.

Het trainingsschema ziet er globaal als volgt uit:
op dinsdag 3km in een bepaald tempo (ze werken met een hartslagmeter) of wisseltraining
op woensdag een wandeling van 30min op natuurlijk terrein in een redelijk wandeltempo
op donderdag een wandeling die opbouwd in tijdsduur van 45min tot 55min in gelijkblijvend wandeltempo
op vrijdag intervaltraining (korte of lange intervals)
op zaterdag een wandeling die opbouwd in tijdsduur van 30min tot 45min met oplopend tempo
op zondag de lange wandelingen, opbouwend van 40min tot 4 uur met als afsluiting de dagtocht van 25-33km.
Na 6 weken mag ik verder om te trainen voor een weekendtocht.

Nu nog ontdekken hoe ik het lopen met een rugzak moet opbouwen. Het zal vast niet handig zijn om direct met 10 kilo op je rug op pad te gaan.

De route

Hoewel ik mijn hand niet omdraai voor een wandeltocht van 20km, ben ik geen ervaren wandelaar. En van wandelen in de bergen heb ik, wonend in het vlakke, lege noorden van Nederland al helemaal geen kaas gegeten. Het feit dat Rome aan de andere kant van de Alpen ligt, was dan ook een groot obstakel.

In een ver, grijs verleden heb ik ooit eens een wandelvakantie gedaan in de Pyreneeën. Daar heb ik ervaren dat het weer in de bergen zeer verraderlijk kan zijn. Dat je uren kunt lopen zonder een huis of een levend wezen tegen te komen. Dat het heel makkelijk is om de route kwijt te raken en dat je behoorlijk in de problemen kunt komen als je aan de verkeerde kant van de berg terecht komt, zelfs als je in een groep bent.
Daarnaast helpt het verhaal van die vrouw die in Spanje in de bergen in de problemen kwam ook niet erg. En zij was nog wel een zeer ervaren bergwandelaar. Het was duidelijk: geen hooggebergte voor mij!

In eerste instantie, hoe dom kun je zijn, besloot ik dan maar op de fiets te gaan in plaats van te gaan lopen. Maar ten eerste ben ik van nature geen fietser maar een loper en ten tweede zou ik mij in allerlei bochten moeten gaan wringen om dan 4 maanden onderweg te zijn. Dus op zoek naar een alternatief.
Samen met Man een avondje zoeken op internet, ik op de pc en hij op de laptop, en kijken op de grote kaart van Europa die als wandversiering boven onze bank hangt.
Ik zie dat Corsica niet ver van Italië af ligt en ik weet dat je er met de boot vanuit Nice kan komen. Zou het mogelijk zijn om vanuit Corsica met de boot in Italië te komen? Ja, dat blijkt mogelijk.
Man vindt op internet nog een engelstalige site met alle GR-paden van Frankrijk en het alternatief is geboren (zie de rechterkant van mijn blog).

Uiteindelijk kies ik er toch voor om vanuit Menton met de trein te gaan in plaats vanuit Nice met de boot over Corsica. Ik heb nog geen goed beeld van hoeveel ik op een dag kan lopen, om de hoeveel dagen ik een rustdag nodig heb en met de trein ben ik minstens 2 dagen sneller op het vervolg van mijn tocht.
Hoewel het niet om de prestatie gaat, voelt het pakken van de trein toch een beetje als de kantjes ervan af lopen, als niet echt. Terwijl ik echt niet de enige ben die af en toe een stukje met de trein of de bus gaat. Daarnaast zou mijn eigen gevoel van veiligheid natuurlijk zwaarder moeten wegen dan wat "men" vindt dat hoort.
Het blijft moeilijk om vol overtuiging je eigen pad  te kiezen.

Controle

Het hebben van een plan is natuurlijk fantastisch, maar het gaat alleen werken als het vanuit een juiste instelling gebeurt. Ik ben een behoorlijk intelligent wezen, dermate dat ik niet alleen mijn omgeving maar ook mijzelf volledig op het verkeerde been kan zetten. Tijd dus om mijn motivatie onder de loep te nemen.

De eerste stap was aan mijzelf bekennen hoe graag ik dit zou willen. Wat zou ik er allemaal voor over hebben om die voettocht te kunnen ondernemen. Heel veel, zo bleek. Normaal gesproken ben ik lichtelijk in paniek als er een aanslag op mijn spaargeld wordt gedaan. Hoewel ik het nog steeds wel eng vind om een groot deel van mijn spaargeld aan te spreken voor deze voettocht, bleef ik daar nu toch behoorlijk rustig onder. Een goede graadmeter.

Vervolgens stond een gesprek met Man op het programma. Als ik een voettocht naar Rome ga maken, zit hij wel zo'n beetje 4 tot 4,5 maand alleen thuis. Bovendien heb ik iemand nodig die voor mijn beestjes zorgt, die regelmatig wat geld over kan maken van de spaarrekening naar de betaalrekening, die de post en mijn mail controleert en handelt indien nodig. Naast deze praktische zaken is het ook heel erg fijn om een EHBP-er te hebben (EHBP = Eerste Hulp Bij Paniek). Iemand die ik kan bellen als ik het niet meer zie zitten om mij op te beuren en die eventueel zelfs bereid is om halsoverkop in de auto te springen als dat nodig zou mogen zijn.
Kortom, Man heeft een zeer belangrijke taak in het welslagen van mijn tocht en het zou fijn zijn als hij achter mij en mijn plan zou staan. Gelukkig is dat het geval. Man gunt het mij van harte en zit nu al regelmatig voor mij op internet te zoeken naar informatie.

Het thuisfront was geen probleem, dat ik het heel graag wil, is ook duidelijk. Nu de motivatie. Het plan was geboren tijdens een overpeinzing over werk zoeken: liever naar Rome dan een baan zoeken. Er zou mogelijk sprake zijn van een vlucht en in dat geval zou ik de tocht naar Rome om een verkeerde reden maken. Na een gesprek van 2 uur met onze coach werd duidelijk dat geen sprake is van een vlucht maar van iets wat echt van binnenuit komt. Mijn motivatie is dus goed.

Blijft mijn lichaam over. 30 jaar roofbouw heeft zijn sporen nagelaten en ik heb tijdens het revalidatietraject hard gewerkt om daar verbetering in aan te brengen. Het zou jammer zijn als ik door deze voettocht weer terug bij af zou zijn. Tijdens een gesprek bij het revalidatiecentrum werd duidelijk dat, als ik er geen prestatietocht van zou maken, goed naar mijn gevoel en mijn lichaam zou luisteren, niet te eigenwijs zou zijn om om hulp te vragen en nu zou beginnen met trainen, er geen bezwaren tegen mijn plan waren. Het zal lichamelijk zwaar worden, maar onder genoemde voorwaarden zou ik het moeten kunnen doen.

De eerste week was voorbij en de eerste hobbels waren genomen.
Ik wil het vanuit de juiste redenen, mijn lichaam kan het aan en Man staat achter mij. Ik had mij geen voorspoediger start kunnen wensen.

Doel en middel

Voordat ik verder ga met het, in soort van chronologische stappen, het hoe, wat en waarom van mijn plan verder uit de doeken te doen, eerst een klein intermezzo.

Ik zit nu in de derde week sinds de geboorte van mijn plan om naar Rome te lopen en heb "natuurlijk" al veel infomatie lopen zoeken. Lang leve internet en de bieb! Tijdens het zoeken van informatie gebeurde er heel sluipenderwijs iets heel raars.
In mijn bericht "Waarom" heb ik geprobeerd zo duidelijk mogelijk uit te leggen wat ik met het lopen van deze tocht hoop te bereiken. Een beter inzicht in mijzelf, mijn sterke en zwakke kanten en van daaruit het soort werk te vinden wat bij mij past en in wat voor vorm. Het doel is zelfkennis en het middel is het ondernemen van een voettocht naar Rome.

Naarmate ik meer las over het ondernemen van een tocht naar Rome, zakte het waarom steeds verder weg en werd Rome het doel. Ik maak(te) mij zorgen of ik wel genoeg stempels zou halen om een testimonium te kunnen krijgen (het bewijs dat je de pelgrimsroute hebt gelopen). Kan ik wel stempels krijgen als ik niet door de Alpen ga? Hoe dramatisch is het wel niet als ik Rome niet zou halen.
Met mijn verstand kan ik helemaal beredeneren dat ik de benodigde zelfkennis ook op zal doen als ik niet verder kom dan Parijs, het niet om de prestatie gaat maar om het bewustwordingsproces en dat de weg er naar toe belangrijker is dan het einddoel. Ik weet het allemaal. Maar het blijft lastig om het juiste doel en het juiste middel in het oog te houden.

Ik haal wel vaker doel en middel door elkaar. In die zin is het geen nieuw inzicht voor mij. Het is echter wel voor het eerst dat ik het zelf ontdek en er niet door iemand anders op gewezen hoef te worden. Laat ik dat dan voor voorlopig maar als winst zien.
Dus als reminder (en vast niet voor het laatst):
HET DOEL IS ZELFKENNIS
HET MIDDEL IS EEN VOETTOCHT NAAR ROME

Het waarom

Als ik van plan zou zijn geweest om naar Wenen of Praag te gaan lopen, had iedereen mij veel succes en plezier gewenst en was daarmee de kous wel af. Nu ik echter van plan ben om naar Rome te lopen blijkt daar bijna automatisch een waarom aan te hangen. Dat zal vooral te maken hebben met het feit dat Rome een bedevaartsoord is, waarmee aan mijn tocht het etiket pelgrimstocht wordt gehangen. En dat impliceert dat het ene waarom een beter waarom is dan een andere waarom. Maar goed, ook ik heb mijn waaroms.

Werk
In september 2010 ben ik mijn werk kwijt geraakt en ondanks hulp van diverse kanten lukt het me niet echt om duidelijk te krijgen wat voor soort werk het beste bij mij past en wat ik zou willen doen. Kennelijk benauwd die gedachte me dermate dat ik liever naar Rome loop. Ik heb dus zo'n 2500km voor mij liggen om nu eindelijk eens een antwoord op de vraag te vinden: wat voor werk zou ik graag willen doen en waar ben ik goed in. Misschien is die laatste vraag voor mij op dit moment nog wel het meest ingewikkeld om te beantwoorden.

Gezondheid
In het verlengde van het zoeken naar werk wat het meeste bij mij past, ligt de ziekte die ze in april van dit jaar bij mij hebben vastgesteld. Ik blijk de ziekte van Addisson-Biermer te hebben: mijn maag maakt het stofje wat ervoor zorgt dat de vitamine B12 in mijn bloed wordt opgenomen, niet meer aan. Ik zal voor de rest van mijn leven regelmatig injecties moeten halen om ervoor te zorgen dat mijn vitamine B12 op peil blijft.
Het vermoeden bestaat dat ik deze ziekte al veel langer heb (misschien al wel 30 jaar) en dat ik daardoor 30 jaar een verkeerde behandeling heb gehad. Door 30 jaar roofbouw op mijn lichaam is mijn energieniveau erg laag. Tijdens het revalidatietraject is een begin gemaakt met het opnieuw leren voelen van lichamelijke grenzen en daar naar te handelen. Een wandeltocht naar Rome is wat dat betreft het ultieme opzoeken van mijn grenzen, zowel mentaal als fysiek. Daarnaast heb ik de afgelopen 30 jaar diverse etiketten opgeplakt gekregen waarvan het nog maar de vraag is of ze waar zijn. Aan het einde van mijn tocht hoop ik dat ik mijn lichaam en geest kan lezen als een boek, wat mij kan helpen met de invulling van een zoektocht naar een baan. Op dit moment zou ik fysiek niet in staat zijn om te werken, laat staan om naar Rome te lopen. Maar gelukkig heb ik nog ongeveer een half jaar voordat ik van plan ben om te vertrekken.

Relatie
Wegens omstandigheden ben ik degene die voor het overgrote deel de relatiekar thuis aan het trekken is. Ik hou van Man en heb het met liefde voor hem en ons over, maar het is soms ook erg zwaar. Ondanks hulp van onze coach, is de afgelopen week wel duidelijk geworden dat mijn batterij wat dat betreft toch leeg is geraakt. Tijdens mijn wandeltocht hoop ik weer tot mijzelf te komen en mijn batterij weer op te laden.

En toch zijn dit maar woorden om een innerlijk gevoel uit te drukken en dat dekt nooit de lading. Het echte waarom is een diepe innerlijke overtuiging, een innerlijk moeten dat het nu, op dit moment, voor mij de tijd is om deze tocht te maken.

Het begin

Er zijn mensen die al jaren de droom hebben om een lange voettocht door Europa te gaan maken en een groot deel van hun leven, stapje voor stapje, naar hun doel toewerken. Ik zit (soms helaas) niet zo in elkaar. Bij mij ontstaan ideeën in een opwelling. Dit gecombineerd met mijn enthousiaste aard, maakt het noodzakelijk om opwellingen aan een grondig onderzoek te onderwerpen voordat ik mij er in stort. Op dit moment zit ik in die onderzoeksfase en, in tegenstelling tot eerdere opwellingen, houdt mijn idee om naar Rome te lopen nog steeds stand.

Vanwege mijn ziekte moet ik veel rust houden. Twee weken geleden lag ik lekker te hangen in de hoek van de bank, een beetje te mijmeren over mijn toekomst. Op dat moment bestonden mijn dagen vooral uit 2 uur actief zijn en daarna 2 uur rust nemen. Het centrum waar ik een revalidatietraject had gevolgd, zou mij verder begeleiden naar het uitbreiden van mijn actieve periodes. Dat zou ook het moment waarop ik een baan zou moeten zoeken dichter bij brengen en het idee van moeten solliciteren maakte dat ik lichtelijk in paniek raakte. "Dan ga ik nog liever te voet naar Rome", ook eng en spannend maar dan leuk spannend. Een plan was geboren.

Het is niet zo dat dit een volledig uit de lucht gegrepen idee is. Ik ben al jaren lichtelijk jaloers als ik mensen hoor vertellen van wandel- of fietsvakanties die langer dan 3 weken duren en ik kan uren wegdromen bij atlassen en kaarten. Op mijn manier ben ik zelfs al regelmatig in mijn leven begonnen met (halfbakken) voorbereidingen om zelf een keer zo'n tocht te ondernemen. Maar het bleef bij de voorbereidingen. Dus het maken van een lange voettocht is iets wat al vaker op mijn weg is gekomen.
En waarom Rome? Omdat die stad al jaren op nummer 1 staat van nog te bezoeken steden. Kennelijk had mijn onbewuste een en ander al voor mij gecombineerd. Ik hoop dat mijn onbewuste nog meer voor mij in petto heeft.