Er zijn mensen die al jaren de droom hebben om een lange voettocht door Europa te gaan maken en een groot deel van hun leven, stapje voor stapje, naar hun doel toewerken. Ik zit (soms helaas) niet zo in elkaar. Bij mij ontstaan ideeën in een opwelling. Dit gecombineerd met mijn enthousiaste aard, maakt het noodzakelijk om opwellingen aan een grondig onderzoek te onderwerpen voordat ik mij er in stort. Op dit moment zit ik in die onderzoeksfase en, in tegenstelling tot eerdere opwellingen, houdt mijn idee om naar Rome te lopen nog steeds stand.
Vanwege mijn ziekte moet ik veel rust houden. Twee weken geleden lag ik lekker te hangen in de hoek van de bank, een beetje te mijmeren over mijn toekomst. Op dat moment bestonden mijn dagen vooral uit 2 uur actief zijn en daarna 2 uur rust nemen. Het centrum waar ik een revalidatietraject had gevolgd, zou mij verder begeleiden naar het uitbreiden van mijn actieve periodes. Dat zou ook het moment waarop ik een baan zou moeten zoeken dichter bij brengen en het idee van moeten solliciteren maakte dat ik lichtelijk in paniek raakte. "Dan ga ik nog liever te voet naar Rome", ook eng en spannend maar dan leuk spannend. Een plan was geboren.
Het is niet zo dat dit een volledig uit de lucht gegrepen idee is. Ik ben al jaren lichtelijk jaloers als ik mensen hoor vertellen van wandel- of fietsvakanties die langer dan 3 weken duren en ik kan uren wegdromen bij atlassen en kaarten. Op mijn manier ben ik zelfs al regelmatig in mijn leven begonnen met (halfbakken) voorbereidingen om zelf een keer zo'n tocht te ondernemen. Maar het bleef bij de voorbereidingen. Dus het maken van een lange voettocht is iets wat al vaker op mijn weg is gekomen.
En waarom Rome? Omdat die stad al jaren op nummer 1 staat van nog te bezoeken steden. Kennelijk had mijn onbewuste een en ander al voor mij gecombineerd. Ik hoop dat mijn onbewuste nog meer voor mij in petto heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten