Het waarom

Als ik van plan zou zijn geweest om naar Wenen of Praag te gaan lopen, had iedereen mij veel succes en plezier gewenst en was daarmee de kous wel af. Nu ik echter van plan ben om naar Rome te lopen blijkt daar bijna automatisch een waarom aan te hangen. Dat zal vooral te maken hebben met het feit dat Rome een bedevaartsoord is, waarmee aan mijn tocht het etiket pelgrimstocht wordt gehangen. En dat impliceert dat het ene waarom een beter waarom is dan een andere waarom. Maar goed, ook ik heb mijn waaroms.

Werk
In september 2010 ben ik mijn werk kwijt geraakt en ondanks hulp van diverse kanten lukt het me niet echt om duidelijk te krijgen wat voor soort werk het beste bij mij past en wat ik zou willen doen. Kennelijk benauwd die gedachte me dermate dat ik liever naar Rome loop. Ik heb dus zo'n 2500km voor mij liggen om nu eindelijk eens een antwoord op de vraag te vinden: wat voor werk zou ik graag willen doen en waar ben ik goed in. Misschien is die laatste vraag voor mij op dit moment nog wel het meest ingewikkeld om te beantwoorden.

Gezondheid
In het verlengde van het zoeken naar werk wat het meeste bij mij past, ligt de ziekte die ze in april van dit jaar bij mij hebben vastgesteld. Ik blijk de ziekte van Addisson-Biermer te hebben: mijn maag maakt het stofje wat ervoor zorgt dat de vitamine B12 in mijn bloed wordt opgenomen, niet meer aan. Ik zal voor de rest van mijn leven regelmatig injecties moeten halen om ervoor te zorgen dat mijn vitamine B12 op peil blijft.
Het vermoeden bestaat dat ik deze ziekte al veel langer heb (misschien al wel 30 jaar) en dat ik daardoor 30 jaar een verkeerde behandeling heb gehad. Door 30 jaar roofbouw op mijn lichaam is mijn energieniveau erg laag. Tijdens het revalidatietraject is een begin gemaakt met het opnieuw leren voelen van lichamelijke grenzen en daar naar te handelen. Een wandeltocht naar Rome is wat dat betreft het ultieme opzoeken van mijn grenzen, zowel mentaal als fysiek. Daarnaast heb ik de afgelopen 30 jaar diverse etiketten opgeplakt gekregen waarvan het nog maar de vraag is of ze waar zijn. Aan het einde van mijn tocht hoop ik dat ik mijn lichaam en geest kan lezen als een boek, wat mij kan helpen met de invulling van een zoektocht naar een baan. Op dit moment zou ik fysiek niet in staat zijn om te werken, laat staan om naar Rome te lopen. Maar gelukkig heb ik nog ongeveer een half jaar voordat ik van plan ben om te vertrekken.

Relatie
Wegens omstandigheden ben ik degene die voor het overgrote deel de relatiekar thuis aan het trekken is. Ik hou van Man en heb het met liefde voor hem en ons over, maar het is soms ook erg zwaar. Ondanks hulp van onze coach, is de afgelopen week wel duidelijk geworden dat mijn batterij wat dat betreft toch leeg is geraakt. Tijdens mijn wandeltocht hoop ik weer tot mijzelf te komen en mijn batterij weer op te laden.

En toch zijn dit maar woorden om een innerlijk gevoel uit te drukken en dat dekt nooit de lading. Het echte waarom is een diepe innerlijke overtuiging, een innerlijk moeten dat het nu, op dit moment, voor mij de tijd is om deze tocht te maken.