Hoewel ik mijn hand niet omdraai voor een wandeltocht van 20km, ben ik geen ervaren wandelaar. En van wandelen in de bergen heb ik, wonend in het vlakke, lege noorden van Nederland al helemaal geen kaas gegeten. Het feit dat Rome aan de andere kant van de Alpen ligt, was dan ook een groot obstakel.
In een ver, grijs verleden heb ik ooit eens een wandelvakantie gedaan in de Pyreneeën. Daar heb ik ervaren dat het weer in de bergen zeer verraderlijk kan zijn. Dat je uren kunt lopen zonder een huis of een levend wezen tegen te komen. Dat het heel makkelijk is om de route kwijt te raken en dat je behoorlijk in de problemen kunt komen als je aan de verkeerde kant van de berg terecht komt, zelfs als je in een groep bent.
Daarnaast helpt het verhaal van die vrouw die in Spanje in de bergen in de problemen kwam ook niet erg. En zij was nog wel een zeer ervaren bergwandelaar. Het was duidelijk: geen hooggebergte voor mij!
In eerste instantie, hoe dom kun je zijn, besloot ik dan maar op de fiets te gaan in plaats van te gaan lopen. Maar ten eerste ben ik van nature geen fietser maar een loper en ten tweede zou ik mij in allerlei bochten moeten gaan wringen om dan 4 maanden onderweg te zijn. Dus op zoek naar een alternatief.
Samen met Man een avondje zoeken op internet, ik op de pc en hij op de laptop, en kijken op de grote kaart van Europa die als wandversiering boven onze bank hangt.
Ik zie dat Corsica niet ver van Italië af ligt en ik weet dat je er met de boot vanuit Nice kan komen. Zou het mogelijk zijn om vanuit Corsica met de boot in Italië te komen? Ja, dat blijkt mogelijk.
Man vindt op internet nog een engelstalige site met alle GR-paden van Frankrijk en het alternatief is geboren (zie de rechterkant van mijn blog).
Uiteindelijk kies ik er toch voor om vanuit Menton met de trein te gaan in plaats vanuit Nice met de boot over Corsica. Ik heb nog geen goed beeld van hoeveel ik op een dag kan lopen, om de hoeveel dagen ik een rustdag nodig heb en met de trein ben ik minstens 2 dagen sneller op het vervolg van mijn tocht.
Hoewel het niet om de prestatie gaat, voelt het pakken van de trein toch een beetje als de kantjes ervan af lopen, als niet echt. Terwijl ik echt niet de enige ben die af en toe een stukje met de trein of de bus gaat. Daarnaast zou mijn eigen gevoel van veiligheid natuurlijk zwaarder moeten wegen dan wat "men" vindt dat hoort.
Het blijft moeilijk om vol overtuiging je eigen pad te kiezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten