Vrijdag stond de etappe Groningen-Zuidlaren op het programma. In de nacht van donderdag op vrijdag kreeg ik echter last van een enorme diaree-aanval, waarop ik besloot om vrijdag maar in mijn bed te blijven in plaats van 21km te gaan wandelen. Vandaag was er echter niets meer aan de hand, Man had zin om mee te gaan, het zou redelijk weer worden, dus op stap.
Met z'n tweeën lopen is echter heel anders dan alleen. Het begint al met de voorbereidingen. Ik doe dat over het algemeen een stuk gestructureerder dan Man. Vervolgens laat ik me meeslepen in zijn chaotische manier van doen, waardoor we bijna het routeboekje vergeten waren en ik mijn camera thuis had laten liggen.
Daarnaast is Man van nature meer een fietser dan een loper. Van lopen kan hij erg ongedurig worden en dan loopt hij de afstand bijna 2 keer. Want gewoon stug in 1 lijn doorlopen, zit er dan niet in.
Maar het grootste obstakel was ikzelf. In mijn hoofd zit een stemmetje wat van mening is dat 20km lopen de grens is. Alles wat meer dan 20km is, is teveel en niet leuk. Als ik dan in het routeboekje zie staan dat van Groningen naar Zuidlaren 21km is, zie ik het eigenlijk bij voorbaat al niet zitten. Ik heb vandaag ondervonden dat dat dus geen goede instelling is.
Een houding van 21km, dat doen we even zou ik toch als overschatting willen bestempelen. Maar iets er tussenin zou wel fijn zijn.
Een tocht lopen, terwijl je er eigenlijk bij het begin al tegenop ziet werkt niet. Ik heb geforceerd gelopen waardoor ik nu last heb van mijn rechterenkel en rechterknie. Ik ga er bij voorbaat al vanuit dat ik de bus van Zuidlaren naar Groningen zal missen, horeca zal wel gesloten zijn en het zal ook wel gaan regenen. Uiteindelijk bleek het met die bus en de horeca wel mee te vallen. En de regen was pas op het eind en niet noemenswaardig.
Maar het effect van dit soort gedachten op mijn humeur moet ik niet onderschatten.
Ik zou op dit moment niet weten hoe ik de knop om zou moeten zetten en wat een betere gedachtengang zal zijn. Het zal namelijk vast vaker voorkomen dat ik iets langer dan 20km moet lopen. Overnachtingsplaatsen zijn vast niet precies om de 20km op mijn route te vinden. En zolang elke etappe langer dan 20km een gevecht met mijzelf wordt, kan ik niet genieten en verspil ik kostbare energie.
Je kunt. het woord "moeten"uit je vocabulaire schrappen. Gebruik i.p.v. moeten, kunnen , willen of zullen. Wat te denken van deze reis helemaal leeg ingaan en trots zijn op elke meter, die je aflegt. Wanneer je het niet meer trekt gewoon de bus pakken of bij mensen vragen of je tegen een vergoeding bij ze mag overnachten. Je vertelt ze dan wat je doel van de tocht is en je zult zien dat mensen je heus een bed zullen aanbieden. Gr. LZV
BeantwoordenVerwijderenIk zie ook al snel beren op de weg.
BeantwoordenVerwijderenVerstand op nul en blik op oneindig op het moment dat je van start gaat? Net wat LZV zegt: het woord "moeten" schrappen.
Liefs, Bloem