In 2011, na de ontdekking dat ik al 30 jaar ziek bleek te zijn, besloot ik na een lang revalidatietraject dat ik een voettocht naar Rome ging maken. In 2012 was het zover en ging ik vol goede moed op stap. In Italië werd ik echter overvallen door de heetste zomer ooit en dat was, helaas, de reden om terug te gaan naar de andere kant van de Alpen. De poging om van Keulen naar huis te lopen, strandde vanwege een zware ontsteking aan beide hakken.
Het is nu 2013 en ik zal onder ogen moeten zien dat de kans dat ik ooit lopend Rome zal bereiken niet erg groot is. Om toch op eigen kracht in Rome aan te komen, ben ik van plan als niet-fietser op de fiets die kant op te gaan.
Ik sta open voor alle tips en trucs die mijn tocht tot een goed einde kunnen brengen, dus laat vooral een reactie achter.

donderdag 22 december 2011

Toch wel even schrikken

Een stukje Frankrijk (1)

Een stukje Frankrijk (2)

 Ik kan met mijn hoofd helemaal beredeneren dat 2100km en 4,5 maand in mijn eentje onderweg zijn, veel en lang is. Maar gevoelsmatig lukt het niet om daar een beeld bij te krijgen. Misschien ook wel omdat het om zulke grote getallen gaat, dat het ook niet voor te stellen is.
In mijn beleving vertrek ik gewoon en over een tijdje kom ik daar aan waar ik wezen wil.

Na mijn verjaardag heb ik van het ontvangen geld de eerste kaarten en routeboekjes gekocht. Met een fluoriserende groene stift heb ik de te lopen GR-paden op de kaarten aangestreept en vervolgens de kaarten aan elkaar op de vloer gelegd. Mijn vloer bleek te klein om de kaarten aaneengesloten uit te leggen. Het stuk wat niet via GR-paden wordt gelopen lag er nog niet bij, evenals de Eifelsteig en het stuk in Italië, kortom er ontbrak op dat moment nog zo'n 1000km.

Als ik dan die kaarten zo zie liggen, dringt een heel klein beetje de omvang van mijn reis tot mij door. En ik zal heel eerlijk zijn dat het dan toch wel een beetje schrikken is.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten