Op de grote stille heide (29-11-2011)



Het Balloërveld

Op de grote stille heide, stond een jongen met zijn fiets
Maar die fiets die wou niet rijden, in zijn voorband daar zat niet
En terwijl hij daar zo stond, keek hij zoekend in het rond
Hoe ver is een fietspomp, hoe ver is een fietspomp, een fietspomp
(Uit TjoepTjoep, tig jaren geleden)

Tijdens het wandelen gebeuren rare dingen. Tijdens de etappe van Zuidlaren naar Rolde schoot ineens bovengenoemd versje door mijn hoofd.  Er zijn nog meer coupletten maar die kan ik mij niet meer herinneren (en ik ben te lui om nu naar boven te lopen en het boekje te gaan zoeken).

Mijn eerste "bergen"

Behalve dat ik mijn hoofd tijdens het wandelen niet echt "uit" kon zetten, was het een fijne wandeldag. Mijn hoofd draait 24 uur per dag, het lukt me wel om er niks mee te doen. Dus ik ga vooruit.
Onderweg leuke gesprekjes gevoerd met mensen die ik tegenkwam, onder andere een man die met zijn (inmiddels overleden) vrouw ook de Eifelsteig had gelopen. Hij had nog een paar nuttige tips voor mij.

Verder ontdekt dat vroeg vertrekken in de wintermaanden tot gevolg heeft dat alle horeca nog dicht is (ik vertrok rond 09.00 uur uit Zuidlaren), wat mijn blaas niet zo leuk vindt. Een voordeel van vroeg vertrekken, zeker op een doordeweekse dag, is dat je bijna geen mens tegenkomt, wat wildplassen een stuk gemakkelijker maakt. Extra fijn, omdat het de periode van de maand is en verschonen een noodzaak.

De regen onderweg deerde me niet, dat ik over een stuk terrein moest met Schotse hooglanders was even wat minder maar toch dapper verder gegaan, mijn knie heeft zich aardig gehouden en ik voelde me blij. Kortom, een fijne wandeldag en weer een klein beetje dichter bij Rome gekomen.

Binnenkort ga ik uitgebreid op een aantal reacties in. Er zitten een paar tussen die om een nadere toelichting vragen of een uitgebreide beschouwing. Zie je wel, mijn hoofd draait overuren :-).

Het zit tussen mijn oren

Vrijdag stond de etappe Groningen-Zuidlaren op het programma. In de nacht van donderdag op vrijdag kreeg ik echter last van een enorme diaree-aanval, waarop ik besloot om vrijdag maar in mijn bed te blijven in plaats van 21km te gaan wandelen. Vandaag was er echter niets meer aan de hand, Man had zin om mee te gaan, het zou redelijk weer worden, dus op stap.

Met z'n tweeën lopen is echter heel anders dan alleen. Het begint al met de voorbereidingen. Ik doe dat over het algemeen een stuk gestructureerder dan Man. Vervolgens laat ik me meeslepen in zijn chaotische manier van doen, waardoor we bijna het routeboekje vergeten waren en ik mijn camera thuis had laten liggen.
Daarnaast is Man van nature meer een fietser dan een loper. Van lopen kan hij erg ongedurig worden en dan loopt hij de afstand bijna 2 keer. Want gewoon stug in 1 lijn doorlopen, zit er dan niet in.

Maar het grootste obstakel was ikzelf. In mijn hoofd zit een stemmetje wat van mening is dat 20km lopen de grens is. Alles wat meer dan 20km is, is teveel en niet leuk. Als ik dan in het routeboekje zie staan dat van Groningen naar Zuidlaren 21km is, zie ik het eigenlijk bij voorbaat al niet zitten. Ik heb vandaag ondervonden dat dat dus geen goede instelling is.
Een houding van 21km, dat doen we even zou ik toch als overschatting willen bestempelen. Maar iets er tussenin zou wel fijn zijn.

Een tocht lopen, terwijl je er eigenlijk bij het begin al tegenop ziet werkt niet. Ik heb geforceerd gelopen waardoor ik nu last heb van mijn rechterenkel en rechterknie. Ik ga er bij voorbaat al vanuit dat ik de bus van Zuidlaren naar Groningen zal missen, horeca zal wel gesloten zijn en het zal ook wel gaan regenen. Uiteindelijk bleek het met die bus en de horeca wel mee te vallen. En de regen was pas op het eind en niet noemenswaardig.
Maar het effect van dit soort gedachten op mijn humeur moet ik niet onderschatten.

Ik zou op dit moment niet weten hoe ik de knop om zou moeten zetten en wat een betere gedachtengang zal zijn. Het zal namelijk vast vaker voorkomen dat ik iets langer dan 20km moet lopen. Overnachtingsplaatsen zijn vast niet precies om de 20km op mijn route te vinden. En zolang elke etappe langer dan 20km een gevecht met mijzelf wordt, kan ik niet genieten en verspil ik kostbare energie.

Hoera, er is een route

Het heeft wat voeten in de aarde gehad, maar er is een route. Ik ben er erg blij mee dat het gelukt is om een route samen te stellen die recht doet aan mijn wens niet door de Alpen/het hooggebergte te gaan en het aantal te lopen kilometers binnen acceptabele perken houdt. Ik denk dat ze in de kaartwinkel in Groningen wel een beetje gestoord van me werden.

Het meest ingewikkelde bij het plannen van de route is de onzekerheid hoeveel kilometer ik op een dag kan lopen. Wegens een laat gestelde diagnose is er 30 jaar roofbouw op mijn lichaam gepleegd en hoewel wandelen mij enorm veel energie geeft, liggen mijn lichamelijke grenzen laag. Daarnaast ligt mijn wandeltempo lager dan gemiddeld. In blogs lees ik over afstanden van 30 tot 40km op een dag, daar hoef ik echt niet aan te denken. Daarnaast heb ik geen idee hoe snel ik zal herstellen van mijn inspanning. Kan ik 4 dagen achter elkaar lopen voordat ik een rustdag nodig heb? Of is 3 echt wel het maximum? En wat kan ik nog bereiken door te trainen? Allemaal zaken die van invloed zijn op het plannen van een route.

Uiteindelijk ben ik uitgegaan van een schema waarin ik 4 dagen achter elkaar loop en dan een rustdag houd. Van die 4 dagen worden 2 dagen 17km en 2 dagen 20km gelopen. Dit zijn "om en nabij"-afstanden. Ik besef dat de te lopen afstanden mede afhankelijk zijn van waar een slaapplek te vinden is, maar je moet ergens beginnen. Volgens deze indeling kan ik in 4,5 maand 2073km lopen. De route die ik uiteindelijk uitgezocht hebt bedraagt 2082km. De 10km verschil pas ik wel ergens onderweg in.

De route is als volgt:
Pieterpad tot aan Sittard
Pelgrimspad van Sittard naar Gulpen
Krijtlandpad van Gulpen naar Vaals
Vaals-Aken-Kornelimünster (die route zien we wel ter plekke)
Dit stuk wil ik gelopen hebben voordat op 14 mei 2012 de lange tocht gaat beginnen
Eifelsteig Kornelimünster-Trier
Jakobswege Trier-Langres
GR7 Langres-Le Bez (Ardèche)
GR4 Le Bez (Ardèche)-Grasse
Bus naar Nice, trein naar Lucca (Italië)
Via Francigena Lucca-Rome
Aankomstdatum (geschat): 29 september 2012

Op mijn verjaardag ga ik naar de kaartenwinkel om alle benodigde kaarten en boekjes aan te schaffen. Dat wordt vast een van de leukste verjaardagscadeaus ooit.

Droom - plan - project

Het begint allemaal met een droom, een diep gekoesterd verlangen, soms onberedeneerbaar. Er zijn mensen die hun dromen als droom willen houden. Die mensen hebben dan een beeld van hoe het zou zijn als hun droom werkelijkheid zou worden en ze zijn bang dat de echte werkelijkheid nooit zo leuk zal zijn als hun droom. Maar ze genieten van het dromen.
Er zijn ook mensen die de alledaagse werkelijkheid bepalend laten zijn voor de uitvoering van hun droom. Dit zijn de mensen die nooit hun dromen zullen verwezelijken omdat ze geld moeten verdienen, hun partner het vast niks zal vinden en wat voor reden ze nog meer kunnen bedenken. In de meeste gevallen is dan geen sprake van genieten.
En er zijn mensen die hun droom proberen te verwezenlijken, die gaan al dromend kijken wat er nodig is om hun droom realiteit te worden. De geboorte van een plan.

Nadat het besluit genomen is om te kijken of de droom te realiseren is, komt de volgende fase om de hoek kijken: het maken van een plan. Je gaat kijken wat er allemaal nodig is om de droom werkelijkheid te laten worden. Dat kan soms snel of het heeft meer voeten in de aarde nodig. Als de droom echt jouw innerlijk verlangen is, werkt het universum vaak mee om het begin soepel te laten verlopen. Op zo'n moment zijn de boeken die je nodig hebt altijd voorradig bij de bieb, kom je in de trein iemand tegen die je verder kan helpen en dergelijke. En soms moet je tot de conclusie komen dat het nog niet jouw tijd is om je droom te verwezenlijken.

Mijn eerste poging om het Pieterpad te lopen dateert van 1993. Op 26 december 1993 heb ik de etappe Zuidlaren-Groningen gelopen. 5 februari 1994 van Groningen naar Winsum. Vervolgens gebeurde er jaren niets totdat op 30 maart 1997 van Groningen naar Zuidlaren is gelopen. De keren dat ik naar wandelbeurzen ben geweest zijn bijna ontelbaar. Ik heb een stapel afritsbroeken in de kast liggen die ik nooit gedragen heb (ook omdat ik eigenlijk een hekel aan afritsbroeken heb). En ik zal de komende tijd vast nog wel meer dingen tegenkomen, die ooit eens aangeschaft zijn omdat ik van plan was een lange wandel- of fietstocht te gaan maken. Het was mijn tijd nog niet.

Nu is het mijn tijd wel en is plan, waarin nog van alles te dromen is, overgegaan naar project. Het loopt allemaal nog steeds redelijk soepel maar het is nu wel meer werken geworden. Het echte regelwerk komt nu om de hoek kijken. Allerlei praktische zaken strijden nu om voorrang. Hier in huis moet van alles geregeld zijn voordat ik wegga, er moet een route gepland worden, overnachtingsadressen opgezocht worden, een uitrusting aangeschaft, wandeltrainingen gedaan en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Daarnaast staat de gewone wereld ook niet stil. Een zenuwontsteking, het vieren van mijn verjaardag, het hemdje wat nog steeds niet af is, het maken van speculaasbrokken, overige huishoudelijke zaken en het meest belangrijk: rust houden.

Ik was vandaag van plan om boodschappen te doen, te wandelen, speculaasbrokken voorbereiden en daarna rust te houden. Ik denk dat ik het wandelen deze keer maar schrap (vanavond ga ik naar zumba) en dat ik mij vandaag vooral bezig ga houden met het maken van een planning tot en met het einde van het jaar. Met als belangrijkste beloning dat ik mij niet meer zo opgejaagd voel (dat hoop ik).

Een overwinning op mijzelf (za 19-11-2011)

Garnwerd in de mist

Vandaag staat de etappe Winsum-Groningen op het programma. Ik heb lang getwijfeld of ik wel zou gaan. De fut is er een beetje uit en een dagje hangen op de bank klinkt erg aanlokkelijk. Aan de andere kant is de kans groot dat ik op mijn reis regelmatig zin zal moeten maken. Misschien met wat aanpassingen in het programma, maar niet lopen zal in veel gevallen geen optie zijn.
Onder het motto "we zien wel hoever we komen", besluit ik om toch maar op pad te gaan. De eerste overwinning van vandaag.

En om het allemaal nog echter te maken, neem ik het risico dat ik een uur op het station van Groningen moet wachten op de bus naar huis. In eerste instantie was het de bedoeling om in 2 auto's naar de grote P+R te rijden, mijn auto daar achter te laten, Man brengt mij naar Winsum en als ik aan het einde van mijn wandeling in Groningen ben, neem ik de bus richting P+R (minimaal 8x per uur). Als ik eenmaal op reis ben, is het gebruik van een auto niet mogelijk en zal ik eventueel benodigd OV moeten nemen zoals het komt. Bij deze dan ook maar vandaag. Man zet mij af in Winsum, ik loop naar Groningen en zie wel wanneer de bus naar huis verschijnt. De tweede overwinning van vandaag.

Eenmaal onderweg gaat het lekker. Ik loop niet snel maar het kost me ook niet veel moeite. Bij Garnwerd besluit ik om wat te gaan drinken. Niet omdat ik het koud heb (lang leve de aangeschafte thermokleding) maar omdat het wel fijn is om naar een wc te kunnen. Ik ben niet opgevoed met veel cafébezoek, dus ik vind het altijd een beetje eng om zomaar een café binnen te stappen. Mijn behoefte aan een wc wint het van mijn angst. In het café tref ik een echtpaar wat vandaag dezelfde etappe loopt als ik. We raken in een gezellig gesprek verwikkeld. Het is de eerste keer dat ik wildvreemden over mijn voettocht naar Rome vertel. Weer twee overwinningen die ik op mijn lijstje bij kan schrijven.

Noorderhaven, Stad

Stad komt steeds dichterbij. Ik neem regelmatig een kleine pauze, kom midden in het sinterklaasgebeuren terecht en eindig op het station terwijl de bus naar huis net 3min vertrokken is. Ik koop een puzzelboekje om een half uur wachttijd door te brengen, om tot de ontdekking te komen dat ik geen pen bij me hebt.
Vanwege een ongeluk in de sinterklaasstoet doet de bus er een uur langer over dan anders. Ik ben blij dat ik warm en droog zit en kan me er niet druk om maken. Weer een kleine overwinning.



Vandaag weer een stukje dichter richting Rome gekomen en veel nuttige dingen geleerd.

Het einde van de flow

Ik had wel eens in tijdschriften en boeken gelezen over het begrip "flow". Voor zover ik het goed heb onthouden, werd daarmee een toestand van zijn aangeduid waarin alles vanzelf lijkt te gaan, waarin lichamelijke en mentale grenzen bijna niet lijken te bestaan en waarin een heleboel uit je handen komt. Volgens mij heb ik zo'n 4 weken in een flow geleefd.

Het maakte niet uit hoe veel (of weinig ;-) ) slaap ik had gehad, ik kwam mijn dag zonder problemen door. En dan niet, zoals eerder, op mijn tandvlees maar juist op een heel prettige manier, bijna moeiteloos. Geen enkel probleem of rekenfout was in staat om mij van mijn doel te weerhouden. Er leek wel een extra kracht aanwezig te zijn om juist op die momenten door te zetten.

Maar kennelijk is een flow niet oneindig en dat is misschien maar goed ook. Tijdens de flow lijken allerlei grenzen niet te bestaan of beduidend minder goed als grens zichtbaar te zijn. En dan ga je er snel overheen. Alleen is de overgang van flow naar geen flow wel een grote omschakeling. Een voordeel is, dat ik nu meer uren slaap. Mijn hoofd is de opwinding en spanning van de eerste weken kwijt, ik stuiterbol minder en het is daardoor gemakkelijker om midden in de nacht weer in slaap te komen (dromen over special agent Gibbs van NCIS helpt ook). Een nadeel is dat het voelt alsof alle slaap die ik de afgelopen weken tekort ben gekomen, zich nu alsnog laat gelden.
Veel zinnigs komt er dus op dit moment niet uit mijn handen en ik sluit niet uit dat ik qua energieniveau, even een stapje terug moet doen.

Hoewel het jammer is dat de flow op dit moment niet meer aanwezig is, ben ik blij met de ervaring. Het heeft mij de bevestiging gegeven dat een voettocht naar Rome echt iets is wat op dit moment bij mij past en wat ik moet gaan doen. Een innerlijk weten dat dit nu mijn levendoel is. Het heeft mij duidelijk gemaakt dat het mogelijk is je eigen grenzen te overstijgen, waardoor je krachten in jezelf ervaart, waarvan je nooit gedacht had dat je ze in je had.
Ik weet nu wat ik tijdens een flow voor elkaar kan krijgen. Nu wordt het tijd om te gaan ontdekken hoe het er zonder flow voor staat. Dat zal net zo'n leerzame ervaring worden. 

Er is nog meer in het leven

In de voorbereidingen van mijn voettocht naar Rome kom ik de wereld aan dingen tegen die uitgezocht, geregeld en gedaan moeten worden. Als ik dat allemaal hier kwijt wil, dan ben ik nog wel een paar dagen aan het bloggen.

Daarnaast gaat het leven ook gewoon door. Zo heb ik al een tijdje het maken van een hemdje op mijn nek liggen. Inmiddels beginnen mijn schuldgevoelens behoorlijke vormen aan te nemen. Om dat hemdje te maken is het noodzakelijk dat ik mijn werkruimte schoon maak. Het is niet handig om witte stof en patroonpapier op een gezogen maar grauwe vloer te leggen.
Vandaag kwam de verzekeringsmeneer langs om dingen te regelen en door te spreken en voor volgende week staan er ook allerlei afspraken die moeten gebeuren maar niks met Rome te maken hebben.

Het lukt me niet om de balans te vinden tussen afspraken die bij het "gewone" leven horen, wandeltrainingen te doen, de reis voorbereiden en daarbij ook nog de tijd vinden (nemen) om de rust te krijgen die ik nodig heb. Kortom, ik voel me even aan alle kanten opgejaagd.
Vrijdag of zaterdag loop ik de tweede etappe van het Pieterpad: Winsum - Groningen. Ik denk dat ik dan tijd genoeg heb om over een oplossing na te denken.

De eerste stappen zijn gezet

Daar sta ik dan, Pieterburen. In de verte verdwijnen de autolampen van Man in de laaghangende nevel. Vandaag gaat het gebeuren, de eerste stappen op weg naar Rome. Evenals eerdere keren bekijk ik de grote wegwijzer: Sint Pietersberg 464km, Sint Pietersplein 1963km. De andere plaatsnamen interesseren me nu even niet.
Sint Pietersplein 1963km. Ik maak een rekensommetje. Pieterburen-Sint Pietersberg 490km, Nederlandse Grens-Rome 2200km, misschien nog een 50km extra door Nederland, 400km met bus en trein. In totaal kom ik op meer dan 3000km. De schaal van mijn plan om naar Rome te gaan lopen, begint een (heel) klein beetje tot me door te dringen.
Hoewel dit de eerste echte etappe is, Pieterburen-Winsum-huis, voelt het nog niet als echt van start gaan. De echte start is op 14 mei 2012. Nu kom ik nog steeds naar huis of ben hooguit een paar dagen weg. Dat is toch anders dan 4,5 maand op pad zijn en na zo’n 5 maanden weer thuis komen.

Vandaag zullen mijn gedachten alle kanten opvliegen. Mijn voornemen om een voettocht naar Rome te maken, maakt ook veel in mijn hoofd los. Sommige vragen die in mij opkomen, kan ik nog niet beantwoorden. Bijvoorbeeld of het voor mij uit maakt of ik op bekend terrein loop of niet. Ik laat dit soort gedachten komen en gaan. Zonde om mij daar nu al druk om te maken. Bij andere gedachten sta ik wat langer stil.

Tijdens de workshop Spiritualiteit onderweg op de bijeenkomst van gisteren, stelde ik de voor mij toch belangrijke vraag over doel en middel: lopen om jezelf te leren kennen versus het neerzetten van een prestatie en dat de overhand laten krijgen. Ik vertelde iets van de reden van mijn tocht, waarop iemand reageerde met: “je gaat dus op weg om oude rotzooi op te ruimen”. Uit automatisme antwoordde ik met ja. Maar dat is niet de waarheid.
Juist omdat ik oude zooi opgeruimd heb, ben ik in staat deze tocht te maken. Het is meer een kennismaking met de persoon die ik, na jaren hard werken, geworden ben. Het vieren van een nieuw begin.

Naast de meer filosofische overdenkingen zijn er natuurlijk ook nog de praktische beslommeringen. De laaghangende nevel zou de hele dag aanwezig zijn, ondanks verwoede pogingen van een waterig zonnetje om daar verandering in te brengen. Koud maar lekker wandelweer, maar geen weer om eens lekker op een bankje een rustpauze te nemen. Ongemerkt doe je dan toch meer dan goed is, zeker als de horeca pas tegen het einde van de etappe aanwezig is.

En ik ben bang dat ik naast wandeltraining ook iets van blaastraining moet gaan beginnen. Het is een oud probleem. Zodra ik onderweg ben, moet ik naar de wc en kou en autorijden maken het probleem alleen maar urgenter. Dus na de eerste paar stappen gelopen te hebben, begon al de zoektocht naar een geschikte plek en die zijn op het Groninger hogeland niet echt gemakkelijk te vinden. Op dat soort momenten zou ik willen dat ik een man was.
Vervolgens bleek ik mijn zakdoekjes vergeten te zijn (ik laat ze na gebruik niet in de natuur achter maar gooi ze thuis weg). Gelukkig stond voor mij een mooie boom in wording met bladeren die net het juiste formaat hadden. Dank je wel, moeder natuur! Alleen was een verwijzing naar het bordje zo’n 200 meter verderop wel aardig geweest: “wc 100meter naar links, in de glazen kas”.

De eerste stappen zijn gezet en het viel mee. Het voelt goed om toch al een beetje onderweg te zijn. Bij thuiskomst stond een taartje met thee op mij te wachten om het begin te vieren. Volgende week ga ik weer een stukje verder richting het zuiden.

In een woord: gaaf!!

Of gaaf naar huidige maatstaven een modern woord is, weet ik niet. Maar het is wel het woord wat in mij opkomt als ik denk aan zaterdag. Bij aanvang van de dag vreesde ik het ergste. Van spanning en kou had ik niet veel geslapen en ik was bang dat mijn energieniveau zo'n lange dag niet aan zou kunnen. Gelukkig bleek het tegendeel waar. Weer een les geleerd: als iets leuk is, krijg je er energie van, zelfs als je moe bent.

In veel verhalen van mensen die zo'n lange wandel- of fietstocht hebben gemaakt, lees je over het tot jezelf komen, het loslaten van zaken die belangrijk leken maar uiteindelijk toch niet belangrijk bleken te zijn, te accepteren dat dingen gaan zoals ze gaan. Terug in het dagelijks leven gaan triviale zaken als op tijd komen vanzelf weer een rol spelen maar toch vaak op een ander niveau. Het is aan de ene kant belangrijk maar aan de andere kant weet je vanuit je diepste zelf, dat het er eigenlijk ook niet meer toe doet. Ik denk dat dit de sfeer op de bijeenkomt het beste weergeeft. Een grote groep mensen die iets hebben meegemaakt, dat met elkaar delen en anderen dezelfde ervaring gunnen. Een sfeer waar ik mij bij thuis voel.

Ieder maakt zijn eigen reis en het is goed zoals het is. Ik was bang dat ik enorm veel commentaar zou krijgen over mijn  besluit om niet door de Alpen te gaan (bergen zijn niet te ontlopen), maar dat bleek helemaal niet het geval. Er werd aan alle kanten mee gedacht en meegeleefd. Boordevol tips, fantastische ontmoetingen en websites om te gaan bekijken, was het bijna jammer dat de dag voorbij was.

Mijn moeder was in Utrecht en na afloop hebben we samen daar nog lekker gegeten. Mijn moeder heeft vorig jaar in haar eentje het laatste gedeelte van het Pieterpad gelopen en ik ben heel blij dat zij mij wil helpen met het plannen van mijn route. Er viel veel te bespreken.
Sinds gisteren ben ik lid van de vereniging Pelgrimswegen naar Rome en kreeg daarbij een heel informatief boek cadeau. De badge en het speldje bestel ik binnenkort via de site. Volgend jaar ga ik naar de ontmoetingsdag als iemand die de tocht naar Rome volbracht heeft. Iets wat bijna niet te bevatten is.

Spannend weekend

Komend weekend gaan er heel veel spannende dingen gebeuren.

Zaterdag ga ik naar Houten waar de Vereniging Pelgrimswegen naar Rome zijn jaarlijkse ontmoetingsdag heeft. De uitgelezen plek om mensen tegen te komen die de tocht naar Rome al eens hebben gelopen en mensen te ontmoeten die met dezelfde plannen rondlopen als ik. Daarnaast worden er 's middags diverse lezingen en workshops gegeven die nuttig kunnen zijn voor onderweg of als voorbereiding van de reis.
Door lid te worden van de vereniging krijg ik mijn "pelgrimspaspoort", het document waarop ik diverse stempels kan verzamelen. Die stempels geven mij dan weer recht op een "testimonium", een officiële oorkonde waarmee ik kan aantonen dat ik naar Rome ben komen lopen. Daarnaast kan ik een speldje, vlaggetje en stoffen badge kopen die ik op mijn rugzak kan vastmaken. Hierdoor word ik herkenbaar als "pelgrim". Ik merk dat ik er moeite mee heb om mijzelf als pelgrim te zien, hoewel ik aan alle kanten aan de definitie van een pelgrim voldoe.

Zondag is, als alles goed gaat, de officiële start van mijn voettocht. Ik wil dan de eerste etappe van het Pieterpad gaan lopen: Pieterburen - Winsum - huis. Er zijn een aantal redenen waarom ik het stuk door Nederland gelopen wil hebben voordat ik aan de lange reis van 4,5 maand begin.
Om te beginnen is er een zeer praktische reden: het zal al moeilijk genoeg zijn om in 4,5 maand vanaf de Nederlandse grens in Rome te komen. Dus het is handiger om het stuk door Nederland al van te voren achter de rug te hebben.
Daarnaast is het duidelijk dat ik zal moeten oefenen in het lopen van lange afstanden, soms meerdere dagen achter elkaar. Dan is het een kleine moeite om het nuttige met het aangename te verenigen. Er zijn zat willekeurige rondjes die ik in de omgeving zou kunnen lopen maar dat is natuurlijk minder leuk dan lopen met het gevoel dat ik al op weg ben naar Rome.
En door het lopen van het Pieterpad in de voorgeschreven etappes hoop ik inzicht te krijgen in wat mijn lichaam aan kan, met en zonder zware rugzak op mijn rug. Dat inzicht kan mij tijdens mijn grote tocht naar Rome helpen om mijn route zo goed mogelijk in te delen.

De taartjes om te vieren dat het eerste stuk gelopen is, liggen al in de vriezer. De routebeschrijving van het Pieterpad deel I ligt vandaag in de brievenbus. Nu alleen nog hopen op mooi weer.

Acceptatie, keuzes en onzekerheden

Voor degenen die wilden reageren maar het niet konden omdat het niet anoniem kon: volgens mij heb ik daarvoor inmiddels de juiste instellingen voor ontdekt.

Het was even heftig maar inmiddels heb ik mij verzoend met het idee dat mijn eerste route niet door kan gaan, zeker niet toen er nog een tweede rekenfout van zo'n 150km boven tafel kwam. Ik heb het overgrote deel van mijn leven doorgebracht in de financieel administratieve hoek. Met de gemaakte rekenfouten in mijn route denk ik niet dat het handig is om daar weer naar terug te gaan :-).

Het plannen van een route is niet gemakkelijk als ik geen idee hebt van wat mijn lichaam aan kan. Na 30 jaar roofbouw, weet ik niet hoeveel kilometer ik op een dag kan lopen, laat staan dat ik een beeld heb van hoe snel mijn lichaam zich van inspanning herstelt. Ik kan daardoor ook geen inschatting maken van de benodigde rustdagen. Het maakt nogal wat uit of je om de 3 dagen een rustdag moet inlassen of dat je die pas na 4 of 5 dagen nodig hebt. Net zoals het uitmaakt of je op een dag 17km route kunt lopen of 25km (je vindt niet altijd een overnachtingsplek precies op de route).
Door training kan ik de conditie van mijn lichaam wel verbeteren, maar wat ik daadwerkelijk aankan zal pas in de praktijk duidelijk worden. In de meest ideale situatie gooi ik mijn rugzak op mijn rug, loop totdat ik niet meer kan en vertrouw ik erop dat op dat moment (miraculeus) een overnachtingsmogelijkheid met eten voor mijn neus staat. Misschien dat het tijdens mijn tocht zover zal komen, maar voor voorlopig ga ik toch maar van soort van planning uit.
Die planning bestaat uit 4 dagen lopen, 1 dag rust en tussen de 17km en 20km per dag. Het klinkt mij niet als overdreven in de oren.

Er moet een andere route komen dus moeten er keuzes worden gemaakt. Een idee was om mijn voettocht niet in Rome te laten eindigen. Het gaat mij om het lopen, tijd voor mijzelf en bezinning. Of ik dan naar Rome loop of ergens anders heen, zou in principe niet uit moeten maken. Maar kennelijk zit het toch niet zo in elkaar. Rome als eindoel blijft gehandhaafd en ik wil een reële planning maken om Rome ook te halen. Het is aan de omstandigheden onderweg of ik uiteindelijk in Rome aankom, maar daar heb ik voorlopig geen invloed op.

Ik blijf bij mijn plan om niet door de Alpen te gaan. Dat voelt gewoon niet goed. Dat heeft tot gevolg dat van mijn oorspronkelijke route het stuk vanaf Dijon, met een kleine aanpassing, gehandhaafd blijft. De GR4 eindigt in Grasse. Vandaar neem ik de bus naar Nice in plaats van door te lopen naar Menton. In Nice neem ik dan de trein naar Italië. Van alle aanpassingen doet dit het meeste pijn. Ook al kies ik voor een alternatieve route, ik wil toch het liefste zoveel mogelijk lopen en het schrappen van 100km voelt als een zwaktebod. Mocht in de praktijk blijken dat ik meer kan lopen dan in mijn planning aangenomen, dan kan ik het stuk van Grasse naar Menton altijd nog weer in mijn planning opnemen.
Het tweede wat geschrapt word, is lopen over Parijs. Dat blijkt toch veel te ver om te zijn. Bovendien is het helemaal niet leuk om in Parijs te zijn en niet meer dan 1 dag te hebben om er rond te lopen. Als ik Rome heb gehaald, kan ik om af te kicken altijd nog een keer naar Parijs lopen.
Nu Parijs van de route is geschrapt is het vanaf Noord-Nederland het meest handig om via het Pieterpad naar beneden te lopen. Eigenlijk was het wel dom van mij om te denken dat ik naar de Sint Pieter in Rome kan lopen zonder het Pieterpad. De LAW1 van Lauwersoog naar Bergen op Zoom is bij deze vervangen door het Pieterpad.

Het enige wat ik nog uit moet zoeken is hoe ik op een leuke manier, zonder al te veel extra kilometers, van Maastricht in Dijon kom. Ik heb inmiddels op internet genoeg reisverslagen gevonden om daarvoor ideeën op te doen. Dat gaat helemaal goed komen.

Help, een rekenfout in mijn nadeel

Ik was van plan een chronologisch verhaal te vertellen, maar er spelen teveel dingen door mijn hoofd die er allemaal uit willen. Dus een chronologisch verhaal is bij deze een niet haalbare wens gebleken.

Volgens mijn berekeningen (hoe die tot stand zijn gekomen, volgt nog wel een keer) zou ik in 4,5 maand tussen de 1900km en 2250km kunnen lopen. Het stuk door Nederland wil ik van tevoren als training hebben volbracht. Dus bij de berekening van de te lopen afstand in 4,5 maand telt dat niet mee. Het stuk door Italië is afhankelijk van hoe lang ik over het eerste gedeelte doe maar bedraagt minimaal 350km.
Na zoeken op internet kwam ik op de volgende afstanden:
België 300km
Frankrijk 925km
Italië 350km
Totaal: 1565km
Dit valt ruim binnen de afstanden die ik in 4,5 maand zou kunnen lopen.
In de meeste reisgidsen staat dan Amsterdam-Rome via de Franse Alpen zo'n 2200km is. Ik neem over een stuk van 300km de trein, het stuk door Nederland is 600km: 1565km + 900km = 2465km. Dit is meer dan Amsterdam-Rome, mijn route is langer dus dit zou zo ongeveer wel moeten kloppen. Maar dat doet het dus niet.

Man heeft via internet een gps-programma gedownload en we hebben op internet gps-routes gevonden van de route die ik wil lopen. Die geven een heel ander beeld:
België 300km
Frankrijk 1850km
Italië 350km
Totaal: 2500km
Het is mij volstrekt onduidelijk waarom het stuk door Frankrijk ineens een keer zo lang is geworden. Mocht de gps gelijk hebben, dan ga ik Rome dus niet halen in 4,5 maand.

Ik ga mij vandaag maar eens bezig houden met het narekenen van de gekozen route en zoeken naar alternatieven. Als ik die gevonden heb, hoop ik dat ik wat slaap in kan halen, want ik heb de hele nacht in bed liggen malen of dit nog goed zou komen en hoe ik dat voor elkaar zou kunnen krijgen.

Voor zover het gaat om mijzelf beter te leren kennen is er nu wel 1 ding duidelijk geworden: in plaats van een nacht malen in bed kan ik er beter uitgaan en op zoek gaan naar mogelijke oplossingen. Dat levert vast meer rust op en daardoor ook meer slaap.

Wandeltraining

Vandaag zat ik in mijn boekje met trainingsschema's (zie boeken) te kijken en zag ik tot mijn grote schrik dat alle trainingen voor wandeltochten uit 6! dagen wandelen bestaan. Dat is 1 meer dan ik van de andere schema's gewend ben. Kennelijk had ik vorige week toch niet goed opgelet.

Het revalidatiecentrum was akkoord met mijn tocht naar Rome onder de voorwaarde dat ik dan nu wel begon met trainen. Mijn boekje bestaat uit 6 trainingsniveaus en die niveaus zijn weer onderverdeeld in doelen. Je kunt wandelen/trainen om je conditie te verbeteren, je kunt trainen voor (uiteindelijk) een wandelmarathon of je kunt trainen voor een wandelvakantie. En elk doel is voorzien van een trainingsschema van minimaal 6 weken, afhankelijk van het beoogde doel.

Als startniveau kon ik kiezen tussen trainen voor een halve dagtocht (14-19km) of voor een dagtocht (25-33km). Omdat ik in staat ben 20km te lopen (alleen niet in een halve dag) besloot ik toch maar het schema voor een dagtocht te volgen. Hoewel het leuker is om te bewegen terwijl je een doel hebt, ging de eerste week niet helemaal van een leien dakje. Het kost me nog wat moeite om het ritme van elke dag wandelen op te pakken en mijn weekenden zijn nog niet ingericht op elke dag een stukje lopen.

Het was mijn bedoeling om de gemiste trainingen van de eerste week in de tweede week te plakken op de rustdag en als invulling van wat ze in het boekje wisseltraining noemen. Bij wisseltraining mag je zelf weten wat je doet. En zodoende kwam ik er achter dat mijn trainingsschema uit 6 trainingen per week bestaat. Het voelt als veel, de overige schema's gaan uit van 5 dagen en geven je daardoor meer ruimte om iets flexibel met het schema om te gaan. Omdat ik elke donderdagavond ook nog zumba heb, ga ik kijken welke training ik uit het schema kan schrappen. Het moet wel leuk blijven.

Het trainingsschema ziet er globaal als volgt uit:
op dinsdag 3km in een bepaald tempo (ze werken met een hartslagmeter) of wisseltraining
op woensdag een wandeling van 30min op natuurlijk terrein in een redelijk wandeltempo
op donderdag een wandeling die opbouwd in tijdsduur van 45min tot 55min in gelijkblijvend wandeltempo
op vrijdag intervaltraining (korte of lange intervals)
op zaterdag een wandeling die opbouwd in tijdsduur van 30min tot 45min met oplopend tempo
op zondag de lange wandelingen, opbouwend van 40min tot 4 uur met als afsluiting de dagtocht van 25-33km.
Na 6 weken mag ik verder om te trainen voor een weekendtocht.

Nu nog ontdekken hoe ik het lopen met een rugzak moet opbouwen. Het zal vast niet handig zijn om direct met 10 kilo op je rug op pad te gaan.

De route

Hoewel ik mijn hand niet omdraai voor een wandeltocht van 20km, ben ik geen ervaren wandelaar. En van wandelen in de bergen heb ik, wonend in het vlakke, lege noorden van Nederland al helemaal geen kaas gegeten. Het feit dat Rome aan de andere kant van de Alpen ligt, was dan ook een groot obstakel.

In een ver, grijs verleden heb ik ooit eens een wandelvakantie gedaan in de Pyreneeën. Daar heb ik ervaren dat het weer in de bergen zeer verraderlijk kan zijn. Dat je uren kunt lopen zonder een huis of een levend wezen tegen te komen. Dat het heel makkelijk is om de route kwijt te raken en dat je behoorlijk in de problemen kunt komen als je aan de verkeerde kant van de berg terecht komt, zelfs als je in een groep bent.
Daarnaast helpt het verhaal van die vrouw die in Spanje in de bergen in de problemen kwam ook niet erg. En zij was nog wel een zeer ervaren bergwandelaar. Het was duidelijk: geen hooggebergte voor mij!

In eerste instantie, hoe dom kun je zijn, besloot ik dan maar op de fiets te gaan in plaats van te gaan lopen. Maar ten eerste ben ik van nature geen fietser maar een loper en ten tweede zou ik mij in allerlei bochten moeten gaan wringen om dan 4 maanden onderweg te zijn. Dus op zoek naar een alternatief.
Samen met Man een avondje zoeken op internet, ik op de pc en hij op de laptop, en kijken op de grote kaart van Europa die als wandversiering boven onze bank hangt.
Ik zie dat Corsica niet ver van Italië af ligt en ik weet dat je er met de boot vanuit Nice kan komen. Zou het mogelijk zijn om vanuit Corsica met de boot in Italië te komen? Ja, dat blijkt mogelijk.
Man vindt op internet nog een engelstalige site met alle GR-paden van Frankrijk en het alternatief is geboren (zie de rechterkant van mijn blog).

Uiteindelijk kies ik er toch voor om vanuit Menton met de trein te gaan in plaats vanuit Nice met de boot over Corsica. Ik heb nog geen goed beeld van hoeveel ik op een dag kan lopen, om de hoeveel dagen ik een rustdag nodig heb en met de trein ben ik minstens 2 dagen sneller op het vervolg van mijn tocht.
Hoewel het niet om de prestatie gaat, voelt het pakken van de trein toch een beetje als de kantjes ervan af lopen, als niet echt. Terwijl ik echt niet de enige ben die af en toe een stukje met de trein of de bus gaat. Daarnaast zou mijn eigen gevoel van veiligheid natuurlijk zwaarder moeten wegen dan wat "men" vindt dat hoort.
Het blijft moeilijk om vol overtuiging je eigen pad  te kiezen.