Je ergste vijand ben jezelf

Naast dat je je eigen ergste vijand bent, ben je natuurlijk ook je eigen beste en grootste vriend. Het is gewoon de andere kant van de medaille. Maar omdat dat laatste afgelopen week niet van toepassing was nog een paar andere manieren om het te verwoorden: ruzie hebben met jezelf, een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest. Het meest frustrerende is dat er ook maar een persoon is die de situatie kan veranderen, jijzelf. En daar ging het afgelopen week vooral mis. Een korte samenvatting. 


Al vanaf dat ik deel 2 van het Pieterpad in mijn bezit had, zag ik op tegen de laatste etappes. Die waren, gevoelsmatig, te lang. De eerste 3 dagen van mijn trainingsweek waren de afstanden 23 en 25km (inclusief aan- en aflooproutes). Na het gesprek met de fysio om op weg naar Rome de etappes voor voorlopig zoveel mogelijk in te korten, zag ik nog meer tegen die lange etappes op.
Vervolgens lag ik de week voor mijn wandeltraining behoorlijk in de lappenmand. Dat helpt niet echt om uitgerust en monter op pad te gaan.
En net toen ik dacht dat het niet erger zou kunnen, bleek dat ik mij daarin behoorlijk vergist had.

Een korte bloemlezing:
Mijn autonavigatie begaf het op de heenreis die om onverklaarbare reden een uur langer duurde dan alle reisplanners aangaven.
Door gebrek aan navigatie miste ik dinsdag de bus waardoor ik een uur later pas kon beginnen met lopen. Het was dinsdag onze trouwdag en Man en ik waren van plan uit eten te gaan, daar was geen tijd meer voor.
Alle café's en restaurants onderweg waren dicht (zowel op dinsdag als op woensdag) en gezien de periode van de maand was dat erg onhandig.
Op woensdag schampte ik een auto in de parkeergarage in de stress om op tijd de trein en vooral de aansluitende bus te halen. Bij terugkomst wilde ik een briefje achter de ruit leggen, dacht dat er inmiddels een andere auto stond om later te ontdekken dat het wel dezelfde auto was. Door de gewijzigde lichtval leek er 's middags geen schade te zijn. Bij deze: Sorry meneer/mevrouw dat ik schade heb veroorzaakt zonder iets van mij te laten horen.
Op donderdag een uur vroeger gestart dan in eerste instantie gepland. In het begin leek het wel lekker te gaan, maar uiteindelijk eiste de stress en spanning van de afgelopen dagen zijn tol en werd het afzien. Gewoon stug de ene voet voor de andere zetten en hopen dat het eindpunt gehaald zou worden.
En natuurlijk geen leuke ontmoetingen die nog een beetje kleur aan de dag hadden kunnen geven.

En wat mij het meest dwars zit is, dat het anders zou zijn geweest als ik in mijn hoofd een knop om had kunnen zetten. Ik zag bij voorbaat al tegen deze dagen op en alles wat maakte dat het anders liep was voor mij een bevestiging van mijn gevoel dat het gewoon niet mijn week was. Dat dit een vreselijke voorbereiding van mijn tocht zou zijn, dat ik nu vast niet met een gerust gevoel aan de grote tocht zou beginnen. Bij elke ritseling van een blad verwachtte ik een boa constrictor, bij elk kraken van de boom (windkracht 5) was ik ervan overtuigd dat die om zou vallen en mijn weg zou blokkeren (in het meest gunstige geval).
Niet de feitelijke omstandigheden maakten het zwaar, maar wat mijn hoofd er allemaal bijhaalde. Ik weet dat het zo werkt, ik weet dat ik mijn gedachten dan moet stoppen maar het lukte me niet. Ondertussen werd mijn energie opgevreten door omstandigheden die niks met het lopen te maken hebben en werd het allemaal nog zwaarder.
Aan de andere kant weet ik nu wel dat ik mij ook door dit soort omstandigheden heen sla. En dat zal op den duur vast wel een goed gevoel geven (nu ben ik daarvoor nog te moe).