De tweede trainingsweek heeft winstpunten opgeleverd waar ik erg blij mee ben maar ook, zeer relevante, punten die reden geven tot zorg. Het grootste winstpunt is dat ik niet volledig ingestort ben bij thuiskomst. Ik ben nu iets meer dan een week weer terug en ik lig niet het overgrote deel van de dag op de bank of in bed. Een tweede winstpunt is dat de problemen met mijn nek, schouders en rug niet verergerd zijn. Met een kleine rugzak kon ik probleemloos de afstanden van soms meer dan 20km goed aan en verdween eventuele irritatie tijdens de rustpauzes.
Aan de andere kant ligt mijn wandeltempo gewoon laag. Ik heb altijd tot de wat langzameren gehoord, dus het is niet een verrassing. Het is alleen wel de vraag of ik, met mijn tempo van dit moment, in staat ben 20km op een dag te lopen en daarbij ook nog omhoog en omlaag te gaan. En dat in combinatie met het tweede knelpunt: met een zware rugzak op mijn rug.
Natuurlijk kan ik, ook met een zware rugzak, 20km op een dag lopen, inclusief stijgen en dalen. Maar het zal niet leuk en gezellig zijn om daarvoor tegen 08.00 uur te vertrekken om mijzelf daarna te moeten haasten om op een redelijke tijd (voor 18.00 uur) op het overnachtingsadres aan te komen. En daardoor ook geen tijd te hebben om van de omgeving te genieten en ergens lekker te blijven zitten.
De afgelopen week heb ik een enorme worsteling gevoerd tussen willen en kunnen en heb ik besloten dat ik mijzelf 2 jaar ga geven om Rome te halen. Ik wil echt lopend in Rome aankomen maar voor dit jaar is het toch te ver. Vervolgens was het de vraag hoe de route aangepast moet worden. Na overleg met de fysiotherapeut is besloten om, waar mogelijk, de afstanden in te korten. Liever 4 dagen 10km per dag en dan een rustdag dan 2 dagen 20km (of meer) met daarna een rustdag. Mocht het in de loop van de tijd beter gaan, dan kan ik altijd de afstanden nog vergroten. En op de dagen dat ik echt niet anders kan omdat de overnachtingsplek nu eenmaal 30km verderop ligt, van te voren en daarna een rustdag nemen.
Met pasen installeer ik mij met de routeboekjes op de bank en ga ik mijn etappe-indeling herzien. Hoewel ik erg mijn best doe om mijn eindpunt zo open mogelijk te houden, hoop ik stiekem dat ik het stuk door Frankrijk eind september gehaald heb. Dan blijft er voor 2013 nog een maand Italië over. Zelfs als ik na thuiskomst een baan zal vinden, is een maand vrij te doen.
Beter. Als je langzamer loopt zie je meer en geniet je meer. En duurt de reis langer, maar het eindpunt is niet het doel op zich toch?
BeantwoordenVerwijderenJe bent een slimme stuiterbol ;)
Wat een fijn vooruitzicht! Zoals Valhalla ook al schrijft: nu heb je ook tijd om te genieten i.p.v. je af te peigeren.
BeantwoordenVerwijderenGoede beslissing.