In alle boeken die over wandel- en fietstochten gaan, staat nooit hoeveel zo'n tocht gaat kosten. Iedereen houdt zich op de vlakte, dat het afhankelijk is van zelf koken of niet, kamperen of in hotels, hoeveel uitrusting je nog aan moet schaffen en dergelijke. Natuurlijk snap ik best dat de kosten afhankelijk zijn van de mate van luxe die je onderweg wilt hebben. Maar een kleine indicatie van te voren zou ik best prettig vinden. Hoewel ik besef dat ik niet de norm ben, wil ik hierbij een overzicht geven wat de tocht mij tot nu toe gekost heeft. En als ik weer thuis ben, zal ik ook wat rekensommetjes maken.
Er zijn een paar uitgangspunten bij deze cijfers. Een aantal zaken, zoals benzine, vallen onder onze standaard huishoudelijke kosten. De gemaakte kilometers om bij huisjes, begin- en eindpunten van etappes te komen neem ik niet mee. Hetzelfde geldt voor het gebruik van de OV-chipknip. Die is zowel voor standaardzaken gebruikt als voor de wandeletappes.
Het eten en drinken wat ik tijdens mijn trainingsweken heb opgegeten valt ook onder het huishoudbudget. Tijdens de tocht zullen de kosten voor eten en drinken voor mijn eigen rekening komen.
Bij het maken van het overzicht heb ik geen rekening gehouden met cadeautjes en geld wat ik voor mijn verjaardag ontvangen heb. Dit is een overzicht van alle uitgaven, ongeacht wie die uitgaven heeft betaald.
Kaarten/boekjes/gps: € 526,97
Dat lijkt misschien veel maar hiervan is zo'n € 300,00 uitgegeven voor de GPS, inclusief 2 micro-sdkaarten, een batterijlader en 4 speciale oplaadbare batterijen. Wat ik voor het gemak een houdbare uitgave noem. De GPS kan ik bij terugkeer nog vaker gebruiken, evenals de bijbehorende aankopen.
Kleding/persoonlijke hygiëne: € 1306,38
Dit is veruit de grootste kostenpost geweest. Omdat ik voor wandelingen, naast schoenen, nooit de noodzaak heb gehad speciale kleding aan te schaffen, zat er niks anders op om alles nieuw te kopen. Omdat mijn reeds aanwezige paar wandelschoenen de tocht niet tot een goed einde konden brengen, moest er een nieuw paar schoenen worden gekocht. Op dit moment weet ik nog niet of de kleding na 4,5 maand dragen volledig versleten zal zijn of nog een paar jaar mee zal gaan.
Uitrusting: € 700,97
Hier zitten alleen maar spullen in die, in principe, meerdere jaren mee moeten gaan zoals de rugzak, de slaapzak, de waterzak en dergelijke. Mocht ik bij thuiskomst de smaak te pakken hebben, dan hoef ik deze uitgave niet meer te doen.
Huisjes trainingsweken: € 843,79
Een variabele post. Als ik in de buurt van het Pieterpad familie of vrienden zou hebben wonen, dan had ik mijzelf daar in kunnen kwartieren. Dat was vast goedkoper geweest maar ik vond het toch wel erg fijn dat ik in mijn eentje in het huisje zat. Als ik tijdens het lopen mijzelf tegenkwam, had ik in het huisje de privacy die ik op dat moment nodig had.
Ik heb de vraag gekregen of lopen van B&B naar B&B of kiezen voor een jeugdherberg niet goedkoper zou zijn geweest. Per overnachting soms wel, qua eten niet. Zelfs als de kosten voor eten en drinken niet onder ons huishoudbudget zouden vallen dan is zelf koken goedkoper dan elke avond uit eten moeten. Daarnaast scheelt het natuurlijk dat de huisjes allemaal geboekt zijn met last-minutekorting.
Horeca: € 77,20
Deze post bestaat uit eten en drinken onderweg in horeca-gelegenheden. Met name tijdens de tweede trainingsweek heb ik van horeca gebruik gemaakt. soms omdat ik heel dringend een wc nodig had.
Overige kosten: € 136,45
Bij deze kosten moet je bijvoorbeeld denken aan het lidmaatschap van de vereniging Pelgrimswegen naar Rome, speldjes en een badge die mij herkenbaar maken als pelgrim, veerboten en dergelijke.
De totale kosten van de voorbereiding bedragen € 3590,76.
De eerste aanslag op mijn spaargeld is gedaan, de tweede zal zeer binnenkort volgen.
zondag 29 april 2012
vrijdag 27 april 2012
Alleen ?! (2)
Een tijdje geleden had ik al geschreven over de leuke ontmoetingen die je onderweg tegenkomt als je in je eentje op stap bent. Na de laatste trainingsweek heb ik ervaren dat mijn uitstraling ook van invloed is op die ontmoetingen. Als ik strontchagerijnig door de wereld stap is de kans op een leuk contact een stuk minder groot dan als ik de wereld open tegemoet treed.
Die ontmoetingen zijn een mooie bijkomstigheid maar niet de belangrijkste reden om in mijn eentje de wereld rond te stappen. Er worden namelijk nogal wat "eisen" aan het wandelgezelschap gesteld (niet alleen door mij).
Een voorbeeld uit de praktijk. Omdat het voor mij een enorme mijlpaal is om in Aken bij de Dom te staan, heb ik Man gevraagd die laatste etappe met mij mee te lopen. Man is echt een schat en wil mij graag een plezier doen. Dus hij loopt mee. Na een uur verveelt hij zich echter al, ziet elk blaadje vliegen en kletst je uit ongemak de oren van het hoofd. Niet handig als je dan nog zo'n 5 uur te gaan hebt, zowel voor hem als voor mij.
Als je met iemand wilt lopen is het dus een voorwaarde dat je wat dat betreft op 1 lijn zit.
Wat ook erg nuttig is als je met iemand anders wilt wandelen, is dat je ongeveer hetzelfde tempo hebt. Met rugzak ligt mijn wandeltempo tussen de 3 en 3,5km per uur. De meesten zitten op 4km per uur of meer. Zeker op lange tochten is het belangrijk dat je in je eigen tempo kunt lopen, anders wordt het erg vermoeiend. Als je met iemand loopt die een ander tempo dan jou heeft, zul je goede afspraken moeten maken om niet allebei in de problemen te komen. Wat voor het wandeltempo geldt, geldt ook voor de rustpauzes.
Dit zijn, denk ik, wel de meest belangrijke wandelzaken waar je met je wandelpartner overeenstemming moet bereiken. Naast wandelzaken zijn er natuurlijk ook nog allerlei praktische zaken. Als je met je partner op stap gaat, zullen de praktische zaken waarschijnlijk niet al teveel problemen opleveren. Je weet van elkaar wel hoe de ander het liefste slaapt, eet en dergelijk. Als je met een ander gaat (vriendin of wandelmaatje via internet) zijn dat allerlei zaken die je van te voren moet bespreken en die in de praktijk toch anders zullen zijn. De een vindt een jeugdherberg te primitief, de ander wil niet elke middag lunchen op een terras. Kortom, genoeg mogelijkheden om heibel over te krijgen als je 4,5 maand samen op moet trekken.
Natuurlijk zijn er ook voordelen van het samen een tocht ondernemen. Als je er doorheen zit, is er een maatje wat je er doorheen kan slepen. Onverwachte problemen onderweg hoef je niet alleen het hoofd te bieden. Maar ik ben blij dat ik in mijn eentje ga. Vanaf het moment dat ik het gevoel kreeg dat ik deze tocht nu moest maken, heb ik geweten dat ik het alleen moest doen en dat gevoel is niet veranderd.
Er zullen momenten zijn dat ik gillend gek van mijzelf word, dat ik mij enorm eenzaam en alleen zal voelen. Maar ik zal ook de enorme voldoening ervaren dat ik zelf de moeilijkheden het hoofd heb geboden.
Die ontmoetingen zijn een mooie bijkomstigheid maar niet de belangrijkste reden om in mijn eentje de wereld rond te stappen. Er worden namelijk nogal wat "eisen" aan het wandelgezelschap gesteld (niet alleen door mij).
Een voorbeeld uit de praktijk. Omdat het voor mij een enorme mijlpaal is om in Aken bij de Dom te staan, heb ik Man gevraagd die laatste etappe met mij mee te lopen. Man is echt een schat en wil mij graag een plezier doen. Dus hij loopt mee. Na een uur verveelt hij zich echter al, ziet elk blaadje vliegen en kletst je uit ongemak de oren van het hoofd. Niet handig als je dan nog zo'n 5 uur te gaan hebt, zowel voor hem als voor mij.
Als je met iemand wilt lopen is het dus een voorwaarde dat je wat dat betreft op 1 lijn zit.
Wat ook erg nuttig is als je met iemand anders wilt wandelen, is dat je ongeveer hetzelfde tempo hebt. Met rugzak ligt mijn wandeltempo tussen de 3 en 3,5km per uur. De meesten zitten op 4km per uur of meer. Zeker op lange tochten is het belangrijk dat je in je eigen tempo kunt lopen, anders wordt het erg vermoeiend. Als je met iemand loopt die een ander tempo dan jou heeft, zul je goede afspraken moeten maken om niet allebei in de problemen te komen. Wat voor het wandeltempo geldt, geldt ook voor de rustpauzes.
Dit zijn, denk ik, wel de meest belangrijke wandelzaken waar je met je wandelpartner overeenstemming moet bereiken. Naast wandelzaken zijn er natuurlijk ook nog allerlei praktische zaken. Als je met je partner op stap gaat, zullen de praktische zaken waarschijnlijk niet al teveel problemen opleveren. Je weet van elkaar wel hoe de ander het liefste slaapt, eet en dergelijk. Als je met een ander gaat (vriendin of wandelmaatje via internet) zijn dat allerlei zaken die je van te voren moet bespreken en die in de praktijk toch anders zullen zijn. De een vindt een jeugdherberg te primitief, de ander wil niet elke middag lunchen op een terras. Kortom, genoeg mogelijkheden om heibel over te krijgen als je 4,5 maand samen op moet trekken.
Natuurlijk zijn er ook voordelen van het samen een tocht ondernemen. Als je er doorheen zit, is er een maatje wat je er doorheen kan slepen. Onverwachte problemen onderweg hoef je niet alleen het hoofd te bieden. Maar ik ben blij dat ik in mijn eentje ga. Vanaf het moment dat ik het gevoel kreeg dat ik deze tocht nu moest maken, heb ik geweten dat ik het alleen moest doen en dat gevoel is niet veranderd.
Er zullen momenten zijn dat ik gillend gek van mijzelf word, dat ik mij enorm eenzaam en alleen zal voelen. Maar ik zal ook de enorme voldoening ervaren dat ik zelf de moeilijkheden het hoofd heb geboden.
donderdag 26 april 2012
Het meest oubollige wat ik mee neem
Een van de belangrijkste dingen in de voorbereiding is besluiten wat ik wel en niet meeneem. Omdat ik nog nooit eerder zo'n tocht heb gemaakt, heb ik naast mijn eigen ideeën, gebruik gemaakt van paklijsten van anderen. Paklijsten staan bijna in elk boek wat over wandelen of fietsen gaat. Daarnaast heeft een goede kennis haar paklijst gestuurd. Zij gebruikt die lijst voor bergwandeltochten. Op haar lijst stond een ding wat ik zo oubollig vond om mee te nemen dat ik het voor mij een uitgemaakte zaak was dat ik dat NOOIT mee zou nemen.
Het gezegde luidt niet voor niets: zeg nooit nooit. Na de vorige trainingsweek ben ik gezwicht en gisteren is de koop gemaakt.
Afgelopen trainingsweek kostte heel veel energie. Bij terugkomst in het huisje was ik vaak zo moe dat ik niet verder kwam dan eten koken en mijn bed in rollen. Persoonlijke hygiëne stond op dat moment niet echt hoog op mijn lijstje. 's Morgens had ik geen tijd om te douchen en 's avonds was ik daar te moe voor. Bovendien heb ik heel dik en zwaar haar wat veel tijd nodig heeft om te drogen. Het is dus niet aangenaam om rond 19.00 uur een douche te nemen om tegen 20.00 uur met nat haar in bed te kruipen (nog afgezien van de klitten die er dan de volgende morgen in zitten).
En toen was ik om.
Sinds gisteren ben ik de eigenaar van een badmuts, wit met blauwe bloemetjes. Ik vind het echt een heel vreselijk ding, maar ik zie het nut ervan. Nu hopen dat niemand mij met die badmuts ziet. Nuttig wil nog niet zeggen dat je anderen zo tegen wilt komen.
Het gezegde luidt niet voor niets: zeg nooit nooit. Na de vorige trainingsweek ben ik gezwicht en gisteren is de koop gemaakt.
Afgelopen trainingsweek kostte heel veel energie. Bij terugkomst in het huisje was ik vaak zo moe dat ik niet verder kwam dan eten koken en mijn bed in rollen. Persoonlijke hygiëne stond op dat moment niet echt hoog op mijn lijstje. 's Morgens had ik geen tijd om te douchen en 's avonds was ik daar te moe voor. Bovendien heb ik heel dik en zwaar haar wat veel tijd nodig heeft om te drogen. Het is dus niet aangenaam om rond 19.00 uur een douche te nemen om tegen 20.00 uur met nat haar in bed te kruipen (nog afgezien van de klitten die er dan de volgende morgen in zitten).
En toen was ik om.
Sinds gisteren ben ik de eigenaar van een badmuts, wit met blauwe bloemetjes. Ik vind het echt een heel vreselijk ding, maar ik zie het nut ervan. Nu hopen dat niemand mij met die badmuts ziet. Nuttig wil nog niet zeggen dat je anderen zo tegen wilt komen.
dinsdag 24 april 2012
Ondanks alles toch gehaald
Na alle stress en spanning van de eerste 3 dagen, besloot ik de rustdag te vervroegen en de wandeldag van maandag uit de planning te schrappen. Het zou leuk zijn geweest als ik het hele Pieterpad zou hebben gelopen maar om nu maandag een hele dag te lopen en vervolgens 's avonds nog 4 uur in de auto te moeten zitten, leek mij een beetje teveel van het goede.
Het leek zaterdag beter te gaan maar zondag sloeg de vermoeidheid weer in alle hevigheid toe. "Gelukkig" liep Man zondag mee zodat ik mij op hem af kon reageren. Onduidelijkheid over de afstand en hoeveel we nog moesten voordat we bij de Dom in Aken zouden staan, maakten dat ik volledig flipte. Er was nog maar 1 ding wat ik wilde: gewoon naar huis!!
Opgeven komt echter niet snel in mijn woordenboek voor, dus een uur later dan gepland stond ik bij de Dom.
Op dat moment kon het me allemaal niets meer schelen, maar heel langzaamaan begin ik me nu toch wel een beetje trots te voelen dat ik helemaal van Pieterburen naar Aken ben gelopen.
Over 3 weken is het echt zo ver. De komende tijd zal in het teken staan van opruimen, schoonmaken, de laatste spullen kopen en in de rugzak proppen en allerlei andere dingen die nog aan voorbereiding moeten gebeuren.
Het leek zaterdag beter te gaan maar zondag sloeg de vermoeidheid weer in alle hevigheid toe. "Gelukkig" liep Man zondag mee zodat ik mij op hem af kon reageren. Onduidelijkheid over de afstand en hoeveel we nog moesten voordat we bij de Dom in Aken zouden staan, maakten dat ik volledig flipte. Er was nog maar 1 ding wat ik wilde: gewoon naar huis!!
Opgeven komt echter niet snel in mijn woordenboek voor, dus een uur later dan gepland stond ik bij de Dom.
 |
| Gehaald! |
Over 3 weken is het echt zo ver. De komende tijd zal in het teken staan van opruimen, schoonmaken, de laatste spullen kopen en in de rugzak proppen en allerlei andere dingen die nog aan voorbereiding moeten gebeuren.
Je ergste vijand ben jezelf
Naast dat je je eigen ergste vijand bent, ben je natuurlijk ook je eigen beste en grootste vriend. Het is gewoon de andere kant van de medaille. Maar omdat dat laatste afgelopen week niet van toepassing was nog een paar andere manieren om het te verwoorden: ruzie hebben met jezelf, een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest. Het meest frustrerende is dat er ook maar een persoon is die de situatie kan veranderen, jijzelf. En daar ging het afgelopen week vooral mis. Een korte samenvatting.
Al vanaf dat ik deel 2 van het Pieterpad in mijn bezit had, zag ik op tegen de laatste etappes. Die waren, gevoelsmatig, te lang. De eerste 3 dagen van mijn trainingsweek waren de afstanden 23 en 25km (inclusief aan- en aflooproutes). Na het gesprek met de fysio om op weg naar Rome de etappes voor voorlopig zoveel mogelijk in te korten, zag ik nog meer tegen die lange etappes op.
Vervolgens lag ik de week voor mijn wandeltraining behoorlijk in de lappenmand. Dat helpt niet echt om uitgerust en monter op pad te gaan.
En net toen ik dacht dat het niet erger zou kunnen, bleek dat ik mij daarin behoorlijk vergist had.
Een korte bloemlezing:
Mijn autonavigatie begaf het op de heenreis die om onverklaarbare reden een uur langer duurde dan alle reisplanners aangaven.
Door gebrek aan navigatie miste ik dinsdag de bus waardoor ik een uur later pas kon beginnen met lopen. Het was dinsdag onze trouwdag en Man en ik waren van plan uit eten te gaan, daar was geen tijd meer voor.
Alle café's en restaurants onderweg waren dicht (zowel op dinsdag als op woensdag) en gezien de periode van de maand was dat erg onhandig.
Op woensdag schampte ik een auto in de parkeergarage in de stress om op tijd de trein en vooral de aansluitende bus te halen. Bij terugkomst wilde ik een briefje achter de ruit leggen, dacht dat er inmiddels een andere auto stond om later te ontdekken dat het wel dezelfde auto was. Door de gewijzigde lichtval leek er 's middags geen schade te zijn. Bij deze: Sorry meneer/mevrouw dat ik schade heb veroorzaakt zonder iets van mij te laten horen.
Op donderdag een uur vroeger gestart dan in eerste instantie gepland. In het begin leek het wel lekker te gaan, maar uiteindelijk eiste de stress en spanning van de afgelopen dagen zijn tol en werd het afzien. Gewoon stug de ene voet voor de andere zetten en hopen dat het eindpunt gehaald zou worden.
En natuurlijk geen leuke ontmoetingen die nog een beetje kleur aan de dag hadden kunnen geven.
En wat mij het meest dwars zit is, dat het anders zou zijn geweest als ik in mijn hoofd een knop om had kunnen zetten. Ik zag bij voorbaat al tegen deze dagen op en alles wat maakte dat het anders liep was voor mij een bevestiging van mijn gevoel dat het gewoon niet mijn week was. Dat dit een vreselijke voorbereiding van mijn tocht zou zijn, dat ik nu vast niet met een gerust gevoel aan de grote tocht zou beginnen. Bij elke ritseling van een blad verwachtte ik een boa constrictor, bij elk kraken van de boom (windkracht 5) was ik ervan overtuigd dat die om zou vallen en mijn weg zou blokkeren (in het meest gunstige geval).
Niet de feitelijke omstandigheden maakten het zwaar, maar wat mijn hoofd er allemaal bijhaalde. Ik weet dat het zo werkt, ik weet dat ik mijn gedachten dan moet stoppen maar het lukte me niet. Ondertussen werd mijn energie opgevreten door omstandigheden die niks met het lopen te maken hebben en werd het allemaal nog zwaarder.
Aan de andere kant weet ik nu wel dat ik mij ook door dit soort omstandigheden heen sla. En dat zal op den duur vast wel een goed gevoel geven (nu ben ik daarvoor nog te moe).
Al vanaf dat ik deel 2 van het Pieterpad in mijn bezit had, zag ik op tegen de laatste etappes. Die waren, gevoelsmatig, te lang. De eerste 3 dagen van mijn trainingsweek waren de afstanden 23 en 25km (inclusief aan- en aflooproutes). Na het gesprek met de fysio om op weg naar Rome de etappes voor voorlopig zoveel mogelijk in te korten, zag ik nog meer tegen die lange etappes op.
Vervolgens lag ik de week voor mijn wandeltraining behoorlijk in de lappenmand. Dat helpt niet echt om uitgerust en monter op pad te gaan.
En net toen ik dacht dat het niet erger zou kunnen, bleek dat ik mij daarin behoorlijk vergist had.
Een korte bloemlezing:
Mijn autonavigatie begaf het op de heenreis die om onverklaarbare reden een uur langer duurde dan alle reisplanners aangaven.
Door gebrek aan navigatie miste ik dinsdag de bus waardoor ik een uur later pas kon beginnen met lopen. Het was dinsdag onze trouwdag en Man en ik waren van plan uit eten te gaan, daar was geen tijd meer voor.
Alle café's en restaurants onderweg waren dicht (zowel op dinsdag als op woensdag) en gezien de periode van de maand was dat erg onhandig.
Op woensdag schampte ik een auto in de parkeergarage in de stress om op tijd de trein en vooral de aansluitende bus te halen. Bij terugkomst wilde ik een briefje achter de ruit leggen, dacht dat er inmiddels een andere auto stond om later te ontdekken dat het wel dezelfde auto was. Door de gewijzigde lichtval leek er 's middags geen schade te zijn. Bij deze: Sorry meneer/mevrouw dat ik schade heb veroorzaakt zonder iets van mij te laten horen.
Op donderdag een uur vroeger gestart dan in eerste instantie gepland. In het begin leek het wel lekker te gaan, maar uiteindelijk eiste de stress en spanning van de afgelopen dagen zijn tol en werd het afzien. Gewoon stug de ene voet voor de andere zetten en hopen dat het eindpunt gehaald zou worden.
En natuurlijk geen leuke ontmoetingen die nog een beetje kleur aan de dag hadden kunnen geven.
En wat mij het meest dwars zit is, dat het anders zou zijn geweest als ik in mijn hoofd een knop om had kunnen zetten. Ik zag bij voorbaat al tegen deze dagen op en alles wat maakte dat het anders liep was voor mij een bevestiging van mijn gevoel dat het gewoon niet mijn week was. Dat dit een vreselijke voorbereiding van mijn tocht zou zijn, dat ik nu vast niet met een gerust gevoel aan de grote tocht zou beginnen. Bij elke ritseling van een blad verwachtte ik een boa constrictor, bij elk kraken van de boom (windkracht 5) was ik ervan overtuigd dat die om zou vallen en mijn weg zou blokkeren (in het meest gunstige geval).
Niet de feitelijke omstandigheden maakten het zwaar, maar wat mijn hoofd er allemaal bijhaalde. Ik weet dat het zo werkt, ik weet dat ik mijn gedachten dan moet stoppen maar het lukte me niet. Ondertussen werd mijn energie opgevreten door omstandigheden die niks met het lopen te maken hebben en werd het allemaal nog zwaarder.
Aan de andere kant weet ik nu wel dat ik mij ook door dit soort omstandigheden heen sla. En dat zal op den duur vast wel een goed gevoel geven (nu ben ik daarvoor nog te moe).
zondag 15 april 2012
Derde trainingsweek
Maandag start de derde trainingsweek. De fysiotherapeut heeft groen licht gegeven voor het lopen met de grote rugzak. Mijn uitrusting is zo goed als compleet en ik kan die rugzak dus zo zwaar maken als ik zelf wil. Mijn bedoeling is om een middenweg te vinden. Niet op z'n zwaarst maar wel zwaarder dan in februari. Voor de zekerheid neem ik ook de kleine dagrugzak mee. Er staan een paar pittige wandelingen op het programma en ik wil niet het risico lopen dat ik mijzelf overvraag.
In het kader van overvragen, heb ik ook besloten de indeling van de wandeldagen over de week los te laten. De vorige trainingsweken bestonden uit 4 dagen lopen, zaterdag rust, 2 dagen lopen. Als ik mij deze keer beter voel bij 3 dagen lopen, vrijdag rust, 2 of 3 dagen lopen dan doe ik dat. Ik vind het wel jammer voor Man. Hij komt over om mij te zien en dan ben ik wandelen in plaats van samen een leuke dag te hebben. Maar nu het grote vertrek steeds dichterbij komt, wil ik met mijn gezondheid geen risico's lopen.
Deze week is het de bedoeling om van Swalmen via het Pieterpad in Valkenburg te komen en dan via het Krijtlandpad naar Aken. In totaal heb ik daar 5 dagen voor nodig. Als alles goed gaat en ik mij goed voel, loop ik de laatste maandag nog de laatste etappe van het Pieterpad, Valkenburg-Sint Pietersberg. Dan heb ik het Pieterpad op zo'n 6km na gelopen. Dat zou leuk zijn maar de wereld vergaat niet als ik het niet haal.
Nu nog de hoofdpijn het hoofd bieden die ontstaan is na de laatste behandeling van de fysio en mijn pré-overgangshormonen temmen, duimen voor droog weer en dan vol enthousiasme op stap. Tot over een week.
In het kader van overvragen, heb ik ook besloten de indeling van de wandeldagen over de week los te laten. De vorige trainingsweken bestonden uit 4 dagen lopen, zaterdag rust, 2 dagen lopen. Als ik mij deze keer beter voel bij 3 dagen lopen, vrijdag rust, 2 of 3 dagen lopen dan doe ik dat. Ik vind het wel jammer voor Man. Hij komt over om mij te zien en dan ben ik wandelen in plaats van samen een leuke dag te hebben. Maar nu het grote vertrek steeds dichterbij komt, wil ik met mijn gezondheid geen risico's lopen.
Deze week is het de bedoeling om van Swalmen via het Pieterpad in Valkenburg te komen en dan via het Krijtlandpad naar Aken. In totaal heb ik daar 5 dagen voor nodig. Als alles goed gaat en ik mij goed voel, loop ik de laatste maandag nog de laatste etappe van het Pieterpad, Valkenburg-Sint Pietersberg. Dan heb ik het Pieterpad op zo'n 6km na gelopen. Dat zou leuk zijn maar de wereld vergaat niet als ik het niet haal.
Nu nog de hoofdpijn het hoofd bieden die ontstaan is na de laatste behandeling van de fysio en mijn pré-overgangshormonen temmen, duimen voor droog weer en dan vol enthousiasme op stap. Tot over een week.
Ditjes en datjes
Hoewel ik er voor mijzelf nog steeds niet uit ben of ik tijdens mijn tocht nu wel of niet een pelgrim ben, heb ik wel een pelgrimspaspoort. In een pelgrimspaspoort verzamel je stempels en die stempels geven aan het einde van de tocht recht op een testemonium. Het testimonium is een oorkonde dat je de pelgrimstocht naar Rome (of Santiago) hebt volbracht. Daarnaast geeft het vaak recht op overnachtingsplekken bij kerken, kloosters en dergelijke. Het is een bewijs dat je bezig bent met een pelgrimstocht.
Ik zal heel eerlijk toegeven dat ik gemengde gevoelens heb met het idee van stempels verzamelen. Ik vrees dat ik wel zo in elkaar zit dat het verzamelen van stempels een doel op zich gaat worden. Aan de andere kant, zonder stempels geen oorkonde. Op dit moment kan ik nog niet bedenken of ik, als ik ooit in Rome aankom, die oorkonde wel of niet wil hebben. Dus toch maar verzamelen. En de voordelen van een goedkope slaapplaats is natuurlijk mooi meegenomen.
Daarom is mijn pelgrimspaspoort nu voorzien van de eerste stempel, opgehaald in Pieterburen, als bewijs dat daar op 13 november 2011 mijn tocht naar Rome is begonnen (toen ik begon had ik nog geen pelgrimspaspoort). En stiekem ben ik er toch best trots op.
Het herplannen van mijn tocht in dagetappes was toch ingewikkelder dan ik vorige week dacht. Daarom heb ik het idee van een dagplanning maar volledig losgelaten. Ik heb, zeker in het begin, boekjes met enorm veel overnachtingsmogelijkheden en ik bekijk per dag wat goed voelt om te doen. Makkelijker gezegd dan gedaan, zeker voor een regelneef als ik. Het enige risico wat ik loop is dat ik verder moet lopen dan in eerste instantie gepland of dat ik een taxi moet nemen. Ergere dingen kan ik me niet indenken en als dit het ergste is wat mij kan overkomen dan valt het best mee.
Ik zal heel eerlijk toegeven dat ik gemengde gevoelens heb met het idee van stempels verzamelen. Ik vrees dat ik wel zo in elkaar zit dat het verzamelen van stempels een doel op zich gaat worden. Aan de andere kant, zonder stempels geen oorkonde. Op dit moment kan ik nog niet bedenken of ik, als ik ooit in Rome aankom, die oorkonde wel of niet wil hebben. Dus toch maar verzamelen. En de voordelen van een goedkope slaapplaats is natuurlijk mooi meegenomen.
Daarom is mijn pelgrimspaspoort nu voorzien van de eerste stempel, opgehaald in Pieterburen, als bewijs dat daar op 13 november 2011 mijn tocht naar Rome is begonnen (toen ik begon had ik nog geen pelgrimspaspoort). En stiekem ben ik er toch best trots op.
Het herplannen van mijn tocht in dagetappes was toch ingewikkelder dan ik vorige week dacht. Daarom heb ik het idee van een dagplanning maar volledig losgelaten. Ik heb, zeker in het begin, boekjes met enorm veel overnachtingsmogelijkheden en ik bekijk per dag wat goed voelt om te doen. Makkelijker gezegd dan gedaan, zeker voor een regelneef als ik. Het enige risico wat ik loop is dat ik verder moet lopen dan in eerste instantie gepland of dat ik een taxi moet nemen. Ergere dingen kan ik me niet indenken en als dit het ergste is wat mij kan overkomen dan valt het best mee.
dinsdag 10 april 2012
Een week Pieterpad in foto's
Nu de regen met bakken uit de lucht komt vallen is het moeilijk in te denken dat het in maart zulk mooi weer was. Ik heb de foto's van de tweede trainingsweek bekeken en bewerkt. Mijn impressie van het Pieterpad tussen Millingen aan de Rijn en Swalmen.
 |
| Bekend van de Nijmeegse vierdaagse |
 |
| Uitzicht op de Duivelsberg |
 |
| Vergroeid |
 |
| Nooit geweten dat asperges zo groeien |
 |
| Lunchpauze |
 |
| Van Limburg naar Brabant |
 |
| De eerste lammetjes van 2012 |
 |
| Maastricht komt steeds dichterbij |
 |
| Zandduinen |
 |
| Bijverdienen om lego te kunnen kopen |
 |
| Limburg, land van kapelletjes |
 |
| Terrasje, 20C en dan een vers koel drankje |
 |
| Een officiële omleiding |
 |
| Een week later werd de snelweg geopend |
vrijdag 6 april 2012
Mijlpaal
Inmiddels ben ik zo druk bezig met de laatste voorbereidingen dat ik nu al tweemaal vergeten ben een zeer belangrijke mijlpaal te vermelden.
Afgelopen dindsag was het weer tijd voor mijn injectie. Zoals altijd nam ik mij voor het slapen gaan voor om het deze keer helemaal zelf te doen om vervolgens met een klomp in mijn maag wakker te worden en het aan de assistente over te laten.
Dus Assistente en ik volgden de gebruikelijke procedure en toen zat ik met een injectiespuit in mijn handen, gaf aan waar hij mijn been in moest en voordat Assistente en ik, beiden, van verbazing bekomen waren had ik de spuit al in mijn vel gezet en zat de vloeistof in mijn lichaam.
Het is nu vrijdag en ik ben nog steeds overdonderd dat ik het zelf gedaan heb. Maar ik weet nu wel 100% zeker dat ik het kan. En eerlijk gezegd nog best goed ook want ik heb er geen blauwe plek aan overgehouden. Toch moet ik wel heel eerlijk toegeven dat ik nu al de kriebels voor de volgende keer.
Afgelopen dindsag was het weer tijd voor mijn injectie. Zoals altijd nam ik mij voor het slapen gaan voor om het deze keer helemaal zelf te doen om vervolgens met een klomp in mijn maag wakker te worden en het aan de assistente over te laten.
Dus Assistente en ik volgden de gebruikelijke procedure en toen zat ik met een injectiespuit in mijn handen, gaf aan waar hij mijn been in moest en voordat Assistente en ik, beiden, van verbazing bekomen waren had ik de spuit al in mijn vel gezet en zat de vloeistof in mijn lichaam.
Het is nu vrijdag en ik ben nog steeds overdonderd dat ik het zelf gedaan heb. Maar ik weet nu wel 100% zeker dat ik het kan. En eerlijk gezegd nog best goed ook want ik heb er geen blauwe plek aan overgehouden. Toch moet ik wel heel eerlijk toegeven dat ik nu al de kriebels voor de volgende keer.
donderdag 5 april 2012
De beslissing is genomen
De tweede trainingsweek heeft winstpunten opgeleverd waar ik erg blij mee ben maar ook, zeer relevante, punten die reden geven tot zorg. Het grootste winstpunt is dat ik niet volledig ingestort ben bij thuiskomst. Ik ben nu iets meer dan een week weer terug en ik lig niet het overgrote deel van de dag op de bank of in bed. Een tweede winstpunt is dat de problemen met mijn nek, schouders en rug niet verergerd zijn. Met een kleine rugzak kon ik probleemloos de afstanden van soms meer dan 20km goed aan en verdween eventuele irritatie tijdens de rustpauzes.
Aan de andere kant ligt mijn wandeltempo gewoon laag. Ik heb altijd tot de wat langzameren gehoord, dus het is niet een verrassing. Het is alleen wel de vraag of ik, met mijn tempo van dit moment, in staat ben 20km op een dag te lopen en daarbij ook nog omhoog en omlaag te gaan. En dat in combinatie met het tweede knelpunt: met een zware rugzak op mijn rug.
Natuurlijk kan ik, ook met een zware rugzak, 20km op een dag lopen, inclusief stijgen en dalen. Maar het zal niet leuk en gezellig zijn om daarvoor tegen 08.00 uur te vertrekken om mijzelf daarna te moeten haasten om op een redelijke tijd (voor 18.00 uur) op het overnachtingsadres aan te komen. En daardoor ook geen tijd te hebben om van de omgeving te genieten en ergens lekker te blijven zitten.
De afgelopen week heb ik een enorme worsteling gevoerd tussen willen en kunnen en heb ik besloten dat ik mijzelf 2 jaar ga geven om Rome te halen. Ik wil echt lopend in Rome aankomen maar voor dit jaar is het toch te ver. Vervolgens was het de vraag hoe de route aangepast moet worden. Na overleg met de fysiotherapeut is besloten om, waar mogelijk, de afstanden in te korten. Liever 4 dagen 10km per dag en dan een rustdag dan 2 dagen 20km (of meer) met daarna een rustdag. Mocht het in de loop van de tijd beter gaan, dan kan ik altijd de afstanden nog vergroten. En op de dagen dat ik echt niet anders kan omdat de overnachtingsplek nu eenmaal 30km verderop ligt, van te voren en daarna een rustdag nemen.
Met pasen installeer ik mij met de routeboekjes op de bank en ga ik mijn etappe-indeling herzien. Hoewel ik erg mijn best doe om mijn eindpunt zo open mogelijk te houden, hoop ik stiekem dat ik het stuk door Frankrijk eind september gehaald heb. Dan blijft er voor 2013 nog een maand Italië over. Zelfs als ik na thuiskomst een baan zal vinden, is een maand vrij te doen.
Aan de andere kant ligt mijn wandeltempo gewoon laag. Ik heb altijd tot de wat langzameren gehoord, dus het is niet een verrassing. Het is alleen wel de vraag of ik, met mijn tempo van dit moment, in staat ben 20km op een dag te lopen en daarbij ook nog omhoog en omlaag te gaan. En dat in combinatie met het tweede knelpunt: met een zware rugzak op mijn rug.
Natuurlijk kan ik, ook met een zware rugzak, 20km op een dag lopen, inclusief stijgen en dalen. Maar het zal niet leuk en gezellig zijn om daarvoor tegen 08.00 uur te vertrekken om mijzelf daarna te moeten haasten om op een redelijke tijd (voor 18.00 uur) op het overnachtingsadres aan te komen. En daardoor ook geen tijd te hebben om van de omgeving te genieten en ergens lekker te blijven zitten.
De afgelopen week heb ik een enorme worsteling gevoerd tussen willen en kunnen en heb ik besloten dat ik mijzelf 2 jaar ga geven om Rome te halen. Ik wil echt lopend in Rome aankomen maar voor dit jaar is het toch te ver. Vervolgens was het de vraag hoe de route aangepast moet worden. Na overleg met de fysiotherapeut is besloten om, waar mogelijk, de afstanden in te korten. Liever 4 dagen 10km per dag en dan een rustdag dan 2 dagen 20km (of meer) met daarna een rustdag. Mocht het in de loop van de tijd beter gaan, dan kan ik altijd de afstanden nog vergroten. En op de dagen dat ik echt niet anders kan omdat de overnachtingsplek nu eenmaal 30km verderop ligt, van te voren en daarna een rustdag nemen.
Met pasen installeer ik mij met de routeboekjes op de bank en ga ik mijn etappe-indeling herzien. Hoewel ik erg mijn best doe om mijn eindpunt zo open mogelijk te houden, hoop ik stiekem dat ik het stuk door Frankrijk eind september gehaald heb. Dan blijft er voor 2013 nog een maand Italië over. Zelfs als ik na thuiskomst een baan zal vinden, is een maand vrij te doen.
dinsdag 3 april 2012
Alleen?!
Als ik anderen over mijn plannen vertel dan is het een kwestie van tijd voordat het gesprek erop komt. De manier waarop verschilt maar het onderwerp is gelijk:
"Leuk dat je man ook zo lang vrij kan krijgen om met je mee te lopen."
"Wie gaat er met je mee?"
"Ga je in je eentje?"
Mijn antwoord is altijd hetzelfde, maar de reacties daarop zijn weer net zo verschillend:
"Stoer hoor, ik zou het niet durven alleen."
"Levensgevaarlijk, je moet wel pepperspray meenemen hoor!"
"Gelijk heb je, een tocht als deze kun je het beste alleen maken."
Over het alleen lopen zou ik al een heleboel overdenkingen kunnen schrijven. Mijn belangrijkste ontdekking tot nu toe is dat je heel andere contacten met mensen hebt dan als je met z'n tweeën of meer bent. Die contacten zijn soms diepgaand, soms grappig, soms een redding op een zwaar moment. In een boek wat ik ooit eens over een fietstocht heb gelezen werden die ontmoetingen ontmoetingen met engelen genoemd en ik vind het wel een mooie omschrijving. Mijn ervaring is dat je in de ontmoeting krijgt wat je op dat moment nodig hebt.
Tijdens mijn wandelweek is het mij weer regelmatig overkomen.
Loop ik te stressen over mijn wandeltempo en dat ik dat eigenlijk los moet laten, kom ik juist op dat moment twee aardige mannen tegen die mij weer even laten zien waar het in het leven om gaat. Die dag werd uiteindelijk de snelste dag van de hele week.
Een dag later had ik enorm last van de hitte en ineens loopt een man zomaar een uurtje met mij mee. Sterker nog, hij heeft voor mij zijn tempo enorm moeten verlagen. Vervolgens ontstond een geanimeerd gesprek over van alles en nog wat. Toen hij zijn tocht vervolgde, hoefde ik nog maar een uurtje naar mijn eindpunt van die dat. Het leek vanaf dat moment minder ver en onhaalbaar.
Of de vrouw die mij informatie gaf over haar hoed. Zij bleek al 2 keer naar Santiago te hebben gelopen, in haar eentje. En ook haar man bleef die tijd gewoon thuis.
Of het stel dat in dezelfde periode als ik, hetzelfde stuk Pieterpad liep. We hadden niet hetzelfde tempo maar het was leuk om elkaar regelmatig tegen te komen.
Ik verheug me nu al op de ontmoetingen die nog gaan komen.
"Leuk dat je man ook zo lang vrij kan krijgen om met je mee te lopen."
"Wie gaat er met je mee?"
"Ga je in je eentje?"
Mijn antwoord is altijd hetzelfde, maar de reacties daarop zijn weer net zo verschillend:
"Stoer hoor, ik zou het niet durven alleen."
"Levensgevaarlijk, je moet wel pepperspray meenemen hoor!"
"Gelijk heb je, een tocht als deze kun je het beste alleen maken."
Over het alleen lopen zou ik al een heleboel overdenkingen kunnen schrijven. Mijn belangrijkste ontdekking tot nu toe is dat je heel andere contacten met mensen hebt dan als je met z'n tweeën of meer bent. Die contacten zijn soms diepgaand, soms grappig, soms een redding op een zwaar moment. In een boek wat ik ooit eens over een fietstocht heb gelezen werden die ontmoetingen ontmoetingen met engelen genoemd en ik vind het wel een mooie omschrijving. Mijn ervaring is dat je in de ontmoeting krijgt wat je op dat moment nodig hebt.
Tijdens mijn wandelweek is het mij weer regelmatig overkomen.
Loop ik te stressen over mijn wandeltempo en dat ik dat eigenlijk los moet laten, kom ik juist op dat moment twee aardige mannen tegen die mij weer even laten zien waar het in het leven om gaat. Die dag werd uiteindelijk de snelste dag van de hele week.
Een dag later had ik enorm last van de hitte en ineens loopt een man zomaar een uurtje met mij mee. Sterker nog, hij heeft voor mij zijn tempo enorm moeten verlagen. Vervolgens ontstond een geanimeerd gesprek over van alles en nog wat. Toen hij zijn tocht vervolgde, hoefde ik nog maar een uurtje naar mijn eindpunt van die dat. Het leek vanaf dat moment minder ver en onhaalbaar.
Of de vrouw die mij informatie gaf over haar hoed. Zij bleek al 2 keer naar Santiago te hebben gelopen, in haar eentje. En ook haar man bleef die tijd gewoon thuis.
Of het stel dat in dezelfde periode als ik, hetzelfde stuk Pieterpad liep. We hadden niet hetzelfde tempo maar het was leuk om elkaar regelmatig tegen te komen.
Ik verheug me nu al op de ontmoetingen die nog gaan komen.
Abonneren op:
Posts (Atom)