Ik kan het bijna zelf

Deze naalden zijn te kort

Ik heb de ziekte van Addison-Biermer en om, echt letterlijk, in leven te blijven moet ik op regelmatige tijden een vitamine B12-injectie hebben. In eerste instantie heb ik gehoopt dat ik met een injectie vlak voor vertrek het zo'n 5 maanden vol zou kunnen houden. Maar dat was tegen beter weten in.
Op dit moment krijg ik 1x in de 3 weken een injectie. Misschien dat het in april afgebouwd kan worden naar 1x in de 4 weken. Het kan echter ook zo zijn dat mijn tocht extra injecties nodig maakt en dat ik weer terug moet naar 1x per 2 weken. In ieder geval zal ik minimaal 7 injecties moeten hebben.
Hoewel de assistentes in de huisartsenpraktijk erg met mijn plannen meeleven, lijkt het me niet handig om na elke 2 à 3 weken even over te vliegen voor een injectie. Ik moet dus van te voren uitzoeken hoe ik in het buitenland iemand kan vinden die mij van een injectie kan voorzien of ik leer het zelf. Sinds november doen mijn 2 favoriete assistentes hard hun best om mij te overtuigen dat het niet moeilijk is. En woensdag heb ik het bijna helemaal zelf gedaan.

Aan het begin van de afspraak moet ik eerst de handelingen verrichten op een sinaasappel of kipfilet (afhankelijk van wat ik in huis heb of wat we gaan eten). We oefenen met water, spuit vullen, luchtbellen eruit slaan, vloeistof naar boven duwen, naald vervangen, aangeven waar de spuit moet komen, spuit als een dartpijl rechtstandig in sinaasappel duwen, fixeren en langzaam het water in de sinaasappel spuiten. Met uitzondering van het fixeren beheers ik alle handelingen perfect. Ik ben namelijk zo gefocust op het langzaam inspuiten dat ik daarbij de naald niet meer recht hou. Op mijn lichaam zou dat zeer pijnlijk zijn.
Als mijn kunsten op de sinaasappel naar tevredenheid zijn uitgevoerd, mag ik de echte injectiespuit klaar maken. Vervolgens geef ik de spuit aan de assistente want het enige wat ik echt doodeng vind, is het in mijzelf prikken. De vloeistof moet intermusculair gespoten worden (zo diep mogelijk in de spieren) dus de naald is van redelijke afmetingen. Afgelopen woensdag heb ik voor het eerst na het prikken, de spuit van de assistente overgenomen om de vloeistof zelf in de spuiten. Het was pijnlijk maar het ging wel goed.

Dus ik ben bijna in staat om mijzelf van de noodzakelijke injecties te voorzien. Mijn gevoel zegt dat ik het best zou kunnen als ik er echt voor kom te staan en dat het zeker zal schelen als er niemand op mijn vingers kijkt. Maar ik durf daar niet helemaal op te vertrouwen. Gelukkig heb ik nog een paar keer voordat ik vertrek.

PS: de etappe van afgelopen dinsdag komt na de wintersportvakantie.