In 2011, na de ontdekking dat ik al 30 jaar ziek bleek te zijn, besloot ik na een lang revalidatietraject dat ik een voettocht naar Rome ging maken. In 2012 was het zover en ging ik vol goede moed op stap. In Italië werd ik echter overvallen door de heetste zomer ooit en dat was, helaas, de reden om terug te gaan naar de andere kant van de Alpen. De poging om van Keulen naar huis te lopen, strandde vanwege een zware ontsteking aan beide hakken.
Het is nu 2013 en ik zal onder ogen moeten zien dat de kans dat ik ooit lopend Rome zal bereiken niet erg groot is. Om toch op eigen kracht in Rome aan te komen, ben ik van plan als niet-fietser op de fiets die kant op te gaan.
Ik sta open voor alle tips en trucs die mijn tocht tot een goed einde kunnen brengen, dus laat vooral een reactie achter.

donderdag 26 januari 2012

Ik kan het bijna zelf

Deze naalden zijn te kort
Ik heb de ziekte van Addison-Biermer en om, echt letterlijk, in leven te blijven moet ik op regelmatige tijden een vitamine B12-injectie hebben. In eerste instantie heb ik gehoopt dat ik met een injectie vlak voor vertrek het zo'n 5 maanden vol zou kunnen houden. Maar dat was tegen beter weten in.
Op dit moment krijg ik 1x in de 3 weken een injectie. Misschien dat het in april afgebouwd kan worden naar 1x in de 4 weken. Het kan echter ook zo zijn dat mijn tocht extra injecties nodig maakt en dat ik weer terug moet naar 1x per 2 weken. In ieder geval zal ik minimaal 7 injecties moeten hebben.
Hoewel de assistentes in de huisartsenpraktijk erg met mijn plannen meeleven, lijkt het me niet handig om na elke 2 à 3 weken even over te vliegen voor een injectie. Ik moet dus van te voren uitzoeken hoe ik in het buitenland iemand kan vinden die mij van een injectie kan voorzien of ik leer het zelf. Sinds november doen mijn 2 favoriete assistentes hard hun best om mij te overtuigen dat het niet moeilijk is. En woensdag heb ik het bijna helemaal zelf gedaan.

Aan het begin van de afspraak moet ik eerst de handelingen verrichten op een sinaasappel of kipfilet (afhankelijk van wat ik in huis heb of wat we gaan eten). We oefenen met water, spuit vullen, luchtbellen eruit slaan, vloeistof naar boven duwen, naald vervangen, aangeven waar de spuit moet komen, spuit als een dartpijl rechtstandig in sinaasappel duwen, fixeren en langzaam het water in de sinaasappel spuiten. Met uitzondering van het fixeren beheers ik alle handelingen perfect. Ik ben namelijk zo gefocust op het langzaam inspuiten dat ik daarbij de naald niet meer recht hou. Op mijn lichaam zou dat zeer pijnlijk zijn.
Als mijn kunsten op de sinaasappel naar tevredenheid zijn uitgevoerd, mag ik de echte injectiespuit klaar maken. Vervolgens geef ik de spuit aan de assistente want het enige wat ik echt doodeng vind, is het in mijzelf prikken. De vloeistof moet intermusculair gespoten worden (zo diep mogelijk in de spieren) dus de naald is van redelijke afmetingen. Afgelopen woensdag heb ik voor het eerst na het prikken, de spuit van de assistente overgenomen om de vloeistof zelf in de spuiten. Het was pijnlijk maar het ging wel goed.

Dus ik ben bijna in staat om mijzelf van de noodzakelijke injecties te voorzien. Mijn gevoel zegt dat ik het best zou kunnen als ik er echt voor kom te staan en dat het zeker zal schelen als er niemand op mijn vingers kijkt. Maar ik durf daar niet helemaal op te vertrouwen. Gelukkig heb ik nog een paar keer voordat ik vertrek.


PS: de etappe van afgelopen dinsdag komt na de wintersportvakantie.

2 opmerkingen:

  1. Oef, dat spuitje lijkt me inderdaad pijnlijk. Volgens mij heb je gelijk als je zegt dat je het best zelf kunt. Vertrouw op je gevoel. Als het moet kun je alles ! (weetjetoch)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik kan helemaal met je meevoelen.
    Heb een tijdje hormoonspuiten gehad en durfde eerst ook niet zelf te spuiten. Het idee dat je zo'n lange naald naar binnen steekt...
    Ook was ik bang dat ik in m'n vingers zou prikken.
    Maar ook dit is een drempel waar je even overheen moet.

    Succes met oefenen.

    BeantwoordenVerwijderen