De 100km-grens gepasseerd 6-1-2012

Van dit soort wegwijzers word ik blij

En dit was nog maar een kleintje

Schooloo-Sleen, 24km. Een tijdje terug had ik al eens gemeld dat ik een mentale barrière van 20km heb. Alles daarboven voelt als een bijna onmogelijke opgave. Maar ik weet ook dat het onderweg voorkomt dat ik meer dan 20km moet om bij het eerstvolgende overnachtingsadres te komen. Gewoon omdat er in de wijde omtrek geen andere overnachtingsmogelijkheid te vinden is. Dat houdt in dat ik op de een of andere manier over mijn mentale barrière heen moet zien te komen. Dus toen onze coach aangaf dat hij graag een etappe mee wou lopen, zag ik mijn kans schoon: met een mental coach aan mijn zijde zou het slechten van die barrière een eitje zijn!
Daarnaast heb ik inmiddels de beschikking over een stel hikingstokken wat een gunstige invloed op mijn wandeltempo zou moeten hebben. Dat scheelt ook. Weten dat je 24km moet lopen met een tempo van rond de 4km per uur is zwaarder dan als je rond de 5km per uur haalt.

Het weer zat mee, de storm was gaan liggen, de regen was opgehouden met vallen, er stonden alleen wat dijken op breken maar in Drenthe was daar niet veel van te merken. Omdat we de beschikking hadden over 2 auto's waren we niet afhankelijk van bustijden, dus konden we beginnen wanneer het ons uitkwam: 09.30 uur vertrek uit Schoonloo.

Wat voor lessen heb ik geleerd?
- Dat het lopen met iemand heel anders is dan alleen en dat het heel veel uitmaakt wat voor gezelschap meeloopt. Ik hou erg veel van Man, maar als ik met hem moet lopen is dat vermoeiender dan in mijn eentje. Met Coach gaat het veel meer vanzelfsprekend.
- Hoewel ik Coach al jaren ken, zijn er toch dingen die met een ander dan Man ineens minder vanzelfsprekend zijn. In het bos zijn toiletten nu eenmaal niet te vinden en wildplassen met iemand anders dan Man of een goede vriendin is dan ineens best eng.
- Met iemand anders erbij is het soms best eng om dingen toe te geven. Nadat we een hekje overgeklommen waren stuitten we op een kudde hooglanders. En natuurlijk liepen die net te grazen op het pad waar wij langs moesten. Een zeer goede reden om het liefste rechtsomkeer te maken maar terug was geen optie. Het vereist dan toch wel moed om toe te geven dat ik echt niet over de voorgeschreven weg verder wil. Gelukkig was er een alternatief te vinden.
- En het meest belangrijke: met z'n tweeën, mits goed passend gezelschap, is de afstand ineens minder een bezwaar. Het was zwaar om 24km te lopen en ik was na afloop behoorlijk moe, maar op deze manier was het te doen. Nu zorgen dat ik dat gevoel vast hou voor de rest van mijn tocht. Als ik het met iemand kan, dan zou ik het ook in mijn eentje moeten kunnen!