Verslag 2

Hallo allemaal,
Op het moment dat ik dit schrijf is het dinsdag 22 mei en bevind ik mij in Blankenheim. Vandaag loop ik “maar” 8,3 km, en omdat je eigenlijk niet voor 16.00 uur bij je overnachtingadres mag staan, heb ik veel tijd over. Tijd die ik nuttig besteed om in een café jullie op de hoogte te brengen van mijn ervaringen tot nu toe.

Van tevoren heb ik veel reisverslagen op internet en in boekvorm gelezen en er komt altijd een moment waarop plannen veranderd moeten worden, maar dat moment komt nooit aan het begin. Dat sterke mij in de overtuiging dat ik best in de week van Hemelvaart op pad kon gaan en dat alles goed zou komen. Uiteindelijk kwam het ook goed, in de zin dat ik onderdak gevonden heb maar het was wel behoorlijk afwijken van de route. Vervolgens klopte de nieuw gekochte kaart niet met de werkelijkheid waardoor ik een stukje met de bus moest.

Na de stress om op de vrijdag na Hemelvaart een overnachtingsplek te vinden (de medewerkster van de VVV kwam de stoom haast uit de oren) moet ik toegeven dat de angst om geen slaapplek te krijgen er goed in zit. Ik had gedacht dat het na Hemelvaart beter zou gaan, maar dat bleek verkeerd gedacht. Kennelijk nemen veel mensen tussen Hemelvaart en Pinksteren vrij. Volgens de pensionhoudster in Blankenheim zal het na Pinksteren beter gaan.

Ondanks dat het moeilijk was om tot en met Pinksteren onderdak te vinden zat er ook een lichtpuntje tussen. Een hotel was eigenlijk gesloten vanwege tv-opnamen maar was toch bereid mij de enige vrije kamer te geven. Een pensionhoudster belde terug nadat ze eerst gezegd had dat ze vol waren. Ze had in hun eigen huis nog een kamer die ze liever niet verhuurde, maar ik had door de telefoon zo aardig geklonken dat ze mij toch die kamer gunde. Dit soort zaken beuren me dan toch weer op.

Qua weer heb ik nu wel alles meegemaakt wat er mee te maken viel. Zonnig, warm, drukkend warm met dreigend onweer, regen, hagel, sneeuw en vorst. Onweer heb ik ook meegemaakt maar niet tijdens het lopen. Afgelopen zondag zijn in de buurt nog 3 paarden omgekomen door de bliksem. Dat voelt toch wel eng.

Het lopen zelf gaat redelijk goed. Ondanks de, soms steile, bergen heb ik een tempo van ongeveer 3km per uur, inclusief pauzes. De route loopt voornamelijk door of langs het bos met veel klaterende beekjes of riviertjes (ze hechten hier veel aan het onderscheid daartussen maar ik zie het verschil niet). ’s Morgens vroeg schieten de eekhoorntjes voor mijn voeten langs en ik heb ook al een vos gezien. Het enige waar ik moeite mee heb, zijn de afstanden. Met mijn verstand kan ik volledig beredeneren dat 21km op een dag minstens moet lukken, 21km met 3km/uur = 7uur lopen. Zelfs als ik om 10.00 uur ’s morgens vertrek ben ik nog op tijd op het volgende overnachtingadres. Toch voelt het anders aan en vind ik 15 tot 18km eigenlijk wel goed. Dat heeft dan weer tot gevolg dat ik onderweg minstens een uur op een bankje moet zitten omdat ik anders te vroeg op het volgende overnachtingadres ben. Kortom, ik heb de juiste balans nog niet gevonden.

Voor de rest begint de routine al te ontstaan. Opstaan, ontbijten, afrekenen, broodjes kopen, lopen, rustpauze, lopen, rustpauze, lopen, hotel / pension zoeken, douchen, omkleden, eventueel kleren wassen, avondeten regelen, nette kleren alvast weer inpakken, slapen. En dan is de dag weer voorbij.

Tot op heden heb ik er nog geen problemen mee gehad dat ik in mijn eentje hier rond loop. Met de stress van een onderkomen met Hemelvaart, zou het leuker zijn geweest als er toen iemand naast me had gestaan, alleen voor het gevoel dat ik er niet in mijn eentje voor stond. Aan de andere kant geeft het dan ook voldoening dat ik het wel in mijn eentje voor elkaar heb gekregen.

En dan helpt het als je onderweg zeer vriendelijke en behulpzame mensen tegenkomt, medewandelaars of anderen. Mensen die hetzelfde hebben meegemaakt of die gewoon meeleven en je 3 bananen toestoppen.

Ik heb het gevoel dat ik deze eerste week mijn vuurdoop wel heb gehad en dat er niet veel nog meer kan gebeuren (hooguit een herhaling van afgelopen week).

Zolang mijn voeten nog vooruit willen (snel afkloppen, nog geen blaren tot nu toe) zal alles goed komen.

Op de valreep

Het is nu zondag en ik geniet van de laatste krackers met chocoladehagelslag. Gisteren hebben Man en ik de laatste 10km gelopen om morgen op de Eifelsteig te kunnen beginnen. De Eifelsteig staat aangegeven als lopend van Aken naar Trier maar dat is niet helemaal waar. Officiëel begint de Eifelsteig in Kornelimünster en dat ligt een kleine 10km van Aken af.
Ik moet nu heel eerlijk bekennen dat ik in april vergeten was mijn pelgrimspaspoort mee te nemen, waardoor ik geen stempel van Aken kon krijgen. Dus het was niet erg dat ik nog van Aken naar Kornelimünster moest lopen.

In Kornelimünster werden Man en ik geconfronteerd met het fenomeen "ruhetag". Het plan was dat Man en ik maandag naar Kornelimünster rijden, daar nog samen thee en koffie zouden drinken (met iets lekkers erbij) en dat Man mij daarna uit zou zwaaien. Een leuk plan ware het niet dat (in dit deel van Duitsland?) de maandag een "ruhetag" is. En op een "ruhetag" is alles gesloten. Na lang zoeken vonden we gelukkig een tentje wat er leuk uitzag en dat op maandag open is. Het bleek zelfs een informatiepunt voor de Eifesteig te wezen wat mij een stempel in mijn pelgrimspaspoort opleverde, een sticker en een kaart waar Man heel blij mee is.

Nu het moment van vertrek steeds dichter bij komt, wordt het ook steeds spannender. Maar het gaat gewoon helemaal goed komen!

De laatste dag thuis

Vandaag is de laatste dag thuis en ik word er erg emotioneel van. Omdat vanuit het noorden van het land Aken wel een eind rijden is, gaan Man en ik morgen voor een lang weekend naar een bungalowpark in Zuid-Limburg. Dus op deze laatste dag moet ik niet alleen ervoor zorgen dat alles in mijn rugzak zit wat er in moet zitten maar ook nadenken over wat er aan dingen mee moet naar het huisje.
En om het nog "erger" te maken, ik moet alvast een aantal dingen klaar leggen voor als Man mij na 4,5 maand op komt halen. Wat zou ik na 4,5 maand zo erg gemist hebben dat Man het echt mee moet nemen? Op dit moment bestaat die lijst uit mijn sloffen,een grote zware badhandoek en mijn gewone schoenen. Het is handiger dat ik dit soort dingen van te voren klaar leg in plaats van door de telefoon uit te moeten leggen in welk kastje of laatje het benodigde te vinden is. Kleding kan ik helaas nog niet klaar leggen, dat is afhankelijk van tot hoever ik gekomen ben en wat voor weer het daar dan is. Als Man mij komt halen, hebben we samen nog zo'n 3 weken vakantie om weer aan elkaar te wennen en om langzaamaan weer richting huis te keren.

Dus vandaag zit vol laatste keren. Niet echt laatste keren, het zijn voorlopig laatste keren maar toch word ik er verdrietig van. Net alsof het naar de tocht toeleven geen ruimte overliet voor terugkijken en weemoed en alsof dat nu in 1 dag allemaal uit moet.
En natuurlijk is de lijst met kleine dingetjes die op het laatst nog "even" moeten toch langer dan gedacht. Kortom, ik hoef mij op mijn laatste dag in huis niet te vervelen.
Vanavond kook ik hier de laatste maaltijd (nog iets wat ik vast vreselijk ga missen: het zelf eten koken) en slaap ik voor het laatst in mijn eigen bed. Pas in oktober zal ik mijn bed weer zien. Hetzelfde geldt voor mijn beestjes.
Dat is toch wel een raar idee.

De ontbrekende pijler

En hierbij berichtje 3 van vandaag. Lekker om opruiming in mijn huis te houden :-).

Heel aan het begin schreef ik over de 3 redenen waarom ik deze tocht onderneem. Eigenlijk zijn het woorden/redenen die ik aan een gevoel van heel diep van binnen geef, een gevoel dat het nu de tijd is om deze tocht te maken.
De eerste en heel belangrijke reden is vrede sluiten met mijn lichaam, accepteren dat er 30 jaar roofbouw op mijn lichaam is gepleegd, kijken waar mijn grenzen liggen en mijn verleden herschijven omdat dingen, achteraf, niet bleken te zijn zoals ze waren.
Hier heb ik de afgelopen periode regelmatig over geschreven. Logisch want het is een dagelijkse strijd om een balans te vinden tussen wat ik wil en wat ik kan en mijn lichaam is het voertuig waarmee ik deze tocht ga maken. Als mijn lichaam niet meewerkt, houdt alles op.

De tweede reden ligt op het relationele vlak. Daar heb ik af en toe over geschreven. Bijna net zo belangrijk als de eerste reden, maar ik geloof heel sterk in het spreekwoord "waar twee vechten hebben twee schuld". Dus als ik daar meer over uit zou wijden, dan zou het vooral mijn kant van het verhaal zijn en daarmee doe ik Man enorm tekort. Bovendien weet je nooit wie dit blog leest en ik wil niet dat mensen ineens anders tegen Man aan gaan kijken omdat ik hier van alles over hem schrijf.
Dit gezegd hebbende, is het best eng om elkaar zolang los te laten en bij terugkomst te zien of het gebracht heeft wat we ervan verwachten. Ik ben wel heel dankbaar dat ik van Man de kans krijg om deze tocht te maken.
En de laatste reden is dat ik geen werk heb (op dit moment ook niet in staat zou zijn om te werken) en geen idee heb wat ik voor werk zou willen doen. Gisteren was het laatste gesprek met mijn loopbaanadviseur en eigenlijk zijn we niet veel verder gekomen dan de conclusie die we in februari/maart vorig jaar hadden getrokken: dat het nog steeds onduidelijk is of ik op langere termijn in staat ben om te werken. En dat is toch een eerste vereiste in de zoektocht naar werk en indien ja, wat voor werk.
Mijn energietekort van jaren is van grote invloed geweest op mijn ervaringen met werken. Ik heb, voor zover mogelijk, altijd gewerkt maar mijn leven was dan niet echt leuk. Doordeweeks kon ik niet meer dan opstaan, werken, eten maken en slapen om in het weekend bezig te zijn met bijkomen van een week werken en de overige noodzakelijke zaken in het huishouden te regelen. Ruimte voor andere zaken zat er niet in. Ik zal op dit vlak enorme winst kunnen boeken als ik werk los kan zien van de ervaringen uit het verleden. Maar of dit gaat lukken is heel erg afhankelijk van hoe goed ik vriendjes met mijn lichaam kan worden. En hoe zo'n lange wandeltocht gaat bevallen.

Heel diep van binnen vind ik het niet eens zo erg dat ik Rome waarrschijnlijk niet ga halen. Dan heb ik een zeer goede reden om volgend jaar weer een tijdje op stap te gaan. Het zal mijn loopbaanadviseur dan ook niets verbazen dat ik bij thuiskomst gewoon iets zoek wat voldoende geld oplevert om zo snel mogelijk weer op stap te gaan.
Door mijn negatieve, energievretende ervaring met werk is nadenken over werk niet prioriteit nummer 1. Daarom neem ik 5 kaartjes met werk-gerelateerde vragen mee om daar tijdens mijn tocht regelmatig over na te denken. En als ik terugkom, zien we verder.   

Op de hoogte blijven

Er zitten allemaal kleine losse eindjes in mijn hoofd waar ik ooit nog eens over wou bloggen maar wat wegens allerlei omstandigheden niet lukte.
Een veel voorkomende vraag is: hou je ons op de hoogte?

Zoals ik in de inleiding van mijn blog al schrijf, ik wil niet de "verplichting" voelen om op zoek te moeten naar een mogelijkheid tot internet. Maar ik snap wel dat mensen graag willen weten wat ik uitspook. Daarom hebben Man en ik het volgende systeem bedacht:
Ik schrijf op bepaalde tijden (waarschijnlijk als ik een stuk heb afgerond) een verslag en stuur dat naar Man. Hij schrijft het over in een tekstbestand en plaatst het dan op dit blog.
Nogmaals, ik weet op dit moment niet hoe vaak en wanneer ik een verslag ga maken. Maar er zal regelmatig iets op dit blog verschijnen.

Als ik terugkijk

De reacties op mijn stukje over routestress heb ik bekeken en natuurlijk hebben jullie deels gelijk dat deze hele tocht gebaseerd is op loslaten en dingen laten gebeuren zoals ze zijn. Hoewel ik de reactie van een vriendin ook wel aardig vind: "Je moet toch iets te doen hebben op de laatste dagen als verder alles al klaar is.".
Ik denk dat het afhankelijk is van het soort voorbereiding wat je wilt en kunt doen. Het grote gapende witte gat in mijn GPS-programma bezorgde me steeds weer kriebels en het moest opgevuld worden. Inmiddels heb ik zo'n 300km uitgezocht en ik kijk wel hoever ik ga komen. Een voordeel is dat ik merk dat de route vanuit de lucht redelijk goed te vinden is, wat mijn vertrouwen vergroot dat het op de grond met routebeschrijving ook te vinden zal zijn. En als ik het helemaal niet meer zie zitten dan leg ik mijn gekregen gelukspoppetje uit Guatemala onder mijn kussen en verdwijnen mijn zorgen als sneeuw voor de zon (Lieve geefster, bij deze bedankt!).

Nu het moment van vertrek steeds dichterbij komt, dringt de vraag of mijn voorbereidingen voldoende zijn geweest zich steeds vaker op. En tot nu toe moet ik het antwoord daarop schuldig blijven.
Ik heb een route uitgezocht maar ik heb mij niet verdiept in de details.

Ik heb een uitrusting gekocht maar of ik daarbij uiterlijk boven praktisch heb laten prevaleren weet ik niet. Net zomin dat ik niet weet of ik alle benodigde zaken in mijn rugzak heb gestopt. Overigens nog bedankt voor de tip dat ik onderweg ook kleding kan kopen. Voor andere dingen had ik dat al wel bedacht maar voor kleding nog niet.

Ik heb wandeltrainingen gedaan in de vorm van het lopen van lange afstanden met en zonder rugzak maar het plan om daarnaast 3 tot 4 keer per week korte stukken te lopen om mijn conditie te verbeteren heb ik niet uitgevoerd. Deels omdat ik het weer niet zag zitten (dat wordt nog wat als ik dagen achtereen regen krijg) en deels omdat ik daar de energie niet voor had.
Ik sluit niet uit dat ik op dit moment doorsla naar de andere kant. Na mijzelf 30 jaar lang die spreekwoordelijke schop onder de kont te hebben moeten geven, kan ik dat op dit moment niet echt opbrengen.

Ik heb een paar boeken gelezen over pelgrimeren en het maken van voetreizen. Ik had mij graag verder willen verdiepen in het geloof wat aan pelgrimstochten ten grondslag ligt. Ook daar had ik niet de energie voor.

Ik kan er nu niks meer aan veranderen. Maandag ga ik op stap de wijde wereld in en het avontuur tegemoet. Voor iemand die jaren als controlfreak bekend stond (toen had ik deze tocht ook niet kunnen maken), zijn er heel veel dingen die onbekend zijn en niet geregeld. En in het uiterste geval loop ik naar het dichtsbijzijnde station en kom ik weer naar huis, vol met wijze lessen om het zo snel mogelijk weer te gaan proberen.

Last-minute routestress

Op zo'n 600km na, heb ik de hele route beschikbaar voor mijn GPS. En op dezelfde 600km na, is de hele route (in theorie tenminste) gemarkeerd. Tijdens het lopen van het Pieterpad heb ik ontdekt dat GPS en markering een perfectie combinatie is. In geval van twijfel of bij ontbreken van markering, slecht zoekwerk van mijn kant meegenomen, pak ik mijn GPS en weet dan direct hoe ik mijn route moet vervolgen.
Tot aan een paar dagen geleden, vond ik mij stoer genoeg om de ontbrekende 600km met alleen een routebeschrijving te lopen met een grove indicatie op een kaart. Indien nodig zou ik onderweg de bijbehorende kaarten op een meer praktische schaal aanschaffen. Na wat rondlezen op een aantal reisblogs sloeg echter de zenuwen over het niet hebben van een indicatie op mijn GPS toe. En het zien van een groot wit gat tussen de Eifelsteig en de GR7 in het GPS-programma hielp ook niet echt mee.

In het boekje van de Jakobsweg staan bij alle overnachtingsplaatsen aan de route de GPS-coördinaten vermeld en gisteren ben ik begonnen met het invoeren van 60 coördinaten in het GPS-programma. Het was meer een gevoelskwestie dan dat ik er daadwerkelijk iets aan zou hebben. Wegens gebrek aan tussenpunten zou de route niet meer zijn dan een rechte streep van bijv. 12km. Maar het zou in ieder geval wel een richting naar het einde van de etappe geven. Terwijl ik daar mee bezig was, kwam ik erachter dat het mogelijk moest zijn om meer coördinaten boven tafel te krijgen. In de routebeschrijving werd vaak genoeg een straat of een tussenliggende plaats genoemd. Het enige wat nodig was, was het boven tafel krijgen van de coördinaten van die straat of plaats.

Nu ben ik druk bezig de hele route na te lopen in G. Earth. En ik ben blij te ontdekken dat ik een heel eind kom. Zelfs windmolens waar ik een bocht om moet, zijn daar te vinden. Het eerste kwart van de route zit er inmiddels in. De rest moet nog "even".
Er is echter een heel groot nadeel aan het zo strak doorlezen van de route. Ik ontdek steeds meer dingen waar ik niet echt blij van word. Er zitten hele stukken in waarbij het lijkt dat een winkel of restaurant in 3 dagen niet te vinden is. Niet alle overnachtingsmogelijkheden zijn even sympathiek en er zitten zelfs B&B's tussen die € 75,00 voor een overnachting met ontbijt vragen.
Tot voor het lezen van het routeboekje maakte ik mij niet echt druk over het verkrijgen van eten en een slaapplek. Dat begint nu toch wel te veranderen.

Hoera! Het past!

Nu het moment van vertrek steeds dichter bijkomt en ik mijn uitrusting compleet heb, leek het mij geen gek idee om te kijken of alles wat ik mee wil nemen ook in mijn rugzak past. Afgelopen weekend had ik alles al verzameld, in plastic zakken gedaan en had ik er een hard hoofd in of het zou lukken. Voor mijn gevoel had ik mij al beperkt tot het allernoodzakelijkste dus dingen thuis laten was geen optie. En dan helpt het niet om te ontdekken dan een rugzak van 65 liter in de wandelgangen als "gemiddeld klein" wordt bestempeld.

Om er niet in mijn eentje voor te staan, ging ik gisteren naar goede vrienden waarvan zij regelmatig met een rugzak loopt voor advies en hulp. Binnen een uur zat alles erin! Ik was volledig overdonderd en vreselijk blij. Met wat extra propwerk zou ik zelfs nog meer mee kunnen nemen (wat qua gewicht natuurlijk niet zo handig is).

Als voorbereiding had ik mij al verdiept in het inpakken van een rugzak. De zware dingen moeten onderin en dicht tegen je rug aan zitten. Dus dat de waterzak in het midden van de rugzak tegen mijn rug aan zit, voldoet aan de eisen. Vervolgens was ik van plan om in het onderste vak mijn slaapzak te proppen (lang leve de kompressiezak).Niet dat ik daar over na had gedacht maar omdat het zo in de boekjes staat. 
De simpele vraag: wat weegt zwaarder, de slaapzak of de kleren? gooide de boel volledig op z'n kop. Toen bleek er heel veel in het onderste vak te kunnen. Met een beetje propwerk kreeg ik alle kleding, handoek en schoenen erin en had ik het hele grote bovenvak nog over voor de rest.
Vervolgens kreeg ik tips en trucs voor het gebruik van de zijvakken. Met mijn verstand wist ik wel dat ze er zaten maar gevoelsmatig kon ik er niet veel mee. Dat bleek een misverstand. Om tijdens een rustpauze bij de kaarten te komen, hoef ik nu niet de hele rugzak binnenstebuiten te keren. En ook de bescherming tegen regen ligt voor het grijpen. Alles kreeg op deze manier zijn (voorlopige) plek en op het eind had ik het bovenvak nog over. Een uitstekende plek om mijn proviand in op te bergen.

Rugzak op en voor de spiegel kijken of het geheel nog een acceptabele vorm had. Afgezien van het feit dat mijn rugzak wel zwanger lijkt, is het geheel toch redelijk compact gebleven. Zonnehoed erbij en toen bleek de rand van mijn zonnehoed aan de achterkant te breed te zijn. Handig om nu te ontdekken in plaats van onderweg. Ik was bang dat ik hem onder de naaimachine moest gooien maar grote veiligheidsspeld deed wonderen. Er werd nog een touwtje aangemaakt zodat ik de hoed aan de rugzak kan hangen als ik hem niet wil dragen.

Vervolgens bleef er nog maar 1 ding over: op de weegschaal. Volgens de, niet digitale, weegschaal kwam het geheel op 10 kilo uit. Dit is zonder eten en drinken. Hoewel ik het graag lichter zou hebben gehad, ben ik met 10 kilo heel tevreden.
Ik heb de rest van de avond met een "big smile" van blijdschap rondgelopen.

Waar ik het meest tegenop zie

Nu de vertrekdatum steeds dichterbij komt, neemt ook het afscheid nemen toe. Abonnementen op tijdschriften zijn opgezegd en mijn deelname aan activiteiten zoals het "franse groepje" en de sportschool zijn beëindigd. De vrienden die ik voor vertrek nog wilde zien, heb ik een bezoek gebracht. En hetzelfde geldt voor de vrienden die mij voor vertrek nog wilden zien. Afgelopen maandag was mijn moeder aan de beurt en het bezoek aan mijn broer en schoonvader is inmiddels gepland.

Mijn moeder heeft een paar jaar geleden met een rugzak het Pieterpad gelopen en heeft mij in de voorbereidingen van veel nuttige tips voorzien. Ik heb van haar een Sint Christoffel gekregen, de beschermheilige van pelgims en reizigers (en nog veel meer). Ik heb hem aan mijn rugzak gehangen en het bleek een perfecte plek om ook mijn pelgrimsspeldje aan vast te maken. Tijdens het bezoek vroeg mijn moeder waar ik het meest tegenop zag. In eerste instantie noemde ik het zoeken naar een overnachtingsplek, maar na wat nadenken bleek dat toch niet hetgeen te zijn waar ik het meest tegenop zie.
Waar ik het meest tegenop zie is "viezigheid". Ik vind het moeilijk om er de juiste woorden voor te vinden. Tijdens mijn laatste trainingsweek heb ik, om te doen alsof het echt was, op de rustdag mijn kleren gewassen. Na 3 dagen dragen en zweten leek mij dat wel een goed idee. Ik heb een lekker ruikende shampoo gebruikt, goed over okselplekken en dergelijke gewreven, flink uitgespoeld en de boel daarna laten drogen. Maar toen ik het een dag later droog weer aantrok, voelde ik mij niet schoon.

Dat is dus waar ik het meeste tegenop zie: het dragen van kleren die voor mijn gevoel niet schoon zijn, niet fris ruiken. Het gevoel dat je een uur in de wind stinkt (hoewel ik echt van plan ben om elke rustdag mijn kleren door een sopje te halen). En naast kleding geldt dat ook voor overnachtingsplekken. Ik geloof dat ik nog liever met reddingsdeken en slaapzak in het open veld slaap dan te moeten slapen in een bed met oude rommel vol vlekken. Afzien hoort erbij maar voor mij ligt daar toch echt wel een grens.

Als je de verhalen van ander mensen leest, staat daar nooit iets over vermeld. Dat geeft me soms wel eens het gevoel dat ik een soort van pietluttig modetutje ben wat niks gewend is. Misschien is dat ook wel zo en ben ik meer een luxebeest dan ik van mijzelf gedacht had. Daar zal ik dan tijdens mijn tocht wel achter komen. Ondertussen hoop ik stiekem op heel veel wasserettes op rustdagen.

De laatste trainingsweek in foto's

Hoewel ik de belangrijkste foto al geplaatst heb, wil ik jullie de foto's van de laatste trainingsweek niet onthouden. De route liep via Swalmen, Montfort, Sittard, Valkenburg, Wittem en Vaals naar Aken. Tot aan Valkenburg heb ik het Pieterpad gevolgd en vanaf Valkenburg het Krijtlandpad. Vanaf Sittard kwamen de eerste heuvels (of bergen, zoals ze het daar noemen) op mijn pad. Komend uit het Hoge Noorden waar groen, vlak en wind het landschap bepalen, was dit toch wel anders.

Dreigende lucht maar toch weinig regen gehad

Een perfecte lunchplek

Er zitten nog 2 verdiepingen onder

Alleen op de wereld

Bij gebrek aan een bankje werkt dit ook

Kapelletje

Wel krap met een grote rugzak

Zo had ik de ruïne van Valkenburg nog nooit gezien

Naarmate ik dichterbij kwam werd de kerk steed mooier

Water blijft altijd leuk

De koeien zijn weer buiten!