In een reactie op mijn vorige bericht over mijn belfobie, schreef Bloem ongeveer iets in de trant van: weer iets om te overwinnen. Na vandaag ligt er een enorm groot obstakel om te overwinnen.
Zo'n 15 jaar geleden zijn mijn schouders en nek verkrampt geraakt. Een combinatie van een hoge werkdruk, teveel achter de computer zitten in een verkeerde houding en misschien nog wat andere kleine dingetjes. De pijn zakte op den duur weg maar in de loop van de tijd bleek dat mijn schouders een pijnlijke plek zijn gebleven. In normale omstandigheden heb ik er geen last van. Misschien dat ik iets minder flexibel ben dan anderen zonder verkramping maar aangezien dat moeilijk te vergelijken is, besteed ik daar geen aandacht aan. Heel soms, als het drukker is dan goed voor mij is, wil ik nog wel eens wat steken in mijn schouders voelen. Dat is dan voor mij een waarschuwing dat ik even pas op de plaats moet maken en prioriteiten moet stellen.
Tijdens mijn wandelweek kreeg ik op donderdag last van mijn schouders, eerst links, daarna rechts. Ik was aan alle kanten gewaarschuwd dat ik ervoor moest zorgen dat onder de banden van de rugzak geen naden, haakjes of oogjes zaten. Bij terugkomst in het huisje bleek ik de oogjes van mijn behabandjes over het hoofd te hebben gezien. De rest van de week met een andere beha gelopen en dat ging stukken beter. Helaas was toen echter het kwaad al geschied: de druk van het oogje op mijn verkrampte spieren, in combinatie met het dragen van een rugzak hebben mij nu een zeer pijnlijke nek en schouders opgeleverd. Sterker nog, het doet zo zeer dat ik op dit moment niet eens in staat zou zijn om een rugzak te dragen. En zonder rugzak geen voettocht.
Vandaag had ik mijn eerste gesprek met de fysiotherapeute en haar conclusie luidt dat er sprake is van een verkrampte monnikskapspier waardoor mijn eerste ribben omhoog worden getrokken. Hierdoor is mijn houding verandert wat het dragen van een rugzak nog moeilijker maakt. Het goede nieuws is dat de fysiotherapeute denkt dat het mogelijk moet zijn om voor mijn geplande vertrekdatum mijn schouders en nek weer in het gareel te krijgen. Of in ieder geval zodanig dat ik zonder al te veel problemen mijn rugzak kan dragen en toch op pad kan.
De behandeling gaat voor voorlopig bestaan uit 2x per week en ik ga mij 100% inzetten voor herstel. Maar het is wel even balen en heel spannend.
Spannend hoor. Nu alles zo dichtbij komt en dan een kink in de kabel?
BeantwoordenVerwijderenVeel succes met alles
Voor mijn gevoel kun je beter een busreis naar Rome boeken en daar lekker gaan wandelen. Je bent door je verleden erg blessure gevoelig en zo'n wandeltocht is een doorlopende blessure uitdaging.
BeantwoordenVerwijderenVoor mijn gevoel onderschat je wat het inhoud om maanden vrijwel dagelijks lange stukken te moeten lopen en schiet je voorbereiding (zoals je hier beschrijft) tekort.
Kees
Lees het nu pas, vanuit je andere blog.
BeantwoordenVerwijderenHardstikke vervelend. Ik hoop met je mee dat het goed gaat komen!