Twijfels

Onderstaande reactie stond bij mijn laatste bericht. Hoewel ik denk dat mijn voorbereidingen best goed zijn en ik de tocht zeker niet onderschat, geeft het wel een deel van mijn huidige twijfels weer.

Voor mijn gevoel kun je beter een busreis naar Rome boeken en daar lekker gaan wandelen. Je bent door je verleden erg blessure gevoelig en zo'n wandeltocht is een doorlopende blessure uitdaging. 

Voor mijn gevoel onderschat je wat het inhoud om maanden vrijwel dagelijks lange stukken te moeten lopen en schiet je voorbereiding (zoals je hier beschrijft) tekort.

Om te beginnen schrijf ik hier niet alles wat ik eigenlijk zou moeten schrijven om een natuurgetrouw verslag te geven van alles wat ik aan voorbereidingen doe. (Ik ben wel nieuwsgierig waar ik dan steken laat vallen). Niet omdat ik dat niet zou willen maar omdat ik daar op dit moment de energie niet voor heb. En daar ligt ook mijn grootste twijfel over het wel of niet halen van Rome. De problemen met mijn schouders, nek en rug (dankzij een andere fysiotherapeut kwam die er nog bij) zijn voor wat betreft mijn tocht niet mijn grootste probleem. 

Het is waar dat ik mij geen voorstelling kan maken van wat het inhoudt om dagelijks grote stukken te lopen. Geen voorstelling van iets kunnen maken is echter wel iets anders dan het onderschatten. Het is 1 van de redenen waarom ik 3 weken heb gepland om meerder dagen achter elkaar te lopen, met rugzak, om te ervaren hoe dat is en welke problemen ik daarbij tegen ga komen. Het grootste probleem dat ik tegen ga komen is mijn enorme vermoeidheid. En dat is ook waar ik de eerste wandelweek enorm mee de mist in ben gegaan. Dermate dat ik mij inderdaad af vraag of deze tocht, op dit moment, wel een goed idee is.

Het heeft bijna 30 jaar geduurd voordat de oorzaak van mijn, soms extreme, vermoeidheid duidelijk was. Vervolgens moest (en moet) ik leren om op een andere manier met mijn lichaam om te gaan. Niet meer op wilskracht, zoals mij jaren lang door iedereen geleerd is, maar meer voelen waar mijn grenzen liggen en daar naar handelen. Ik bleek mijn lichaam zo uitgehold te hebben dat ik 4 maanden in een systeem van 2 uur op/2 uur af heb moeten leven. Zoeken naar de juiste balans tussen actief zijn en het nemen van rust is een proces van vallen en opstaan. Dat geldt zowel voor het dagelijks leven en voor deze tocht. Na de eerste wandelweek ben ik hard gevallen en ik ben nog steeds bezig de gevolgen daarvan beter te maken.

Het is heel duidelijk dat ik hard moet werken om te ontdekken wat voor mij de meest ideale wandeldag is met daarin een "perfecte" balans tussen wandelen en rust. Als ik die balans niet vind voordat ik vertrek dan zal mijn voettocht geen grote kans van slagen hebben. De kans dat ik fysiek slechter terugkom dan toen ik vertrok is dan erg groot.

Aan de andere kant heb ik als einddoel Rome gekozen maar het gaat mij vooral om de weg ernaar toe. 

Ik heb 30 jaar lang, misschien ten onrechte, de wereld aan etiketten opgeplakt gekregen die op verkeerde aannames zijn gebaseerd. Daardoor ben ik het zicht op wie ik ben kwijt geraakt. Het maken van wandeltochten in de buurt van Rome zal minder licht laten schijnen op wie ik nu wel ben dan een aaneengesloten tocht. Hetzelfde geldt voor het vinden van mijn lichamelijke grenzen. 

Voor onze is het goed dat Man en ik even een tijdje niet op elkaars lip zitten. Eerdere plannen om daar werk van te maken zijn door allerlei omstandigheden niet doorgegaan. Ik heb op dit moment geen werk of andere verplichtingen, dus nu komt het goed uit.

En zonder kennis van mijn lichamelijke beperkingen is het erg moeilijk om te bepalen of ik kan werken en indien ja onder wat voor voorwaarden. Daarnaast heb ik nog steeds (en ik ben al 45) geen idee wat voor werk ik dan zou willen doen.

Dit zijn allemaal zaken die ik, gevoelsmatig, beter kan ervaren op een lange doorgaande tocht dan vanuit een vaste plaats kleine dagtochten te maken.

Ik besef wel degelijk dat er een grote kans is dat ik Rome niet zal halen. Ik maak een planning met de wetenschap dat die misschien na 2 dagen wandelen in de prullenbak kan verdwijnen. Ik ga uit van 4 dagen lopen, 1 dag rust. De kans zit erin dat ik na elke 2 dagen een rustdag nodig heb om niet total-loss te raken. Zijn dit redenen om niet op pad te gaan, ik weet het niet. In het uiterste geval moet ik na een maand Man bellen met het verzoek mij op te halen. Maar dan heb ik het in ieder geval geprobeerd. ben ik een hoop ervaringen rijker.

Afgelopen zaterdag waren Man en ik bij een concert van Daniël Lohues. Hij zong een liedje met als titel: Angst duurt maar even, spijt een heel leven. Het geeft mijn gevoel wel goed weer.