Hoewel ik aan de buitenkant redelijk gemakkelijk doe over het aanpassen van de route, niet naar Rome en maar zien tot hoever ik kom, merk ik dat ik mijn onbevangenheid kwijt ben geraakt. En de komende wandelweek voelt wel als erop of eronder.
Ja, ik ben mij nu meer bewust van mijn lichaam en hoe makkelijk het is om dat lichaam de vernieling in te helpen.
Ja, ik heb een aantal mogelijkheden om het nu beter te doen dan de vorige keer.
Ja, ik weet dat ik de uiteindelijke route op diverse manieren aan kan passen en ik ben ervan overtuigd dat ik na deze wandelweek weet welke aanpassingen ik moet maken.
Redenen te over om de komende wandelweek met vertrouwen tegemoet te zien. Maar waarom voelt het dan niet zo?
En om mijn angst te onderdrukken, hou ik mij vooral bezig met de randvoorwaarden. Welk dagrugzakje neem ik mee? Ga ik mijn nieuwe barefoot-schoenen de hele week aandoen (nee, niet tijdens het wandelen zelf)? Hoeveel kleren neem ik mee want ik hoef nu niet alles in een rugzak te proppen? Wanneer eet ik gemakkelijk en koop ik dat van tevoren al in?
Kortom, alles beter dan toe te moeten geven dat ik bang ben dat ik de grenzen van mijn lichaam "weer" ga missen met alle gevolgen van dien.
Goeie week met stráálend mooi weer!!
BeantwoordenVerwijderenuitstel is niet altijd afstel
BeantwoordenVerwijderendit jaar gebruiken om te oefenen, kijken wat je lichaam aan kan (en je geest)?
en het is absoluut geen falen, wel wijsheid
Berber
succes
BeantwoordenVerwijderen