Ik kan het bijna zelf

Deze naalden zijn te kort

Ik heb de ziekte van Addison-Biermer en om, echt letterlijk, in leven te blijven moet ik op regelmatige tijden een vitamine B12-injectie hebben. In eerste instantie heb ik gehoopt dat ik met een injectie vlak voor vertrek het zo'n 5 maanden vol zou kunnen houden. Maar dat was tegen beter weten in.
Op dit moment krijg ik 1x in de 3 weken een injectie. Misschien dat het in april afgebouwd kan worden naar 1x in de 4 weken. Het kan echter ook zo zijn dat mijn tocht extra injecties nodig maakt en dat ik weer terug moet naar 1x per 2 weken. In ieder geval zal ik minimaal 7 injecties moeten hebben.
Hoewel de assistentes in de huisartsenpraktijk erg met mijn plannen meeleven, lijkt het me niet handig om na elke 2 à 3 weken even over te vliegen voor een injectie. Ik moet dus van te voren uitzoeken hoe ik in het buitenland iemand kan vinden die mij van een injectie kan voorzien of ik leer het zelf. Sinds november doen mijn 2 favoriete assistentes hard hun best om mij te overtuigen dat het niet moeilijk is. En woensdag heb ik het bijna helemaal zelf gedaan.

Aan het begin van de afspraak moet ik eerst de handelingen verrichten op een sinaasappel of kipfilet (afhankelijk van wat ik in huis heb of wat we gaan eten). We oefenen met water, spuit vullen, luchtbellen eruit slaan, vloeistof naar boven duwen, naald vervangen, aangeven waar de spuit moet komen, spuit als een dartpijl rechtstandig in sinaasappel duwen, fixeren en langzaam het water in de sinaasappel spuiten. Met uitzondering van het fixeren beheers ik alle handelingen perfect. Ik ben namelijk zo gefocust op het langzaam inspuiten dat ik daarbij de naald niet meer recht hou. Op mijn lichaam zou dat zeer pijnlijk zijn.
Als mijn kunsten op de sinaasappel naar tevredenheid zijn uitgevoerd, mag ik de echte injectiespuit klaar maken. Vervolgens geef ik de spuit aan de assistente want het enige wat ik echt doodeng vind, is het in mijzelf prikken. De vloeistof moet intermusculair gespoten worden (zo diep mogelijk in de spieren) dus de naald is van redelijke afmetingen. Afgelopen woensdag heb ik voor het eerst na het prikken, de spuit van de assistente overgenomen om de vloeistof zelf in de spuiten. Het was pijnlijk maar het ging wel goed.

Dus ik ben bijna in staat om mijzelf van de noodzakelijke injecties te voorzien. Mijn gevoel zegt dat ik het best zou kunnen als ik er echt voor kom te staan en dat het zeker zal schelen als er niemand op mijn vingers kijkt. Maar ik durf daar niet helemaal op te vertrouwen. Gelukkig heb ik nog een paar keer voordat ik vertrek.

PS: de etappe van afgelopen dinsdag komt na de wintersportvakantie.

Een selectief geheugen (vervolg 18-1-2012)

Grappig hoe het geheugen werkt. Verkeerde ik in de veronderstelling dat ik al mijn ongemakken tijdens het lopen van de etappe van woensdag had opgesomd, bleek Man een heel andere mening te hebben.
Maar hij heeft gelijk.

De lichamelijke ongemakken waren kennelijk in de verre kelders van mijn geheugen terecht gekomen. Zoals het feit dat ik iets meer dan halverwege enorm veel last van mijn linkerschouder en nekpartij kreeg. Op zich raar dat het niet meer in mijn geheugen zat want ik voel die kant van mijn lichaam nog steeds. Mijn schouders en nek zijn al een hele oude "blessure". Van oudsher zetten stress en spanning zich vast in die regio en ik durf niet te zeggen of de spieren daar wel ooit echt zonder spanning zijn. Maar vooral mijn schouders zullen de hele tocht mijn rugzak moeten dragen, dus ik zal ze met heel veel liefde in de gaten moeten houden en verzorgen.
Op dit moment loop ik met een "tussenrugzak". Het is mijn bedoeling om langzaamaan mijn rugzak steeds zwaarder te beladen. De normale dagrugzak was inmiddels te klein maar mijn grote rugzak voelt op dit moment nog als te groot. In de kelder stond een model van 30 liter van zo'n 12 jaar oud. Het lijkt erop dat de instelling van de banden niet meer voldoet aan mijn lichaam van nu. Met als gevolg dat mijn schouder en nek zijn gaan protesteren. De instellingen zijn inmiddels veranderd. Komende dinsdag ga ik nog 1 keer met deze rugzak lopen. Als ik dan weer problemen krijg, gaat de rugzak in de container.

En ik had voor het eerst last van mijn voeten. Het zou kunnen dat ik door de pijn in mijn schouder en nek anders ben gaan lopen waardoor mijn voeten ook besloten om te gaan protesteren. Daarnaast hoorde ik onlangs dat mensen zonder bagage geen last van blaren hebben maar met bagage juist wel. Het is wel fijn om te ontdekken dat ik de dag erna geen problemen meer had.
Over het algemeen kunnen mijn voeten erg veel aan. Ik heb nooit problemen als ik nieuwe schoenen koop, kan over het algemeen uren op allerlei soorten schoenen lopen zonder een centje pijn. Maar voor alles is een eerste keer. Dus vanaf nu staat ook het lief zijn voor mijn voeten op mijn lijstje, horen blarenpleisters ook voor dagtochten tot mijn standaardwandeluitrusting en ga ik een keuze maken tussen henna en kamferspiritus.

En voor wat betreft mijn selectieve geheugen: ik vind het niet erg dat mijn geheugen de lichamelijke pijnen naar de achtergrond verdringt. Het scheelt een hoop zorgen maken want als mijn lichaam mij nu in de steek laat, heb ik een groot probleem.

Een zeer korte test

Mijn huidige slaapzak is zo'n 20 jaar oud maar voldoet op zich nog goed. In die 20 jaar heeft de techniek echter niet stil gestaan en daardoor heeft mijn slaapzak een groot nadeel: hij is te zwaar. Mijn slaapzak weegt zo'n 2 kilo en het kan minstens een kilo lichter. Ik vind dat wel een gewichtsbesparing die de aankoop van een nieuwe slaapzak rechtvaardigd.

Vervolgens komt de keuze: een dekenmodel of een mummiemodel. Alle boeken, wandelorganisaties, websites en dergelijke adviseren een mummiemodel. De voornaamste redenen daarvoor zijn dat je in deze slaapzakken warmer blijft en ze zijn lichter dan het dekenmodel. Het scheelt toch al snel zo'n 300 gram. Maar je moet er ook lekker in kunnen slapen en daar had ik mijn twijfels over.

In een mummieslaapzak kun je niet in de slaapzak draaien maar draai je met de hele slaapzak. Omdat ik op mijn buik in slaap val, zag ik mijzelf al bijna stikken in de capuchon als ik in mijn slaap zou draaien. Dus voordat ik zou overgaan op de aanschaf van een mummieslaapzak leek het mij een goed idee om zo'n slaapzak van te voren te testen. Een kennis bleek zo'n slaapzak te hebben en had er geen problemen mee om hem voor een paar weken aan mij uit te lenen.

De testdag werd zorgvuldig uitgekozen. Vanwege mijn ziekte heb ik al niet zoveel energie en is een goede nachtrust zeer belangrijk. Het is dus niet handig om de slaapzak te proberen als de volgende dag een zware of belangrijke dag op de kalender staat. Gisteravond was het zover. En ik zal heel eerlijk bekennen dat ik het 10 minuten vol heb gehouden.
In die 10 minuten had ik mijn lakenzak al bijna 3 keer om mijn lichaam gewikkeld, kon ik niet bij mijn sokken om ze uit te trekken (mijn voeten waren sneller dan gewoon opgewarmd) en kwam ik tot de ontdekking dat voor mijn "ik val in slaap"-houding het absoluut noodzakelijk is dat ik 1 been hoog op kan trekken. Iets wat je in een mummieslaapzak niet hoeft te proberen.
Kortom: het idee is leuk maar niet geschikt voor mij. Mijn slaapcomfort is het niet waard om voor 300 gram opgeofferd te worden.

Een dag om snel te vergeten 18-1-2012

wandelknooppunten

Er zitten van die dagen bij het het gewoon niet jouw dag is. Zo'n dag was afgelopen woensdag. Alles wat tegen kon zitten, zat tegen.

Het begon al 's nachts. Normaal gesproken word ik rond een uur of 3 wakker omdat ik naar de wc moet. Deze keer was het rond 5.00 uur. Vervolgens val ik daarna weer zo diep in slaap dat de wekker 5 minuten nodig had om mij wakker te krijgen. Voor zover je dat "wakker" kunt noemen.

Trager dan anders begon ik aan de dag, rugzak pakken. Als ballast 2 kilo dierenvoer in de rugzak gestopt. Eten en drinken klaar maken. Hé, waar is mijn banaan gebleven? Blijkt dat Man mijn banaan meegenomen. Balen.

Ondanks voorzorgsmaatregelen zat er toch nog ijs op de auto. Daarna werkte de kou als katalysator op mijn blaas dus onderweg naar het station in Hardenberg 2x moeten stoppen. Op het moment dat ik langs het station reed om een parkeerplek te vinden, reed de trein het station binnen. Dat werd een half uur wachten in de kou. Nee, 7 minuten extra wachten want de volgende trein had vertraging.


Mooi maar wel erg koud


Over het wandelen valt niet veel meer te zeggen dan dat het in het begin koud en glad was. Stevige westenwind pal tegen. Het was zo koud dat de chocolaatjes in het bovenvak van mijn rugzak bevroren waren.
Mede door het missen van de trein kreeg ik ook nog de regenbui op mijn kop, dus later was het vooral nat.
En de regen maakte het in het donker  terugrijden naar huis er niet prettiger op.

Waren er dan helemaal geen lichtpuntjes?
Jawel, in Hardenberg ben ik op bezoek geweest bij een kennis wat heel gezellig was. Even bijkomen, warm worden en genieten van thee met abrikozenvlaai.

En zo mogelijk nog belangrijker: het heeft mij aan het denken gezet waar de grens ligt. Wanneer neem je de beslissing om wel of niet te gaan lopen. Stel dat ik onderweg zwaar of slecht weer krijg, zou ik dan op pad gaan of ervoor kiezen een rustdag te houden? Ik besef dat ik daar nu nog geen antwoord op kan geven. Dat zal helemaal van de omstandigheden op dat moment afhangen. Maar het kan geen kwaad om daar over na te denken.

Routeplanning



Heiligschennis

 Het klinkt wel stoer dat ik voor het eerst meer dan 20km in mijn eentje heb gelopen en ik ben er ook wel trots op. MAAR....

In de eerste week van januari heb ik samen met mijn moeder een dag om de tafel gezeten om samen het eerste deel van de route in hapklare dagetappes in te delen. Tot en met Les Écharmeaux is de route in 2 boekjes beschreven, inclusief overnachtingsmogelijkheden, afstanden, bezienswaardigheden en het meest belangrijk: waar ik de benodigde stempels kan krijgen voor mijn pelgrimspaspoort.

Tijdens het uitpluizen van de boekjes werd al snel duidelijk dat het niet echt mogelijk was om netjes tussen de 17 en 20km per dag te lopen. Dat had ik van te voren ook al wel verwacht, dus het kwam niet als een verrassing. Daarnaast was het ook niet altijd handig om na 4 dagen wandelen een rustdag te plannen. Ik vind het wel fijn om mijn rustdag door te brengen in een plaatsje met wat meer faciliteiten dan alleen maar een overnachtingsadres. Een bank, een apotheek, een winkel en een postkantoor zijn toch wel erg prettige zaken om op een rustdag bij de hand te hebben.

Er is nu zo'n 950km route gepland met afstanden die variëren van 8,5 tot 30,2km per dag. Het aantal wandeldagen ligt op dit moment op 47, gecombineerd met 11 rustdagen. Mede vanwege de beschikbaarheid van voorzieningen heb ik weer eens besloten de route iets aan te passen. Het boekje Jakobsweg geeft een route die meer langs wat grotere plaatsen gaat dan de GR7 en is in kilometers niet langer.
Ik begin met de Eifelsteig in combinatie met de Duitse gründlichkeit. Hierdoor kan ik mij op het lopen concentreren want de route en randvoorwaarden zijn uitstekend geregeld. Daarna ga ik verder met de Jakobsweg. Daar zal het al wat meer zoeken naar de juiste weg worden maar kom ik regelmatig door grote steden waar ik bij kan tanken. En als ik dan zo'n 2 maanden onderweg ben, hoop ik dat ik klaar ben voor het echte lopen door de "middle of nowhere", zonder regelmatig een winkel tegen te komen met alleen maar een kaart en een gps.

Toen ik de laatste 2 etappes van 24 en 21km van het Pieterpad liep, wist ik al dat ik tijdens mijn tocht minstens 2 etappes van 30km zou moeten lopen. Ik kon dus niet veel anders dan heel hard zoeken naar een manier om zo'n afstand dragelijk te maken. Onderweg kan ik het me namelijk niet permiteren om halverwege het niet meer te zien zitten. Als ik aan een 30km-etappe begin, zal ik door moeten totdat ik er ben (of hopen op een lift :-) ).
Ter info en beantwoording van een vraag: de etappe van Sleen naar Coevorden, 21km met een rugzak die 5kilo woog, duurde inclusief pauze 5 uur.

Ik kan het ook alleen! 11-1-2012



De dag van de bruggen



Een nieuw doel voor 2013?

Het laatste bericht van 3, dan is afdeling Pieterpad weer bijgewerkt. Etappe 7: Sleen-Coevorden, 21km!
Nadat ik vrijdag samen met Coach 24km had gelopen, mocht ik vandaag bewijzen dat ik in mijn eentje ook meer dan 20km zou kunnen lopen. En dan natuurlijk het liefst zonder zeuren en klagen dat het zo zwaar en ver is ;-).

Geen bos, veel redelijk open vlakte, toch wel een gure wind (niet handig om dan je handschoenen in de auto te laten liggen) en veel asfalt. Dit was de etappe van de bruggen: lopen tot een brug, oversteken en aan de andere kant verder gaan tot aan de volgende brug enz., enz. En veel redelijk drukke wegen zonder stoep waar niemand zich aan de snelheid houdt.

Het lopen ging prima hoewel ik bij thuiskomst op de bank ben geploft en rond 21.00 uur al in mijn bed lag. Ik heb het gehaald, mede dankzij mijn stokken. Of mijn wandeltempo door de stokken gestegen is, weet ik niet. Maar op asfalt geeft het tikken van de stokken een zekere rust en cadans waar ik kennelijk erg gevoelig voor ben. Het lijkt dan alsof ik gedragen wordt door het tikken van de stokken en dat loopt heel lekker.
En het meest belangrijke van alles: ik heb in mijn eentje 21km gelopen, zonder klachten, zonder zeuren en het ging lekker. Het blijft ver, maar ik kan het!!

De 100km-grens gepasseerd 6-1-2012

Van dit soort wegwijzers word ik blij

En dit was nog maar een kleintje

Schooloo-Sleen, 24km. Een tijdje terug had ik al eens gemeld dat ik een mentale barrière van 20km heb. Alles daarboven voelt als een bijna onmogelijke opgave. Maar ik weet ook dat het onderweg voorkomt dat ik meer dan 20km moet om bij het eerstvolgende overnachtingsadres te komen. Gewoon omdat er in de wijde omtrek geen andere overnachtingsmogelijkheid te vinden is. Dat houdt in dat ik op de een of andere manier over mijn mentale barrière heen moet zien te komen. Dus toen onze coach aangaf dat hij graag een etappe mee wou lopen, zag ik mijn kans schoon: met een mental coach aan mijn zijde zou het slechten van die barrière een eitje zijn!
Daarnaast heb ik inmiddels de beschikking over een stel hikingstokken wat een gunstige invloed op mijn wandeltempo zou moeten hebben. Dat scheelt ook. Weten dat je 24km moet lopen met een tempo van rond de 4km per uur is zwaarder dan als je rond de 5km per uur haalt.

Het weer zat mee, de storm was gaan liggen, de regen was opgehouden met vallen, er stonden alleen wat dijken op breken maar in Drenthe was daar niet veel van te merken. Omdat we de beschikking hadden over 2 auto's waren we niet afhankelijk van bustijden, dus konden we beginnen wanneer het ons uitkwam: 09.30 uur vertrek uit Schoonloo.

Wat voor lessen heb ik geleerd?
- Dat het lopen met iemand heel anders is dan alleen en dat het heel veel uitmaakt wat voor gezelschap meeloopt. Ik hou erg veel van Man, maar als ik met hem moet lopen is dat vermoeiender dan in mijn eentje. Met Coach gaat het veel meer vanzelfsprekend.
- Hoewel ik Coach al jaren ken, zijn er toch dingen die met een ander dan Man ineens minder vanzelfsprekend zijn. In het bos zijn toiletten nu eenmaal niet te vinden en wildplassen met iemand anders dan Man of een goede vriendin is dan ineens best eng.
- Met iemand anders erbij is het soms best eng om dingen toe te geven. Nadat we een hekje overgeklommen waren stuitten we op een kudde hooglanders. En natuurlijk liepen die net te grazen op het pad waar wij langs moesten. Een zeer goede reden om het liefste rechtsomkeer te maken maar terug was geen optie. Het vereist dan toch wel moed om toe te geven dat ik echt niet over de voorgeschreven weg verder wil. Gelukkig was er een alternatief te vinden.
- En het meest belangrijke: met z'n tweeën, mits goed passend gezelschap, is de afstand ineens minder een bezwaar. Het was zwaar om 24km te lopen en ik was na afloop behoorlijk moe, maar op deze manier was het te doen. Nu zorgen dat ik dat gevoel vast hou voor de rest van mijn tocht. Als ik het met iemand kan, dan zou ik het ook in mijn eentje moeten kunnen!

De "vergeten" etappe 9-12-2011

Ik lig schandalig achter met bloggen. Inmiddels heb ik wat achterstallig onderhoud weggewerkt, dus vandaag hoop ik 3 etappes van het Pieterpad te beschrijven, te beginnen met etappe 4: Rolde-Schoonloo.

Hunnebedden bij Rolde

En dat 6x

Het is inmiddels al een tijdje geleden dat ik dit stuk gelopen heb. In eerste instantie stond deze etappe voor 6 december op de planning maar het weer en de tandarts gooiden roet in het eten. Vervolgens was ik druk met de voorbereidingen van mijn verjaardag.
Aan de andere kant stond er een afspraak om op 14 december van Schoonloo naar Sleen te lopen. En eerst van Schoonloo naar Sleen te lopen en daarna van Rolde naar Schoonloo, kon "natuurlijk" niet. Op weg naar Rome kan ik niet stukken overslaan om die later in te halen. Het zou anders zijn als ik als doel had het Pieterpad te lopen.
Dus op vrijdag toch mijn nieuwe wandelschoenen aangetrokken en op pad gegaan.

Tot nu toe had ik nog nooit de auto gebruikt om bij een begin- of eindpunt van een etappe te komen. Met de hulp van Man en bussen en treinen ging het tot nu toe prima. Maar vrijdagavond stond vol met regeldingen voor mijn verjaardag, dus ik moest op een redelijke tijd thuis zijn. En het niet al te laat thuis willen zijn, maakte dat ik met de auto naar Schoonloo ging en vandaaruit met de bus naar Rolde. Eerst met de auto naar het eindpunt voelt toch anders. Tot dan toe had ik steeds het gevoel dat ik met het lopen van het Pieterpad vooruit ging, dat na afloop van de etappe de wereld nog open lag. Kennelijk maakt het voor mij dus uit hoe een etappe gepland wordt.

Er waren twee stellen die het zelfde stuk liepen als ik en die waren beduidend sneller. Het kost dan erg veel moeite om dat te accepteren. Volgens mijn moeder lijk ik op mijn vader: een langzaam tempo maar wel in staat om dat veel langer dan gemiddeld vol te houden. Of ik daar wat aan ga hebben als ik straks 30km op een dag moet lopen weet ik niet.
Maar ondanks de drukte was ik heel erg blij dat ik gelopen had. Om vervolgens de afspraak voor de vervolgetappe af te moeten zeggen omdat ik na mijn verjaardag met een zware verkoudheid mijn bed in draaide. Kortom, alle gedachten en stress waren voor niks geweest.