Balen

In een reactie op mijn vorige bericht over mijn belfobie, schreef Bloem ongeveer iets in de trant van: weer iets om te overwinnen. Na vandaag ligt er een enorm groot obstakel om te overwinnen.

Zo'n 15 jaar geleden zijn mijn schouders en nek verkrampt geraakt. Een combinatie van een hoge werkdruk, teveel achter de computer zitten in een verkeerde houding en misschien nog wat andere kleine dingetjes. De pijn zakte op den duur weg maar in de loop van de tijd bleek dat mijn schouders een pijnlijke plek zijn gebleven. In normale omstandigheden heb ik er geen last van. Misschien dat ik iets minder flexibel ben dan anderen zonder verkramping maar aangezien dat moeilijk te vergelijken is, besteed ik daar geen aandacht aan. Heel soms, als het drukker is dan goed voor mij is, wil ik nog wel eens wat steken in mijn schouders voelen. Dat is dan voor mij een waarschuwing dat ik even pas op de plaats moet maken en prioriteiten moet stellen.

Tijdens mijn wandelweek kreeg ik op donderdag last van mijn schouders, eerst links, daarna rechts. Ik was aan alle kanten gewaarschuwd dat ik ervoor moest zorgen dat onder de banden van de rugzak geen naden, haakjes of oogjes zaten. Bij terugkomst in het huisje bleek ik de oogjes van mijn behabandjes over het hoofd te hebben gezien. De rest van de week met een andere beha gelopen en dat ging stukken beter. Helaas was toen echter het kwaad al geschied: de druk van het oogje op mijn verkrampte spieren, in combinatie met het dragen van een rugzak hebben mij nu een zeer pijnlijke nek en schouders opgeleverd. Sterker nog, het doet zo zeer dat ik op dit moment niet eens in staat zou zijn om een rugzak te dragen. En zonder rugzak geen voettocht.

Vandaag had ik mijn eerste gesprek met de fysiotherapeute en haar conclusie luidt dat er sprake is van een verkrampte monnikskapspier waardoor mijn eerste ribben omhoog worden getrokken. Hierdoor is mijn houding verandert wat het dragen van een rugzak nog moeilijker maakt. Het goede nieuws is dat de fysiotherapeute denkt dat het mogelijk moet zijn om voor mijn geplande vertrekdatum mijn schouders en nek weer in het gareel te krijgen. Of in ieder geval zodanig dat ik zonder al te veel problemen mijn rugzak kan dragen en toch op pad kan.
De behandeling gaat voor voorlopig bestaan uit 2x per week en ik ga mij 100% inzetten voor herstel. Maar het is wel even balen en heel spannend.

Bellen

Naast het trainen gaan de overige voorbereidingen van de tocht natuurlijk ook gewoon door. Ik heb inmiddels zo'n 1500km aan route opgedeeld en rustdagen ingepland. Man heeft van het grootste gedeelte van de route GPS-data gevonden. Die moeten "alleen nog maar" opgedeeld worden in de geplande dagetappes. Van het stuk in Italië moet ik nog een boekje kopen en ik weet eindelijk welk boekje het gaat worden.

De 2 zaken waar pelgrims zich het meeste druk om maken zijn: waar slaap ik vannacht en hoe kom ik aan eten. En hoewel ik "natuurlijk" van plan ben om mij daar niet druk over te maken, merk ik wel dat de spanning daarover er langzaamaan in sluipt. Mede omdat ik in de week van hemelvaart vertrek en dus te maken krijg met feestdagen, mensen die een weekendje weg gaan en dergelijke. Daarom heb ik besloten om alle overnachtingen op de Eifelsteig van te voren te reserveren. Hierdoor hoef ik mij alleen maar op het lopen, het vinden van de route en het stijgen en dalen te concentreren. En natuurlijk hoop ik in die dagen voldoende vertrouwen opgebouwd te hebben om daarna te zien wat er gebeurt en te laten gebeuren wat er gebeurt.

Omdat ik geen zin heb om elke keer een boekje binnenstebuiten te keren om het benodigde overnachtingsadres te vinden, leek het mij geen gek idee om mijn etappelijst met 1 kolom uit te breiden en daar naam, adres en telefoonnummer te vermelden. En daar stuitte ik op 1 van mijn ergste nachtmerries. Er zijn overnachtingsadressen zonder mail of website. Help, dan moet ik bellen. Sterker nog, dan moet ik bellen in een vreemde taal (niet dat mijn talen slecht zijn, maar het idee alleen al).

Ik heb een belfobie. Ik zal het eerlijk toegeven. Ik zeg heel gemakkelijk dat ik wel even bel om daarna met het zweet in de handen en kloppend hart naar de telefoon te kijken. Vervolgens wordt het echt een last-minute-actie met nog meer stress als de deadline niet gehaald lijkt te worden. Inmiddels ben ik wel zover dat ik familie en de huisarts bel maar de rest gaat over het algemeen per mail zodat ik niet hoef te bellen. En nu moet ik in het Duits een wildvreemde bellen om voor 1 nacht een kamer te reserveren. Ervan uitgaande dat half april reserveren voor half mei voldoende van tevoren is, kan ik het nog even uitstellen. Als ik niet bel, zit de kans erin dat ik verder moet lopen dan ik zou willen. Op dit moment voelt dat niet als een heel verkeerde optie.

Ik ben er nog niet (13-2-2012 t/m 20-2-2012)

Afgelopen maandag ben ik laat teruggekomen van een week wandelen. Vooral die maandag was een hele zware dag, waardoor ik dinsdag voor een groot deel in bed heb doorgebracht, naast het doen van de was en het opruimen van alle spullen. Woensdag heb ik gebruikt om de voorraadkast weer aan te vullen want Man had een week lang geen boodschappen gedaan.
Nu is het donderdag en ik merk dat mijn hoofd nog steeds duizelt van alle indrukken. Mijn plan om jullie te "vermaken" met een consistent verhaal is bij deze in duigen gevallen. Daarvoor heb ik echt meer tijd nodig. Maar ik kan wel een lijst maken met aandachtspunten.

• Hoewel donderdag 16-2 en maandag 20-2 enorm zware dagen waren (zowel mentaal als fysiek) was het beide dagen geen reden om ermee op te houden. Sterker nog, vrijdag 17-2 voelde het heel vanzelfsprekend om de rugzak weer op mijn rug te hangen en weer op pad te gaan. En dinsdag lag ik dan wel voor een groot deel knock-out in bed, maar als ik had moeten lopen dan was het toch geen probleem geweest.
• Ik was blij met de rustdag op zaterdag; 4 dagen wandelen en dan 1 dag rust voelde wel heel prettig. Maar dat kan natuurlijk ook komen omdat Man van vrijdag tot en met zondag mij gezelschap hield.
• Het is nuttig om van te voren uit te proberen hoe iets werkt en niet pas op het moment dat je het nodig hebt. Het was geen pretje om in de stromende regen met sterke wind uit te zoeken hoe de regenhoes om de rugzak moest. Dat was trouwens ook de enige dag dat ik echt slecht weer heb gehad. Het weer heeft de afgelopen week erg meegewerkt.
• Als vervolg op bovenstaande: mijn camelbak zou geschikt zijn voor 2 liter water. Ik zou niet weten hoe ik die erin zou moeten krijgen. Iets om verder uit te zoeken.
• Ik worstel al 2 maanden met het vinden van een goede balans tussen rust en actief zijn. Het is niet zo dat ik vergeten ben dat er 30 jaar roofbouw op mijn lichaam is gepleegd, maar het is wel moeilijk om mijn leven er naar in te richten. Voor het lopen geldt dat des te meer. Voor de tweede trainingsweek in maart zal ik daarvoor een schema moeten bedenken en kijken of ik dan minder moe ben al nu.
• Met rugzak en vermoeidheid zakt mijn tempo naar tussen de 3km en 3,5km per uur. Als ik de hele dag heb om mijn slaapplek te bereiken, zal ik het wel halen maar handig is anders. Vanaf nu geen lange afstanden meer maar elke week 5 korte trainingen om mijn conditie te verbeteren. Dat geeft mij ook meer ruimte om rust te kunnen nemen.
• Blessureleed. Ik heb van diverse kanten het advies gekregen om geen naden op de schouder te hebben. Hetzelfde geldt voor haakjes en oogjes van beha's. Hoewel ik goed gekeken heb, had ik toch een oogje in mijn behabandjes over het hoofd gezien. Nu heb ik last van mijn schouders en nek en is een heel oude schouder-/nekblessure weer geactiveerd. Vanmorgen de fysio gebeld om te kijken of er iets aan te doen is. Voor de rest geen problemen, dat was fijn om te ontdekken.

Dit zijn zo ongeveer de bevindingen van de afgelopen week. In maart volgt een tweede week waarbij ik hoop dat ik van mijn ervaringen heb geleerd.

Een week lang wandelen

Ik schreef al over de reistijd tussen huis en startpunt/eindpunt van de etappe en dat die zo langzaamaan te groot begint te worden. Daarom heb ik in de planning 3 weken opgenomen om vanuit een bungalowpark 6 etappes te lopen. Maandag vertrek ik voor de eerste week.

Het is de bedoeling dat ik tijdens deze week het schema aanhoud wat ik ook tijdens de voettocht wil lopen. Dus 4 dagen lopen, 1 rustdag, 2 dagen lopen. Het verschil met de uiteindelijke voettocht is natuurlijk dat ik nog steeds van en naar het park moet rijden en dat ik 's avonds mijn eigen eten in elkaar moet flansen.

Tijdens deze week gaat ook de rugzak mee die ik voor mijn voettocht aan heb geschaft. En ik neem niet meer mee dan het hoognodige. Op dit moment ben ik niet van plan om elke dag alle spullen die ik mee heb, in mijn rugzak te stoppen en op mijn rug mee te slepen. Voor deze week vul ik de rugzak met onnodige ballast: een dekbedovertrek met hoeslaken en sloop in plaats van een slaapzak (die moet ik nog kopen) en voor het gewicht maar weer een zak dierenvoer.

Ik geloof dat ik het qua weer beter had kunnen treffen. Aan de andere kant is het goed om voor vertrek te testen of de regenhoes de rugzak goed genoeg droog houdt, of mijn regenbroek nog waterdicht is en hoe mijn regenjas zich houdt. Liever nu "vervelende" ontdekkingen doen dan als ik onderweg naar Rome ben.
Vrienden van mij adviseren om gamaschen mee te nemen terwijl anderen zeggen dat het onzin is. Ik denk dat ik dat deze week ook ga proberen. Ter info: gamaschen zijn een soort van slobkousen die je over je onderbenen aantrekt. Bij hoog gras en modder worden dan je kleren niet zo smerig en nat. Ik snap het principe maar ben tot nu toe nog geen situatie tegengekomen waarbij ik blij zou zijn geweest dat ik ze zou hebben gedragen. Maar je weet maar nooit.

"Dan zijn je zonden wel heel erg groot" (10-2-2012)

Het valt mij op dat je in je eentje makkelijker contact met anderen maakt dan als je met twee of meer bent. De ontmoetingen zijn soms vluchtig maar lang of kort maar hevig. De ontmoeting op de Archemerberg was er 1 die het onthouden waard is.


Noord


Van Ommen naar Helledoorn loopt het Pieterpad over de Sallandse Heuvelrug (ooit heb ik dat voor topografie moeten leren). En bij gebrek aan bergen in Nederland worden de toppen van de Sallandse Heuvelrug berg genoemd. De bekendste is de Lemelerberg maar de hoogste is de Archemerberg, 77,9m boven NAP. Ik kwam daar gelijktijdig aan met een echtpaar wat van de andere kant kwam.




Oost



West

Zuid

Omdat het een heldere, koude vriesdag was, was het uitzicht enorm en kon je ver kijken (zie ook de foto's, voor zover je dat op een foto vast kunt leggen). Het gesprek begint "onschuldig" met een praatje over het uitzicht en dat het anders is dan bij mij in de omgeving. Ik krijg het advies om toch echt ook in een ander jaargetijde langs te komen, bijvoorbeeld in augustus als de heide bloeit. Waarop ik antwoord dat ik best in augustus langs zou willen komen maar dat ik dan op weg ben naar Rome, dus dat het voorlopig niet gaat lukken.
De reactie van de man was om in te lijsten: "Dan zijn je zonden wel heel erg groot." En of ik vooral de Paus namens hem de groeten wil doen als ik hem zie.

Inmiddels weet ik dat veel mensen op pelgrimage werden gestuurd omdat de zittende machthebbers ze een tijdje weg wilden hebben, bijvoorbeeld omdat ze een te grote mond hadden en onrust stookten. Vervolgens werd een fictieve zonde gevonden en kreeg iemand de opdracht om te vertrekken voor een bepaalde tijdsduur.
Voor zover ik al zonden heb begaan (en wie niet), dan denk ik niet dat ik daarvoor helemaal naar Rome zou moeten lopen om ze teniet te doen. Het is wel waar dat ik binnen het dorp de vreemde eend in de bijt ben die er niet voor terugdeinst haar mond open te doen indien nodig. Ik sluit niet uit dat ik, in vroegere tijden, kans zou lopen om op pelgrimstocht gestuurd te worden. Dan doe ik het toch maar liever vrijwillig.

Bijna net echt (24-01-2012)



het leek net lente

 Vorige keer, bij aankomst in Hardenberg, was ik bij een kennis aangewipt voor een beker warme thee. Voor deze keer lag er een uitnodiging om samen bij haar ouders te komen eten. Er zou geen enkel probleem zijn als ik in wandelkleren daar zou verschijnen, dus het was niet echt noodzakelijk om nette kleding mee te nemen. Maar omdat de rugzak toch gevuld moest worden, leek het me een leuk idee om in plaats van 2 kilo dierenvoer, een stapeltje kleding en een paar schoenen  in mijn rugzak te gooien.

En zodoende kreeg ik tijdens het lopen het gevoel alsof het net echt was. Als ik eenmaal onderweg ben zal mijn leven vooral uit het volgende ritme bestaan (tenminste, dat denk ik):
opstaan, ontbijten, lunch regelen, lopen, aankomen, omkleden, uit eten, wat rommelen en daarna slapen.
Vanaf het lopen gerekend zag mijn dag er bijna net zo uit: lopen, aankomen, met de trein van Ommen naar Hardenberg, omkleden en daarna uit eten.
Het enige wat nu nog anders is, is dat ik van huis naar het beginpunt moet reizen en daarna vanaf het eindpunt weer naar de auto om terug naar huis te gaan. Inmiddels kost het reizen me tussen de 3 tot 4 uur in totaal en ik merk dat ik het een enorme belasting vind. Als ik om 10.00 uur wil lopen, moet ik echt rond 08.00 uur in de auto stappen en dus minstens om 07.00 uur opstaan. Voor mijn doen is dat wel erg vroeg.

Het duurt nog even voordat ik het reizen kan schrappen, maar deze etappe was wel heel erg genieten van hoe het gaat worden.


vanavond weer boerenkool



Een weekje ertussen uit

Eerlijk gezegd kwam het me totaal niet uit om een weekje op wintersport te gaan. Gevoelsmatig had ik het daar veel te druk voor. Voor morgen ligt er een afspraak met mijn moeder om weer een deel van de route te gaan plannen en daar moest nog het een en ander voor gebeuren. De uitrusting moet nog verder worden uitgezocht. Volgende week ga ik een week lang naar een bungalowpark om 6 dagen lang het Pieterpad te lopen en ook daarvoor moest nog het een en ander worden uitgezocht. Kortom: stress!
En laat ik dan ook maar meteen bekennen dat ik door het gevoel van drukte en geleefd worden niet veel aan extra lichaamsbeweging heb gedaan de afgelopen maand. Dat helpt niet mee om het gevoel te krijgen dat ik mij goed op mijn tocht voorbereid.

Vlak voor vertrek op wintersport begon er iets bij mij te dagen. Een simpel zinnetje: het moet wel leuk blijven. En met al die stress is het niet leuk meer. Op de een of andere manier zou er dus een knop om moeten, alleen had ik nog geen idee hoe. Nog steeds heb ik geen idee hoe ik het gedaan heb maar ik moet toegeven dat ik inmiddels meer over een soort van innerlijke rust beschik dan daarvoor. Een paar afspraken in mijn agenda naar een andere dag in de week gezet en even afstand nemen door naar de bergen met sneeuw te gaan zullen vast geholpen hebben.

Mijn week wintersport heeft duidelijk gemaakt dat ik nog niet erg goed ben in het bergop lopen. Ik ski niet en heb 4 dagen op sneeuwschoenen een wandeling gemaakt. Ik heb nog steeds de neiging om te snel te gaan om dan vervolgens halverwege hijgend over mijn wandelstokken gebogen te staan. Hoewel ik tijdens mijn tocht niet door het hooggebergte kom, zal ik toch veel moeten stijgen en dalen. En het is duidelijk dat ik daar nog wel wat beleid op moet maken.

Met geocaching heb ik het gebruik van mijn gps weer wat beter onder mijn knie gekregen. Het blijft voor mij wel moeilijk om te zien welke kant ik uit moet, terwijl ik de versie heb waarbij automatisch de pijl in de richting zou moeten wijzen die ik op moet.

Ik heb een oefening gehad in het bezit van weinig kleding (nette kleding voor 's avonds, wandelkleding voor overdag en kleding om in te reizen). Ik had geen beschikking over tv en internet. Ik heb ontdekt dat ik niet zonder sudoku-boekje kan en ik heb mijn sok niet afgebreid.
Mijn plan was om ter ontspanning onderweg sokken te breien. Het weegt minder dan een boek en ik kan breien als ik moe ben, terwijl lezen dan teveel concentratie vergt. De rondbreinaalden die ik voor het breien van een sok mee wil nemen, zijn op dit moment nog in gebruik voor andere sokken. Dus voor vertrek zal ik toch minstens 1 sok moeten hebben afgebreid.

Hoewel ik er tegenop zag, ben ik met een meer mentale rust van de wintersport thuis gekomen. Nu zien dat ik dat gevoel vast kan houden.