Verslag 10

Het gaat snel deze keer. In verslag 10 de overwegingen voor de nieuwe route voor mijn voettocht naar Rome.
Nu ik de beschikking heb over iets van tekstverwerking kan ik gemakkelijker mijn gedachten en overwegingen met anderen delen. Ik kan sneller typen dan schrijven met een pen en het is vele malen meer leesbaar. Ik ben inmiddels aan mijn derde schriftje met aantekeningen begonnen en als ik die bij thuiskomst niet overzet op de computer, vrees ik dat ik een half jaar na dato er geen touw meer aan vast kan knopen.

Het was tijd om even pas op de plaats te maken. Ik ben onderweg vooral bezig met de dagelijkse gang van zaken en met het aankomen op de juiste plek van bestemming. Onderweg heb ik voldoende tijd om over zaken na te denken maar de vraag " waar ben ik mee bezig en waarom ook al weer?" is daarbij niet in mijn hoofd opgekomen. Het is goed om daar weer even een tijdje bij stil te staan. Deze keer in de vorm van het samenstellen van een vervolgroute.

In mijn oorspronkelijke plan was ik van plan om naar Grasse te lopen en van daaruit met bus en trein via Nice naar Lucca in Italie te gaan. Van Lucca naar Rome is ongeveer 400km, uitgaande van 20km per uur zo'n 20 dagen lopen en heb ik ruimte genoeg voor rustdagen. Als ik begin september in Lucca ben, is Rome een haalbaar doel. De vraag was: hoe in Grasse te komen op een manier die mij niet als een brok stress over de weg doet gaan.
Na bestudering van de gegevens over de GR7 bleek de GR7 inderdaad geen haalbare kaart meer. Leuk idee, voor mij praktisch onuitvoerbaar.
Een andere optie, trein naar St-Etiènne en van daaruit via de GR42 naar de GR4 sneuvelde om dezelfde reden. De afstanden tussen de overnachtingsplekken waren te groot.

In de boekhandel vond ik een een routebeschrijving van de GR4 "Grasse - Pont-Saint-Esprit", een deel van de GR4 wat ik van plan was te gaan lopen maar dan in tegengestelde richting. Het was een uitgebreide beschrijving, met kaarten, informatie over voorzieningen langs de weg en telefoonnummers van overnachtingsplekken. Datum van uitgave 2011, dus recent. Volgens de gids bedraagt dit stuk van de GR4 401km, met in totaal 2 maanden nog te gaan een haalbare mogelijkheid. Bovendien dekt dit stuk van de GR4 alle hoogtepunten, de Mont Ventoux en de Gorges du Verdon. De gids deelt niet op in kilometers maar in uren, ook erg prettig want dan heb je ongeveer een indicatie hoe lang je onderweg zal zijn en als je na de vastgestelde tijd niet op het te bereiken punt bent aangekomen, kun je er bijna zeker van zijn dat je ergens een fout gemaakt hebt. Tijd om een planning te maken.

Het oversteken van de Mont Ventoux, in tegengestelde richting dan wat ik zou doen, zou 2 dagen ongeveer 7 uur lopen per dag vragen. Dat is 7 uur zonder pauzes en in redelijk normale weersomstandigheden, uitgaande van een tempo van 4km/uur op vlak terrein, 300m per uur bij stijging en 500m per uur bij daling. De laatste tijd haal ik een tempo van 4km/uur (zonder pauzes) voor geen meter en of ik snel klim en daal durf ik niet te zeggen. Daarnaast moet ik tijd rekenen voor pauzes want die zijn niet in de berekening meegenomen. En, eenmaal aan de klim begonnen, zal ik door moeten lopen want er zijn halverwege geen overnachtingsmogelijkheden. Verder gaat de gids bij de berekeningen ervan uit dat de tocht onder redelijk normale weersomstandigheden ondernomen wordt. Op dit moment stijgen de tempraturen tot zo'n 30°C of meer, voor hier normaal in de zomer maar of het geschikt is om een berg te beklimmen weet ik niet.
Vervolgens kwam ik erachter dat de kans groot was dat de wandelwegen in de Vaucluse gesloten zouden zijn. Elke zomer worden daar wegen afgesloten om bosbranden te voorkomen. Met de bosbranden die op dit moment in Spanje en elders woeden, is de kans groot dat ik in Pont-Saint-Esprit aan zou komen om vervolgens te ontdekken dat ik niet verder kan omdat de weg is afgesloten.
Duidelijk dat dit stuk van de GR4 voor nu ook geen optie is.

Waar ging het ook alweer om? Er waren eens 2 dromen: het maken van een hele lange wandeling en Rome bezoeken. Ergens in de loop van de voorbereidingen en mijn wandeling ben ik de laatste droom kwijt geraakt en is het volledig te voet afleggen van de afstand van huis naar Rome belangrijker geworden. Misschien niet eens omdat ik zelf vind dat ik alles te voet moet doen, maar meer omdat "het zo hoort". En dan roep ik wel heel stoer: "als ik het niet haal, ga ik volgend jaar verder.", maar zo simpel ligt het ook weer niet.
Vanwege een erfenis in 2003, heb ik het geld om nu deze tocht te maken zoals ik hem maak. Er zit echter een einde aan mijn spaargeld en ik weet niet of ik volgend jaar nog voldoende geld op mijn spaarrekening heb staan om het laatste stuk af te leggen. Bovendien heb ik de hoop op het vinden van een baan bij thuiskomst nog niet opgegeven dus ik weet ook niet of er volgend jaar een mogelijkheid is om een maand vrij te nemen en naar Rome te lopen. En dan graag nog een paar weken extra vrij om daar dan ook nog een tijdje te blijven.
Het was duidelijk: ik ga naar Italie om van daaruit mijn tocht verder voort te zetten en dit jaar bereik ik Rome!

Het hoe en wat verder moet ik nog uitzoeken. Man neemt het routeboekje voor Italie mee als hij mij vrijdag komt bezoeken. Dan heb ik nog 2 dagen de tijd om een planning te maken, een trein en een eerste onderkomen te regelen en dan sta ik, als alles goed gaat, maandag in Italie voor een nieuw avontuur. Het is dan de drukste en heetste maand van het jaar, dat is voor geen meter praktisch, en het zal wel de nodige problemen opleveren. Maar nu ik besloten heb beide dromen te verwezenlijken, is mijn enthousiasme weer terug en zie ik het vervolg van mijn tocht met een gezonde spanning tegemoet.

Een tussendoortje

Nu ik even voor een weekje beschikking heb over internet, kan ik mooi van de gelegenheid gebruik maken om jullie te bedanken voor de opbeurende en meelevende reacties. Ik krijg ze via Man door of via een snelle blik als ik ergens onderweg op internet kan.
Het doet me enorm veel dat iedereen zo met mij meeleeft.

Verslag 9

Hallo Allemaal,

Het is vandaag dinsdag 24 juli. Ik ben gestrand in Lyon en met mijn aangeschafte mini-pc zit ik in de wasserette te wachten totdat mijn was klaar is. Deze week moet ik een belangrijke beslissing nemen over de voortgang van mijn tocht.
Na week 9 had ik het gevoel dat ik het ergste wel had meegemaakt. Oké, ik zag wel enorm op tegen het stuk over de GR's, maar ik ging ervan uit dat het vooral een kwestie van wennen zou zijn. Dat was ook zo toen ik van de Eifelsteig op de Jakobsweg overging. Maar deze laatste week zou ik niet graag over willen doen.

Het zat dus al niet helemaal mee met het vinden van overnachtingsmogelijkheden op de GR7, waardoor ik de overstap maakte naar de GR76. Donderdag, van Cluny naar Tramayes, ging nog wel goed. Het enige wat reden tot zorg gaf, was dat ik over 18km meer dan 7 uur nodig had. Vooral omdat er geen noemenswaardige stijgingen in zaten. Voor de zondag stond er 25km op het programma en met dit tempo zou ik dat niet halen.
Vrijdag ging het mis met het volgen van de markering en kwam ik veel westelijker uit dan de bedoeling was. Het liep die dag vanaf het begin al niet helemaal lekker. Kennelijk moest de spanning van het nieuwe en onbekende er even uit, dus de tranen zaten hoog. Zelfs hulp van vriendelijke mensen (deze keer nederlanders met een vakantiehuisje) hielp niet om mijn moraal en enthousiasme op te krikken. Het was hooguit voldoende om mij 5km verder te helpen. De overnachtingsplek was een oud "kasteel" en kwam koud en kil op mij over, hoewel de gastheer heel erg aardig was. En toen was het op. Ik was moe van alles en ik wist dat ik op deze manier de rest van de tocht niet verder kon en wilde. Ik wilde naar huis!

Niet dat ik van plan was om met mijn reis te stoppen, verre van dat. In die zin had mijn broer gelijk toen hij smste dat de tocht nog lang niet had opgeleverd wat ik ervan verwachtte.
Het was meer een gevoel dat de GR's meer voorbereiding nodig hadden dan dat ik tot nu toe gedacht had. Ik was ervan uitgegaan dat ik met een touw, adressenlijst, een kaart en onderweg ook nog de GPS, een route zou kunnen plannen die uit redelijke afstanden zou bestaan. De praktijk bleek een stuk weerbarstiger met gesloten onderkomens en onderkomens die aan de route zouden moeten liggen maar daar toch 3 tot 4km vanaf lagen. Ik heb toen alle enveloppen met bemoedigende woorden open gemaakt met de hoop dat het mij op andere gedachten zou brengen (echt super lieve reacties, bedankt daarvoor). Maar net zoals de ontmoetingen onderweg, hielp het niet meer. Daarvoor zat ik er teveel doorheen. En als 's morgens de gastheer komt melden dat hij voor mij op internet heeft gekeken en een route over de GR7 niet zou aanraden, wist ik het helemaal niet meer.

Hoe nu verder? Ik had reserveringen gemaakt tot en met dinsdagmorgen en eindigde in een plaats met station. Van daaruit zou ik de terugreis naar huis regelen om vervolgens aan niemand te vertellen dat ik in Nederland was. We zouden de klapcaravan op een camping met internetmogelijkheid zetten, ik zou de route gaan herzien met alle mogelijkheden die internet en een goed gesorteerde reisboekenwinkel te bieden hebben en daarna zou ik de route zo snel mogelijk weer voortzetten. En toch voelde het niet goed, het voelde toch als falen en opgeven.

Zaterdag stond in het teken van nadenken, huilen en al strompelend mijn weg vinden. De regen van de avond ervoor had de weg niet begaanbaarder gemaakt en natuurlijk ging het ook deze dag weer mis met de bewegwijzering. Gelukkig waren de mensen van de gite heel erg aardig. Het was duidelijk dat ik de 25km die voor zondag op het programma stonden niet zou halen. Toen ik vroeg om het nummer van een taxi om mij tot halverwege te brengen, werd spontaan aangeboden om mij zelf te brengen. Vervolgens werd ik nog voorzien van een lunchpakket waarvoor ik niets hoefde te betalen. 's Avonds nog een keer alle bemoedigende woorden gelezen en het gevoel dat ik opgaf werd steeds sterker. Was dit het moment om op te geven, zelfs als ik toch weer terug ging om verder te lopen? Aan de andere kant, het idee van even pas op de plaats, bijkomen en mijn dag inrichten zoals het mij uitkomt, leken mij de hemel op aarde. Ik was "reismoe".

In andere reisverslagen heb ik er wel eens over gelezen. Dat als je langdurig onderweg bent, er een soort van vermoeidheid optreedt die niets te maken heeft met de fysieke inspanning die je levert. Leven uit een koffer, elke dag weer een ander onderkomen, toch gebonden zijn aan tijden die anderen bepalen en elke dag weer op zoek naar een plek om te eten of mee-eten met de gastheer/vrouw waarbij toch een bepaalde manier van gezelligheid vereist is. Ik vertaal dit voor mijzelf als behoefte hebben aan een vaste stek en op dat moment was een caravan op een camping een oase van rust. Ik zag mijzelf al met een grote zak dropjes achter de pc zitten.

Zondag voelde ik mij iets beter. Ik had mijn behoeften duidelijk en had een manier gevonden om daar iets aan te doen. Het was gevoelsmatig niet de meest ideale oplossing maar het kwam een eind in de richting. En onderzweg, terwijl het liedje "let it be" van de beatles in mijn hoofd zat, kwam het eureka-moment. In plaats van 400,00 tot 500,00 euro uit te geven aan een retourtje Nederland, kon ik voor dat bedrag ook iets met toegang tot internet kopen. Man en ik hadden al afgesproken dat hij het weekend van 28 juli over zou komen naar St-Etienne. Als ik nu vanuit Lamure-sur-Azergues met de trein naar St-Etienne zou gaan, daar een tijdje in een hotel met wifi zou blijven, dan had ik bijna alles waar ik behoefte aan had: internet, tekstverwerking en boekenwinkels om mijn route te herzien en een plek waar ik wat langer kon blijven om weer even op adem te komen. Ik moest dan nog wel steeds op zoek naar een plaats om te eten en eventueel op tijd staan om in het hotel te ontbijten. Maar doordat ik in Frankrijk bleef, voelde het niet als opgeven en dat was veel waard.

In Lamure bleek dat ik, om in St-Etienne te komen, via Lyon moest reizen. Nog beter, een nog grotere stad met meer mogelijkheden. Overleg met Man en hij zou in Lyon een hotel reserveren voor dinsdag tot en met maandag. En als het mij dan nog niet gelukt zou zijn om een vervolg te plannen, dan hield het op en kon ik met Man mee terug naar huis. Mijn humeur ging met sprongen vooruit en mijn enthousiasme begon terug te komen.
Om vervolgens tegen 17.00 uur te ontdekken dat het hotel in Lamure gesloten was, dat ze niks wisten van een reservering en dat ik het maar 2 tot 3km verderop moest proberen. Mijn aantekeningen bleken onduidelijk en het nummer wat ik bij Lamure had opgeschreven was buiten gebruik (achteraf bleek dat ik helemaal niet met Lamure gebeld had, dus ook geen reservering had gemaakt). Dan toch maar lopen in de richting die de man van het hotel had opgegeven. Bij een huis een man op een terras zien zitten en daar heen gelopen voor hulp. Weer enorm vriendelijke mensen die direct voor mij hotels in de omgeving gingen bellen, maar zonder resultaat want zondag en vakantietijd (snap vooral de logica waarom hotels in vakantietijd gesloten zijn). Ik kwam op het idee om te kijken of ik dan niet zondag al naar Lyon zou kunnen. Via internet gekeken of er nog een trein ging en ja, over een half uurtje kon ik richting Lyon. Man gebeld of hij de hotelreservering nog kon wijzigen en ook dat bleek mogelijk. De vrouw bracht me met de auto weer terug naar het station in Lamure en nu zit ik dus in Lyon.

Het zal een week hard werken worden om een route te zoeken en te plannen die goed voelt. Er zijn niet veel opties, Lyon ligt niet aan een wandelroute, GR of anderszins. Ik zal dus sowieso een stuk met de trein en/of de bus moeten overbruggen. En hoewel ik regelmatig heb gezegd dat stukken met de trein niet erg is als de omstandigheden dat nodig maken, voelt het toch een beetje als smokkelen. Maar het grootste obstakel ben ikzelf. Iedereen vindt het harstikke stoer wat ik tot nu toe bereikt heb, maar zelf vind ik dat niet. Het wordt tijd dat ik leer minder streng voor mijzelf te zijn en accepteer dat mijn manier, zolang die goed voelt, de juiste manier is. Ongeacht wat anderen er van vinden hoewel dat gemkkelijker gezegd dan gedaan is.
Wordt vervolgd, want mijn was is klaar.

PS: excuses voor typefouten, het toetsenbord in Frankrijk is anders dan dat van ons.

Verslag 8

Hallo allemaal,

Op dit moment ben ik in Cluny en is de 10^e week van mijn wandeltocht aangebroken. Aan de ene kant lijkt 10 weken een eeuwigheid en aan de andere kant lijkt de tijd voorbij gevlogen. Tot eind september is in totaal 20 weken, dus ik ben bijna op de helft. Helaas niet op de helft van het aantal kilometers naar Rome, dus het is wel duidelijk dat ik dat niet ga halen. Heel af en toe denk ik al een beetje na over wat dan een mooi moment zal zijn om daarmee mijn tocht af te sluiten. De Mont Ventoux als letterlijk het hoogste punt van de route, of Nice waardoor er “nog maar” een maand Italië overblijft om de tocht te volbrengen.

Alle Nederlanders die ik onderweg spreek, klagen over het weer. Ook hier schijnt het slecht te zijn maar zelf vind ik het wel lekker. Daardoor is het minder warm (heet) dan anders en loop ik met maximaal 25 °C en wind. Anders zouden de temperaturen eerder rond de 30 °C liggen.

Ik heb me voor het eerst eenzaam en alleen gevoeld. Ik had op iets gehoopt met daarbij behorende verwachtingen en de realiteit maakte daar korte metten mee. Dat kwam hard aan en ik heb dan ook heel wat kilometers in tranen afgelegd. Op een gegeven moment kwam zelfs in mijn hoofd op om voor het eerst in mijn leven stomdronken te worden. De “grand cru’s“ van de Bourgogne waren binnen handbereik à €40,- per fles dus het zou in ieder geval in stijl gebeuren. Helaas denk ik dan direct aan de dag erna en 20km lopen met een brak lichaam is geen pretje. Dus het idee toch maar niet uitgevoerd.

De behoefte aan iets diepgaander contact was zo groot dat ik een aantal dagen lang iedereen die ik tegenkwam, kritisch bekeek in de hoop een (vage) bekende tegen te komen. Maar helaas zat dat er niet in. Een telefoontje van mijn broer hielp en vervolgens kwamen er weer leuke mensen op mijn pad waarmee dat diepgaande contact mogelijk was. Ik voel me nu weer een stuk beter en in staat om in mijn eentje verder te trekken. Als die omkeer niet had plaatsgevonden weet ik niet of ik het nog wel 10 weken vol zou kunnen houden.

Morgen (donderdag 19-7) ga ik weer verder met een aanpassing op de route. Al vanaf dat ik de route heb samengesteld heb ik opgezien tegen het stuk na Cluny. Gisteren heb ik 2 uur bij de VVV gezeten om het vervolg voor elkaar te krijgen. Bellen, zoeken op internet en ik ben weer voor een paar dagen onderdak. Maar het ging niet gemakkelijk en ik ben bang dat ik meer vooruit moet plannen dan dat ik tot nu toe doe. Maar na deze 2 uur heb ik daar nu wel mijn buik van vol.

De hotels worden meer en meer vervangen door chambres d’hotes (B&B). Bij sommigen kun je ’s avonds mee eten, bij anderen is gezamenlijk ontbijten verplicht. Ik vind het wel gezellig om ’s morgens met z’n 8-en aan de ontbijttafel te zitten. Ik moet er bij het reserveren nu wel om denken dat ik om brood vraag om mee te nemen voor tussen de middag, of ik er kan eten of niet en indien nee, waar dan wel. En ook niet onbelangrijk: hoe er te komen. Tot nu toe lagen de overnachtingen aan de weg maar dat is nu niet meer het geval.

Wat me aan vroeger doet denken zijn de dekens. Alleen in de echt grote steden hebben de hotels dekbedden. Verder zijn het ouderwetse lakens met een deken. Ik weet nog van vroeger dat ik, na verschoning van het bed, zo voorzichtig mogelijk mijn bed inschoof om maar zo lang mogelijk van het ingestopte bed te kunnen genieten. En ook nu schuif ik heel voorzichtig het bed in om vervolgens toch een klein puntje laken en deken los te trekken. Maar niet meer dan een puntje, het overgrote deel van het bed moet ingestopt blijven.

Ik kom onderweg niet veel andere wandelaars en/of rondtrekkende fietsers tegen. Maar degenen die ik tegenkom klagen allemaal dat het rondtrekken duur is. Van verschillende kanten kreeg ik van tevoren te horen dat je op zo’n €50,- tot €60,- per dag moet rekenen. In Duitsland kwam ik daar nog wel mee uit, maar in Frankrijk lukt dat echt niet. Een overnachting met ontbijt zit toch snel rond de €65,- en dan komt daar het avondeten + eten voor onderweg nog overheen. Het helpt ook niet dat het hoogseizoen begonnen is. Veel wandelaars / pelgrims naar Santiago de Compostella beginnen om die reden hun tocht ook in St. Jean Pied de Port. Vanaf daar zijn er goedkope overnachtingsmogelijkheden voor pelgrims. Ik heb het voordeel dat ik me niet al te veel zorgen over geld hoef te maken maar ik probeer het wel zo goedkoop mogelijk te houden. Maar ik kan me indenken dat dit soort bedragen mensen wel afschrikt. Per week ben je al snel zo’n €600,- kwijt en voor dat bedrag kun je 2 weken naar Kreta of Turkije.

Ik heb mijn eerste teek opgelopen. Ik loop met lange mouwen en pijpen, dus er zijn hooguit 2 tot 3 momenten waarop een teek toe kan slaan. (En nee, ik ga niet precies uitleggen waar hij zat). De teek heeft van zijn actie echter niet veel plezier gehad omdat hij, na het toeslaan, snel geplet werd onder de heupband van de rugzak. Nooit geweten dat mijn rugzak een goede tekendoder zou zijn.

Net zoals ik pas onlangs tot de ontdekking ben gekomen dat mijn rugzak heel lekker ligt. Voorwaarde is wel dat hij op de juiste manier tegen een paal, boom of muur gezet wordt. Ik ben benieuwd wat ik nog meer ga ontdekken aan mijn uitrusting. Mijn uitrusting is uitgebreid met een extra sjaal die ik, ook nieuw gekocht, met garen aan mijn hoed heb vastgezet. Ik kan nu mijn hoed ook dragen als het waait. Een beetje wind ging wel goed maar vanaf windkracht 3 tegen werd het wel erg moeilijk.

Straks ga ik naar de supermarkt om flink in te slaan voor onderweg. Nu ik geen routeboekje meer heb met informatie over winkels, ben ik wel bang om opeens zonder iets te zitten. In de praktijk zal vast blijken dat ik mij zorgen heb lopen maken om niks en ook voor niks dat extra gewicht heb meegesleept. Maar op dit moment voelt het wel goed en dat weegt iets zwaarder (figuurlijk dan).

Mijn oude schoenen lopen ook goed, ondanks de halve maat kleiner. Ik ben daar erg bij mee. Man komt nog 1 keer over en daar wisselen we de schoenen weer om. Volgens mij slijt de binnenkant harder dan de buitenkant.

Wijngaarden zijn leuk onderweg omdat er op dit moment erg veel in gewerkt wordt. Dat levert veel bedrijvigheid op. Aan de andere kant maakt dat het “wildplassen” wel erg moeilijk. Ik geloof dat ik de Bourgogne wijnen in ga ruilen voor de Beaujolais. Dus voorlopig zal het “wildplassen” nog wel even een probleem blijven.

Verder valt er op dit moment niet veel meer te melden.

Verslag 7

Hallo allemaal,

Weer een paar weken en meer dan 100km verder, samen met Man in Dijon. Het uitstapje naar mijn vriendin was lekker: geen gedoe om een restaurant uit te zoeken, mij vol kunnen eten aan allerlei soorten fruit, gebruik gemaakt van de aanwezigheid van een koelkast en alle kleren in de wasmachine gegooid. Met een fris en schoon gevoel mijn tocht daarna weer verder gezet. Ik vreesde voor spierpijn, blaren en dergelijke omdat ik een week niet gelopen had, maar dat viel heel erg mee.

De afstanden die ik op een dag moet lopen, worden gemiddeld iets langer. Inmiddels heb ik 2 dagen van 30km erop zitten en zo’n 4 dagen met meer dan 25km. Het zijn niet mijn favoriete afstanden maar ik heb het gehaald en ik weet nu dat ik zulke afstanden kan lopen als het nodig blijkt te zijn. Maar het is wel zwaar en na 3 van zulke dagen achter elkaar ben ik wel aan een rustdag toe. En ik moet op dagen met een flink aantal kilometers niet bedenken dat ik van de route af ga wijken! Ik heb dat nu 2x bedacht en dat bleek uiteindelijk geen goed idee. Beide keren dat ik van de route in het boekje afweek, was omdat de route het laatste stuk langs een zeer drukke weg zou gaan. En het leek mij veiliger om voor het alternatief te gaan, misschien meer kilometers dan volgens het boekje stond aangegeven, maar niet constant ogen en oren in mijn rug nodig hebben om auto’s te ontwijken. Het klonk allemaal heel logisch. De praktijk was echter anders.

De eerste keer bleek vanaf een bepaald dorpje de markering niet duidelijk aangebracht. Achteraf waren er al meer wandelaars daar fout gelopen. Ik kwam een ouder echtpaar tegen wat in de tuin aan het werk was en voor de zekerheid toch maar even vragen waar ik was. In plaats van westelijk te lopen was ik richting zuiden gegaan en stond mij nog zo’n 8km langs een drukke weg te wachten om bij het hotel in Neufchateau te komen. Op dat moment had ik er al 26km opzitten. Gelukkig was het echtpaar zo aardig om hun dochter te vragen mij naar het hotel te brengen. Dat scheelde een paar uur lopen en omdat ik er toen echt wel doorheen zat, nam ik dat aanbod graag aan.

Vanaf Langres zijn er twee mogelijkheden om in Dijon te komen. De eerste gaat via de GR7 en de tweede is de “officiële” Jakobsweg. In 2009 ging die weg vooral over de doorgaande wegen en is daardoor minder mooi. Het lag in mijn bedoeling om over de GR7 te gaan maar het lukte niet om een overnachtingsplek te krijgen waardoor ik toch voor de Jakobsweg koos. Bij aankomst op het tweede overnachtingadres vanuit Langres, zag ik dat de Jakobsweg een andere route nam dan in mijn boekje beschreven stond. Ik had het gedoe in Neufchateau nog vers in mijn geheugen en besloot het er niet op te wagen. Dan maar een minder mooie weg, ik wist nu wel waar ik aan toe was, hoeveel kilometers mij te wachten stonden en hoe lang ik er ongeveer over zou doen. Ik kwam zonder problemen op mijn plek van bestemming, Is-sur-Tille, aan. Vanuit Is had ik een weg uitgestippeld om in Dijon te komen. En toen kwam ik toch in de verleiding. In Is kwam ik de markeringen van de Jakobsweg tegen en ik dacht niet dat ik in grote problemen zou komen als ik voor de gemarkeerde weg zou kiezen. Ik had beter moeten weten. Ergens onderweg een markering gemist en vervolgens liep ik op een enorm drukke weg richting Dijon. De eerste de beste mogelijkheid genomen om van deze weg af te komen en aan een vrouw gevraagd hoe ik het beste in Dijon kon komen. Ik was toen als zo’n 5 uur onderweg en volgens die mevrouw was het nog minstens 12km. Weer zonk de moed me in de schoenen. Het was drukkend warm weer, zo’n 28C, er was onweer met enorme regen voorspeld en ik had het wel even gehad. De mevrouw was zo aardig om het plukken van bloemen te staken en mij naar Dijon te brengen. Ik was weer erg blij met deze onverwachte lift maar ik heb mijn les geleerd: ik wijk niet meer van mijn oorspronkelijke route of de beschreven route af.

En toch komt het tijdens dit soort momenten niet in mijn hoofd op om een van de vele enveloppen open te maken die ik als bemoediging meegekregen heb. Ik heb 10 enveloppen met (hopelijk) lieve woorden in mijn rugzak voor het moment dat ik het niet meer zie zitten. Onderweg zijn er best momenten geweest die moeilijk waren maar kennelijk nog niet moeilijk genoeg om een graai in het zakje met enveloppen te doen. Ik ben heel benieuwd wat ervoor nodig is om dat wel te doen. Misschien moet ik dan echt op het moment staan om naar huis te gaan en zover is het nog niet gekomen.

De komende ± 4 weken loop ik op mijn oude schoenen. Man heeft die voor mij meegenomen. De hakken van mijn schoenen zijn toch al wel behoorlijk versleten en ik ben bang dat ik daarmee niet tot eind september door kan lopen. Man neemt ze mee naar huis, laat ze verzolen en brengt ze de volgende keer weer mee. Ik hoop dat mijn oude schoenen net zo goed lopen als mijn huidige schoenen, ze zijn namelijk een halve maat kleiner terwijl het weer steeds warmer wordt. En door de warmte worden mijn voeten groter.

Vanwege het warme weer ben ik in Dijon naar de kapper gegaan. Thuis had ik al een half jaar zonder kapper gedaan om te kijken hoe mijn haar zich zou houden. Het leek mogelijk te zijn, alleen was ik vergeten dat ik zeer dik haar heb. En dik haar in de winter is toch minder erg dan dik haar in de zomer. Het was tijd om mijn haar uit te laten dunnen. Bij de VVV werkt een Vlaamse vrouw en die kon ik mooi vragen wat uitdunnen in het Frans is. Met mijn opgedane kennis richting kapper en het is helemaal goed gekomen. De lengte is alleen een beetje bijgewerkt en de rest is flink uitgedund. Het scheelt beduidend in warmte.

Over zo’n 2 weken ben ik door mijn boekje heen. Dan heb ik de GR7, en later de GR4, op de kaart staan, wit-rood gemarkeerd en op mijn GPS. Van internet heb ik een aantal overnachtingadressen op de GR geprint en ik heb alle benodigde blaadjes uit het dikke boek met alle Chambres d’Hotes gescheurd als back-up. Alleen heb ik dan geen informatie meer over winkels, geldautomaten en restaurants. Ik merk dat ik het toch wel prettig vind om die informatie te hebben en het maakt dat ik best tegen het komende stuk op zie. Aan de andere kant hoop ik dat ik dan meer wandelaars tegen kom. De vakanties zijn inmiddels begonnen of staan op het punt te beginnen en ik hoop dat de GR7 toeristisch genoeg is. 

Dit was het weer voor voorlopig. Ik ga nu nog even rusten, vervolgens met Man naar een museum en nog een aantal overnachtingen regelen.