Boodschappen, nee, Inkopen doen!!

Mijn lijf zat nog vol adrenaline van een goed verlopen wandelweek dus besloot ik, omdat ik toch naar de stad moest, dat het tijd was om weer eens een stuk uitrusting te kopen. De wintersportkleding zou nu inmiddels wel plaats gemaakt hebben voor de zomergarderobe.

Ik heb lang getwijfeld hoeveel geld ik uit zou willen geven aan mijn kleding en waar de grens ligt tussen veel betalen voor een besparing in gewicht. Voorbeeld: ik heb een goede slaapzak maar die weegt om en nabij de 2 kilo. Een slaapzak van een kilo lichter kost rond de € 200,00. Is die kilo minder gewicht mij dat waard? Hetzelfde geldt voor kleding. Ik heb een winddicht jasje wat rond de 600 gram weegt. Een lichtgewicht fleecevest weegt 265 gram en kost € 69,95.
Uiteindelijk heb ik besloten dat ik de besparing in gewicht het geld waard ga vinden. Als ik maar 2 tot 3 weken op stap zou gaan zou het anders liggen. Maar de spullen die ik gekocht heb, moet ik 4,5 maand op mijn rug meedragen. En dan is 1 kilo slaapzak, 300 gram fleecevest, 200 gram lakenzak enz. enz, wel erg veel.

De eerste stop was de hoedenwinkel. Tijdens mijn laatste wandeldag kwam ik een vrouw tegen met een hele mooie zonnehoed. Het was duidelijk dat ze vaker wandelde en ik vroeg haar of zo'n hoed niet onpraktisch was. Het zou mij niks verbaasd hebben als de toch wel brede rand maakte dat de hoed snel af zou waaien of tegen de rugzak aan zou stoten. Vervolgens kreeg ik uitgebreide informatie over hoe de hoed bleef zitten en wat de voordelen waren. Ik was om, ik wilde ook zo'n hoed! Zo'n 2 uur later kwam ik haar weer tegen en vertelde ze mij nog waar ze de hoed gekocht had, gewoon in de stad waar ik altijd mijn inkopen doe. En binnen 20 minuten stond ik weer buiten met mijn superhoed.

De volgende stop was de outdoorwinkel. Daar heb ik bijna 2 uur doorgebracht. Het kiezen van de juiste slaapzak (verantwoord dons), lakenzak (zijde) en reddingsdeken was niet zo moeilijk. De meeste tijd ging zitten in het kopen van de kleding.
Ik zit maattechnisch nogal lastig in elkaar. Mijn taille is 2 maten kleiner dan mijn bovenbenen en daardoor zitten broeken meestal nooit lekker. Mijn uitgangspunt was om te kiezen voor rokjes met daaronder een legging. Op de site hadden tijden rokjes van vorig seizoen gestaan maar die wilde ik niet kopen omdat ik bang was dat ik geen passende setjes kon maken. Dat ik 4,5 maand ga wandelen wil nog niet zeggen dat ik er niet leuk uit wil zien! Vervolgens zijn de rokjes en jurkjes van de site gehaald en blijkt (natuurlijk) dat dit seizoen geen rokjes en jurkjes gemaakt worden.

Na veel passen en meten werd uiteindelijk een broek gevonden die goed zat en waar ik niet al te veel aan hoef te veranderen. De verkoopster was lichtelijk verbaasd dat ik er dan 3 wilde hebben maar ik vind het praktisch. Het zit goed en dan hoef ik ook niet na te denken over wat ik erbij moet dragen. Nadat de broek klaar was, ging de rest redelijk snel. Wollen ondershirtjes tegen koud worden en vochtopname. Een wollen legging voor als het 's morgens koud is en als pyamabroek. Een wollen shirtje met lange mouwen voor als het 's morgens koud is en als pyamajasje. Een blouse voor 's avonds en rustdagen als ik er wat netter bij wil lopen. Twee t-shirts met lange mouwen voor over de wollen shirtjes als bovenkleding. Een fleecevest voor als het wat kouder is of als ik nog iets gekleder wil zijn.

Het enige waar nog wat twijfel over is, is het materiaal van de t-shirts. Die zijn namelijk van 100% katoen en dat droogt niet zo heel erg snel (natuurlijk mede afhankelijk van het weer). Aan de andere kant is de kans groot dat de t-shirts niet snel zullen ruiken doordat ik een wollen shirt eronder heb. In dat geval kan ik de t-shirts wassen op de avond voor de rustdag en hebben ze een dag extra om te drogen.

Dit weekend gaat de naaimachine op tafel om de broek te vermaken, een paar beha's aan te passen en om de lakenzak onderhanden te nemen. En als jullie iemand zien lopen in de kleding op de foto, zien slapen in groene slaapzak met glimmende witte zijden lakenzak en een rode rugzak in de buurt: dan hebben jullie mij gevonden.

Voorzichtig optimistisch

Gisteravond ben ik thuis gekomen van mijn tweede wandeltrainingsweek. Hoewel er, net als in februari,  een heleboel variabelen van invloed zijn op hoe het is gegaan, zie ik het welslagen van mijn wandeltocht een stuk positiever in dan voordat ik vertrok. En heel stiekem is Rome als einddoel weer in beeld gekomen.

Tussendoor veel rust nemen en vroeg onder de wol kruipen (soms al om 20.00 uur) hebben zeker een positieve invloed gehad op mijn vermoeidheid. Daarnaast zat het weer aan alle kanten mee. Daar heb ik het echt mee getroffen. Rust houden op een terras met een koele ananas-mangosmoothie, beter kan niet. Elke dag een waardevolle ontmoeting met wijze woorden of een grappig gesprek wat me door een moeilijk moment heen hielp. En laten we niet vergeten dat het natuurlijk een hoop uitmaakt of je met zo'm 2,5 tot 3 kilo op je rug de wegen onveilig maakt of dat je tussen de 7 en 8 kilo mee moet slepen.

Op dit moment ben ik wel moe, dat lijkt me ook wel logisch na 6 dagen lopen. Maar ik heb wel de indruk dat mijn energieniveau beter is dan na de wandelweek in februari. Vandaar dat ik voorzichtig optimistisch ben. Of ik mijzelf deze keer niet de vernieling in heb gelopen, weet ik pas over een tijdje. Dus ik hou nog even een slag om de arm. Maar aan het einde van deze week weet ik meer. Dan ben ik ook bij de fysio geweest en is bekend of mijn nek, rug en schouders van deze week te lijden hebben gehad.

Ik heb nog 7 weken te gaan met over 3 weken nog 1 wandelweek om van Swalmen in Aken te komen. Het zal zwaar worden maar ik heb er zin in!

Toch spannend

Hoewel ik aan de buitenkant redelijk gemakkelijk doe over het aanpassen van de route, niet naar Rome en maar zien tot hoever ik kom, merk ik dat ik mijn onbevangenheid kwijt ben geraakt. En de komende wandelweek voelt wel als erop of eronder.

Ja, ik ben mij nu meer bewust van mijn lichaam en hoe makkelijk het is om dat lichaam de vernieling in te helpen.
Ja, ik heb een aantal mogelijkheden om het nu beter te doen dan de vorige keer.
Ja, ik weet dat ik de uiteindelijke route op diverse manieren aan kan passen en ik ben ervan overtuigd dat ik na deze wandelweek weet welke aanpassingen ik moet maken.
Redenen te over om de komende wandelweek met vertrouwen tegemoet te zien. Maar waarom voelt het dan niet zo?

En om mijn angst te onderdrukken, hou ik mij vooral bezig met de randvoorwaarden. Welk dagrugzakje neem ik mee? Ga ik mijn nieuwe barefoot-schoenen de hele week aandoen (nee, niet tijdens het wandelen zelf)? Hoeveel kleren neem ik mee want ik hoef nu niet alles in een rugzak te proppen? Wanneer eet ik gemakkelijk en koop ik dat van tevoren al in?

Kortom, alles beter dan toe te moeten geven dat ik bang ben dat ik de grenzen van mijn lichaam "weer" ga missen met alle gevolgen van dien. 

Groen licht voor de tweede wandelweek

Vandaag heb ik van de fysiotherapeute toestemming gekregen om volgende week mijn tweede wandelweek te houden. Er zit maar 1 voorwaarde aan vast: ik mag niet mijn grote rugzak op mijn rug hangen, alleen een klein dagrugzakje. Ik ben helemaal blij!

Misschien is het ook helemaal niet verkeerd om een week te lopen met een lichte rugzak. Het leerdoel voor deze wandelweek is een betere balans vinden tussen rust en lopen. En daar kan ik mij op deze manier volledig op richten.
Ten opzichte van de vorige wandelweek zijn er een paar dingen die ik anders wil doen:

• Ik ga lopen op tijd, dat wil zeggen dat ik de wekker van mijn telefoon instel. Als de telefoon gaat, heb ik nog ongeveer een half uur om een plek te vinden om rust te nemen. De vorige keer ging ik op zoek naar een plek om rust te houden als mijn behoefte aan rust al aanwezig was. Met als gevolg dat ik soms nog wel een half uur tot drie kwartier moest lopen voordat ik echt rust kon nemen. 
• Als ik terugkom in het huisje neem ik 2 uur rust, ongeacht het tijdstip van aankomst. En als dat tot gevolg heeft dat ik pas om 19.00 uur eet, dan is dat niet anders. De vorige keer nam ik eerst een beker thee en/of een douche en dan was het in mijn ogen al weer bijna etenstijd. Hierdoor was ik continu bezig en schoot het nemen van rust er bij in.
• Hoe leuk het ook is dat Man in het weekend overkomt, zaterdag is rustdag en geen activiteitendag. De zaterdagochtend is eventueel beschikbaar om boodschappen te halen voor de rest van het weekend maar dat is het dan ook.

Ik denk dat ik hiermee de belangrijkste fouten van de vorige wandelweek onder ogen zie. Er is 1 ding wat ik al doende zal moeten leren. Mentaal vind ik wandelen zo fantastisch om te doen dat ik daardoor mijn fysieke grenzen niet opmerk. Dit is niet te trainen, het is een kwestie van aanvoelen en daar ben ik nog niet goed in.
En nu hopen dat ik niet weer volledig gesloopt terug kom.

Foto-impressie wandelweek februari

Hoewel op dit moment de nadruk vooral om de mentale en fysieke gevolgen ligt, wil dat niet zeggen dat ik geen oog heb voor wat ik onderweg tegenkom. De wandelweek van 13 tot en met 20 februari ging van Hellendoorn naar Tolkamer. Millingen aan de Rijn was voor mij te ver weg. Ik hoop dat ik het stuk Tolkamer-Millingen nog voor de wandelweek van maart kan lopen en anders ga ik ervaren hoe het is om 6km te hebben overgeslagen. In dit bericht een aantal foto's van 6 dagen Pieterpad.

Een paraplu was niet nodig

Dit was de eerste keer dat ik de snelweg over ging in plaats van onderdoor. Toch wel spectaculair.

Water, bomen en rust

Het was de week van de kasteeltjes

Je komt geen mens tegen



Lunchpauze



En nog een kasteel

De Rijn



Het Pieterpad loopt voor een deel door Duitsland



Over de helft

Excuses, dank, hoop en een belofte

Vanmorgen las ik mijn bericht van woensdag nog een keer over en ik was wel even geschrokken. Het geschreven bericht is het gevolg van een reactie van iemand die de moeite heeft genomen om zijn twijfels over mijn plan te verwoorden. Daarvoor is moed nodig en daar heb ik geen waardering voor getoond. Het waarom heb ik nog niet duidelijk maar om de een of andere reden kwam die reactie binnen als een mokerslag. Daardoor heb ik nuanceringen in zijn woorden niet opgemerkt en is mijn verhaal naar aanleiding van zijn reactie feller van toon dan eigenlijk terecht is. Sterker nog, door mijn manier van reageren, hebben ook anderen de nuanceringen niet opgemerkt en zich daardoor een mening gevormd die (achteraf, sorry) niet terecht is.
Ik kan dan ook weinig anders dan de schrijver van de reactie mijn oprechte excuses aanbieden voor mijn reactie op zijn bericht.

Daarnaast moet ik de schrijver bedanken. Door zijn reactie heeft hij ervoor gezorgd dat ik doel en middel weer helder voor ogen heb. Rome is middel en geen doel. Ergens in het begin heb ik al eens geschreven over hoe gemakkelijk het is om doel en middel door elkaar te halen. En terwijl ik mij van deze valkuil bewust was, ben ik er toch ingevallen. Mijn focus is nu in ieder geval weer helder.

Hoewel ik mij helemaal in kan denken dat de schrijver van de reactie helemaal geen zin meer heeft om hier ooit nog weer eens te reageren, spreek ik de hoop uit dat hij dat toch wil blijven doen. Het lijkt mij iemand met ervaring die ik nog moet opdoen en alle informatie is welkom.

En als laatste kan ik niet anders dan beloven dat ik vanaf nu beter op mijn woorden ga letten als ik reageer op een reactie van iemand anders. In mijn algemene tekst staat dat ik open sta voor alle tips en trucs. Ervan uitgaande dat mensen met de beste bedoelingen een reactie achter laten, dan zal ik met eenzelfde mate van respect op die reacties moeten reageren. Ik zal heel eerlijk toegeven dat geduld niet een van mijn sterkste eigenschappen is en dat heeft mij nu opgebroken. Maar de volgende keer dat een reactie hard binnenkomt, zal ik er eerst een nachtje over slapen en dan pas reageren.

Twijfels

Onderstaande reactie stond bij mijn laatste bericht. Hoewel ik denk dat mijn voorbereidingen best goed zijn en ik de tocht zeker niet onderschat, geeft het wel een deel van mijn huidige twijfels weer.

Voor mijn gevoel kun je beter een busreis naar Rome boeken en daar lekker gaan wandelen. Je bent door je verleden erg blessure gevoelig en zo'n wandeltocht is een doorlopende blessure uitdaging. 

Voor mijn gevoel onderschat je wat het inhoud om maanden vrijwel dagelijks lange stukken te moeten lopen en schiet je voorbereiding (zoals je hier beschrijft) tekort.

Om te beginnen schrijf ik hier niet alles wat ik eigenlijk zou moeten schrijven om een natuurgetrouw verslag te geven van alles wat ik aan voorbereidingen doe. (Ik ben wel nieuwsgierig waar ik dan steken laat vallen). Niet omdat ik dat niet zou willen maar omdat ik daar op dit moment de energie niet voor heb. En daar ligt ook mijn grootste twijfel over het wel of niet halen van Rome. De problemen met mijn schouders, nek en rug (dankzij een andere fysiotherapeut kwam die er nog bij) zijn voor wat betreft mijn tocht niet mijn grootste probleem. 

Het is waar dat ik mij geen voorstelling kan maken van wat het inhoudt om dagelijks grote stukken te lopen. Geen voorstelling van iets kunnen maken is echter wel iets anders dan het onderschatten. Het is 1 van de redenen waarom ik 3 weken heb gepland om meerder dagen achter elkaar te lopen, met rugzak, om te ervaren hoe dat is en welke problemen ik daarbij tegen ga komen. Het grootste probleem dat ik tegen ga komen is mijn enorme vermoeidheid. En dat is ook waar ik de eerste wandelweek enorm mee de mist in ben gegaan. Dermate dat ik mij inderdaad af vraag of deze tocht, op dit moment, wel een goed idee is.

Het heeft bijna 30 jaar geduurd voordat de oorzaak van mijn, soms extreme, vermoeidheid duidelijk was. Vervolgens moest (en moet) ik leren om op een andere manier met mijn lichaam om te gaan. Niet meer op wilskracht, zoals mij jaren lang door iedereen geleerd is, maar meer voelen waar mijn grenzen liggen en daar naar handelen. Ik bleek mijn lichaam zo uitgehold te hebben dat ik 4 maanden in een systeem van 2 uur op/2 uur af heb moeten leven. Zoeken naar de juiste balans tussen actief zijn en het nemen van rust is een proces van vallen en opstaan. Dat geldt zowel voor het dagelijks leven en voor deze tocht. Na de eerste wandelweek ben ik hard gevallen en ik ben nog steeds bezig de gevolgen daarvan beter te maken.

Het is heel duidelijk dat ik hard moet werken om te ontdekken wat voor mij de meest ideale wandeldag is met daarin een "perfecte" balans tussen wandelen en rust. Als ik die balans niet vind voordat ik vertrek dan zal mijn voettocht geen grote kans van slagen hebben. De kans dat ik fysiek slechter terugkom dan toen ik vertrok is dan erg groot.

Aan de andere kant heb ik als einddoel Rome gekozen maar het gaat mij vooral om de weg ernaar toe. 

Ik heb 30 jaar lang, misschien ten onrechte, de wereld aan etiketten opgeplakt gekregen die op verkeerde aannames zijn gebaseerd. Daardoor ben ik het zicht op wie ik ben kwijt geraakt. Het maken van wandeltochten in de buurt van Rome zal minder licht laten schijnen op wie ik nu wel ben dan een aaneengesloten tocht. Hetzelfde geldt voor het vinden van mijn lichamelijke grenzen. 

Voor onze is het goed dat Man en ik even een tijdje niet op elkaars lip zitten. Eerdere plannen om daar werk van te maken zijn door allerlei omstandigheden niet doorgegaan. Ik heb op dit moment geen werk of andere verplichtingen, dus nu komt het goed uit.

En zonder kennis van mijn lichamelijke beperkingen is het erg moeilijk om te bepalen of ik kan werken en indien ja onder wat voor voorwaarden. Daarnaast heb ik nog steeds (en ik ben al 45) geen idee wat voor werk ik dan zou willen doen.

Dit zijn allemaal zaken die ik, gevoelsmatig, beter kan ervaren op een lange doorgaande tocht dan vanuit een vaste plaats kleine dagtochten te maken.

Ik besef wel degelijk dat er een grote kans is dat ik Rome niet zal halen. Ik maak een planning met de wetenschap dat die misschien na 2 dagen wandelen in de prullenbak kan verdwijnen. Ik ga uit van 4 dagen lopen, 1 dag rust. De kans zit erin dat ik na elke 2 dagen een rustdag nodig heb om niet total-loss te raken. Zijn dit redenen om niet op pad te gaan, ik weet het niet. In het uiterste geval moet ik na een maand Man bellen met het verzoek mij op te halen. Maar dan heb ik het in ieder geval geprobeerd. ben ik een hoop ervaringen rijker.

Afgelopen zaterdag waren Man en ik bij een concert van Daniël Lohues. Hij zong een liedje met als titel: Angst duurt maar even, spijt een heel leven. Het geeft mijn gevoel wel goed weer.