Controle

Het hebben van een plan is natuurlijk fantastisch, maar het gaat alleen werken als het vanuit een juiste instelling gebeurt. Ik ben een behoorlijk intelligent wezen, dermate dat ik niet alleen mijn omgeving maar ook mijzelf volledig op het verkeerde been kan zetten. Tijd dus om mijn motivatie onder de loep te nemen.

De eerste stap was aan mijzelf bekennen hoe graag ik dit zou willen. Wat zou ik er allemaal voor over hebben om die voettocht te kunnen ondernemen. Heel veel, zo bleek. Normaal gesproken ben ik lichtelijk in paniek als er een aanslag op mijn spaargeld wordt gedaan. Hoewel ik het nog steeds wel eng vind om een groot deel van mijn spaargeld aan te spreken voor deze voettocht, bleef ik daar nu toch behoorlijk rustig onder. Een goede graadmeter.

Vervolgens stond een gesprek met Man op het programma. Als ik een voettocht naar Rome ga maken, zit hij wel zo'n beetje 4 tot 4,5 maand alleen thuis. Bovendien heb ik iemand nodig die voor mijn beestjes zorgt, die regelmatig wat geld over kan maken van de spaarrekening naar de betaalrekening, die de post en mijn mail controleert en handelt indien nodig. Naast deze praktische zaken is het ook heel erg fijn om een EHBP-er te hebben (EHBP = Eerste Hulp Bij Paniek). Iemand die ik kan bellen als ik het niet meer zie zitten om mij op te beuren en die eventueel zelfs bereid is om halsoverkop in de auto te springen als dat nodig zou mogen zijn.
Kortom, Man heeft een zeer belangrijke taak in het welslagen van mijn tocht en het zou fijn zijn als hij achter mij en mijn plan zou staan. Gelukkig is dat het geval. Man gunt het mij van harte en zit nu al regelmatig voor mij op internet te zoeken naar informatie.

Het thuisfront was geen probleem, dat ik het heel graag wil, is ook duidelijk. Nu de motivatie. Het plan was geboren tijdens een overpeinzing over werk zoeken: liever naar Rome dan een baan zoeken. Er zou mogelijk sprake zijn van een vlucht en in dat geval zou ik de tocht naar Rome om een verkeerde reden maken. Na een gesprek van 2 uur met onze coach werd duidelijk dat geen sprake is van een vlucht maar van iets wat echt van binnenuit komt. Mijn motivatie is dus goed.

Blijft mijn lichaam over. 30 jaar roofbouw heeft zijn sporen nagelaten en ik heb tijdens het revalidatietraject hard gewerkt om daar verbetering in aan te brengen. Het zou jammer zijn als ik door deze voettocht weer terug bij af zou zijn. Tijdens een gesprek bij het revalidatiecentrum werd duidelijk dat, als ik er geen prestatietocht van zou maken, goed naar mijn gevoel en mijn lichaam zou luisteren, niet te eigenwijs zou zijn om om hulp te vragen en nu zou beginnen met trainen, er geen bezwaren tegen mijn plan waren. Het zal lichamelijk zwaar worden, maar onder genoemde voorwaarden zou ik het moeten kunnen doen.

De eerste week was voorbij en de eerste hobbels waren genomen.
Ik wil het vanuit de juiste redenen, mijn lichaam kan het aan en Man staat achter mij. Ik had mij geen voorspoediger start kunnen wensen.

Doel en middel

Voordat ik verder ga met het, in soort van chronologische stappen, het hoe, wat en waarom van mijn plan verder uit de doeken te doen, eerst een klein intermezzo.

Ik zit nu in de derde week sinds de geboorte van mijn plan om naar Rome te lopen en heb "natuurlijk" al veel infomatie lopen zoeken. Lang leve internet en de bieb! Tijdens het zoeken van informatie gebeurde er heel sluipenderwijs iets heel raars.
In mijn bericht "Waarom" heb ik geprobeerd zo duidelijk mogelijk uit te leggen wat ik met het lopen van deze tocht hoop te bereiken. Een beter inzicht in mijzelf, mijn sterke en zwakke kanten en van daaruit het soort werk te vinden wat bij mij past en in wat voor vorm. Het doel is zelfkennis en het middel is het ondernemen van een voettocht naar Rome.

Naarmate ik meer las over het ondernemen van een tocht naar Rome, zakte het waarom steeds verder weg en werd Rome het doel. Ik maak(te) mij zorgen of ik wel genoeg stempels zou halen om een testimonium te kunnen krijgen (het bewijs dat je de pelgrimsroute hebt gelopen). Kan ik wel stempels krijgen als ik niet door de Alpen ga? Hoe dramatisch is het wel niet als ik Rome niet zou halen.
Met mijn verstand kan ik helemaal beredeneren dat ik de benodigde zelfkennis ook op zal doen als ik niet verder kom dan Parijs, het niet om de prestatie gaat maar om het bewustwordingsproces en dat de weg er naar toe belangrijker is dan het einddoel. Ik weet het allemaal. Maar het blijft lastig om het juiste doel en het juiste middel in het oog te houden.

Ik haal wel vaker doel en middel door elkaar. In die zin is het geen nieuw inzicht voor mij. Het is echter wel voor het eerst dat ik het zelf ontdek en er niet door iemand anders op gewezen hoef te worden. Laat ik dat dan voor voorlopig maar als winst zien.
Dus als reminder (en vast niet voor het laatst):
HET DOEL IS ZELFKENNIS
HET MIDDEL IS EEN VOETTOCHT NAAR ROME

Het waarom

Als ik van plan zou zijn geweest om naar Wenen of Praag te gaan lopen, had iedereen mij veel succes en plezier gewenst en was daarmee de kous wel af. Nu ik echter van plan ben om naar Rome te lopen blijkt daar bijna automatisch een waarom aan te hangen. Dat zal vooral te maken hebben met het feit dat Rome een bedevaartsoord is, waarmee aan mijn tocht het etiket pelgrimstocht wordt gehangen. En dat impliceert dat het ene waarom een beter waarom is dan een andere waarom. Maar goed, ook ik heb mijn waaroms.

Werk
In september 2010 ben ik mijn werk kwijt geraakt en ondanks hulp van diverse kanten lukt het me niet echt om duidelijk te krijgen wat voor soort werk het beste bij mij past en wat ik zou willen doen. Kennelijk benauwd die gedachte me dermate dat ik liever naar Rome loop. Ik heb dus zo'n 2500km voor mij liggen om nu eindelijk eens een antwoord op de vraag te vinden: wat voor werk zou ik graag willen doen en waar ben ik goed in. Misschien is die laatste vraag voor mij op dit moment nog wel het meest ingewikkeld om te beantwoorden.

Gezondheid
In het verlengde van het zoeken naar werk wat het meeste bij mij past, ligt de ziekte die ze in april van dit jaar bij mij hebben vastgesteld. Ik blijk de ziekte van Addisson-Biermer te hebben: mijn maag maakt het stofje wat ervoor zorgt dat de vitamine B12 in mijn bloed wordt opgenomen, niet meer aan. Ik zal voor de rest van mijn leven regelmatig injecties moeten halen om ervoor te zorgen dat mijn vitamine B12 op peil blijft.
Het vermoeden bestaat dat ik deze ziekte al veel langer heb (misschien al wel 30 jaar) en dat ik daardoor 30 jaar een verkeerde behandeling heb gehad. Door 30 jaar roofbouw op mijn lichaam is mijn energieniveau erg laag. Tijdens het revalidatietraject is een begin gemaakt met het opnieuw leren voelen van lichamelijke grenzen en daar naar te handelen. Een wandeltocht naar Rome is wat dat betreft het ultieme opzoeken van mijn grenzen, zowel mentaal als fysiek. Daarnaast heb ik de afgelopen 30 jaar diverse etiketten opgeplakt gekregen waarvan het nog maar de vraag is of ze waar zijn. Aan het einde van mijn tocht hoop ik dat ik mijn lichaam en geest kan lezen als een boek, wat mij kan helpen met de invulling van een zoektocht naar een baan. Op dit moment zou ik fysiek niet in staat zijn om te werken, laat staan om naar Rome te lopen. Maar gelukkig heb ik nog ongeveer een half jaar voordat ik van plan ben om te vertrekken.

Relatie
Wegens omstandigheden ben ik degene die voor het overgrote deel de relatiekar thuis aan het trekken is. Ik hou van Man en heb het met liefde voor hem en ons over, maar het is soms ook erg zwaar. Ondanks hulp van onze coach, is de afgelopen week wel duidelijk geworden dat mijn batterij wat dat betreft toch leeg is geraakt. Tijdens mijn wandeltocht hoop ik weer tot mijzelf te komen en mijn batterij weer op te laden.

En toch zijn dit maar woorden om een innerlijk gevoel uit te drukken en dat dekt nooit de lading. Het echte waarom is een diepe innerlijke overtuiging, een innerlijk moeten dat het nu, op dit moment, voor mij de tijd is om deze tocht te maken.

Het begin

Er zijn mensen die al jaren de droom hebben om een lange voettocht door Europa te gaan maken en een groot deel van hun leven, stapje voor stapje, naar hun doel toewerken. Ik zit (soms helaas) niet zo in elkaar. Bij mij ontstaan ideeën in een opwelling. Dit gecombineerd met mijn enthousiaste aard, maakt het noodzakelijk om opwellingen aan een grondig onderzoek te onderwerpen voordat ik mij er in stort. Op dit moment zit ik in die onderzoeksfase en, in tegenstelling tot eerdere opwellingen, houdt mijn idee om naar Rome te lopen nog steeds stand.

Vanwege mijn ziekte moet ik veel rust houden. Twee weken geleden lag ik lekker te hangen in de hoek van de bank, een beetje te mijmeren over mijn toekomst. Op dat moment bestonden mijn dagen vooral uit 2 uur actief zijn en daarna 2 uur rust nemen. Het centrum waar ik een revalidatietraject had gevolgd, zou mij verder begeleiden naar het uitbreiden van mijn actieve periodes. Dat zou ook het moment waarop ik een baan zou moeten zoeken dichter bij brengen en het idee van moeten solliciteren maakte dat ik lichtelijk in paniek raakte. "Dan ga ik nog liever te voet naar Rome", ook eng en spannend maar dan leuk spannend. Een plan was geboren.

Het is niet zo dat dit een volledig uit de lucht gegrepen idee is. Ik ben al jaren lichtelijk jaloers als ik mensen hoor vertellen van wandel- of fietsvakanties die langer dan 3 weken duren en ik kan uren wegdromen bij atlassen en kaarten. Op mijn manier ben ik zelfs al regelmatig in mijn leven begonnen met (halfbakken) voorbereidingen om zelf een keer zo'n tocht te ondernemen. Maar het bleef bij de voorbereidingen. Dus het maken van een lange voettocht is iets wat al vaker op mijn weg is gekomen.
En waarom Rome? Omdat die stad al jaren op nummer 1 staat van nog te bezoeken steden. Kennelijk had mijn onbewuste een en ander al voor mij gecombineerd. Ik hoop dat mijn onbewuste nog meer voor mij in petto heeft.