Nog een poging?

Het is met enig schuldgevoel dat ik dit blog weer nieuw leven in blaas. Ik heb namelijk het gevoel dat ik schromelijk in gebreke ben gebleven. Ik ben (soms helaas) gezegend met een enorm goed geheugen en ik ben mij er dan ook heel erg van bewust dat ik nog niet het kostenoverzicht van de tocht zelf heb uitgerekend en openbaar heb gemaakt en ik heb ook nog geen enkele foto die ik onderweg genomen heb, op dit blog of elders gepubliceerd. Sterker nog, ik heb redelijk snel na thuiskomst de volgeschreven schriftjes met daarin ook mijn uitgaven in de "Rome-doos" gestopt en daarna wel af en toe in die doos gegraaid op zoek naar iets anders maar de schriftjes niet meer ingekeken. En misschien nog onbegrijpelijker: ik heb nog geen enkele foto die ik onderweg genomen heb, bekeken. Alsof het bekijken van de foto's de herinnering tekort zal doen.
De laatste paar maanden komen er steeds meer herinneringen aan de tocht naar boven. Misschien ook wel omdat ik sinds maart een baan heb en dat het afmaken van de tocht door "maar" " verplichte bouwvak-weken er voor voorlopig niet inzit. Daarnaast is het maar zeer de vraag of ik überhaupt in staat ben mijn voettocht richting Rome voort te zetten. En het is natuurlijk iets meer dan een jaar geleden dat ik door Man in Kornelimünster werd uitgezwaaid om in mijn eentje uiteindelijk 14 weken door Europa te trekken.

Via de sportarts en foto's met echo in het ziekenhuis werd duidelijk dat ik (nog steeds) last heb van een zware peesblad-blessure, het resultaat van die 14 weken trekken door Europa. Er is nog maar 1 mogelijke behandeling: shockwave-therapie. De voorgeschreven 5 behandelingen heb ik ondergaan en hoewel er enige verbetering lijkt op te treden kan pas in augustus definitief het oordeel geveld worden of ik ooit nog lange wandeltochten zal kunnen maken. Wil ik op eigen kracht in Rome aankomen dan zal ik zeer duidelijk rekening moeten houden met het enige andere alternatief naast lopen en dat is op de fiets.
Nu ben ik er persoonlijk heilig van overtuigd dat een mens van oorsprong als loper of fietser geboren wordt en ik ben duidelijk als loper geboren. Fietsen is voor mij een noodzakelijk kwaad en ik doe het dan ook pas als het echt niet anders kan. Wil ik echter weer, al dan niet in mijn eentje, door Europa zwerven, dan heb ik voor dit jaar geen echt alternatief en misschien wel helemaal nooit meer.

Man heeft aangegeven dat hij dit jaar alleen op vakantie wil waardoor ik de hele bouwvak ter vrije invulling heb. Ik heb eerst gedacht aan de "Ronde van Nederland" maar dat voelt als niet avontuurlijk genoeg. Vervolgens heb ik zitten denken aan de "Hanzeroute" via Hamburg richting Berlijn en onderlangs weer terug maar dat was het ook niet. Er was maar 1 route die goed voelde en dat was om weer richting Rome te gaan, al was het alleen maar omdat ik het verzamelen van die stempels zo enorm leuk vind. Ik heb al eens een keer eerder over doel en middel geschreven. Naar Rome gaan geeft mij een richting om vervolgens alle zijwegen te nemen die mij leuk lijken.

Dus op dit moment probeer ik mij voor te bereiden op een fietsvakantie. Dat brengt allerlei vragen met zich mee. Zoals bijvoorbeeld de vraag of mijn huidige fiets, weliswaar met 21 versnellingen, nog wel goed genoeg is voor een tocht van 3 weken met bagage. Daarnaast behoort kamperen nu ineens tot de mogelijkheden, want op de fiets kan ik meer meenemen.
Wat verder heel erg opvalt, is dat ik nu dezelfde onzekerheden heb als vorig jaar. Mijn hoofd maalt wel heel erg dat het hoogseizoen is en dat ik vast geen slaapplekken kan vinden, vooral omdat ik geen idee heb wat voor mij, als niet-fietser, een acceptabele afstand per dag is. Ik zit me soms af te vragen of ik tijdens mijn wandeltocht wel iets heb geleerd ;-).

Zondag gaan Man en ik naar Houten om daar diverse tenten te bekijken. Ik ben druk bezig met het lezen van diverse blogs van mensen die mij voor zijn gegaan en ik denk na over een route. Deze week hoop ik het "Grote Fietsvakantiehandboek" in mijn brievenbus te vinden. En om alle "zorgen" van mij af te schrijven, probeer ik dit blog weer nieuw leven in te blazen. Ik heb bij diverse mensen iets van tabbladen gezien, ik denk dat ik maar eens uit moet gaan zoeken hoe ik dat voor elkaar kan krijgen. Dan lopen voettocht en fietstocht niet in elkaar over. 

Rome

Toekomstig eindpunt

Het is alweer een tijdje geleden dat ik, samen met Man, naar Rome ben gevlogen. En ik weet nog steeds niet wat ik van Rome vind. Dat klinkt misschien wat negatiever dan dat ik dat bedoel, want ik heb het er best naar mijn zin gehad. Maar toch heb ik op gevoelsniveau iets gemist.

Parijs is tot nu toe altijd mijn favoriete stad geweest. Parijs is vervallen, soms ronduit vies en als je de taal niet spreekt kun je er behoorlijk in de problemen komen. Maar toch hangt daar een sfeer waar ik elke keer blij van word. Een hoop mensen in mijn omgeving zeiden steeds: "Wacht maar tot je in Rome bent geweest, daarbij zal Parijs verbleken.". Dat is niet gebeurd. Parijs staat nog steeds bovenaan op mijn lijst van favoriete steden en Ik probeer te ontdekken wat maakt dat Rome niet aan Parijs kan tippen.

Nu moet ik heel eerlijk toegeven dat voor het vertrek naar Rome, mijn hoofd overuren draaide. Spanning over een mogelijke baan, een herziene diagnose van Man en het huis-tuin-keuken-gebeuren maakten niet dat ik ontspannen aan mijn weekje Rome ben begonnen. Ik ben mij ervan bewust dat zoiets van invloed kan zijn op hoe je een reis beleefd. Aan de andere kant heb ik ook regelmatig ervaren dat tijdens een vakantie alle spanning in één keer van je af kan glijden omdat de sfeer van de eindbestemming enorm goed voelt. Dat is in Rome niet gebeurd, dus dat beïnvloedt mijn mening natuurlijk wel.

Een voordeel is dat Man en ik in die week bijna alle highlights van Rome hebben bekeken (met uitzondering van musea omdat we beiden niet zulke musea-mensen zijn), met als hoogtepunt de markeringen van de Via Francigena bij de Sint Pieterskerk. Ik heb sterk zitten twijfelen of ik mijn tocht naar Rome nog af zou willen maken, maar bij het zien van die markeringen was ik om. Geen idee wanneer, maar die laatste 600km ga ik nog een keer lopen. En dan ben ik heel benieuwd of mijn tweede bezoek aan Rome anders zal zijn dan deze eerste keer. Misschien had ik dan toch een muntje in de Trevi-fontein moeten gooien om er zeker van te zijn dat ik inderdaad nog een keer terug zal komen. 

Naar Rome?

Het is alweer een tijd geleden dat ik hier een bericht heb achtergelaten. Niet dat er niets te melden is, eerder dat ik de juiste toon niet kon vinden. Zelfs positieve dingen zouden in een klagerige sfeer worden opgeschreven en dan kan ik maar beter "mijn mond" houden.

Toen duidelijk werd dat Rome te voet een paar honderd kilometer te ver voor mij zou zijn, kwam al snel het plan om met mijn verjaardag naar Rome te gaan. Zondag is het zover, dan stappen Man en ik op het vliegtuig om "de eeuwige stad" met een bezoek te vereren. Maar vanmorgen sloeg de schrik toe toen ik op internet las dat Schiphol 1 op de 3 vluchten geanuleerd had vanwege het slechte weer. Het zou toch niet zo zijn dat Rome voor mij zowel te voet als per vliegtuig niet haalbaar zou zijn. Inmiddels begint het luchtverkeer zijn normale verloop te krijgen en zijn de weersvoorspellingen voor het weekend redelijk. De hoop dat ik dit jaar nog in Rome sta, is weer toegenomen. Wel zit de angst voor diefstal van spullen er goed in. Mijn ervaring in Milaan staat nog in mijn geheugen gegrift en Rome schijnt nog vele malen erger te zijn.

Eén van de dingen die anderen opvallen sinds ik terugben is dat ik een stuk zelfverzekerder ben dan voor de tocht. Ik ben minder snel van mijn stuk gebracht (behalve als ik mogelijk niet naar Rome kan) en ik ben meer overtuigd van mijn eigen kunnen. Mijn spontaniteit is toegenomen, ik maak sneller met onbekenden een praatje. Of dit een blijvend effect zal blijken te zijn, weet ik niet maar ik maak er nu dankbaar gebruik van.

Een tijdje geleden ging ik samen met een vriendin naar een muziekfeest om lekker op soulmuziek te dansen. Het verzoek was om gekleed in die stijl naar het feest te komen.Veel mogelijkheden om te verkleden had ik niet, behalve een "Jackson 5"-pruik. De DJ had dezelfde pruik op en riep mij publiekelijk uit als zijn zus. Voor de tocht zou ik het liefste van schaamte door de grond willen zakken en nu wierp ik hem een kushandje toe. Dit soort dingen zijn tekenend voor het toegenomen zelfbewustzijn en zelfvertrouwen.

En nu dus naar Rome. Ik veheug me erop. Kijken wat mij te wachten staat als ik ooit lopend Rome binnen ga komen.Want die laatste ongeveer 600km zullen ooit eens afgelegd worden.

Wennen

Het is voorbij. Door het huis slingeren her en der nog spullen die mij aan mijn voettocht herinneren en de kleine koffer die ik mee had met de vakantie ligt nog open tegen een tafelpoot in de keuken. Stille getuigen van een periode die alleen nog in mijn herinneringen bestaat.

De periode tussen de wandeltocht en de vakantie met Man heeft vooral in het teken gestaan van het accepteren dat mijn voettocht gegaan is zoals die gegaan is, balen dat ik geen enkel doel heb gehaald en dat ik veel eerder (6 + 3 weken) eerder thuis ben gekomen dan dat ik voor ogen had.
Ik ben inmiddels weer een aantal stappen verder. Kennelijk heb ik tijd en afstand nodig om zaken in perspectief te zien. Het is nog steeds jammer dat ik eerder terug ben gekomen dan de bedoeling was. Maar het gevoel dat het allemaal voor niks is geweest en dus zinloos en tijdverspilling is langzaam aan het kantelen.

Iemand herinnerde mij eraan dat ik een "herkauwer" ben. Dat het tijd nodig heeft voordat ik de waarde van iets in zie en dan ook nog door het constant herhalen en vanuit diverse perspectieven te bezien. Het zou die persoon niets verbazen als het "aha-moment" pas na een jaar of nog later plaats zou vinden. Jammer, ik had graag onderweg een spectaculaire ontdekking gedaan, dat wil zeggen het moment van inzicht zou spectaculair zijn, het inzicht zelf zou vast iets heel kleins zijn. Nu zal ik nog een tijdje moeten wachten en moeten herkauwen. Ik ga er, als troost, dan maar vanuit dat het inzicht beter blijft hangen als ik er langer over doe om tot dat inzicht te komen.

Op dezelfde manier van het ontdekken van het waarom ik deze tocht moest maken, had ik ook gehoopt en misschien zelfs wel verwacht dat ik op werkgebied zoiets mee zou maken. Tijdens de tocht zou ik de openbaring krijgen van de ideale baan, sterker nog, ik zou onderweg mijn droombaan aangeboden krijgen. Dat is niet gebeurt, geen inzicht en geen baan. Het was misschien ook wel een beetje naief van mij om dat te denken, maar voor voorlopig kan ik voor het mislukken van die droom mijn vervroegde terugkeer naar huis de schuld geven. Er zit niks anders op dan mijn loopbaantraject weer op te pakken. Ik ga er vanuit dat een voettocht richting Rome niet als gat op mijn cv wordt gezien.

En thuis moeten Man en ik weer aan elkaar wennen. Het is duidelijk dat er een aantal dingen anders moeten maar ik weet nog niet hoe dat aangepakt moet worden. Komt tijd, komt raad.

Voorlopig laat ik lekker alle spullen slingeren zodat ik bij het struikelen over mijn zooi, regelmatig aan mijn voettocht word herinnerd. Mijn verhaal over de tocht is langzaam van toon aan het veranderen. Kennelijk is de eerste acceptatiefase achter de rug. Als het zo doorgaat ben ik over een aantal weken vast van mening dat het de mooiste tijd van mijn leven tot nu toe is geweest. Gewoon geduld hebben.

Verslag 13

Hallo Allemaal,

Ik moet eerlijk toegeven dat ik over het algemeen behoorlijk snel roep dat ik stop als het op de een of andere manier tegenzit. Om vervolgens, soms tot verbazing van mijn omgeving, toch verder te gaan. Kennelijk heb ik het voor mijn denkproces nodig om te protesteren, zeggen dat iets onmogelijk is en vooral veel redenen te geven over het waarom. Hierdoor krijg ik duidelijk waar de knelpunten liggen zodat ik daar een oplossing voor kan verzinnen om weer verder te gaan. Omdat er altijd wel iets beter of anders zou kunnen is de keerzijde dat ik vaak te lang met iets doorga. Vasthoudendheid is een mooie eigenschap maar, net zoals met andere dingen, je kunt ook overdrijven. Het is dus voor mij erg moeilijk om te zeggen dat ik genoeg geprobeerd heb en dat het nu “gewoon” ophoudt.

Ook in Duitsland bleef het tegenzitten. Het eerste probleem dook op toen het niet lukte om voor het stuk van Osnabruck naar Bremen langs de route overnachtingsadressen te vinden. Op zich was het geen probleem om van de route af te wijken maar dan wel met een kaart zodat ik zou weten waar ik was. Op naar de winkel om te ontdekken dat er van dat gebied geen, voor mij, handige kaarten beschikbaar zijn. Mijn improvisatietalent was de laatste weken behoorlijk op proef gesteld en gaf er de brui aan, geen Bremen maar in principe tot aan Osnabruck. Mocht zich toch nog een mogelijkheid voordoen waardoor ik naar Bremen zou kunnen lopen, dan kon dat altijd nog.

Vervolgens bleek het warme weer met mij meegereisd. Werden eerst in Italië hitterecords gebroken, in Duitsland was het niet veel anders. Ook daar temperaturen van ver in de 30°C en weer geen aangenaam wandelweer. Ik heb altijd heel slecht tegen dat hele warme weer gekund. Zweten was voor mij heel moeilijk waardoor bij warm weer mijn lichaamstemperatuur vaak opliep tot 38-38,5°C en dan voel ik me niet erg prettig (zacht uitgedrukt). Misschien was het ook niet zo'n goed idee om naar Italië over te steken. Aan de andere kant waren er dingen in mijn lichaam verandert door de injecties en ik had hoop dat ik daardoor beter tegen de warmte zou kunnen. Die hoop bleek deels gegrond. Mijn lichaam kan nu wel zweten en daar ben ik heel erg blij mee. Voor de rest is er niet veel veranderd. Ik voel me bij warm weer nog steeds ziek.

Omdat ik de tocht niet af wilde breken, besloot ik om stukken met het openbaar vervoer te doen totdat het weer beter zou worden. En toen was het ineens een nadeel dat de hotels al geboekt waren. Vooral toen ik tot de ontdekking kwam dat ik er niet met het openbaar vervoer kon komen. Een mogelijkheid was om de hotels in de kleine, onbereikbare plaatsen te annuleren, het hotel in de grote stad te verlengen en daar 5 nachten te blijven, wachtend op beter weer. Vervolgens bleek het betere weer nog een lange tijd op zich te laten wachten. Het zou wel kouder worden maar ook erg benauwd en persoonlijk vind ik dat nog beroerder lopen dan gewoon warm weer. De keuze was duidelijk: weer 5 dagen in een warme stad in een hotel rondhangen of stoppen en naar huis. Ik was op dat moment in Lünen a/d Lippe en vanaf het station aldaar ging een trein rechtstreeks naar Enschede.
De energie om verder te improviseren was op, weer rondhangen in een hotel en stad trok me niet aan en toen heb ik, na enkele stevige huilbuien en gesprekken met diverse mensen, besloten om naar huis te gaan.

Als jullie dit lezen ben ik samen met Man op vakantie en ben ik zo'n 3 weken thuis geweest. Tijd die ik gebruikt heb om alles voor mezelf op een rijtje te zetten en vrede te sluiten met het feit dat ik, door omstandigheden waar ik geen invloed op had, niet verder kon. Het was de bedoeling om dat verwerken te doen door het Drenthepad te lopen maar daar heeft mijn huisarts een stokje voor gestoken. Mijn beide hakken zijn dermate overbelast dat ze ontstoken zijn. Het herstel zal volgens hem minstens 6!! maanden duren. Wandelen zit er dus voor voorlopig niet in.

Aan de andere kant maakt dat het stoppen ook beter te accepteren. Volgens de huisarts was de kans groot dat ik binnen afzienbare tijd mijn tocht toch had moeten afbreken omdat de pijn in mijn hakken teveel zou zijn geworden.

En Rome? Wandelen is voor lange tijd niet mogelijk en het is afwachten of het herstel volledig zal zijn. Eventuele plannen om volgend jaar de laatste 600km in Italië te lopen zijn daardoor in de ijskast gezet. Ik zal eerst (heel geduldig) moeten afwachten hoe mijn voeten zullen herstellen. En omdat niemand kan zeggen hoe, wat en wanneer, heb ik mijzelf een bezoek aan Rome als verjaardagscadeau gegeven. Een bijzondere datum (12-12-12) vraagt om een bijzondere locatie.

Verslag 12

Hallo Allemaal,

Deze keer een bericht vanuit Dortmund. Ik vond het moeilijk om Italië te verlaten maar dat gevoel was direct over toen ik ontdekte dat iemand van het hotelpersoneel in Milaan met zijn vingers in mijn portemonnee had gezeten. Toen was ik alleen maar blij dat ik niet langer hoefde te blijven. In Zwitserland kwam de regen met bakken uit de lucht vallen en 's avonds in Keulen was het heerlijk koel. Voor het eerst sinds tijden heb ik lekker geslapen in plaats van warm en bezweet in bed rond te draaien.

Of ik onderweg de juiste beslissingen neem, meet ik af aan de hoeveelheid vriendelijke en/of behulpzame mensen die ik op mijn weg tegenkom. In Italië had ik zoveel vriendelijke mensen ontmoet dat ik bang was dat ik mijn geluk op dat gebied verspeeld zou hebben als ik “terug” zou gaan naar Duitsland. Het tegendeel bleek waar. Vanaf Zwitserland werd ik overspoeld door mensen de mij een hart onder de riem staken, metrokaartjes kochten en mij afleverden bij het geboekte hotel. Het gaf mij een enorm gevoel van welkom zijn, vertrouwen dat ik de juiste beslissing had genomen en dat was net wat ik nodig had. Alleen leverde het geen antwoord op de vraag: Hoe nu verder.

Net als in Lyon bleek Keulen over een grote outdoorwinkel te beschikken met een reisboekenafdeling. In mijn hoofd was al een vaag idee ontstaan om vanaf Keulen richting het noorden te lopen maar dan wel via een bestaande, liefst gemarkeerde, weg. Na overleg met bijna alle mensen van de reisafdeling had ik gekozen voor de Jakobsweg van Bremen naar Keulen, maar dan in tegengestelde richting. In vroeger tijden moesten pelgrims (ik voel me geen pelgrim, ik ben een wandelaar) na aankomst in Santiago of Rome ook weer naar huis. Dus de route tegengesteld lopen voelde goed. Omdat de Jakobsweg van noord naar zuid gemarkeerd is, zou ik vooral op de kaarten moeten lopen. Ik ging ervan uit dat ik inmiddels wel zoveel wandelervaring zou hebben, dat lopen op de kaart geen probleem zou zijn.
In de praktijk blijkt dat toch iets ingewikkelder dan gedacht. Ik had gehoopt aan de markering enige steun te vinden als zekerheid dat ik mij op de juiste weg bevind maar de markering is niet overal even zorgvuldig aangebracht. Vervolgens bleken niet alle paden op de kaart te staan (hoewel schaal 1:25.000). Het is dus veel vragen aan voorbijgangers of ik mij nog op de juiste weg bevind. Aan de andere kant, zelfs met het nemen van de verkeerde weg kom ik tot nu toe nog steeds op plek van bestemming aan. En wat helemaal leuk is, ik kom weer andere wandelaars tegen.

In Duitsland is het lopen van pelgrimswegen zeer populair en er zijn dan ook veel mensen die dat voor een week of langer doen. Zo kwam ik een opa van in de 70 tegen die samen met zijn kleinzoon van Dortmund naar Keulen liep.

Inmiddels heb ik ontdekt dat het lopen richting huis een bepaald soort discipline vereist. In Keulen had ik even niet de energie om weer alle overnachtingen te regelen. Gelukkig was er een hele aardige vrouw van een reisbureau die dat tot aan Osnabruck heeft gedaan en dat is maar goed ook. Elke dag wordt de afstand tot huis steeds kleiner. Ik denk dat het vanaf Dortmund zo'n 5 uur treinen zal zijn en dan is het wel erg verleidelijk om, als het even tegenzit, de trein naar huis te nemen. Maar mijn hekel aan telefoneren weegt zwaarder dus tot nu toe loop ik liever door dan dat ik alle hotels moet bellen om de reservering te annuleren.

Er waren 2 redenen om te besluiten om na Italië nog verder te lopen. Ten eerste wilde ik niet eindigen met het beeld dat ik ziek in een taxi was gestapt en ten tweede bleef ik het gevoel houden dat ik nog niet geleerd had wat ik leren moest. Door het vele reizen en de tijd die nodig was om de boel weer op de rit te krijgen hebben het ritme uit mijn lopen gehaald. Tussen de laatste wandeldag in Frankrijk en de eerste wandeldag in Italië zaten 9 dagen, tussen Italie en de eerste wandeldag in Duitsland zaten er 6. Het lijkt alsof ik weer helemaal opnieuw moet beginnen met alle lichamelijke ongemakken van dien. Mijn hakken hebben de hele reis wel geprotesteerd maar doen dat nu echt meer dan in het begin. Mijn rugzak lijkt veel zwaarder te zijn geworden. En lopen met 1 stok om in de andere hand het boek met de kaarten vast te houden vond mijn schouder niet zo'n goed idee. Dus toch maar de benodigde pagina's uit het boek scheuren en met 2 stokken lopen. Maar nog steeds, snel afkloppen, geen blaren. Ik ben trots op mijn voeten!

Het zoeken van de route is niet altijd even gemakkelijk en dat vreet soms behoorlijk veel energie maar er gaan ook dingen soepeler. Duitsland voelt als bekend terrein en ik maak me minder druk of ik wel of niet op tijd in het hotel zal zijn. Ik werd onderweg aangesproken door een vrouw die graag wilde weten hoe het is om zolang alleen op pad te zijn. Vervolgens heb ik 2 uur bij haar en haar man in de schaduw van hun tuinhuisje zitten praten. Die tijd zou ik mij aan het begin niet gegund hebben. En ik hoop dat het haar over haar drempelvrees heen zal helpen zodat ze de tocht kan maken die ze graag wil maken.

Onderweg verzamel ik weer heel veel stempels en vertel ik mijn verhaal. Omdat voor de meeste mensen de weg door Duitsland het begin van hun tocht is, zien de “stempelaars” niet vaak een stempelkaart met zoveel stempels als die van mij en dat vraagt om uitleg.
Steeds als ik mijn verhaal vertel, vindt iedereen dat ik een geweldige prestatie heb geleverd. Iets wat ik ook, op diverse manieren, van vrienden en familie te horen krijg. Voor mij voelt dat niet zo.
Net zoals het voor mij opeens duidelijk was dat ik nu deze tocht moest gaan maken, een soort van vaststaand gegeven, zo is het voor mij een vanzelfsprekendheid dat ik gekomen ben tot waar ik nu ben. Niet iets om trots op te zijn. Je hebt een plan en je voert het naar vermogen uit. Niet meer en niet minder. Maar ik ben nog niet thuis, dus misschien lukt het me om in Bremen vol trots op mijn prestatie terug te kijken.

Verslag 11

Hallo Allemaal,

Dit had het eerste, opbeurende, verslag vanuit Italië moeten worden. En opzich was Italië een verademing na de laatste moeizame weken in Frankrijk. In het eerste hotel was de receptioniste zo aardig om mij een hoop nuttige italiaanse woorden te leren. Met die woorden was ik redelijk in staat onderkomens te reserveren of te laten reserveren door het hotel waar ik op dat moment verbleef of door de VVV. De weg vanaf Piacenza was niet echt bijzonder - voor een groot deel langs de doorgaande weg - maar goed aangegeven. Veel mensen waren bereid tot een praatje (stoppen uit zichzelf) om je het hemd van het lijf te vragen, zelfs als je er geen woord van verstaat. Kortom, opzich liep alles op rolletjes. Er zat maar 1 ding tegen.

Ik had al geschreven dat ik in de warmste periode van het jaar aan het warmste gedeelte van mijn tocht zou beginnen. In reisverslagen had ik daar al over gelezen en ik kreeg de indruk dat het met de juiste voorbereiding en aanpassingen te doen zou moeten zijn: korte afstanden, vroeg vertrekken, veel drinken en rusten op het heetst van de dag. In Frankrijk had ik al temperaturen van tegen de 30°C gehad en ik bleek er redelijk tegen te kunnen, dus ik durfde Italië in augustus wel aan. Vervolgens kwam ik terecht in de warmste en droogste zomer sinds 10 jaar. En dat was meer dan mijn lichaam aan kon. Tegen 08.00 uur was het al 28°C om vervolgens in de loop van de dag te stijgen tot boven de 35°C, zo’n 3 tot 5°C meer dan normaal.

Onderweg van Fiorenzuola naar Fidenze ging het mis. De eerste anderhalf uur liep goed (vanwege het weer de route veranderd en ingekort). Bij een bar wat gegeten en gedronken. Expres om ongekoeld drinken gevraagd om mijn maag niet te zwaar te belasten. Weer onderweg en na een half uur lopen stond ik te trillen op mijn benen, was duizelig en misselijk. Gelukkig bij een tankstation met restaurant, dus ik kon daar bijkomen. Uiteindelijk moeten besluiten dat verder lopen onverantwoord was en mij met een taxi naar het hotel laten brengen. Daar 5 uur op bed gelegen, geslapen  en gedommeld.

Het gereserveerde hotel voor de dag erna geannuleerd, een extra nacht in Fidenze geboekt en vervolgens veel nadenken; “Was dit nog wel verantwoord?”, “Zijn er stukken met de trein mogelijk?, “Wat zijn de voorspellingen voor de komende periode?”  De voorspellingen waren dat het nog warmer zou worden. Er waren wel trein mogelijkheden maar niet rechtstreeks en onverantwoord als je jezelf op de been houdt met paracetamol en maagpoeders om het eten binnen te houden: Nee.

Dus na een stevige discussie tussen mijn verstand en gevoel heb ik besloten dat aan mijn Rome-wandeltocht een einde is gekomen. Alle geboekte onderkomens heb ik geannuleerd, waarbij ik best trots was dat ik in mijn gebrekkige italiaans in staat was gebleken om telefonisch een kamer te reserveren. Vervolgens ben ik op de trein naar Milaan gestapt en van daaruit schrijf ik nu dit verslag.

Morgen reis ik door naar keulen, ik ben er nog niet aan toe om naar huis te gaan en ik wil dit avontuur graag op en positieve manier eindigen, niet met het beeld van ziek in een taxi zitten.

In Keulen ga ik op zoek naar een wandelroute die ik kan lopen om af te sluiten met een mooie wandel ervaring.

Ik had veel redenen verzonnen waarom ik de tocht af zou moeten breken maar gedwongen door de omstandigheden kwam daarin niet voor. Het waren allemaal redenen waarbij ik zelf enige invloed zou hebben gehad en opgave dus voor een deel aan mijzelf te wijten zou zijn. In dit geval kan ik mijzelf hooguit “verwijten” dat mijn lichaam geen temperaturen van meer dan 35°C aan kan. Iets wat weinig zinvol is.

En stiekem hoop ik natuurlijk op een wonder zodat het weer omslaat en ik weer terug kan om  mijn weg door Italë te vervolgen. Maar dat is tegen beter weten in.