Nog een poging?

Het is met enig schuldgevoel dat ik dit blog weer nieuw leven in blaas. Ik heb namelijk het gevoel dat ik schromelijk in gebreke ben gebleven. Ik ben (soms helaas) gezegend met een enorm goed geheugen en ik ben mij er dan ook heel erg van bewust dat ik nog niet het kostenoverzicht van de tocht zelf heb uitgerekend en openbaar heb gemaakt en ik heb ook nog geen enkele foto die ik onderweg genomen heb, op dit blog of elders gepubliceerd. Sterker nog, ik heb redelijk snel na thuiskomst de volgeschreven schriftjes met daarin ook mijn uitgaven in de "Rome-doos" gestopt en daarna wel af en toe in die doos gegraaid op zoek naar iets anders maar de schriftjes niet meer ingekeken. En misschien nog onbegrijpelijker: ik heb nog geen enkele foto die ik onderweg genomen heb, bekeken. Alsof het bekijken van de foto's de herinnering tekort zal doen.
De laatste paar maanden komen er steeds meer herinneringen aan de tocht naar boven. Misschien ook wel omdat ik sinds maart een baan heb en dat het afmaken van de tocht door "maar" " verplichte bouwvak-weken er voor voorlopig niet inzit. Daarnaast is het maar zeer de vraag of ik überhaupt in staat ben mijn voettocht richting Rome voort te zetten. En het is natuurlijk iets meer dan een jaar geleden dat ik door Man in Kornelimünster werd uitgezwaaid om in mijn eentje uiteindelijk 14 weken door Europa te trekken.

Via de sportarts en foto's met echo in het ziekenhuis werd duidelijk dat ik (nog steeds) last heb van een zware peesblad-blessure, het resultaat van die 14 weken trekken door Europa. Er is nog maar 1 mogelijke behandeling: shockwave-therapie. De voorgeschreven 5 behandelingen heb ik ondergaan en hoewel er enige verbetering lijkt op te treden kan pas in augustus definitief het oordeel geveld worden of ik ooit nog lange wandeltochten zal kunnen maken. Wil ik op eigen kracht in Rome aankomen dan zal ik zeer duidelijk rekening moeten houden met het enige andere alternatief naast lopen en dat is op de fiets.
Nu ben ik er persoonlijk heilig van overtuigd dat een mens van oorsprong als loper of fietser geboren wordt en ik ben duidelijk als loper geboren. Fietsen is voor mij een noodzakelijk kwaad en ik doe het dan ook pas als het echt niet anders kan. Wil ik echter weer, al dan niet in mijn eentje, door Europa zwerven, dan heb ik voor dit jaar geen echt alternatief en misschien wel helemaal nooit meer.

Man heeft aangegeven dat hij dit jaar alleen op vakantie wil waardoor ik de hele bouwvak ter vrije invulling heb. Ik heb eerst gedacht aan de "Ronde van Nederland" maar dat voelt als niet avontuurlijk genoeg. Vervolgens heb ik zitten denken aan de "Hanzeroute" via Hamburg richting Berlijn en onderlangs weer terug maar dat was het ook niet. Er was maar 1 route die goed voelde en dat was om weer richting Rome te gaan, al was het alleen maar omdat ik het verzamelen van die stempels zo enorm leuk vind. Ik heb al eens een keer eerder over doel en middel geschreven. Naar Rome gaan geeft mij een richting om vervolgens alle zijwegen te nemen die mij leuk lijken.

Dus op dit moment probeer ik mij voor te bereiden op een fietsvakantie. Dat brengt allerlei vragen met zich mee. Zoals bijvoorbeeld de vraag of mijn huidige fiets, weliswaar met 21 versnellingen, nog wel goed genoeg is voor een tocht van 3 weken met bagage. Daarnaast behoort kamperen nu ineens tot de mogelijkheden, want op de fiets kan ik meer meenemen.
Wat verder heel erg opvalt, is dat ik nu dezelfde onzekerheden heb als vorig jaar. Mijn hoofd maalt wel heel erg dat het hoogseizoen is en dat ik vast geen slaapplekken kan vinden, vooral omdat ik geen idee heb wat voor mij, als niet-fietser, een acceptabele afstand per dag is. Ik zit me soms af te vragen of ik tijdens mijn wandeltocht wel iets heb geleerd ;-).

Zondag gaan Man en ik naar Houten om daar diverse tenten te bekijken. Ik ben druk bezig met het lezen van diverse blogs van mensen die mij voor zijn gegaan en ik denk na over een route. Deze week hoop ik het "Grote Fietsvakantiehandboek" in mijn brievenbus te vinden. En om alle "zorgen" van mij af te schrijven, probeer ik dit blog weer nieuw leven in te blazen. Ik heb bij diverse mensen iets van tabbladen gezien, ik denk dat ik maar eens uit moet gaan zoeken hoe ik dat voor elkaar kan krijgen. Dan lopen voettocht en fietstocht niet in elkaar over. 

Rome

Toekomstig eindpunt

Het is alweer een tijdje geleden dat ik, samen met Man, naar Rome ben gevlogen. En ik weet nog steeds niet wat ik van Rome vind. Dat klinkt misschien wat negatiever dan dat ik dat bedoel, want ik heb het er best naar mijn zin gehad. Maar toch heb ik op gevoelsniveau iets gemist.

Parijs is tot nu toe altijd mijn favoriete stad geweest. Parijs is vervallen, soms ronduit vies en als je de taal niet spreekt kun je er behoorlijk in de problemen komen. Maar toch hangt daar een sfeer waar ik elke keer blij van word. Een hoop mensen in mijn omgeving zeiden steeds: "Wacht maar tot je in Rome bent geweest, daarbij zal Parijs verbleken.". Dat is niet gebeurd. Parijs staat nog steeds bovenaan op mijn lijst van favoriete steden en Ik probeer te ontdekken wat maakt dat Rome niet aan Parijs kan tippen.

Nu moet ik heel eerlijk toegeven dat voor het vertrek naar Rome, mijn hoofd overuren draaide. Spanning over een mogelijke baan, een herziene diagnose van Man en het huis-tuin-keuken-gebeuren maakten niet dat ik ontspannen aan mijn weekje Rome ben begonnen. Ik ben mij ervan bewust dat zoiets van invloed kan zijn op hoe je een reis beleefd. Aan de andere kant heb ik ook regelmatig ervaren dat tijdens een vakantie alle spanning in één keer van je af kan glijden omdat de sfeer van de eindbestemming enorm goed voelt. Dat is in Rome niet gebeurd, dus dat beïnvloedt mijn mening natuurlijk wel.

Een voordeel is dat Man en ik in die week bijna alle highlights van Rome hebben bekeken (met uitzondering van musea omdat we beiden niet zulke musea-mensen zijn), met als hoogtepunt de markeringen van de Via Francigena bij de Sint Pieterskerk. Ik heb sterk zitten twijfelen of ik mijn tocht naar Rome nog af zou willen maken, maar bij het zien van die markeringen was ik om. Geen idee wanneer, maar die laatste 600km ga ik nog een keer lopen. En dan ben ik heel benieuwd of mijn tweede bezoek aan Rome anders zal zijn dan deze eerste keer. Misschien had ik dan toch een muntje in de Trevi-fontein moeten gooien om er zeker van te zijn dat ik inderdaad nog een keer terug zal komen.