Wennen

Het is voorbij. Door het huis slingeren her en der nog spullen die mij aan mijn voettocht herinneren en de kleine koffer die ik mee had met de vakantie ligt nog open tegen een tafelpoot in de keuken. Stille getuigen van een periode die alleen nog in mijn herinneringen bestaat.

De periode tussen de wandeltocht en de vakantie met Man heeft vooral in het teken gestaan van het accepteren dat mijn voettocht gegaan is zoals die gegaan is, balen dat ik geen enkel doel heb gehaald en dat ik veel eerder (6 + 3 weken) eerder thuis ben gekomen dan dat ik voor ogen had.
Ik ben inmiddels weer een aantal stappen verder. Kennelijk heb ik tijd en afstand nodig om zaken in perspectief te zien. Het is nog steeds jammer dat ik eerder terug ben gekomen dan de bedoeling was. Maar het gevoel dat het allemaal voor niks is geweest en dus zinloos en tijdverspilling is langzaam aan het kantelen.

Iemand herinnerde mij eraan dat ik een "herkauwer" ben. Dat het tijd nodig heeft voordat ik de waarde van iets in zie en dan ook nog door het constant herhalen en vanuit diverse perspectieven te bezien. Het zou die persoon niets verbazen als het "aha-moment" pas na een jaar of nog later plaats zou vinden. Jammer, ik had graag onderweg een spectaculaire ontdekking gedaan, dat wil zeggen het moment van inzicht zou spectaculair zijn, het inzicht zelf zou vast iets heel kleins zijn. Nu zal ik nog een tijdje moeten wachten en moeten herkauwen. Ik ga er, als troost, dan maar vanuit dat het inzicht beter blijft hangen als ik er langer over doe om tot dat inzicht te komen.

Op dezelfde manier van het ontdekken van het waarom ik deze tocht moest maken, had ik ook gehoopt en misschien zelfs wel verwacht dat ik op werkgebied zoiets mee zou maken. Tijdens de tocht zou ik de openbaring krijgen van de ideale baan, sterker nog, ik zou onderweg mijn droombaan aangeboden krijgen. Dat is niet gebeurt, geen inzicht en geen baan. Het was misschien ook wel een beetje naief van mij om dat te denken, maar voor voorlopig kan ik voor het mislukken van die droom mijn vervroegde terugkeer naar huis de schuld geven. Er zit niks anders op dan mijn loopbaantraject weer op te pakken. Ik ga er vanuit dat een voettocht richting Rome niet als gat op mijn cv wordt gezien.

En thuis moeten Man en ik weer aan elkaar wennen. Het is duidelijk dat er een aantal dingen anders moeten maar ik weet nog niet hoe dat aangepakt moet worden. Komt tijd, komt raad.

Voorlopig laat ik lekker alle spullen slingeren zodat ik bij het struikelen over mijn zooi, regelmatig aan mijn voettocht word herinnerd. Mijn verhaal over de tocht is langzaam van toon aan het veranderen. Kennelijk is de eerste acceptatiefase achter de rug. Als het zo doorgaat ben ik over een aantal weken vast van mening dat het de mooiste tijd van mijn leven tot nu toe is geweest. Gewoon geduld hebben.

Verslag 13

Hallo Allemaal,

Ik moet eerlijk toegeven dat ik over het algemeen behoorlijk snel roep dat ik stop als het op de een of andere manier tegenzit. Om vervolgens, soms tot verbazing van mijn omgeving, toch verder te gaan. Kennelijk heb ik het voor mijn denkproces nodig om te protesteren, zeggen dat iets onmogelijk is en vooral veel redenen te geven over het waarom. Hierdoor krijg ik duidelijk waar de knelpunten liggen zodat ik daar een oplossing voor kan verzinnen om weer verder te gaan. Omdat er altijd wel iets beter of anders zou kunnen is de keerzijde dat ik vaak te lang met iets doorga. Vasthoudendheid is een mooie eigenschap maar, net zoals met andere dingen, je kunt ook overdrijven. Het is dus voor mij erg moeilijk om te zeggen dat ik genoeg geprobeerd heb en dat het nu “gewoon” ophoudt.

Ook in Duitsland bleef het tegenzitten. Het eerste probleem dook op toen het niet lukte om voor het stuk van Osnabruck naar Bremen langs de route overnachtingsadressen te vinden. Op zich was het geen probleem om van de route af te wijken maar dan wel met een kaart zodat ik zou weten waar ik was. Op naar de winkel om te ontdekken dat er van dat gebied geen, voor mij, handige kaarten beschikbaar zijn. Mijn improvisatietalent was de laatste weken behoorlijk op proef gesteld en gaf er de brui aan, geen Bremen maar in principe tot aan Osnabruck. Mocht zich toch nog een mogelijkheid voordoen waardoor ik naar Bremen zou kunnen lopen, dan kon dat altijd nog.

Vervolgens bleek het warme weer met mij meegereisd. Werden eerst in Italië hitterecords gebroken, in Duitsland was het niet veel anders. Ook daar temperaturen van ver in de 30°C en weer geen aangenaam wandelweer. Ik heb altijd heel slecht tegen dat hele warme weer gekund. Zweten was voor mij heel moeilijk waardoor bij warm weer mijn lichaamstemperatuur vaak opliep tot 38-38,5°C en dan voel ik me niet erg prettig (zacht uitgedrukt). Misschien was het ook niet zo'n goed idee om naar Italië over te steken. Aan de andere kant waren er dingen in mijn lichaam verandert door de injecties en ik had hoop dat ik daardoor beter tegen de warmte zou kunnen. Die hoop bleek deels gegrond. Mijn lichaam kan nu wel zweten en daar ben ik heel erg blij mee. Voor de rest is er niet veel veranderd. Ik voel me bij warm weer nog steeds ziek.

Omdat ik de tocht niet af wilde breken, besloot ik om stukken met het openbaar vervoer te doen totdat het weer beter zou worden. En toen was het ineens een nadeel dat de hotels al geboekt waren. Vooral toen ik tot de ontdekking kwam dat ik er niet met het openbaar vervoer kon komen. Een mogelijkheid was om de hotels in de kleine, onbereikbare plaatsen te annuleren, het hotel in de grote stad te verlengen en daar 5 nachten te blijven, wachtend op beter weer. Vervolgens bleek het betere weer nog een lange tijd op zich te laten wachten. Het zou wel kouder worden maar ook erg benauwd en persoonlijk vind ik dat nog beroerder lopen dan gewoon warm weer. De keuze was duidelijk: weer 5 dagen in een warme stad in een hotel rondhangen of stoppen en naar huis. Ik was op dat moment in Lünen a/d Lippe en vanaf het station aldaar ging een trein rechtstreeks naar Enschede.
De energie om verder te improviseren was op, weer rondhangen in een hotel en stad trok me niet aan en toen heb ik, na enkele stevige huilbuien en gesprekken met diverse mensen, besloten om naar huis te gaan.

Als jullie dit lezen ben ik samen met Man op vakantie en ben ik zo'n 3 weken thuis geweest. Tijd die ik gebruikt heb om alles voor mezelf op een rijtje te zetten en vrede te sluiten met het feit dat ik, door omstandigheden waar ik geen invloed op had, niet verder kon. Het was de bedoeling om dat verwerken te doen door het Drenthepad te lopen maar daar heeft mijn huisarts een stokje voor gestoken. Mijn beide hakken zijn dermate overbelast dat ze ontstoken zijn. Het herstel zal volgens hem minstens 6!! maanden duren. Wandelen zit er dus voor voorlopig niet in.

Aan de andere kant maakt dat het stoppen ook beter te accepteren. Volgens de huisarts was de kans groot dat ik binnen afzienbare tijd mijn tocht toch had moeten afbreken omdat de pijn in mijn hakken teveel zou zijn geworden.

En Rome? Wandelen is voor lange tijd niet mogelijk en het is afwachten of het herstel volledig zal zijn. Eventuele plannen om volgend jaar de laatste 600km in Italië te lopen zijn daardoor in de ijskast gezet. Ik zal eerst (heel geduldig) moeten afwachten hoe mijn voeten zullen herstellen. En omdat niemand kan zeggen hoe, wat en wanneer, heb ik mijzelf een bezoek aan Rome als verjaardagscadeau gegeven. Een bijzondere datum (12-12-12) vraagt om een bijzondere locatie.