Verslag 12

Hallo Allemaal,

Deze keer een bericht vanuit Dortmund. Ik vond het moeilijk om Italië te verlaten maar dat gevoel was direct over toen ik ontdekte dat iemand van het hotelpersoneel in Milaan met zijn vingers in mijn portemonnee had gezeten. Toen was ik alleen maar blij dat ik niet langer hoefde te blijven. In Zwitserland kwam de regen met bakken uit de lucht vallen en 's avonds in Keulen was het heerlijk koel. Voor het eerst sinds tijden heb ik lekker geslapen in plaats van warm en bezweet in bed rond te draaien.

Of ik onderweg de juiste beslissingen neem, meet ik af aan de hoeveelheid vriendelijke en/of behulpzame mensen die ik op mijn weg tegenkom. In Italië had ik zoveel vriendelijke mensen ontmoet dat ik bang was dat ik mijn geluk op dat gebied verspeeld zou hebben als ik “terug” zou gaan naar Duitsland. Het tegendeel bleek waar. Vanaf Zwitserland werd ik overspoeld door mensen de mij een hart onder de riem staken, metrokaartjes kochten en mij afleverden bij het geboekte hotel. Het gaf mij een enorm gevoel van welkom zijn, vertrouwen dat ik de juiste beslissing had genomen en dat was net wat ik nodig had. Alleen leverde het geen antwoord op de vraag: Hoe nu verder.

Net als in Lyon bleek Keulen over een grote outdoorwinkel te beschikken met een reisboekenafdeling. In mijn hoofd was al een vaag idee ontstaan om vanaf Keulen richting het noorden te lopen maar dan wel via een bestaande, liefst gemarkeerde, weg. Na overleg met bijna alle mensen van de reisafdeling had ik gekozen voor de Jakobsweg van Bremen naar Keulen, maar dan in tegengestelde richting. In vroeger tijden moesten pelgrims (ik voel me geen pelgrim, ik ben een wandelaar) na aankomst in Santiago of Rome ook weer naar huis. Dus de route tegengesteld lopen voelde goed. Omdat de Jakobsweg van noord naar zuid gemarkeerd is, zou ik vooral op de kaarten moeten lopen. Ik ging ervan uit dat ik inmiddels wel zoveel wandelervaring zou hebben, dat lopen op de kaart geen probleem zou zijn.
In de praktijk blijkt dat toch iets ingewikkelder dan gedacht. Ik had gehoopt aan de markering enige steun te vinden als zekerheid dat ik mij op de juiste weg bevind maar de markering is niet overal even zorgvuldig aangebracht. Vervolgens bleken niet alle paden op de kaart te staan (hoewel schaal 1:25.000). Het is dus veel vragen aan voorbijgangers of ik mij nog op de juiste weg bevind. Aan de andere kant, zelfs met het nemen van de verkeerde weg kom ik tot nu toe nog steeds op plek van bestemming aan. En wat helemaal leuk is, ik kom weer andere wandelaars tegen.

In Duitsland is het lopen van pelgrimswegen zeer populair en er zijn dan ook veel mensen die dat voor een week of langer doen. Zo kwam ik een opa van in de 70 tegen die samen met zijn kleinzoon van Dortmund naar Keulen liep.

Inmiddels heb ik ontdekt dat het lopen richting huis een bepaald soort discipline vereist. In Keulen had ik even niet de energie om weer alle overnachtingen te regelen. Gelukkig was er een hele aardige vrouw van een reisbureau die dat tot aan Osnabruck heeft gedaan en dat is maar goed ook. Elke dag wordt de afstand tot huis steeds kleiner. Ik denk dat het vanaf Dortmund zo'n 5 uur treinen zal zijn en dan is het wel erg verleidelijk om, als het even tegenzit, de trein naar huis te nemen. Maar mijn hekel aan telefoneren weegt zwaarder dus tot nu toe loop ik liever door dan dat ik alle hotels moet bellen om de reservering te annuleren.

Er waren 2 redenen om te besluiten om na Italië nog verder te lopen. Ten eerste wilde ik niet eindigen met het beeld dat ik ziek in een taxi was gestapt en ten tweede bleef ik het gevoel houden dat ik nog niet geleerd had wat ik leren moest. Door het vele reizen en de tijd die nodig was om de boel weer op de rit te krijgen hebben het ritme uit mijn lopen gehaald. Tussen de laatste wandeldag in Frankrijk en de eerste wandeldag in Italië zaten 9 dagen, tussen Italie en de eerste wandeldag in Duitsland zaten er 6. Het lijkt alsof ik weer helemaal opnieuw moet beginnen met alle lichamelijke ongemakken van dien. Mijn hakken hebben de hele reis wel geprotesteerd maar doen dat nu echt meer dan in het begin. Mijn rugzak lijkt veel zwaarder te zijn geworden. En lopen met 1 stok om in de andere hand het boek met de kaarten vast te houden vond mijn schouder niet zo'n goed idee. Dus toch maar de benodigde pagina's uit het boek scheuren en met 2 stokken lopen. Maar nog steeds, snel afkloppen, geen blaren. Ik ben trots op mijn voeten!

Het zoeken van de route is niet altijd even gemakkelijk en dat vreet soms behoorlijk veel energie maar er gaan ook dingen soepeler. Duitsland voelt als bekend terrein en ik maak me minder druk of ik wel of niet op tijd in het hotel zal zijn. Ik werd onderweg aangesproken door een vrouw die graag wilde weten hoe het is om zolang alleen op pad te zijn. Vervolgens heb ik 2 uur bij haar en haar man in de schaduw van hun tuinhuisje zitten praten. Die tijd zou ik mij aan het begin niet gegund hebben. En ik hoop dat het haar over haar drempelvrees heen zal helpen zodat ze de tocht kan maken die ze graag wil maken.

Onderweg verzamel ik weer heel veel stempels en vertel ik mijn verhaal. Omdat voor de meeste mensen de weg door Duitsland het begin van hun tocht is, zien de “stempelaars” niet vaak een stempelkaart met zoveel stempels als die van mij en dat vraagt om uitleg.
Steeds als ik mijn verhaal vertel, vindt iedereen dat ik een geweldige prestatie heb geleverd. Iets wat ik ook, op diverse manieren, van vrienden en familie te horen krijg. Voor mij voelt dat niet zo.
Net zoals het voor mij opeens duidelijk was dat ik nu deze tocht moest gaan maken, een soort van vaststaand gegeven, zo is het voor mij een vanzelfsprekendheid dat ik gekomen ben tot waar ik nu ben. Niet iets om trots op te zijn. Je hebt een plan en je voert het naar vermogen uit. Niet meer en niet minder. Maar ik ben nog niet thuis, dus misschien lukt het me om in Bremen vol trots op mijn prestatie terug te kijken.

Verslag 11

Hallo Allemaal,

Dit had het eerste, opbeurende, verslag vanuit Italië moeten worden. En opzich was Italië een verademing na de laatste moeizame weken in Frankrijk. In het eerste hotel was de receptioniste zo aardig om mij een hoop nuttige italiaanse woorden te leren. Met die woorden was ik redelijk in staat onderkomens te reserveren of te laten reserveren door het hotel waar ik op dat moment verbleef of door de VVV. De weg vanaf Piacenza was niet echt bijzonder - voor een groot deel langs de doorgaande weg - maar goed aangegeven. Veel mensen waren bereid tot een praatje (stoppen uit zichzelf) om je het hemd van het lijf te vragen, zelfs als je er geen woord van verstaat. Kortom, opzich liep alles op rolletjes. Er zat maar 1 ding tegen.

Ik had al geschreven dat ik in de warmste periode van het jaar aan het warmste gedeelte van mijn tocht zou beginnen. In reisverslagen had ik daar al over gelezen en ik kreeg de indruk dat het met de juiste voorbereiding en aanpassingen te doen zou moeten zijn: korte afstanden, vroeg vertrekken, veel drinken en rusten op het heetst van de dag. In Frankrijk had ik al temperaturen van tegen de 30°C gehad en ik bleek er redelijk tegen te kunnen, dus ik durfde Italië in augustus wel aan. Vervolgens kwam ik terecht in de warmste en droogste zomer sinds 10 jaar. En dat was meer dan mijn lichaam aan kon. Tegen 08.00 uur was het al 28°C om vervolgens in de loop van de dag te stijgen tot boven de 35°C, zo’n 3 tot 5°C meer dan normaal.

Onderweg van Fiorenzuola naar Fidenze ging het mis. De eerste anderhalf uur liep goed (vanwege het weer de route veranderd en ingekort). Bij een bar wat gegeten en gedronken. Expres om ongekoeld drinken gevraagd om mijn maag niet te zwaar te belasten. Weer onderweg en na een half uur lopen stond ik te trillen op mijn benen, was duizelig en misselijk. Gelukkig bij een tankstation met restaurant, dus ik kon daar bijkomen. Uiteindelijk moeten besluiten dat verder lopen onverantwoord was en mij met een taxi naar het hotel laten brengen. Daar 5 uur op bed gelegen, geslapen  en gedommeld.

Het gereserveerde hotel voor de dag erna geannuleerd, een extra nacht in Fidenze geboekt en vervolgens veel nadenken; “Was dit nog wel verantwoord?”, “Zijn er stukken met de trein mogelijk?, “Wat zijn de voorspellingen voor de komende periode?”  De voorspellingen waren dat het nog warmer zou worden. Er waren wel trein mogelijkheden maar niet rechtstreeks en onverantwoord als je jezelf op de been houdt met paracetamol en maagpoeders om het eten binnen te houden: Nee.

Dus na een stevige discussie tussen mijn verstand en gevoel heb ik besloten dat aan mijn Rome-wandeltocht een einde is gekomen. Alle geboekte onderkomens heb ik geannuleerd, waarbij ik best trots was dat ik in mijn gebrekkige italiaans in staat was gebleken om telefonisch een kamer te reserveren. Vervolgens ben ik op de trein naar Milaan gestapt en van daaruit schrijf ik nu dit verslag.

Morgen reis ik door naar keulen, ik ben er nog niet aan toe om naar huis te gaan en ik wil dit avontuur graag op en positieve manier eindigen, niet met het beeld van ziek in een taxi zitten.

In Keulen ga ik op zoek naar een wandelroute die ik kan lopen om af te sluiten met een mooie wandel ervaring.

Ik had veel redenen verzonnen waarom ik de tocht af zou moeten breken maar gedwongen door de omstandigheden kwam daarin niet voor. Het waren allemaal redenen waarbij ik zelf enige invloed zou hebben gehad en opgave dus voor een deel aan mijzelf te wijten zou zijn. In dit geval kan ik mijzelf hooguit “verwijten” dat mijn lichaam geen temperaturen van meer dan 35°C aan kan. Iets wat weinig zinvol is.

En stiekem hoop ik natuurlijk op een wonder zodat het weer omslaat en ik weer terug kan om  mijn weg door Italë te vervolgen. Maar dat is tegen beter weten in.