Vanmorgen las ik mijn bericht van woensdag nog een keer over en ik was wel even geschrokken. Het geschreven bericht is het gevolg van een reactie van iemand die de moeite heeft genomen om zijn twijfels over mijn plan te verwoorden. Daarvoor is moed nodig en daar heb ik geen waardering voor getoond. Het waarom heb ik nog niet duidelijk maar om de een of andere reden kwam die reactie binnen als een mokerslag. Daardoor heb ik nuanceringen in zijn woorden niet opgemerkt en is mijn verhaal naar aanleiding van zijn reactie feller van toon dan eigenlijk terecht is. Sterker nog, door mijn manier van reageren, hebben ook anderen de nuanceringen niet opgemerkt en zich daardoor een mening gevormd die (achteraf, sorry) niet terecht is.
Ik kan dan ook weinig anders dan de schrijver van de reactie mijn oprechte excuses aanbieden voor mijn reactie op zijn bericht.
Daarnaast moet ik de schrijver bedanken. Door zijn reactie heeft hij ervoor gezorgd dat ik doel en middel weer helder voor ogen heb. Rome is middel en geen doel. Ergens in het begin heb ik al eens geschreven over hoe gemakkelijk het is om doel en middel door elkaar te halen. En terwijl ik mij van deze valkuil bewust was, ben ik er toch ingevallen. Mijn focus is nu in ieder geval weer helder.
Hoewel ik mij helemaal in kan denken dat de schrijver van de reactie helemaal geen zin meer heeft om hier ooit nog weer eens te reageren, spreek ik de hoop uit dat hij dat toch wil blijven doen. Het lijkt mij iemand met ervaring die ik nog moet opdoen en alle informatie is welkom.
En als laatste kan ik niet anders dan beloven dat ik vanaf nu beter op mijn woorden ga letten als ik reageer op een reactie van iemand anders. In mijn algemene tekst staat dat ik open sta voor alle tips en trucs. Ervan uitgaande dat mensen met de beste bedoelingen een reactie achter laten, dan zal ik met eenzelfde mate van respect op die reacties moeten reageren. Ik zal heel eerlijk toegeven dat geduld niet een van mijn sterkste eigenschappen is en dat heeft mij nu opgebroken. Maar de volgende keer dat een reactie hard binnenkomt, zal ik er eerst een nachtje over slapen en dan pas reageren.
In 2011, na de ontdekking dat ik al 30 jaar ziek bleek te zijn, besloot ik na een lang revalidatietraject dat ik een voettocht naar Rome ging maken. In 2012 was het zover en ging ik vol goede moed op stap. In Italië werd ik echter overvallen door de heetste zomer ooit en dat was, helaas, de reden om terug te gaan naar de andere kant van de Alpen. De poging om van Keulen naar huis te lopen, strandde vanwege een zware ontsteking aan beide hakken.
Het is nu 2013 en ik zal onder ogen moeten zien dat de kans dat ik ooit lopend Rome zal bereiken niet erg groot is. Om toch op eigen kracht in Rome aan te komen, ben ik van plan als niet-fietser op de fiets die kant op te gaan.
Ik sta open voor alle tips en trucs die mijn tocht tot een goed einde kunnen brengen, dus laat vooral een reactie achter.
Het is nu 2013 en ik zal onder ogen moeten zien dat de kans dat ik ooit lopend Rome zal bereiken niet erg groot is. Om toch op eigen kracht in Rome aan te komen, ben ik van plan als niet-fietser op de fiets die kant op te gaan.
Ik sta open voor alle tips en trucs die mijn tocht tot een goed einde kunnen brengen, dus laat vooral een reactie achter.
vrijdag 9 maart 2012
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten