 |
| Toekomstig eindpunt |
Parijs is tot nu toe altijd mijn favoriete stad geweest. Parijs is vervallen, soms ronduit vies en als je de taal niet spreekt kun je er behoorlijk in de problemen komen. Maar toch hangt daar een sfeer waar ik elke keer blij van word. Een hoop mensen in mijn omgeving zeiden steeds: "Wacht maar tot je in Rome bent geweest, daarbij zal Parijs verbleken.". Dat is niet gebeurd. Parijs staat nog steeds bovenaan op mijn lijst van favoriete steden en Ik probeer te ontdekken wat maakt dat Rome niet aan Parijs kan tippen.
Nu moet ik heel eerlijk toegeven dat voor het vertrek naar Rome, mijn hoofd overuren draaide. Spanning over een mogelijke baan, een herziene diagnose van Man en het huis-tuin-keuken-gebeuren maakten niet dat ik ontspannen aan mijn weekje Rome ben begonnen. Ik ben mij ervan bewust dat zoiets van invloed kan zijn op hoe je een reis beleefd. Aan de andere kant heb ik ook regelmatig ervaren dat tijdens een vakantie alle spanning in één keer van je af kan glijden omdat de sfeer van de eindbestemming enorm goed voelt. Dat is in Rome niet gebeurd, dus dat beïnvloedt mijn mening natuurlijk wel.
Een voordeel is dat Man en ik in die week bijna alle highlights van Rome hebben bekeken (met uitzondering van musea omdat we beiden niet zulke musea-mensen zijn), met als hoogtepunt de markeringen van de Via Francigena bij de Sint Pieterskerk. Ik heb sterk zitten twijfelen of ik mijn tocht naar Rome nog af zou willen maken, maar bij het zien van die markeringen was ik om. Geen idee wanneer, maar die laatste 600km ga ik nog een keer lopen. En dan ben ik heel benieuwd of mijn tweede bezoek aan Rome anders zal zijn dan deze eerste keer. Misschien had ik dan toch een muntje in de Trevi-fontein moeten gooien om er zeker van te zijn dat ik inderdaad nog een keer terug zal komen.
