Verslag 12

Hallo Allemaal,

Deze keer een bericht vanuit Dortmund. Ik vond het moeilijk om Italië te verlaten maar dat gevoel was direct over toen ik ontdekte dat iemand van het hotelpersoneel in Milaan met zijn vingers in mijn portemonnee had gezeten. Toen was ik alleen maar blij dat ik niet langer hoefde te blijven. In Zwitserland kwam de regen met bakken uit de lucht vallen en 's avonds in Keulen was het heerlijk koel. Voor het eerst sinds tijden heb ik lekker geslapen in plaats van warm en bezweet in bed rond te draaien.

Of ik onderweg de juiste beslissingen neem, meet ik af aan de hoeveelheid vriendelijke en/of behulpzame mensen die ik op mijn weg tegenkom. In Italië had ik zoveel vriendelijke mensen ontmoet dat ik bang was dat ik mijn geluk op dat gebied verspeeld zou hebben als ik “terug” zou gaan naar Duitsland. Het tegendeel bleek waar. Vanaf Zwitserland werd ik overspoeld door mensen de mij een hart onder de riem staken, metrokaartjes kochten en mij afleverden bij het geboekte hotel. Het gaf mij een enorm gevoel van welkom zijn, vertrouwen dat ik de juiste beslissing had genomen en dat was net wat ik nodig had. Alleen leverde het geen antwoord op de vraag: Hoe nu verder.

Net als in Lyon bleek Keulen over een grote outdoorwinkel te beschikken met een reisboekenafdeling. In mijn hoofd was al een vaag idee ontstaan om vanaf Keulen richting het noorden te lopen maar dan wel via een bestaande, liefst gemarkeerde, weg. Na overleg met bijna alle mensen van de reisafdeling had ik gekozen voor de Jakobsweg van Bremen naar Keulen, maar dan in tegengestelde richting. In vroeger tijden moesten pelgrims (ik voel me geen pelgrim, ik ben een wandelaar) na aankomst in Santiago of Rome ook weer naar huis. Dus de route tegengesteld lopen voelde goed. Omdat de Jakobsweg van noord naar zuid gemarkeerd is, zou ik vooral op de kaarten moeten lopen. Ik ging ervan uit dat ik inmiddels wel zoveel wandelervaring zou hebben, dat lopen op de kaart geen probleem zou zijn.
In de praktijk blijkt dat toch iets ingewikkelder dan gedacht. Ik had gehoopt aan de markering enige steun te vinden als zekerheid dat ik mij op de juiste weg bevind maar de markering is niet overal even zorgvuldig aangebracht. Vervolgens bleken niet alle paden op de kaart te staan (hoewel schaal 1:25.000). Het is dus veel vragen aan voorbijgangers of ik mij nog op de juiste weg bevind. Aan de andere kant, zelfs met het nemen van de verkeerde weg kom ik tot nu toe nog steeds op plek van bestemming aan. En wat helemaal leuk is, ik kom weer andere wandelaars tegen.

In Duitsland is het lopen van pelgrimswegen zeer populair en er zijn dan ook veel mensen die dat voor een week of langer doen. Zo kwam ik een opa van in de 70 tegen die samen met zijn kleinzoon van Dortmund naar Keulen liep.

Inmiddels heb ik ontdekt dat het lopen richting huis een bepaald soort discipline vereist. In Keulen had ik even niet de energie om weer alle overnachtingen te regelen. Gelukkig was er een hele aardige vrouw van een reisbureau die dat tot aan Osnabruck heeft gedaan en dat is maar goed ook. Elke dag wordt de afstand tot huis steeds kleiner. Ik denk dat het vanaf Dortmund zo'n 5 uur treinen zal zijn en dan is het wel erg verleidelijk om, als het even tegenzit, de trein naar huis te nemen. Maar mijn hekel aan telefoneren weegt zwaarder dus tot nu toe loop ik liever door dan dat ik alle hotels moet bellen om de reservering te annuleren.

Er waren 2 redenen om te besluiten om na Italië nog verder te lopen. Ten eerste wilde ik niet eindigen met het beeld dat ik ziek in een taxi was gestapt en ten tweede bleef ik het gevoel houden dat ik nog niet geleerd had wat ik leren moest. Door het vele reizen en de tijd die nodig was om de boel weer op de rit te krijgen hebben het ritme uit mijn lopen gehaald. Tussen de laatste wandeldag in Frankrijk en de eerste wandeldag in Italië zaten 9 dagen, tussen Italie en de eerste wandeldag in Duitsland zaten er 6. Het lijkt alsof ik weer helemaal opnieuw moet beginnen met alle lichamelijke ongemakken van dien. Mijn hakken hebben de hele reis wel geprotesteerd maar doen dat nu echt meer dan in het begin. Mijn rugzak lijkt veel zwaarder te zijn geworden. En lopen met 1 stok om in de andere hand het boek met de kaarten vast te houden vond mijn schouder niet zo'n goed idee. Dus toch maar de benodigde pagina's uit het boek scheuren en met 2 stokken lopen. Maar nog steeds, snel afkloppen, geen blaren. Ik ben trots op mijn voeten!

Het zoeken van de route is niet altijd even gemakkelijk en dat vreet soms behoorlijk veel energie maar er gaan ook dingen soepeler. Duitsland voelt als bekend terrein en ik maak me minder druk of ik wel of niet op tijd in het hotel zal zijn. Ik werd onderweg aangesproken door een vrouw die graag wilde weten hoe het is om zolang alleen op pad te zijn. Vervolgens heb ik 2 uur bij haar en haar man in de schaduw van hun tuinhuisje zitten praten. Die tijd zou ik mij aan het begin niet gegund hebben. En ik hoop dat het haar over haar drempelvrees heen zal helpen zodat ze de tocht kan maken die ze graag wil maken.

Onderweg verzamel ik weer heel veel stempels en vertel ik mijn verhaal. Omdat voor de meeste mensen de weg door Duitsland het begin van hun tocht is, zien de “stempelaars” niet vaak een stempelkaart met zoveel stempels als die van mij en dat vraagt om uitleg.
Steeds als ik mijn verhaal vertel, vindt iedereen dat ik een geweldige prestatie heb geleverd. Iets wat ik ook, op diverse manieren, van vrienden en familie te horen krijg. Voor mij voelt dat niet zo.
Net zoals het voor mij opeens duidelijk was dat ik nu deze tocht moest gaan maken, een soort van vaststaand gegeven, zo is het voor mij een vanzelfsprekendheid dat ik gekomen ben tot waar ik nu ben. Niet iets om trots op te zijn. Je hebt een plan en je voert het naar vermogen uit. Niet meer en niet minder. Maar ik ben nog niet thuis, dus misschien lukt het me om in Bremen vol trots op mijn prestatie terug te kijken.